ลูกเขยมังกร นิยาย บท 241

บทที่ 241 บ้านผีสิง

เห็นหลินหลันยังคงลังเลอยู่ จางหงพูดต่อไป：

“น้าหลิน คุณคิดว่า ที่พวกเราอยู่นี่คือที่ไหน?”

“ยู่ฉวนซานไง！”

โครงการธุรกิจของพวกเรา คือเสิ่นหงชัง เสิ่นหงชังที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองชางโจว！”

“คุณคิดว่าเถ้าแก่เสิ่นของพวกเรา จะเอาคอนโดของคนตายออกมาขายเหรอ?”

“คุณคิดว่าเถ้าแก่เสิ่นของพวกเรา จะขาดแคลนแค่เงินค่าขายคอนโดงั้นเหรอ?”

จางหงถามสองครั้งติดต่อกัน หลินหลันนิ่งไปโดยสิ้นเชิง

ก็แม้แต่เสี้ยเว่ยกั๋ว อดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือว่าเฉินเฟิงเพื่อจะห้ามไม่ให้หลินหลันซื้อคอนโด ถึงได้พูดเรื่องแบบนี้ออกมา

ถึงยังไงยู่ฉวนซานก็เป็นชุมชนหรูที่สุดในเมืองชางโจว โครงการของเสิ่นหงชัง นั่งแทนเศรษฐีแห่งเมืองชางโจวผู้ซึ่งครอบครองทรัพย์สินกว่าสามหมื่นล้านหยวน

เสี้ยเว่ยกั๋วไม่คิดว่า คนอย่างเสิ่นหงชัง เพื่อคอนโดราคาสิบล้านกว่าแล้ว จะทำลายชื่อเสียงของตัวเอง

“ผู้จัดการจาง พี่ฟาง ขอโทษด้วย เรื่องบ้าๆนี่ทำให้ฉันเข้าใจผิดแล้ว” หลินหลันหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง โค้งคำนับ ขอโทษ

จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉินเฟิงด้วยความรังเกียจ ด่าว่า： “ไอ้สวะ ยังไม่ไสหัวออกมาขอโทษพี่ฟางกับผู้จัดการจางอีก！”

“ขอโทษเหรอ?”

เฉินเฟิงหน้าขรึม： “ทำไมผมต้องขอโทษ? ผมทำอะไรผิด?”

“แกมันสวะ คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดว่าตัวเองไม่ผิด?” หลินหลันตะคอก เสียงกัดฟันดังเอี๊ยดอ๊าด

“เพื่อที่จะไม่ต้องควักเงินซื้อคอนโดให้ฉัน แม้แต่คำพูดที่ว่ามีคนเคยตายบ้าๆนี้แกก็ยังพูดออกมาได้ แก.... แกยังจะบอกว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดอีก?！” หลินหลันโกรธจนทั้งตัวสั่น

“เฉินเฟิง แกบอกว่าคอนโดนี้เคยมีคนตาย แกมีหลักฐานไหม?” เสี้ยเว่ยกั๋วพูดเสียงต่ำ ถ้าหากว่าเฉินเฟิงไม่มีหลักฐานละก็ งั้นครั้งนี้ เขาก็คงจะไม่เข้าข้างเฉินเฟิง

เฉินเฟิงส่ายหน้า： “ตอนนี้ยังไม่มี”

“ตอนนี้ยังไม่มี?” จางหงยิ้มเยาะ： “งั้นตอนไหนถึงจะมี?”

“ปีหน้า หรือปีต่อไป หรือว่าจะรอจนถึงวันไหนที่นายตกนรก?”

“จางหง นายจะต้องหาเรื่องตายให้ได้สินะ?！”

สีหน้าของเฉินเฟิงก็ขรึมขึ้น ถ้าเป็นไปได้ละก็ เขาไม่ได้อยากจะมาเจอเสิ่นหงชังเลย ถ้าหากว่าจางหงยังปากแข็งอยู่ละก็ งั้นเขาคงต้องโทรหาเสิ่นหงชัง ถามเหตุและผลให้ชัดเจน

“หาเรื่องตาย?” จางหงหัวเราะออกมา เริ่มพูดประชด： “ฉันว่าเฉินเฟิง นายก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไปมั้ง นายก็เป็นแค่เด็กส่งอาหารคนหนึ่ง ใครทำให้นายกล้าพูดเรื่องแบบนี้ได้?”

“แกเองเหรอ?”

“อีกเดี๋ยวนายก็รู้เอง” ทันใดนั้นสายตาของเฉินเฟิงก็สุขุมขึ้น

“จริงเหรอ?” จางหงเยาะเย้ยที่มุมปาก ใบหน้าที่ไม่เกรงกลัว ที่นี่คือยู่ฉวนซาน จางหงเขานั้น ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นผู้จัดการฝ่ายขายของยู่ฉวนซาน แค่เด็กส่งอาหาร กำลังข่มขู่เขาในถิ่นของเขา จริงๆแล้วคงไม่รู้จักคำว่าตายสะกดยังไง

“ประธานเสิ่น ตอนนี้ฉันอยู่ที่ยู่ฉวนซาน” เฉินเฟิงโทรหาเสิ่นหงชัง

“ประธานเสิ่น？” จางหงหัวเราะออกมา เสแสร้งเก่งจริงๆ แม้แต่ชื่อประธานเสิ่นก็เรียกออกมา

“คุณชายเฉิน？！” สายทางนั้น เสิ่นหงชังลุกขึ้นจากโซฟา “คุณมาตั้งแต่ตอนไหน”

“ฉันเพิ่งมาได้ไม่นาน” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย