ลูกเขยมังกร นิยาย บท 23

บทที่ 23 สวนคืนกลับไป

ในเวลาเดียวกัน เสี้ยห้าวกลับกำลังถือโทรศัพท์ไว้ แล้วเดินไปเดินมาในห้องทำงาน จิตใจกำลังว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เวลาผ่านไปทั้งบ่ายแล้ว คาดว่ากู้ตงเชินก็น่าจะจัดการเสร็จเรื่องแล้ว เสี้ยห้าวคิดอยู่ในใจ

ที่ทำเรื่องนี้ เขาก็แบกรับความเสี่ยงไว้มากมายเหมือนกัน ถ้าหากว่าเสี้ยหยุนเสิ้งรู้เรื่องเข้าว่า เขาช่วยเหลือคนนอกให้มาต่อกรกับคนในครอบครัวนั้น เขาก็คงต้องโดนเสี้ยหยุนเสิ้งลงโทษอย่างหนักแน่ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นทายาทเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเสี้ยก็ไม่มีประโยชน์

แต่ว่าถ้าหากเรื่องนี้สำเร็จ ผลประโยชน์ที่เขาจะได้รับก็มากมายเช่นกัน ขอแค่กู้ตงเชินจัดการเสี้ยเมิ่งเหยาได้สำเร็จ เปลี่ยนข้าวสารให้เป็นข้าวสุกได้ แล้วมีคลิปวิดีโอมาอยู่ในมือเขา เขาก็จะสามารถทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ในกำมือของเขาได้ตามต้องการ

และรวมกับกู้ตงเชินที่เป็นที่พึ่งให้เขาแล้ว เขาอยู่ในตระกูลเสี้ย ก็จะสามารถเดินกร่างได้แล้ว!

พอคิดถึงตรงนี้ เสี้ยห้าวก็อดที่จะดีใจขึ้นมาไม่ได้ อดใจรอไม่ไหวจนต้องต่อสายโทรหากู้ตงเชินขึ้นมา

เวลานี้ที่โรงพยาบาล กู้ตงเชินเพิ่งผ่าตัดเสร็จ มือที่โดนอาเหาฟันขาดนั้น ถึงแม้ว่าจะพยายามต่อกลับไปได้ แต่ว่าหลังจากนี้จะฟื้นฟูกลับมาให้เป็นปกตินั้น คงจะไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว

เพราะฉะนั้นตอนนี้กู้ตงเชินเสียดายจนลำไส้ยังเขียวแล้ว เขาไม่ควรไปเชื่อคำเป่าหูของเจ้าโง่เสี้ยห้าว จนหาเรื่องมาใส่ตัวแบบนี้

จะพูดถึงคนที่เขาเกลียดที่สุดในเวลานี้ คงไม่ใช่เฉินเฟิงแน่ ๆ แต่เป็นเสี้ยห้าว!

และในเวลานี้ สายของเสี้ยห้าวก็โทรเข้ามาพอดี

“ท่านเชิน เป็นยังไงบ้าง มีความสุขจนขึ้นสวรรค์ไปเลยใช่ไหม?”

เสี้ยห้าวยิ้มแหะ ๆ แล้วพูดมา ท่วงท่าของเสี้ยเมิ่งเหยานั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถึงแม้จะเป็นดาราสาวสวยแค่ไหนก็เทียบไม่ได้ ถ้าหากไม่ใช่ว่ามีความสัมพันธ์กันทางสายเลือดแล้วละก็ เขาก็อยากจะลองมีความสุขดูสักครั้ง

พอได้ยินแบบนี้ ดวงตาของกู้ตงเชินเกือบจะพ่นไฟออกมาแล้ว

มีความสุขเหรอ? ข้าจะไปมีความสุขกับผีนะซิ!

ถ้าหากได้มีอะไรกับเสี้ยเมิ่งเหยาสักหน่อยก็ช่างเถอะ แต่ที่สำคัญคือ เขาแตะยังไม่ได้แตะเสี้ยเมิ่งเหยาสักนิด ก็โดนฟันมือขาดแล้ว นี่จะให้เขาไปทวงความยุติธรรมได้จากที่ไหน

แต่ว่าตอนนี้ใจที่กู้ตงเชินอยากจะสับเสี้ยห้าวก็มีขึ้นมาแล้ว แต่ว่าเขายังไม่ลืมฝ่ามือนั้นของเฉินเฟิงก่อนที่เขาจะจากไป โต๊ะหินอ่อนหนาสามนิ้วยังโดนเฉินเฟิงตบแค่เบา ๆ ก็แตกจนเป็นเสี่ยง ๆ นี่มันเกินมนุษย์มนาแล้วจริง ๆ

ฝ่ามือนั้นถ้าตบอยู่บนตัวคน สงสัยกระดูกคงจะแตกหักจนหมดแน่!

แน่นอนกู้ตงเชินต้องไม่อยากเอาตัวเองไปทดลองแน่ ๆ เรื่องของเฉินเฟิง ตีให้ตายเขาก็ไม่กล้าพูดออกไปหรอก

“มีความสุขอะไร ข้าแค่กำลังจะทำอะไรเธอ ตำรวจก็มาถึงแล้ว” กู้ตงเชินแสร้งทำเป็นพูดอย่างหดหู่

“ตำรวจเหรอ? ! พวกเขามาได้ยังไง?” เสี้ยห้าวจ้องตาเขม็ง ทำไมถึงได้ซวยขนาดนี้

“เฮ้อ ใครจะไปรู้ล่ะ บางทีวันนี้พวกเขาอาจจะบังเอิญมาตรวจตราพอดีมั้ง”

“ท่านเชิน แล้วยังไงต่อ? คุณคงไม่ได้ปล่อยให้ยัยเด็กขายตัวนั่นหนีไปแล้วใช่ไหม?” เสี้ยห้าวพูดขึ้นอย่างตกใจ ถ้าหากไม่ได้ถ่ายคลิปวิดีโอไว้ เขาจะเอาอะไรไปข่มขู่เสี้ยเมิ่งเหยาล่ะ และที่สำคัญเสี้ยเมิ่งเหยาก็จะต้องนำเรื่องนี้ไปฟ้องเสี้ยหยุนเสิ้งแน่ เสี้ยหยุนเสิ้งจะต้องไม่ปล่อยเขาไปแน่ ๆ !

“พูดไร้สาระ ถ้าข้าไม่ปล่อยเธอไป หรือว่าจะให้ชวนเธออยู่กินข้าวต่ออีกเหรอ!” กู้ตงเชินพร่ำบ่น “สำหรับนาย ควรทำยังไงก็ทำอย่างนั้นไปละกัน ข้าก็ไม่ยุ่งแล้ว”