ลูกเขยมังกร นิยาย บท 237

บทที่ 237 จางหงผู้มีมารยาท

“หลันหลัน ผ่านมาตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว พี่ฟางที่คุณว่านั่นทำไมยังไม่มาอีก？”เสี้ยเว่ยกั๋วพูดอย่างทนไม่ไหว นัดไว้9โมงตอนนี้9โมงครึ่งแล้ว แต่พี่ฟางที่หลินหลันพูดถึงนั้นยังไม่เห็นแม้แต่เงา

“คุณรีบร้อนอะไร？”หลินหลันมองเสี้ยเว่ยกั๋วแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้น：“คนงานยุ่งอย่างพี่ฟาง คงจะมีงานอะไรระหว่างทาง ล่าช้าหน่อยเป็นเรื่องปกติ……”

ขณะที่พูด ก็มีรถปอร์เช่สีขาวขับมา

เมื่อประตูรถเปิดออก ก็เห็นชายหนุ่มใส่ชุดสูทอาร์มานี่ สวมนาฬิกาปาเต็กฟิลิปป์ลงมาจากฝั่งคนขับ จากนั้นไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ โค้งตัวเล็กน้อยพลางสอดมือไปใต้รถอย่างสุภาพบุรุษ แล้วทำท่าเคารพ

ฉากนี้ทำให้หลินหลันอึ้งมาก：“คุณเสี้ย ดูลูกเขยของพี่ฟางสิ จุ๊ๆ มีมารยาทมาก แล้วคุณมาดูเจ้าเศษขยะคนนี้ของบ้านเรา ฉันพูดคำหนึ่ง เขาย้อนกลับมาได้เป็นสิบ”

เสี้ยเว่ยกั๋วเบะปาก รู้สึกไม่ถูกต้อง ถึงในสายตาหลินหลัน ลูกเขยของพี่ฟางจะดูดีมีมารยาท แต่สำหรับเขามันดูปลอมไปหน่อย แค่แม่ยายลงจากรถทำซะอลังการ คนที่ไม่รู้อาจคิดว่ากำลังต้อนรับผู้นำของเมืองอยู่นะเนี่ย

พี่ฟางเป็นผู้หญิงที่แต่งหน้าจัด แต่งการสง่าหรูหรา อายุจริงคงจะราว50กว่าๆ แต่เพราะดูแลสุขภาพดีเลยดูเหมือนอายุแค่40

หลังจากพี่ฟางลงรถ หลินหลันรีบต้อนรับทันที：“พี่ฟาง มาแล้วเหรอ”

“อืม”พี่ฟางพูดเบาๆ

“ขอโทษด้วยที่ให้รอนาน”พี่ฟางพูดอย่างเย็นชา ปากบอกขอโทษ แต่สีหน้าท่าทางไม่ได้แสดงออกมาแบบนั้นเลยแม้แต่น้อยกลับทำหน้าเย่อหยิ่ง

“ไม่เป็นไรๆ”หลินหลันส่ายหน้าทันที：“ยังไงฉันก็ไม่ได้มีธุระอะไร”

พูดจบหลินหลันมองเสี้ยเว่ยกั๋วอีกครั้ง แล้วแนะนำอย่างเป็นกันเอง：“พี่ฟาง นี่สามีของฉันเสี้ยเว่ยกั๋ว”

“พี่ฟาง สวัสดีครับ ”เสี้ยเว่ยกั๋วยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

“อืม”พี่ฟางพยักหน้าเบาๆ สีหน้าเย็นชา

“นี่ลูกสาวฉันค่ะ เสี้ยเมิ่งเหยา”หลินหลันดึงเสี้ยเมิ่งเหยาออกมาอย่างไม่เขินอาย

“น้าฟางสวัสดีค่ะ”

เสี้ยเมิ่งเหยาทักทายอย่างรู้กาลเทศะ

พี่ฟางพยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางยังคงเย่อหยิ่ง แต่สายตายังแฝงไปด้วยความประหลาดใจ หลินหลันหน้าตาไม่เท่าไหร่ แต่ลูกสาวสวยมาก

