ลูกเขยมังกร นิยาย บท 186
บทที่186 ความซวยของตระกูล
แต่พนักงานมากมายของตระกูลเสี้ยที่ล้อมกันเข้ามามุงดูนั้นกลับเอาคำพูดนี้ไปคิดเป็นจริงเป็นจัง
“ฉันคิดว่าที่ประธานเสี้ยทำมันไม่เลวเลยนะ เพราะถ้าหากสามารถสร้างความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลเย่ได้จริงๆ อย่าว่าแต่ขายโครงการที่ยู่ฉวนซานไปในราคาถูกเลย แม้แต่เอาโครงการที่ยู่ฉวนซานให้กับตระกูลเย่ มันก็ไม่ได้มากไปเลย”
“ใช่แล้ว ตระกูลเย่เป็นถึงผู้นำทางด้านธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แห่งเมืองชางโจวของเราเลยนะ เป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของกลุ่มตระกูลลำดับหนึ่ง ตระกูลธรรมดาทั่วๆไป คิดจะเข้าไปอยู่ในวงโคจรของตระกูลเย่นั้น ไม่มีทางโดยเด็ดขาด”
“มีความสัมพันธ์ในระดับนี้กับตระกูลเย่อยู่ ต่อไปใครจะมาดูถูกตระกูลเสี้ยของเราได้อีก? ฉันเองก็คิดว่าครั้งนี้ประธานเสี้ยได้ทำเรื่องที่ดีต่อตระกูลเสี้ยเรื่องหนึ่งเลยเหมือนกัน”
เสียงผู้คนพูดกระซิบกระซาบกันนั้นเสี้ยหยุนเสิ้งเองก็ได้ยินเข้ามาเช่นกัน แต่ภายในใจของเขากลับยิ่งรู้สึกเศร้าใจมากขึ้น ไม่คิดเลยว่าตระกูลเสี้ยจะมีพวกโง่เง่าที่มองอะไรตื้นๆมากมายขนาดนี้
อย่าเพิ่งหาความจริงแท้จากคำพูดเหล่านั้นของเสี้ยห้าวเลย
เพราะไม่ว่าจะเป็นอย่างไร แม้ว่าสิ่งที่เสี้ยห้าวพูดมาจะเป็นเรื่องจริง แต่คนพวกนี้ไม่คิดกันสักหน่อยเลยหรือไงว่าตระกูลเย่มีสิทธิ์อะไรมาออกหน้าให้ตระกูลเสี้ยกัน?
ในยุคสมัยนี้คำสัญญาปากเปล่าเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือมากที่สุด
มีเพียงแค่ผลประโยชน์เท่านั้นที่จะยืนยาวไม่มีวันเปลี่ยน!
ความช่วยเหลือที่ตระกูลเสี้ยอยากได้จากตระกูลเย่ นั้น นอกเสียจากตระกูลเสี้ยจะสามารถให้ผลประโยชน์ที่เย้ายวนใจให้กับตระกูลเย่ได้ แต่ถ้าไม่ ตระกูลเย่ก็ไม่มีทางช่วยตระกูลเสี้ยหรอก!
แม้แต่ตอนที่ตระกูลเสี้ยกำลังเผชิญกับความหายนะเอง พวกเขาก็จะฉวยโอกาสเข้ามาเอาเปรียบด้วยซ้ำไป!
เสี้ยหยุนเสิ้งที่ใช้ชีวิตมาหลายสิบปี เข้าใจหลักความจริงของเรื่องนี้ดีกว่าใคร
สูดหายใจลึกๆเพื่อระงับอารมณ์ จากนั้นเสี้ยหยุนเสิ้งก็เอ่ยเสียงเย็นออกไป “ไอ้สารเลว ฉันไม่สนว่าแกจะพูดสวยหรูออกมายังไง และฉันก็ไม่สนว่าตระกูลเย่ได้ทำการรับประกันอะไรแกบ้าง ตอนนี้ฉันให้เวลาแกสามวัน!”
