ลูกเขยมังกร นิยาย บท 238

บทที่ 238 ไม่ชอบมาพากล

“น้าหลิน งานของผมดีก็จริง ปีหนึ่งได้3ล้านกว่าๆ แต่เหนื่อยมาก ต้องพบปะลูกค้าทุกวัน บางครั้งก็ต้องรับมือกับคนใหญ่คนโต ไม่เหมือนส่งเดลิเวอรี่อย่างเฉินเฟิง ถึงเงินเดือนจะน้อยแต่สบาย มีอิสระ”จางหงพูดอย่างมีระดับ ไม่เพียงแต่แสดงเงินเดือนของตนออกมา อีกทั้งยังดูถูกเฉินเฟิงไปในตัวด้วย

“แต่ที่แน่ๆต่อไปเฉินเฟิงคงแข็งแรงมาก สมัยนี้ร่างกายแข็งแรงนั้นมีค่าที่สุด ”จางหงมองเฉินเฟิง แล้วเน้นหนักคำว่าแข็งแรง

ร่างกายแข็งแรงมีค่า？

มีค่ากับผีน่ะสิ！

หลินหลันด่าในใจ ถ้ามีคนให้เงินเธอ1ร้อยล้าน เธอก็ยินดีที่จะอุทิศสุขภาพให้

ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่หลินหลันไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา กลับกัน เธอพูดออกมาอย่างยิ้มๆ：“ผู้จัดการจาง คุณอย่าพูดแบบนี้สิสุขภาพของคนจนเป็นสิ่งที่ไม่มีค่าที่สุดแล้ว เมื่อเทียบกับสุขภาพ ฉันหวังว่าเฉินเฟิงของเรา จะมีเงินเดือนได้สักครึ่งหนึ่งของคุณ ถ้าเขาเก่งได้อย่างผู้จัดการจางสักครึ่ง ฉันในฐานะแม่ยายคงดีใจมาก”

“น้าหลิน น้าก็พูดเกินไป ผมว่าเฉินเฟิงก็เก่งนะ ถ้าเขาขยันทำงาน ไม่เกิน10ปีคงได้เป็นผู้จัดการของบริษัทเขา ตอนนั้นเงินเดือนของเขาคงไม่ต่างจากผมในตอนนี้เท่าไหร่”จางหงพูดพลางยิ้ม ขณะที่พูดก็หันไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา อยากรู้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะมีท่าทียังไง

เสี้ยเมิ่งเหยาท่าทางเย็นชา ไม่มองจางหงแม้แต่น้อย

จางหงอดที่จะชะงักไปไม่ได้ เขาอุส่าเสแสร้งมาตั้งนาน เสี้ยเมิ่งเหยาไม่เห็นงั้นเหรอ？มีแค่หลินหลันคนเดียวที่เห็น？

จางหงโมโหภายในใจ ที่จริงเขารู้สึกดีกับเสี้ยเมิ่งเหยานิดหน่อย เขาคิดว่าดอกไม้งามอย่างเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่เหมาะสมกับเฉินเฟิง

แต่ควรมาอยู่ในความคุ้มครองของเขา

แต่ผลสรุปท่าทางของเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย นี่ทำให้จางหงรู้สึกลำบากใจราวกับต่อยลงไปบนฝ้าย

พวกเขาพูดคุยกันไปมา ไม่ทันไรก็ถึงบ้านที่จะมาดูแล้ว

บ้านของยู่ฉวนซาน แบ่งเป็น3เขต เขตวิลล่าบนยอดเขา เขตบ้านระดับไฮเอนด์บนไหล่เขา และเขตบ้านธรรมดาตรงตีนเขา

ที่จางหงพาหลินหลันมาดูเป็นเขตบ้านธรรมดา

พูดง่ายๆคือเขตบ้านธรรมดาตรงตีนเขา แต่การตกแต่งของชุมชนด้านใน หรูหราสุดๆ มีสระว่ายน้ำ สนามเทนนิส สนามแบดมินตัน สนามบาส สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆครบครัน มีแม้กระทั่งโรงเรียนอนุบาลเอกชนและโรงพยาบาล

บ้านที่หลินหลันดูอยู่ด้านเหนือสุดของเขต ยูนิต3 ตึก11

ตึกนี้ดูเหมือนเพิ่งสร้างได้ไม่นาน ผนังด้านนอกยังได้กลิ่นสีใหม่ๆอยู่

จางหงกรอกรหัส แล้วพาพวกเขาขึ้นลิฟท์

ในลิฟท์ จางหงพูดขึ้นมา：“น้าหลิน บ้านที่น้าจะดูทั้งหมดมี3ห้องนอน1ห้องน้ำ 1ห้องรับแขก1ห้องครัว แล้วก็บ้านหันไปทางทิศใต้แสงเข้าดีมาก ฤดูหนาวอบอุ่นฤดูร้อนเย็นสบาย เกือบจะไม่มีข้อเสียอะไรเลย”

“พื้นที่ของบ้านคืออะไร？”หลินหลันถาม นี่เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

“120ตารางเมตร”จางหงยิ้มบางๆ

120ตารางเมตร หลินหลันเริ่มคำนวณในใจ บ้านธรรมดาในยู่ฉวนซาน ตารางเมตรละ1แสน นี่120ตารางเมตร คนทั่วไปลด10%ถ้าจะซื้อก็ราคา10.8ล้าน ส่วนของเธอลด30%ได้ในราคา8.4ล้าน

ราคาก็ใกล้เคียงกับที่เคยคิดไว้ หลินหลันโล่งใจไปเยอะ แต่ก็ยังคงกังวล ถ้าบ้านหลังใหญ่ไปเกรงว่าเงินที่เธอเอามาจะไม่พอ ถึงแม้ตอนนี้ไม่พอ แต่ก็ขาดแค่2ล้านกว่าๆ เมื่อถึงตอนนั้นค่อยหาวิธีเอามาจากเฉินเฟิงซัก2ล้าน

อยู่ต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้เฉินเฟิงคงไม่ไม่ให้เงินหรอก ยังไงวันนี้ก็ต้องให้เขาออกเงินให้ได้ นอกซะจากเฉินเฟิงอยากให้เราขายหน้า

ลิฟท์มาถึงชั้น11 จางหงเดินออกมาก่อน แล้วผายมือเชื้อเชิญ

หลินหลันและพวกเขาก็เดินตามออกไป

เมื่อออกจากลิฟท์เฉินเฟิงขมวดคิ้วงง ทำไมทางเดิน……อึมครึมแบบนี้？

ในฐานะจอมยุทธ์ การรับรู้ของเฉินเฟิงดีกว่าคนปกติ ดังนั้นพอออกมาจากลิฟท์จึงรับรู้ได้ว่าไม่ปกติ

เมื่อเปิดประตูบ้าน หลินหลันกับเสี้ยเว่ยกั๋วเดินนำเข้าไปก่อน จากนั้นจางหงตามไปติดๆ แต่พี่ฟางไม่เข้าไป ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอยิ้มอย่างไม่อาจคาดเดาแล้วถอยออกไป2ก้าว