ลูกเขยมังกร นิยาย บท 162
บทที่ 162 จุดอ่อน
ตอนนั้นถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยยอมแต่งานกับเฉินเฟิง แต่ถ้าเฉินเฟิงต้องการที่จะมีอะไรกับเธอ เธอก็ไม่ปฏิเสธ เพราะว่าเธอก็เป็นภรรยาของเขา ต้องปฏิบัติตามภาระหน้าที่ในฐานะภรรยาของเฉินเฟิง
แต่การแต่งงานสามปีที่ผ่ามา เฉินเฟิงไม่เคยพูดเลยสักครั้งว่า ต้องการเธอ
นั่นทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเคืองใจมาก และคิดว่าเป็นเพราะว่า ไอ้นั่นของเขามีปัญหา แต่ภายหลังถึงได้ว่าความจริง แล้วคือไอ้นั่นของเขาไม่ได้มีปัญหาเลย
สุดท้ายแล้ว เสี้ยเมิ่งเหยาถึงได้รู้ว่า เฉินเฟิงเป็นคนที่จิตใจดี ไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องอย่างว่า
หลังจากที่ เสี้ยเมิ่งเหยาสงบสติอารมณ์ของเธอได้
หลังจากการเติมเครื่องสำอางเสร็จ เสี้ยเมิ่งเหยาถึงมั่นใจกล้าออกมาจากห้องน้ำ
ออกมา ก็เจอกับเฉินเฟิงพร้อมด้วยรอยยิ้ม ที่ยืนพิงประตูมองมาที่ตัวเอง
“มองฉันอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาถาม ด้วยใบหน้าที่แดง
“ก็เธอเป็นเมียฉันนะ ฉันมองเมียตัวเอง แค่นี้ก็มองไม่ได้เหรอ?” เฉินเฟิงพูดอย่างหยอกล้อ
“ไม่ได้นะ! ห้ามมอง!” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เพิ่งจะมารู้ตัวเหรอว่าฉันเป็นภรรยาของนาย? แต่งงานมาสามปีจับมือก็ยังไม่จับ จูบครั้งแรกก็ยัง เป็นฉันที่เริ่มก่อน นายนี่มันเป็นสามีแบบไหนกันเนี่ย
แน่นอน ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาแอบคิดในใจ ถ้าจะให้เธอพูดออกมา เธอเองก็ไม่กล้าพูดเช่นนั้น
“ก็ได้ ก็ได้ ไม่มอง ก็ไม่มอง”เฉินเฟิงหัวเราะ แล้วพูดขึ้น “ถ้าเธอไม่ให้ฉันมองเธอ ฉันไปมองสาวๆสวยๆคนอื่น เธอโอเคไหม?”
“นายกล้าเหรอ!” เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟันพูด ชายคนนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งกล้าขึ้น กล้าพูดถึงผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอได้ยังไง
อีกหน่อยเธอคงต้องระมัดระวัง ไม่ให้ผู้หญิงอื่นมีโอกาสมาเข้าใกล้
ตระกูลเสี้ยมีคนตาบอด แต่ตาเธอไม่ได้ตาบอด
เธอรู้ดีว่า เฉินเฟิงดูดีมากขนาดไหน
ถ้าตัดเรื่องการมีครอบครัวไป แค่รูปร่างที่ดูดีของเขา ก็สามารถดึงดูดหญิงสาวร้อยทั้งร้อยให้มาหลงใหล
ถ้าเฉินเฟิงยอมที่จะออกสื่ออย่างเปิดเผย เธอรู้เลยได้ว่าตัวเองต้องมีคู่นั้นต้องมีคู่แข่งที่เพิ่มขึ้นมากมาย และคู่แข่งก็คง จะดูดีไม่น้อยไปกว่าเธอ
“ถ้านายกล้ามองหญิงอื่น ฉันจะทิ่มตานายให้บอดเลย”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดขู่ขวัญขึ้นอย่างร้ายๆ
“เธอไม่ให้ฉันมองเธอ แล้วยังไม่ให้ฉันไปมองผู้หญิงคนอื่นอีก จะให้ฉันไปมองผู้ชายเหรอ”เฉินเฟิงหยอกล้อ
“ใช่ งั้นนายก็ไปมองผู้ชายซะ ฉันโอเค”เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มมุมปาก จะให้เธอไปแย่งเฉินเฟิงจากหญิงอื่น เธอก็ยังไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ถ้าแย่งมาจากผู้ชาย เธอยังแย่งเขาไม่ได้ ก็คงต้องหาเต้าหู้สักก้อนมาทุบหัวตัวเองให้ตาย
“แต่ฉันไม่โอเค” เฉินเฟิงแปลกใจ เสี้ยเมิ่งเหยากล้า ที่ต่อล้อต่อเถียงกับตัวเอง
“อิอิ”เสี้ยเมิ่งเหยาหัวเราะ พร้อมกะพริบตาแล้ว เรียกเฉินเฟิงว่าสามีอีกครั้ง “คุณสามีค่ะ พาฉันไปดูส่วนอื่นๆของบ้านหน่อยซิคะ”
“ก็ได้” เฉินเองใช้นิ้วชี้ลูบไปที่จมูกของเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยความเอ็นดู เขาชอบเวลาที่อยู่กับเธอแบบนี้จัง และทั้งสองก็นับวันยิ่งอยู่ก็ยิ่งดูเหมือนสามีภรรยามากขึ้นเรื่อยๆ
หลังจากที่เสี้ยเมิ่งเหยาเดิมชมส่วนๆอื่นๆของคฤหาสน์เสร็จ เสี้ยเมิ่งเหยาก็หยิบมือถือออกมา เพื่อจดบันทึกรายการสิ่งของที่ยังขาด ถึงแม้ว่าเฟอร์นิเจอร์ในคฤหาสน์หลังนี้จะครบครันพร้อมอยู่ แต่ก็มีสิ่งของที่จำเป็นสำหรับในชีวิตประจำวันเล็กๆน้อยๆก็ยังขาดอยู่
เห็นได้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยานั่นดูตั้งใจ จะทำให้ที่นี่ให้เป็นบ้านที่น่าอยู่
เฉินเฟิงเองก็สับสน สามปีก่อน เขาออกจากตระกูลเฉินพร้อมกับความตาย แต่คิดไม่ถึง เขาจะได้มาเจอกับเสี้ยเมิ่งเหย้าที่เมืองชางโจว และยังได้แต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยา
เสี้ยเมิ่งเหยา สำหรับเขา คือแรงบันดาลใจ
หรือจะเป็น....พันธนาการ!
เพราะมันทำให้เขาอยากปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยา จากอันตรายที่เกิดขึ้นในวันข้างหน้า ตลอดสามปีมานี้ ที่เฉินเฟิงอยู่กับตระกูลเสี้ย เขาได้เริ่มฝึกจาก อ้านจิ้งขั้นกลาง ถึงขั้น หั้วจิ้งขั้นต้น
มีความว่องไวในการต่อสู้ ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ เป็นไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...