ลูกเขยมังกร นิยาย บท 21

บทที่ 21 มือซ้ายหรือว่ามือขวา

“เชี่ย……!”

กู้ตงเชินโดนเสียงนี้ทำให้ตกใจสะดุ้ง กำลังจะเอ่ยคำด่าออกมา แต่พอเหลียวหลังไปมองเห็นภาพนี้แล้ว นัยน์ตารีบหุบเข้าหากัน หายใจเอาอากาศเย็น ๆ เข้าไปอย่างไม่รู้ตัว

คำว่า แม่ง โดนเขาข่มลงไปอย่างยากเย็น

“น้องชายเดินเข้ามาผิดประตูแล้วมั้ง?”

กู้ตงเชินค่อย ๆ หยิบมีดสั้นออกมาจากใต้โต๊ะเล่มหนึ่ง แล้วหรี่ตาถามออกไป เขาอยู่ในวงการนี้มายี่สิบกว่าปี เห็นคนมามากมายหลายรูปแบบ ฉะนั้นเขาจึงดูคนแม่นมาก คนแบบไหนล่วงเกินได้ คนแบบไหนล่วงเกินไม่ได้ เขามองทีเดียวก็มองออกได้แล้ว

ผู้ชายที่ท่าทางสงบนิ่งตรงหน้า เป็นคนที่มักจะพบได้น้อย คนแบบนี้ทำให้เขาเกรงกลัวจนไม่กล้าไปล่วงเกินอย่างแน่นอน!

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจกู้ตงเชิน เวลาแบบนี้ในสายตาของเขามีแต่เสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้น พอเห็นว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่เป็นอะไร จิตใจที่วิตกกังวลอยู่ตลอดของเขาถึงได้วางใจลงในที่สุด

“น้องชายถูกใจผู้หญิงคนนี้เหรอ?”

กู้ตงเชินลองถามดู ตั้งแต่ที่เฉินเฟิงเข้าประตูมา เขาก็เริ่มสังเกตปฏิกิริยาของเฉินเฟิงแล้ว เพราะฉะนั้นพอปฏิกิริยาของเฉินเฟิงตอนนี้ตกอยู่ในสายตาเขา ก็ทำให้เขามีความรู้สึกบางอย่างว่า เฉินเฟิงถูกใจเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว

กู้ตงเชินไม่เคยคิดมาก่อน ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ จะเป็นคนไร้ค่าที่เขาเคยพูดว่า อยากยังไม่อยากจะเจอเลยคนนั้น

“ถ้าหากน้องชายไม่รังเกียจแล้วล่ะก็ สามารถ……พร้อมกับฉันได้นะ”

กู้ตงเชินใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแล้วเดินไปทางเฉินเฟิง

“ฟิ้ว”

ลำแสงสีเงินเย็นพุ่งเข้ามา!

ช่วงที่เข้าใกล้เฉินเฟิงนั้น ท่าทางของกู้ตงเชินดูโหดเหี้ยม เขาล้วงมีดสั้นที่อยู่ข้างหลังตัวเองออกมา แล้วแทงไปเส้นเลือดใหญ่ตรงคอของเฉินเฟิงอย่างรวดเร็ว!

กู้ตงเชินแสยะยิ้มอย่างได้ใจ เหมือนกับว่าเขาได้เห็นเลือดสด ๆ ของเฉินเฟิงไหลออกมาแล้วอย่างนั้น

จะไม่พูดก็ไม่ได้ ความเร็วที่กู้ตงเชินลงมือนั้นถือว่าเร็วมากแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นคนทั่วไปนั้น ก็คงจะเสียชีวิตให้กับการแทงแบบจู่โจมอย่างไม่คาดคิดของเขาแล้วจริง ๆ

แต่ว่าเฉินเฟิง ไม่ใช่คนทั่วไป!

ตั้งแต่หกขวบ เขาก็ต้องยอมรับการฝึกราวกับนรกจากแม่ของเขา การต่อสู้ทุกรูปแบบ การลอบฆ่า และการฝึกฝนร่างกายแบบต่าง ๆ …..ทุก ๆ วัน ทุก ๆ ปี

ปีที่เขาสิบขวบ เฉินเฟิงก็สามารถต่อสู้กับชายฉกรรจ์สามคน และไม่แพ้ด้วย

พออายุสิบสามก็ฆ่าหมาป่าได้ อายุสิบหกก็สู้กับเสือได้แล้ว……

สามารถพูดได้ว่าครึ่งชีวิตแรกของเฉินเฟิง เกือบทุกวันเขาผ่านมากับการต่อสู้และฝึกฝนทั้งนั้น

เพราะว่าแม่ของเขาเคยบอกเขาว่า ถ้าอยากจะอยู่รอดในโลกที่คนอ่อนแอเป็นเหยื่อของคนที่แกร่งกว่า เขาก็จำเป็นต้องมีพละกำลังที่เหนือกว่าคนธรรมดาทั่วไปเป็นร้อยเท่า!

ต้องทนลำบากได้ทุกอย่าง ถึงจะได้รับการยกย่องจากผู้อื่น!

และเพื่อที่จะกลายเป็นคนที่อยู่เหนือคนอื่น เพื่อปกป้องแม่ไม่ให้ถูกตระกูลเฉินเหยียดหยาม เฉินเฟิงต้องทนลำบากมานับไม่ถ้วน เพราะฉะนั้นตอนนี้ เขาเห็นท่าทางของกู้ตงเชินแล้วนั้น มันช่างดูน่าขำ

มันเชื่องช้าอย่างกับหอยทาก!

เฉินเฟิงยิ้มอย่างดูถูก แล้วยื่นนิ้วออกมาสองนิ้ว

มีดสั้นที่แฝงไปด้วยแสงเย็นนั้นหยุดลงก่อนจะถึงคอของเฉินเฟิงหนึ่งนิ้ว และไม่มีทางทิ่มแทงเข้าไปได้อีก

กู้ตงเชินอดกลั้นจนหน้าแดง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ

“คึก”

เฉินเฟิงเพียงแค่ใช้แรงเบา ๆ

มีดสั้นที่ทำจากเหล็กเย็นก็หักออกตามเสียงเหมือนกับแผ่นไม้

ลูกกระเดือกของกู้ตงเชินพลางขยับขึ้นลง ตาโตอ้าปากค้าง

“นาย……นายเป็นคนมีวิชาเหรอ? !” กู้ตงเชินพูดออกมา นอกจากคำว่าคนมีวิชาแล้ว เขาก็ไม่มีคำอื่นมาบรรยาย ว่าทำไมการกระทำของเฉินเฟิงถึงได้น่ากลัวขนาดนี้

เฉินเฟิงหัวเราะเสียงเย็น แล้วยกหมัดขึ้นมาต่อยไปที่หน้าของกู้ตงเชิน

กู้ตงเชินลอยออกไปเหมือนอย่างกับลูกบอล กระทบกับกำแพงห้องส่วนตัวจนเป็นรอยร้าว

“อ่า”

กู้ตงเชินกระอักเลือดสด ๆ ออกมาคำใหญ่ ดูห่อเหี่ยวไปในชั่วพริบตา

“น้องชาย มีอะไรก็พูดกันดี ๆ ก็ได้ ผู้หญิงคนนี้ ฉันไม่เอาแล้ว……” กู้ตงเชินลุกขึ้นยืนจากพื้นอย่างทุลักทุเล แล้วพูดจาอย่างยอมอ่อนข้อให้

เฉินเฟิงใบหน้าเย็นชา แล้วถีบอีกทีหนึ่งไปที่หน้าแข้งของกู้ตงเชิน

“พลั่ก”