ลูกเขยมังกร นิยาย บท 187

ตอนที่187 สบายใจ

“ดื่มกินฟรีมาสามปี?” เฉินเฟิงแสยะยิ้มเหยียดออกมา หนังหน้าของคนตระกูลเสี้ยพวกนี้หนากว่ากำแพงเสียอีก แม้แต่คำพูดพวกนี้ก็ยังพูดออกมาได้ อย่าว่าแต่สามปีมานี้ที่เขานั้นไม่ได้ดื่มกินฟรีอะไรเลย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะดื่มกินฟรี เขาก็กินของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ได้กินของตระกูลเสี้ยเสียหน่อย

“หรือว่าไม่ใช่กันล่ะ?” เห็นเฉินเฟิงกล้าเอ่ยเหน็บแนมออกมา ก็มีคนเกิดอาการไม่พอใจกันขึ้นมาทันที

“คุณว่าใช่ก็คงจะใช่ล่ะมั้ง” เฉินเฟิงยิ้มจางๆออกมา เขาขี้เกียจไปแก้ตัวกับพวกคนโง่อย่างนี้

“เฮอะ ในเมื่อใช่ งั้นแกก็ควรร่วมอุทิศตนเพื่อตระกูลเสี้ยเสียหน่อยสิ” มีคนแค่นเสียงเย็นพร้อมทั้งเอ่ยออกมา

“ไปขอร้องหลินจงเหว่ย! ถ้าเรื่องนี้สามารถทำสำเร็จลงได้ แกก็จะสามารถเข้ากราบไหว้บรรพบุรุษตระกูลเสี้ยได้” เสียงผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลเสี้ยเอ่ยเสียงเย็นออกมา ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความรู้สึกราวกับกำลังทำบุญทำทาน

“กราบไหว้บรรพบุรุษตระกูลเสี้ย?” เฉินเฟิงส่ายหน้า มุมปากก็แสยะยิ้มเหยียดออกมามากขึ้น

“ทำไม แกยังไม่พอใจ?” ผู้อาวุโสที่ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนราวกับกำลังทำบุญทำทานเมื่อสักครู่เลิกคิ้วแล้วรู้สึกไม่พอใจต่อตัวเฉินเฟิงอย่างมาก

เฉินเฟิงไม่ได้ตอบกลับไป แต่กลับเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเสี้ยหยุนเสิ้งแทน สบตากับเสี้ยหยุนเสิ้งไปตรงๆแล้วเอ่ยออกไปว่า “โครงการที่ยู่ฉวนซานพวกนั้น ผมสามารถช่วยเอาคืนกลับมาให้พวกคุณได้”

“แต่ผมมีข้อแม้อยู่ข้อนึง” หลังจากนิ่งไปแป๊บนึง เฉินเฟิงก็เอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ข้อแม้อะไร?” เสี้ยหยุนเสิ้งเอ่ยด้วยเสียงนิ่งขรึม เขารู้ดีว่าเฉินเฟิงนั้นไม่ใช่คนประเภทพูดอะไรเรื่อยเปื่อย คำพูดที่เขาพูดออกมา เกรงว่าเขาก็คงมีความมั่นใจว่าจะสามารถพูดกับหลินจงเหว่ยได้จริงๆ

“ฉันต้องการแบ่ง! แยก! ตระกูล! เสี้ย!” เฉินเฟิงพูดออกมาทีละคำๆ

“บังอาจ!”

“ไม่มีทาง!”

“สามหาว!”

“แกมันก็แค่คนที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงคนนึง มีสิทธิ์อะไรมาแบ่งตระกูลเสี้ย!”

ทันทีที่คำพูดนี้ของเฉินเฟิงหลุดออกไป เสี้ยหยุนเสิ้งยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา พวกคนหัวโบราณของตระกูลเสี้ยก็ได้ชิงเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นมาก่อนแล้ว ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน การสืบทอดขนบธรรมเนียมเดิมของตระกูลนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก ในความคิดของพวกเขา การแบ่งตระกูลเสี้ยที่เฉินเฟิงพูดออกมานั้น ก็คือการแยกเสี้ยเมิ่งเหยาออกไปตั้งตระกูลเสี้ยเล็กๆเพิ่มขึ้นมา

และชัดเจนอย่างมากว่า ตระกูลเสี้ยเล็กๆที่แยกย่อยออกไปนี้จะต้องมีเฉินเฟิงเป็นผู้นำตระกูล ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยาแน่ๆ

ถ้าเฉินเฟิงเป็นคนที่มีตำแหน่งสถานะที่มีหน้ามีตาก็แล้วไป ถ้าเขาปกครองตระกูลเสี้ย ตระกูลเสี้ยสายหลักก็จะพลอยหน้ามีตาไปด้วย

แต่เฉินเฟิงกลับเป็นเพียงแค่คนที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงคอยเกาะผู้หญิงกินคนหนึ่ง คนที่มีสถานะอย่างนี้ ถ้าอยู่ในสมัยโบราณ นั่นก็คงเป็นพวกที่แม้แต่โต๊ะอาหารก็ยังไม่มีปัญญาขึ้นไปนั่งได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสมัยนี้ การให้เขาปกครองตระกูลเสี้ยสายย่อยนั้น ตระกูลเสี้ยสายหลักจะยังมีหน้าทำอะไรได้อีก

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจพวกคนหัวโบราณเหล่านี้เลย ทั้งยังเบนสายตาจ้องมองไปยังร่างของเสี้ยหยุนเสิ้ง

ตระกูลเสี้ย ท้ายที่สุดยังไงก็ยังคงเป็นเสี้ยหยุนเสิ้งที่ทำหน้าที่เป็นผู้นำของตระกูล

“ทำไมแกถึงอยากแยกตระกูลเสี้ย?” เสี้ยหยุนเสิ้งเอ่ยถามออกมา ข้อเรียกร้องของเฉินเฟิงข้อนี้เป็นสิ่งที่เขานึกไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย

เฉินเฟิงยกยิ้มเหยียดออกมา จากนั้นก็เอ่ยถามออกไป “ถ้าผมไม่แยกตระกูลเสี้ย คุณสามารถมอบตระกูลเสี้ยให้เสี้ยเมิ่งเหยาได้หรือเปล่าล่ะ?”

แววตาของเสี้ยหยุนเสิ้งนิ่งแข็งออกมาเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาไม่อาจมอบตระกูลเสี้ยให้กับเสี้ยเมิ่งเหยาได้ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เฉินเฟิงก็ไม่เห็นจะต้องแยกตระกูลเสี้ยเลยนี่ เขายังคงคิดว่า การที่เฉินเฟิงแยกตระกูลเสี้ยออกไปนั้น ยังมีเหตุผลอื่นอีก

“คิดเพ้อเจ้อฝันลมๆแล้งๆ แล้วยังกล้าวางแผนร้ายกับตระกูลเสี้ยอีก!”

“หยุนเสิ้ง อย่าไปตอบตกลงไอ้คนแบบนี้เด็ดขาด!”

“ไอ้คนคดในข้อ งอในกระดูกอย่างนี้ ควรขับไล่ออกจากตระกูลเสี้ย เพื่อเป็นตัวอย่างไม่ให้คนอื่นได้ทำตามไปเสีย!”

พวกคนหัวโบราณของตระกูลเสี้ยพวกนั้นโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ ให้เสี้ยหยุนเสิ้งมอบตระกูลเสี้ยให้กับเสี้ยเมิ่งเหยา นั่นมันต่างอะไรกับการมอบให้เฉินเฟิงกัน ถึงอย่างไรลูกที่เกิดมาในอนาคตของเสี้ยเมิ่งเหยาก็เป็นสายเลือดของเฉินเฟิง

เฉินเฟิงยิ้มออกมาแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ที่แท้พวกคนแก่ๆพวกนี้ก็คิดว่าเขาหมายตาตระกูลเสี้ยอยู่งั้นหรอ

คิดอะไรตื้นๆ!