ลูกเขยมังกร นิยาย บท 207

บทที่207 สุภาพบุรุษแก้แค้น ไม่ค้างคืน

ถึงแม้เขาเป็นคนแรกที่ข้ามผ่านเส้นชัยมา แต่ในฝีมือการขับรถ เขากลับถูกเฉินเฟิงทิ้งห่างออกไปมากเหลือเกิน

ไม่ต้องพูดถึงว่าเฟอร์รารี่แคลิฟอร์เนียสี่ที่นั่งที่เฉินเฟิงขับนั้น แย่กว่าบูกัตติเวย์รอนของเขามากแค่ไหน

เติ้งซื่อชีสีหน้ามืดครึ้มระดับหนึ่ง เขาหยิ่งยโสโอหังแต่ไหนแต่ไร ตอนที่เข้าร่วมการแข่งรถในครั้งนี้ เดิมทีเขาไม่เคยพิจารณาถึงสถานการณ์ที่พ่ายแพ้

สำหรับเขา เขาน่าจะกวาดล้างทั้งสนาม

แต่ตอนนี้เขาไม่เพียงไม่ได้กวาดล้างทั้งสนาม แต่ทว่าแพ้แล้ว!

เติ้งซื่อชีไม่มีทางยอมรับอยู่บ้าง

หลังจากนั้นหนึ่งนาที รถแข่งจำนวนมากก็ข้ามผ่านเส้นชัยแล้ว

แลมโบกินีของซูนแช่ปรากฏในลำดับทันที

ตอนที่ซูนแช่ลงจากรถ บรรยากาศทั้งสนามแตกต่างไปอย่างกะทันหัน

คนไม่น้อยต่างมองซูนแช่ด้วยสีหน้าแปลกประหลาด อยากมองปฏิกิริยาอะไรสักอย่างของซูนแช่

โดยเฉพาะก่อนหน้าที่จะเริ่มแข่งซูนแช่เป็นคนพูดขึ้นมาเองว่าจะพนันกับเฉินเฟิง

ใครแพ้คนนั้นคลานรอบถนนแข่งรอบหนึ่ง คลานไปด้วย ร้องเสียงหมาไปด้วย

ตอนนั้นท่าทางของซูนแช่มีแผนการอยู่ในใจ ทุกคนล้วนมองเห็นในสายตา

แน่นอนไม่มีใครคิดว่าท่าทางแบบซูนแช่นั้นจะมีปัญหาอะไร เพราะเห็นได้ชัดว่าเฉินเฟิงเป็นมือใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังขับรถเน่าๆ ที่ยอมรับกันโดยทั่วไปคันหนึ่ง

แต่ผลสุดท้ายกลับเป็นเฉินเฟิงที่ไม่เพียงตบหน้าซูนแช่ได้ ยังตบหน้าคนดูเกือบทั้งสนามด้วย

จูกว่างฉวนดีใจเต็มใบหน้าวิ่งมาที่ตรงหน้าของเฉินเฟิง ตบไหล่เฉินเฟิงอย่างหนัก ตื่นเต้นจนพูดสับสนพอสมควร “เพื่อนเฉินเฟิง นายปิดบังฉันซะลำบากเลย”

หลอกเป็นหมูกินเสือ!

ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด เฉินเฟิงกำลังหลอกเป็นหมูที่กินเสือ!

ก่อนหน้าจะเริ่มแข่ง เดิมทีจูกว่างฉวนไม่เคยคิดว่าเฉินเฟิงจะชนะซูนแช่ แม้กระทั่งเขายังภาวนาให้เฉินเฟิงอย่าได้แพ้แบบอนาถเกินไป

แต่สุดท้ายเฉินเฟิงไม่เพียงชนะซูนแช่ได้ แม้กระทั่งเติ้งซื่อชี ก็เกือบจะกินควันไอเสียของเฉินเฟิงเข้า

ฝีมือขับรถของลูกคนรวยเหล่านี้ในสนาม เดิมทีไม่ใช่ระดับเดียวกับเฉินเฟิง

จูกว่างฉวนรู้สึกว่าสถานะที่แท้จริงของเฉินเฟิงคือเทพรถที่ปลดประจำการ มาที่นี่เพียงเพื่อมาทารุณ

“เหมือนว่าฉันพูดไปแล้วนะ ฉันมีความมั่นใจสิบคะแนนที่จะเอาชนะซูนแช่ให้ได้” เฉินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมจูกว่างฉวนถึงคิดว่าตนเองปิดบังเขาล่ะ

