ลูกเขยมังกร นิยาย บท 187

ตอนที่187 สบายใจ

“ดื่มกินฟรีมาสามปี?” เฉินเฟิงแสยะยิ้มเหยียดออกมา หนังหน้าของคนตระกูลเสี้ยพวกนี้หนากว่ากำแพงเสียอีก แม้แต่คำพูดพวกนี้ก็ยังพูดออกมาได้ อย่าว่าแต่สามปีมานี้ที่เขานั้นไม่ได้ดื่มกินฟรีอะไรเลย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะดื่มกินฟรี เขาก็กินของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ได้กินของตระกูลเสี้ยเสียหน่อย

“หรือว่าไม่ใช่กันล่ะ?” เห็นเฉินเฟิงกล้าเอ่ยเหน็บแนมออกมา ก็มีคนเกิดอาการไม่พอใจกันขึ้นมาทันที

“คุณว่าใช่ก็คงจะใช่ล่ะมั้ง” เฉินเฟิงยิ้มจางๆออกมา เขาขี้เกียจไปแก้ตัวกับพวกคนโง่อย่างนี้

“เฮอะ ในเมื่อใช่ งั้นแกก็ควรร่วมอุทิศตนเพื่อตระกูลเสี้ยเสียหน่อยสิ” มีคนแค่นเสียงเย็นพร้อมทั้งเอ่ยออกมา

“ไปขอร้องหลินจงเหว่ย! ถ้าเรื่องนี้สามารถทำสำเร็จลงได้ แกก็จะสามารถเข้ากราบไหว้บรรพบุรุษตระกูลเสี้ยได้” เสียงผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเสี้ยเอ่ยเสียงเย็นออกมา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกราวกับกำลังทำบุญทำทาน

“กราบไหว้บรรพบุรุษตระกูลเสี้ย?” เฉินเฟิงส่ายหน้า มุมปากก็แสยะยิ้มเหยียดออกมามากขึ้น

“ทำไม แกยังไม่พอใจ?” ผู้อาวุโสที่ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนราวกับกำลังทำบุญทำทานเมื่อสักครู่เลิกคิ้วแล้วรู้สึกไม่พอใจต่อตัวเฉินเฟิงอย่างมาก

เฉินเฟิงไม่ได้ตอบกลับไป แต่กลับเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเสี้ยหยุนเสิ้งแทน สบตากับเสี้ยหยุนเสิ้งไปตรงๆแล้วเอ่ยออกไปว่า “โครงการที่ยู่ฉวนซานพวกนั้น ผมสามารถช่วยเอาคืนกลับมาให้พวกคุณได้”

“แต่ผมมีข้อแม้อยู่ข้อนึง” หลังจากนิ่งไปแป๊บนึง เฉินเฟิงก็เอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ข้อแม้อะไร?” เสี้ยหยุนเสิ้งเอ่ยด้วยเสียงนิ่งขรึม เขารู้ดีว่าเฉินเฟิงนั้นไม่ใช่คนประเภทพูดอะไรเรื่อยเปื่อย คำพูดที่เขาพูดออกมา เกรงว่าเขาก็คงมีความมั่นใจว่าจะสามารถพูดกับหลินจงเหว่ยได้จริงๆ

“ฉันต้องการแบ่ง! แยก! ตระกูล! เสี้ย!” เฉินเฟิงพูดออกมาทีละคำๆ

“บังอาจ!”

“ไม่มีทาง!”

“สามหาว!”

“แกมันก็แค่คนที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนนึง มีสิทธิ์อะไรมาแบ่งตระกูลเสี้ย!”

ทันทีที่คำพูดนี้ของเฉินเฟิงหลุดออกไป เสี้ยหยุนเสิ้งยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา พวกคนหัวโบราณของตระกูลเสี้ยก็ได้ชิงเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาก่อนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน การสืบทอดขนบธรรมเนียมเดิมของตระกูลนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก ในความคิดของพวกเขา การแบ่งตระกูลเสี้ยที่เฉินเฟิงพูดออกมานั้น ก็คือการแยกเสี้ยเมิ่งเหยาออกไปตั้งตระกูลเสี้ยเล็กๆเพิ่มขึ้นมา

และชัดเจนอย่างมากว่า ตระกูลเสี้ยเล็กๆที่แยกย่อยออกไปนี้จะต้องมีเฉินเฟิงเป็นผู้นำตระกูล ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยาแน่ๆ

ถ้าเฉินเฟิงเป็นคนที่มีตำแหน่งสถานะที่มีหน้ามีตาก็แล้วไป ถ้าเขาปกครองตระกูลเสี้ย ตระกูลเสี้ยสายหลักก็จะพลอยหน้ามีตาไปด้วย

แต่เฉินเฟิงกลับเป็นเพียงแค่คนที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงคอยเกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง คนที่มีสถานะอย่างนี้ ถ้าอยู่ในสมัยโบราณ นั่นก็คงเป็นพวกที่แม้แต่โต๊ะอาหารก็ยังไม่มีปัญญาขึ้นไปนั่งได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสมัยนี้ การให้เขาปกครองตระกูลเสี้ยสายย่อยนั้น ตระกูลเสี้ยสายหลักจะยังมีหน้าทำอะไรได้อีก

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจพวกคนหัวโบราณเหล่านี้เลย ทั้งยังเบนสายตาจ้องมองไปยังร่างของเสี้ยหยุนเสิ้ง

ตระกูลเสี้ย ท้ายที่สุดยังไงก็ยังคงเป็นเสี้ยหยุนเสิ้งที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำของตระกูล

“ทำไมแกถึงอยากแยกตระกูลเสี้ย?” เสี้ยหยุนเสิ้งเอ่ยถามออกมา ข้อเรียกร้องของเฉินเฟิงข้อนี้เป็นสิ่งที่เขานึกไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

เฉินเฟิงยกยิ้มเหยียดออกมา จากนั้นก็เอ่ยถามออกไป “ถ้าผมไม่แยกตระกูลเสี้ย คุณสามารถมอบตระกูลเสี้ยให้เสี้ยเมิ่งเหยาได้หรือเปล่าล่ะ?”

แววตาของเสี้ยหยุนเสิ้งนิ่งแข็งออกมาเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาไม่อาจมอบตระกูลเสี้ยให้กับเสี้ยเมิ่งเหยาได้ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เฉินเฟิงก็ไม่เห็นจะต้องแยกตระกูลเสี้ยเลยนี่ เขายังคงคิดว่า การที่เฉินเฟิงแยกตระกูลเสี้ยออกไปนั้น ยังมีเหตุผลอื่นอีก

“คิดเพ้อเจ้อฝันลมๆแล้งๆ แล้วยังกล้าวางแผนร้ายกับตระกูลเสี้ยอีก!”

“หยุนเสิ้ง อย่าไปตอบตกลงไอ้คนแบบนี้เด็ดขาด!”

“ไอ้คนคดในข้อ งอในกระดูกอย่างนี้ ควรขับไล่ออกจากตระกูลเสี้ย เพื่อเป็นตัวอย่างไม่ให้คนอื่นได้ทำตามไปเสีย!”

พวกคนหัวโบราณของตระกูลเสี้ยพวกนั้นโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ให้เสี้ยหยุนเสิ้งมอบตระกูลเสี้ยให้กับเสี้ยเมิ่งเหยา นั่นมันต่างอะไรกับการมอบให้เฉินเฟิงกัน ถึงอย่างไรลูกที่เกิดมาในอนาคตของเสี้ยเมิ่งเหยาก็เป็นสายเลือดของเฉินเฟิง

เฉินเฟิงยิ้มออกมาแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ที่แท้พวกคนแก่ๆพวกนี้ก็คิดว่าเขาหมายตาตระกูลเสี้ยอยู่งั้นหรอ

คิดอะไรตื้นๆ!

“เอาล่ะ เรื่องนี้ตกลงกันตามนี้ ถ้าใครยังอยากคัดค้าน งั้นคนนั้นก็ไปเอาโครงการพวกนั้นจากตระกูลเย่เองแล้วกัน” เสี้ยหยุนเสิ้งแค่นเสียงเย็นออกไป พวกคนหัวโบราณพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นญาติพี่น้องรุ่นเดียวกับเขาทั้งนั้น ในวันปกติก็เอาแต่กินหุ้นลมกับเงินปันผลของบริษัทไปวันๆ จึงไม่ได้รับรู้ถึงปัญหาของบริษัทเลยสักนิด

หน้าตา? ของพวกนั้นสำคัญสู้กับการกินอิ่มท้องได้มั้ย?

