ลูกเขยมังกร นิยาย บท 182

บทที่182 เสี้ยห้าวหนีหัวซุกหัวซุน

“พี่รอง เรื่องนี้พี่ไม่ต้องเป็นกังวลเกินไปหรอกครับ ผมคิดว่าเฉินเฟิงคนนั้น คงไม่ใช่คนใจแคบเหมือนไส้ไก่อะไรอย่างนั้นหรอก เขาคงไม่มาหาเรื่องตระกูลหลินของพวกเราหรอก อีกอย่างเขาก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีนักกับแม่ยายของเขามาโดยตลอด พี่สะใภ้ตบหน้าแม่ยายของเขา ก็นับว่าเป็นการแก้แค้นแทนเขากลายๆ ดังนั้นเขาก็คงไม่ถือสาอะไรหรอก”

“แต่ พี่รอง พี่ควรจะต้องกำชับพี่สะใภ้สักหน่อยนะ บอกว่าต่อไปเวลาพี่สะใภ้อยู่ข้างนอก ก็อย่ากร่างให้มากนัก เพราะไม่ใช่ว่าจะโชคดีไปเสียทุกครั้ง” หลินจ้าวหนานเอ่ยเสียงทุ้มต่ำออกมา หลินฟางใช้อิทธิพลของตระกูลหลิน แสดงความยโสอวดดีข้างนอกจนชินไปแล้ว ในวันปกติทั่วไป คนตระกูลหลินสามารถปิดหูปิดตาต่อเรื่องนี้ได้ แต่ถ้าหากหลินฟางทำให้ตระกูลหลินต้องตกอยู่ในวิกฤต เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วคนตระกูลหลินก็ไม่ควรเกรงใจต่อหลินฟางอีกต่อไป

“ได้ยินคำพูดของน้องสามแล้วหรือยัง? ยัยโง่!” หลินจ้าวจงอดไม่ได้ที่จะต่อว่าหลินฟางออกไปคำนึง

“ได้ยินแล้วๆ ต่อไปฉันไม่กล้าแล้ว” หลินฟางรีบพยักหน้าเพื่อเป็นการรับปากออกมาทันที วันนี้เธอเกือบจะได้เดินเข้าประตูปรโลกแล้ว ต่อไปก็หลาบจำไม่กล้าทำไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ต่อไป? เธอยังคิดจะมีครั้งต่อไปอีก! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอก็อยู่บ้านเลี้ยงลูกไปซะ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!” หลินจ้าวจง พูดพร้อมกับติเตียนเธอออกไป

“ค่ะๆๆ ฉันจะไม่ออกไปไหนแล้ว” หลินหลันรีบพยักหน้ายินยอมออกมาทันที ในตอนนี้แม้แต่ตดก็ยังไม่กล้าตดออกมาเลย

เฉินเฟิงขับรถพาเสี้ยเมิ่งเหยาไปส่งที่บริษัทของตระกูลเสี้ย

ในตอนนั้นเอง เสี้ยห้าวกับหวังยุนน่าที่ทำงานเสร็จก็ได้เดินออกมาจากห้องทำงานพอดี

มีสีหน้าโล่งสบายประดับอยู่เต็มใบหน้าของเสี้ยห้าว แต่บนใบหน้าของหวังยุนน่ากลับมีความขุ่นเคืองเขียนไว้ทั่วทั้งใบหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับความสามารถในเรื่องนั้นของเสี้ยห้าว แต่หวังยุนน่าไม่ได้แสดงมันออกมา ทั้งยังโอบร่างเสี้ยห้าวอย่างสนิทสนมพร้อมทั้งเอ่ยออกมาว่า “พี่ห้าว ตอนนี้ฉันเป็นคนของพี่แล้ว ต่อไปพี่ก็ต้องรักเอ็นดูฉันให้มากหน่อยนะคะ”

“ฮิๆ เพียงแค่เธอว่าง่ายเชื่อฟัง พี่ก็จะ “รัก” เธออย่างดี” บนใบหน้าของเสี้ยห้าวปรากฏรอยยิ้มหื่นกามออกมา จงใจเน้นหนักตรงคำว่ารักออกมา เมื่อกี้นี้ตอนอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาได้ใช้หวังยุนน่ามาแทนที่โยว่หลิง พบว่ามีรสชาติที่ถึงพริกถึงขิงไม่ธรรมดาเลยทีเดียว

ผู้หญิงอย่างหวังยุนน่าผู้นี้ ถึงแม้ว่าจะสวยสู้โยว่หลิงไม่ได้ แต่ตัวคนกลับเชื่อฟังเขามากกว่าโยว่หลิง ไม่ว่าจะเป็นท่าไหนก็ล้วนแล้วแต่จะสนองให้เขาได้ทุกท่า ทำให้เขาได้เสพสุขอย่างพระราชาเลยทีเดียว

“พี่ห้าว ฉันจะเชื่อฟังพี่ค่ะ” บนใบหน้าของหวังยุนน่าประดับไปด้วยรอยยิ้มอย่างน่ารักน่าเอ็นดู แต่นัยน์ตาสวยกลับมีความรังเกียจพาดผ่านออกมาอย่างยากที่จะสังเกตเห็นได้ เฮอะ ไอ้โง่ ถ้าไม่ใช่เพราะแกให้ฉันเป็นรองประธานล่ะก็ แกคิดว่าฉันจะมองขยะอย่างแกงั้นหรอ? หวังยุนน่าคิดอย่างรังเกียจอยู่ในใจ

หลังจากออกจากลิฟต์ ทั้งสองก็ได้มุ่งหน้ากันไปยังลานจอดรถที่หน้าประตูบริษัท

และในตอนนั้นเอง รถKoenigseggสีดำคันหนึ่งก็ได้ขับผ่านประตูใหญ่เข้ามา

หวังยุนน่าที่ตาไวก็ได้สังเกตเห็นตั้งแต่นาทีแรกที่ขับเข้ามา จึงได้รีบดึงร่างของเสี้ยห้าวเอาไว้ แล้วชี้ออกไปยังรถKoenigseggคันนั้นพร้อมเอ่ยออกไปว่า “พี่ห้าว นั่นใช่รถคุณปู่พี่หรือเปล่า?”

รถคุณปู่? เสี้ยห้าวนิ่งอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็มองไปทางทิศทางที่หวังยุนน่าชี้ออกไป ทันทีที่เห็น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างออกมาทันที วิญญาณแทบจะหลุดออกไปจากร่าง

เป็นรถKoenigseggคันนั้นไปได้ยังไง!

ถึงแม้ว่าสภาพอากาศจะอยู่ในช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงไปแล้ว แต่บนหน้าผากของเสี้ยห้าวนั้น กลับยังอาบชื้นไปด้วยเหงื่อออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อย เพราะรถKoenigseggคันตรงหน้านั้น คือคันที่เขาเกือบจะเฉี่ยวชนเข้าที่โรงแรมจุนเสิ้งคันนั้นนั่นเอง

ในตอนนั้น ระยะห่างจากรถออดี้ของเขากับรถKoenigseggคันนี้ ห่างกันไม่ถึงสิบเซนฯด้วยซ้ำ ถ้าโยว่หลิงไม่เอ่ยเตือนขึ้นมา เกรงว่าเขาคงจะชนเข้าไปแล้ว

แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ชนเข้าไป แต่เสี้ยห้าวในตอนนั้นได้ตกใจจนเหงื่อไหลท่วมออกมาทั่วทั้งร่าง จากนั้นก็เอารถออดี้ของตนเข้าไปหลบอยู่ในมุม กว่าจะค่อยๆเรียกสติกลับคืนมาได้

ในตอนนี้รถKoenigseggได้ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง ความคิดแรกที่ก่อขึ้นมาในหัวของเสี้ยห้าวนั้นก็คือเจ้าของรถKoenigseggคันนั้นรู้เรื่องที่เขาเกือบเฉี่ยวโดนรถKoenigseggของเขา ก็เลยมาเอาเรื่องเขา!

“พี่ห้าว เป็นอะไรไปคะ?” หวังยุนน่าสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย ทำไมสีหน้าของเสี้ยห้าวถึงได้ดูหวาดกลัวกระวนกระวายถึงขนาดนั้นกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นเสี้ยหยุนเสิ้งเดินทางมาจริงๆ เขาเองก็ไม่เห็นจะต้องเป็นถึงขนาดนี้เลยนี่

“หยุนน่า วันนี้ฉันไปส่งเธอไม่ได้แล้ว เธอเรียกรถกลับบ้านเองเถอะ” เสี้ยห้าวกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ หลังจากพูดจบแล้วก็รีบหันหลังเตรียมวิ่งหนีออกไป ความคิดแรกในตอนนี้ของเขานั้นก็คือวิ่งหนี!

หนีก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที!

เจ้าของรถKoenigseggก็คงไม่ใช่คนที่เขาจะล่วงเกินได้แน่!