“หึๆ คำพูดตอนนั้นของนาย ฉันคิดว่าเป็นจริงได้ยังไงกัน” จูกว่างฉวนหัวเราะหึๆ อายอยู่บ้าง

จูเจียเหยียนที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้างดงามแดงขึ้นเช่นกัน ตอนแรกเธอก็ไม่เชื่อเฉินเฟิง รู้สึกว่าเฉินเฟิงหลงระเริงอวดดี กำลังคุยโม้

แต่ความจริงได้พิสูจน์ว่าเฉินเฟิงไม่เพียงไม่ได้หลงระเริง กลับกันเฉินเฟิงยังอ่อนน้อมถ่อมตนมาก

จากความสามารถของเฉินเฟิง ถ้าขับจริงจังตั้งแต่เริ่มต้น เขาสามารถแย่งตำแหน่งชนะเลิศในการแข่งขันซูเปอร์คาร์ครั้งนี้ไปได้แน่ แม้กระทั่งทำลายสถิติการแข่งอ่าวโป๋ไห่ได้ด้วย

แต่เฉินเฟิงไม่ได้ทำแบบนั้น

จูเจียเหยียนไม่ได้เจอมานานมาก คนที่ธรรมดาแบบเฉินเฟิงนี้

เฉินเฟิงกับคนหนุ่มที่รูปหล่อพวกนั้นที่เธอเคยเจอมาไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง คนรูปหล่อเหล่านั้นที่เธอเคยเจอมามีความสามารถน้อยนิด มาแสดงออกต่อคนอื่นมากมาย เดิมทีไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่าซ่อนปมเขื่อง

ถ้าเขาคุกเข่าลงร้องเสียงแบบหมาต่อหน้าคนมากขนาดนี้จริงๆ นั้นชื่อเสียงของเขาคงจบเห่ถึงที่สุดแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งศักดิ์ศรีของตระกูลซูนจะถูกลบหายไปหมด

“ทำไม นายไม่ยินยอม?” เฉินเฟิงสีหน้าเย็นลงมาอีก ถ้าซูนแช่กล้าผิดสัญญาต่อหน้าสาธารณชน นั้นเขาจะไม่ถือสาทำให้ซูนแช่รู้สักหน่อยว่าอะไรเรียกว่าความเสียใจ!

“ซูนแช่” เวลานี้มีเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นในสนาม

ผู้คนค่อยๆ หันหน้าอย่างแปลกใจ กลับเห็นเติ้งซื่อชีที่ใส่ชุดแข่งรถสีแดงสลับขาวเดินเข้ามาด้วยหน้าตาไร้ความรู้สึก

ผู้คนหลบเพื่อเปิดทางเส้นหนึ่งให้โดยอัตโนมัติ เติ้งซื่อชีก้าวเดินเหมือนสบายๆ มาถึงตรงหน้าสองสามคนนี้

“คุณชายเติ้ง!” ซูนแช่สีหน้าดีใจ โค้งตัวเคารพนอบน้อม

“คุณชายเติ้ง” จูกว่างฉวนกับจูเจียเหยียนก็ก้มตัวเล็กน้อยเช่นกัน ทักทายกับเติ้งซื่อชีไป ศักดิ์ศรีของเติ้งซื่อชี พวกเขาไม่กล้าไม่ไว้หน้า

เพียงแค่เฉินเฟิง ไม่ได้แสดงออกแต่อย่างใด แม้กระทั่งมองเติ้งซื่อชียังไม่มองสักนิด

“นายชื่อเฉินเฟิง?” เติ้งซื่อชีพิจารณาเฉินเฟิงอย่างละเอียด เอ่ยปากอย่างสงบนิ่ง

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ไม่มีการตอบสนอง เติ้งซื่อชีตรวจสอบเขาออกมาอย่างเร็วขนาดนี้ เขาย่อมไม่แปลกใจ เพราะเติ้งซื่อชีมีความสามารถนั้น

“เฉินเฟิง? มีใครรู้จักเจ้าหนูนี่มั้ย? เมืองชางโจวเหมือนจะไม่มีตระกูลเฉินตระกูลใหญ่มั้ง”

“หนานหนิงก็ไม่มี เจ้าหนูนี้เดาว่าคงเป็นตระกูลเล็กไม่มีชื่อเสียงที่ไหนโผล่ออกมา”

“ตระกูลเล็กโผล่ออกมาก็กล้าบ้าระห่ำขนาดนี้ คุณชายเติ้งถาม กล้าไม่ตอบเหรอ?”

ทุกคนถกเถียงกันเสียงต่ำ ล้วนไม่ได้สนใจเฉินเฟิงในสายตา