บทที่ 240 เคยมีคนตาย
ยั่วโมโห
นี่มันยั่วโมโหกันชัดๆ
ใครๆก็ดูออกว่าจางหงกำลังยั่วโมโหเฉินเฟิง
แต่ฉินเฟิงไม่ถือสา กลอุบายของจางหงนั้นไม่เลยเลย แต่ตบตาได้แค่หลินหลันเท่านั้นแหละ จะตบตาเขา เป็นไปไม่ได้!
“มี ผมมีความคิดเห็น”
เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา
บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง
จากนั้นหลินหลันตะโกนอย่างเดือดดาล:“เจ้าเศษขยะนี่ แกมีความคิดเห็นอะไรอีก?ฉันหรือแกกันแน่ที่เป็นคนซื้อบ้าน?”
“ยังมีความคิดเห็น?แกมีความคิดเห็นมากมายอะไรก็เก็บมันไว้ ครอบครัวนี้แกไม่มีสิทธิ์พูด!”หลินหลันไม่ไว้หน้าเฉินเฟิงแม้แต่น้อย
“แม่ บ้านหลังนี้เป็นบ้านมือสอง”เสี้ยเมิ่งเหยาช่วยพูดให้เฉินเฟิงอย่างอดไม่ได้
“บ้านมือสองแล้วทำไม?คนอยู่ไม่ได้งั้นเหรอ?”หลินหลันเบิกตาโต ราวกับโดนไฟช็อต
เสี้ยเมิ่งเหยาพูดออกไป แต่ไม่ได้พูดอะไรมากสำหรับหลินหลัน ถึงจะเป็นบ้านมือสองแต่พวกเธอก็ได้กำไร
เพราะบ้านในยู่ฉวนซานต้องแย่งกันตลอด ถึงเป็นบ้านมือสองแต่ราคาก็ไม่ได้ต่ำกว่าบ้านใหม่เท่าไหร่
“ผู้จัดการจาง คุณไม่ต้องสนใจเจ้าเศษขยะนี่ คนที่ซื้อเป็นฉันไม่ใช่เขา ฉันจะไปดำเนินการกับคุณ”หลินหลันพูด ราวกับกลัวว่าจางหงจะเสียใจ
จางหงตั้งใจกลั่นแกล้ง:“น้าหลิน น้าจะคิดดูอีกทีไหม?ยังไงเฉินเฟิงก็เป็นคนในตระกูลเสี้ยคนหนึ่ง ความคิดเห็นของเขาแน่วแน่……”
“ใช่กับผีหน่ะสิ!”
หลินหลันด่าอย่างไร้ความปรานี:“ผู้จัดการจาง คุณไม่รู้ว่าเจ้าเศษขยะนี่ไร้ประโยชน์ขนาดไหน อยู่ในตระกูลเสี้ยมา3ปี นอกจากกินในตระกูลเสี้ย ใช้เงินตระกูลเสี้ย เรื่องอื่นไม่เคยทำสำเร็จ!”
“พูดอย่างไม่ปิดบังเลยนะผู้จัดการจาง ถ้าไม่ใช่เพราะลูกสาวฉันไม่ยอม ฉันไล่เจ้าเศษขยะนี่ออกจากตระกูลเสี้ยไปนานแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเสี้ย”
ถึงแม้จะอยู่ต่อหน้าคนนอก แต่หลินหลันไม่รักษาน้ำใจเฉินเฟิงเลยแม้แต่น้อย
ท่าทางของหลินหลัน ทำให้จางหงสงบลงไปเช่นกัน หลังจากมองเฉินเฟิงอย่างกำแหง จางหงก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น:“ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นน้าหลินครับ เราไปดำเนินเรื่องที่ฝ่ายขายกันเถอะ”
“ได้ๆๆ ไปดำเนินเรื่อง”หลินหลันพยักหน้าทันที เมื่อครู่เธอยังกังวลว่าจางหงจะไม่ขายบ้านให้เธอ เพราะเฉินเฟิงก่อเรื่องรึเปล่าแต่เธอคงกังวลเกินไป
เมื่อเปรียบเทียบกับเฉินเฟิง จางหงใจกว้างกว่ามาก
“ผู้จัดการจาง คุณแน่ใจว่าจะขายบ้านให้แม่ผม?”เฉินเฟิงพูดน้ำเสียงเย็นชา บ้านหลังนี้นอกจากผ่านการปรับปรุง ยังมีปัญหาอื่นอีก แต่จางหงไม่พูดขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเห็นหลินหลันเป็นคนโง่
ถ้าเห็นหลินหลันเป็นคนโง่คนเดียวก็ช่าง เฉินเฟิงไม่อยากยุ่ง แต่บ้านหลังนี้วันข้างหน้าเสี้ยเว่ยกั๋วก็ต้องมาอยู่ นี่ทำให้เฉินเฟิงเพิกเฉยไม่ได้
“เฉินเฟิงจะลงไม่ลงมือกับผมงั้นเหรอ?”คำพูดของเฉินเฟิงฟังแล้วราวกับกำลังข่มขู่ จางหงหยุดเดิน แล้วพูดเย้ยหยัน
“ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย บอกปัญหาของบ้านหลังนี้มาให้หมด”เฉินเฟิงหรี่ตาลง ที่จริงเขาพอเดาความเป็นจริงได้ ตอนนี้แค่อยากดูว่าจางหงจะทำยังไง
จางหงส่ายหน้าพลางยิ้ม ไม่พูดอะไร แต่หันไปมองหลินหลัน:“น้าหลิน ลูกเขยน้าเนี่ยเหมือนไม่อยากให้น้าซื้อบ้านของเราเลย”
“เฉิน!เฟิง!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...