“ให้แกไปเอาโครงการที่แกขายไปด้วยราคาถูกพวกนั้น กลับมาให้ฉันให้หมด! แล้วฉันจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น...”
“คุณปู่ นี่มันจะเป็นไปได้ยังไง” คำพูดของเสี้ยหยุนเสิ้งยังไม่ทันได้พูดออกมาจนจบ เสี้ยห้าวก็รีบแทรกออกมาทันที ให้เขาขอโครงการพวกนั้นกับเย่หมิงเหวินแล้วยังมีพวกคนตระกูลลำดับสองพวกนั้นอีก นี่มันไม่เป็นการสั่งให้เขาไปตายหรือยังไง? คนพวกนั้น ต่างเป็นพวกที่ทั้งโหดเหี้ยมและทั้งโลภมากกันทั้งนั้น เขาเสี้ยห้าวนั้นที่ไม่มีทั้งสิทธิ์และไม่มีทั้งอำนาจ จะเอาอะไรไปขอคืนมาจากพวกเขาได้กัน
“ปัง”
เสี้ยหยุนเสิ้งฟาดไม้เท้าลงไปบนหน้าของเสี้ยห้าวอย่างแรง ทันใดนั้นเองก็ได้ทำเอาใบหน้าของเสี้ยห้าวเกิดรอยแดงของนิ้วมือที่ฟาดเข้ามา
“ไอ้หลานไม่รักดี ฉันไม่ได้กำลังเจรจาต่อรองกับแก!” ใบหน้าของเสี้ยหยุนเสิ้งเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว จากนั้นตวาดออกมาอีกว่า “ถ้าแกเอาโครงการพวกนั้นกลับมาไม่ได้ แกก็ไสหัวออกไปจากตระกูลเสี้ยซะ!”
“คุณปู่ ถึงแม้ว่าคุณปู่จะฆ่าผมไป ผมก็เอาโครงการพวกนั้นกลับมาไม่ได้หรอก” เสี้ยห้าวกัดฟันเอ่ยออกไป เขาในตอนนี้นั้นไม่หวั่นกลัวต่ออะไรทั้งสิ้นเป็นเหมือนกับหมูตายที่ไม่กลัวน้ำร้อนลวก ไปเอาโครงการพวกนั้นกับคนอย่างเย่หมิงเหวิน เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าไม่เอาโครงการนั้น ถึงแม้ว่าเสี้ยหยุนเสิ้งจะลงโทษเขา ถึงขนาดที่ไล่เขาออกไปจากตระกูลเสี้ยจริงๆ แต่เขาก็ยังสามารถรักษาชีวิตน้อยๆของเขาเอาไว้ได้
“ไอ้หลานไม่รักดี! แกแน่ใจหรอว่าฉันจะไม่กล้าฆ่าแกจริงๆ?!” เสี้ยหยุนเสิ้งโกรธสุดๆ ยกไม้เท้าในมือสูงขึ้น กัดฟันแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับว่าสามารถฟาดไม้เท้าไปทางศีรษะของเสี้ยห้าวได้ทุกเมื่อ
เสี้ยห้าวได้ตัดสินใจเลือกที่จะปิดตาลงอย่างรวดเร็ว เขากำลังพนันว่าเสี้ยหยุนเสิ้งไม่กล้าทำอะไรเขาแน่
ต้องบอกเลยว่าเขาพนันได้ถูกต้อง
ผ่านไปได้สักพักนึง สุดท้ายเสี้ยหยุนเสิ้งก็ไม่ได้ลงมือไป แต่กลับเอาไม้เท้าในมือเคาะลงไปบนพื้นแรงๆ พร้อมทั้งต่อว่าออกไปด้วยความโกรธ “ความซวยของตระกูล!ความซวยของตระกูลเสียจริง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...