“พี่ฟาง คนนี้คือ……”หลินหลันอยากจะแนะนำเฉินเฟิง แต่พี่ฟางโบกมืออย่างใจร้อน พลางพูด：“เอาหล่ะ ไม่ต้องแนะนำแล้ว แนะนำไปฉันก็จำไม่ได้ เรารีบไปดูบ้านกันเถอะ ดูบ้านเสร็จฉันยังมีธุระอื่นต่อ”

“ดะ……ได้ค่ะ”หลินหลันหัวเราะเบาๆ แล้วมองดุเฉินเฟิง สายตานั้นกำลังบอกว่า เศษขยะอย่างแกถ้าหากมีความสามารถอะไรหน่อย คนอื่นคงไม่ดูถูกแบบนี้

เฉินเฟิงไม่รู้สึกอะไร ที่พี่ฟางใช้สายตารังเกียจมอง เขาทำอะไรไม่ได้？

ท่าทางพี่ฟางเย็นชาตลอดทาง แต่ลูกเขยของพี่ฟางกลับเป็นกันเอง พูดคุยกับหลินหลันบ่อยครั้ง

“จริงสิ น้าหลิน ลูกสาวน้าสวยขนาดนี้ ลูกเขยคงเก่งน่าดู”

หลินหลันยิ้มบางๆ ไม่รู้จะตอบยังไง

“ดูท่าทางเฉินเฟิงคงเป็นคนมีความสามารถคนหนึ่ง ต้องอยู่ในตำแหน่งสูงของบริษัทแน่ๆ”จางหงยิ้มพลางมองไปยังเฉินเฟิง สิ่งที่เขาพูดเห็นได้ชัดว่ากำลังดูถูก จากปฏิกิริยาของหลินหลันเมื่อครู่ เขารู้แล้วว่าเฉินเฟิงที่ทำงานในบริษัทเดลิเวอรี่ต่ำต้อยมาก ดังนั้นคงไม่มีทางอยู่ในตำแหน่งสูง ดังนั้นที่พูดออกมาก็เพื่อให้เฉินเฟิงอับอาย

“ขอโทษนะที่ทำให้คุณผิดหวัง ผมไม่ได้ตำแหน่งสูงอะไร ผมเป็นแค่คนส่งเดลิเวอรี่ธรรมดาคนหนึ่ง”เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา ไม่ต้องสงสัยเลย ที่จางหงพูดเหน็บแนมแบบนี้ เพราะอิจฉา แม้แต่ตัวเองก็อาจยังไม่รู้ ว่าความอิจฉาของเขาเริ่มตั้งแต่หลังจากเจอสี้ยเมิ่งเหยา

สถานการณ์แบบนี้ เฉินเฟิงเจอมาเยอะ

“ส่งเดลิเวอรี่？”จางหงแสร้งทำเป็นอ้าปากค้างประหลาดใจ：“เฉินเฟิง คุรกำลังล้อผมเล่นงั้นเหรอ？”

“เปล่า”เฉินเฟิงยิ้มเบาๆ

“เฉินเฟินี่……ตรงไปตรงมาจริงๆ”จางหงยิ้มแห้ง จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนไป เขาพูดขึ้น：“เฉินเฟิง พูดจริงๆนะ ที่จริงผมคิดว่าอาชีพส่งเดลิเวอรี่นี้ดีมากๆ”

“อิสระ อยากไปไหนก็ไป แล้วก็ได้ขึ้นบันไดบ่อยๆ ได้ออกกำลังกาย ถ้าไม่ติดกับผมต้องผ่อนบ้าน ผมก็อยากลาออกแล้วไปส่งเดลิเวอรี่”

ท่าทางจางหงถอนหายใจอย่างหดหู่ คนไม่รู้อาจคิดว่าเขาคิดแบบนี้จริงๆ

เฉินเฟิงยิ้มเบาๆ จางหงแสร้งทำได้แนบเนียบมาก

“ผู้จัดการจาง คุณอย่าพูดให้ตลกเลย การงานคุณดีขนาดนี้จะลาออกได้ยังไง？”หลินหลันพูดเหน็บ แน่นอนเธอรู้ว่าจางหงกำลังดูถูกเฉินเฟิง แต่เธอทำอะไรได้ล่ะ ได้แต่เกลียดเฉินเฟิงไว้ในใจ ไม่โกหกเสแสร้งเลย เห็นได้ชัดว่าอยากให้เธอขายหน้า