เมื่อคำพูดนี้ของเสี้ยหยุนเสิ้งหลุดออกมา พวกคนหัวโบราณกลุ่มนั้นก็เงียบเสียงลงทันที ถ้าพวกเขามีความสามารถที่จะแย่งมาจากปากของตระกูลเย่ได้จริงๆ พวกเขาก็คงไม่มายืนกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจอยู่ตรงนี้หรอก

สิ่งที่ต่างจากคนรุ่นก่อนของตระกูลเสี้ยก็คือลูกหลานรุ่นหลังๆของตระกูลเสี้ยจำนวนมากนั้นกลับยกมือยกเท้าแสดงความเห็นด้วยกับเรื่องนี้ออกมา พวกเขาไม่ได้มีแนวคิดเกี่ยวกับเรื่องการรักษาขนบธรรมเนียมดั้งเดิมของตระกูลอะไรพวกนี้อยู่แล้ว

กลับกัน พวกเขานั้นพวกเขากลับดีใจที่เห็นเฉินเฟิงแยกออกไป อย่างนี้พวกเขาก็จะได้รอดูเรื่องน่าขันของเฉินเฟิงกัน

ดูสิว่าเสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงที่ไม่มีตระกูลเสี้ยคอยหนุน จะน่าสังเวชกันขนาดไหน

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้พวกเขาทำได้แค่เพียงคิดอยู่ภายในใจ ให้พวกเขาพูดออกไปต่อหน้าคนหัวโบราณมากมายเหล่านี้ พวกเขากลับไม่มีความกล้านั้น

เฉินเฟิงเดินไปหยุดตรงหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยา จากนั้นก็กุมมือของเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้

“ไปกันเถอะ” เฉินเฟิงยิ้มออกไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชางโจวแห่งนี้จะมีตระกูลเสี้ยเพิ่มมาอีกหนึ่ง ตระกูลเสี้ยที่เพิ่งตั้งมาใหม่ๆ

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าออกมาเบาๆ เธอรู้อยู่แล้วว่าการที่เฉินเฟิงแบ่งแยกตระกูลเสี้ย ไม่ใช่เพื่อตัวเขาเอง แต่ก็เพื่อให้เธอได้เป็นอิสระจากสังคมที่เลวร้ายในตระกูลเสี้ยทั้งหลายเหล่านี้

ต้องพูดเลยว่าค่าใช้จ่ายในการทำอย่างนี้ของเฉินเฟิงนั้นค่อนข้างที่จะสูง โครงการในโปรเจคยู่ฉวนซานพวกนั้น มีมูลค่าอย่างน้อยๆก็น่าจะประมาณห้าร้อยกว่าล้าน การมอบให้ตระกูลเสี้ยก็เท่ากับการสูญเสียห้าร้อยกว่าล้านนั้นไปโดยเปล่าประโยชน์

เฉินเฟิงจะไม่มอบให้ได้หรือเปล่า? แน่นอนว่าได้ เพียงแค่เขาแสดงสถานะทายาทตระกูลเฉินของตัวเองออกไป เพียงแค่ยืมความกล้าของตระกูลเสี้ยมาสักหมื่นนึง ตระกูลเสี้ยก็ไม่กล้ามาเอาโครงการพวกนั้นไปจากเฉินเฟิงแน่

แต่เฉินเฟิงไม่ทำอย่างนั้น

เสี้ยเมิ่งเหยารู้ดีว่าเฉินเฟิงทำอย่างนี้ก็เพื่อให้เธอสบายใจ เพราะถึงยังไงเธอก็ถูกตระกูลเสี้ยอบรมเลี้ยงดูมายี่สิบกว่าปี ถ้าให้เธอต้องมาเห็นตระกูลเสี้ยพังไปกับตาโดยที่เธอไม่ได้ทำอะไร ในใจของเธอเองก็คงจะรู้สึกไม่ดีขึ้นมาไม่น้อย

สามารถพูดได้เลยว่าเฉินเฟิงใช้ห้าร้อยกว่าล้านนี้เพื่อซื้อความสบายใจให้เธอ