ลูกเขยมังกร นิยาย บท 251

บทที่251 เย่ไห่ถังนัดเจอ

“มาก……มากเกินไปแล้ว ฉันรับไว้ไม่ได้” เน่หย่วนรีบปัดมือ พูดจาไม่คล่องเท่าไรไปหมด

ถึงเขาจะอยากได้สินสอดทองหมั้น แต่เดิมทีเขาไม่อยากได้มากขนาดนั้น

สิบล้านนั้นเพียงแค่อยากขู่ให้จูกว่างฉวนตกใจ ให้จูกว่างฉวนรู้ถึงความยากแล้วถอยไปเท่านั้น

แต่พอเฉินเฟิงเอ่ยปาก ก็เป็นห้าสิบล้าน

นี่เขากล้ารับที่ไหนกัน?

แม้เขาจะเป็นพวกที่โลภในทรัพย์สินเงินทอง แต่ยังไม่โลภถึงขั้นแม้แต่ห้าสิบล้านยังกล้ารับมา

“เทียบกับความสุขของกว่างฉวนขึ้นมาแล้วไม่มากหรอก” เฉินเฟิงยิ้มเรียบๆ

“กลับไปผมจะให้คนโอนเงินมาให้คุณ” หลังพูดจบ เฉินเฟิงก็หมุนตัวออกไปแบบไม่หันหน้ากลับมา

เน่หย่วนตะลึงค้างอยู่ที่เดิม มองสายตาของแขกที่อยู่ภายในห้องโถงมากมายซึ่งกำลังอิจฉาสุดๆ แล้วก็ทำอะไรไม่ถูกเท่าไร

“บัตรนี้นายเก็บไว้เถอะ ห้าสิบล้านนั้น คิดเสียว่าฉันให้นายยืม”

หลังออกจากลิฟต์ เฉินเฟิงก็นำบัตรยื่นไปในมือจูกว่างฉวน สำหรับเขานั้น ห้าร้อยล้านไม่ได้มีความจำเป็นอะไร แต่หากห้าร้อยล้านมาอยู่ในมือจูกว่างฉวน จูกว่างฉวนกลับสามารถทำได้หลายเรื่อง

“ได้ ห้าร้อยล้านนี้ คิดเสียว่าฉันยืมนาย รอต่อไปฉันหาเงินได้ จะคืนนายสองเท่า”

จูกว่างฉวนรับบัตรมา ไม่ได้เกรงใจกับเฉินเฟิง หน้าตาชั่วร้ายของผู้คนในวันนี้ ถือว่าทำให้เขารับรู้ได้แล้ว เงินมีความสำคัญแค่ไหนในสังคมนี้

ไม่มีเงิน แม้แต่ขี้หมานายยังสู้ไม่ได้ อย่างน้อยขี้หมาก็ไม่มีใครอยากเหยียบสักนิด

เมื่อก่อนเขาไม่อยากติดหนี้เฉินเฟิงมากเกินไป เป็นเพียงเพราะเขารู้สึกว่าเขาไม่มีกำลังชดใช้คืน

แต่ครั้งนี้ เขาอยากลองสักตั้ง เขาอยากใช้ห้าร้อยล้านนี้ของเฉินเฟิงหาเงินให้ได้มากกว่าห้าร้อยล้าน

เขาต้องบีบตัวเองสักครั้ง

“ดี” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ความจริงกำลังแฝงของจูกว่างฉวนยิ่งใหญ่อย่างมาก สิ่งที่เขาขาดก็คือโอกาสประจวบเหมาะที่จะบินขึ้นสู่ฟ้า

ขอเพียงมอบเวทีให้เขา สิ่งที่เขาทำก็จะไม่แย่กว่าคนอื่น

หลังออกมาจากโรงแรมจุนเสิ้ง

เฉินเฟิงกลับมาที่คฤหาสน์ยู่ฉวนซาน

ในคฤหาสน์ว่างเปล่า เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้อยู่ที่บ้าน

เฉินเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง ตั้งแต่เสี้ยเมิ่งเหยารู้สถานะผู้สืบทอดตระกูลเฉินของเขา ระหว่างเขากับเสี้ยเมิ่งเหยามีความเข้ากันไม่ได้โดยปริยาย

ครั้งก่อนที่แยกห่างกันชั่วคราวก็ไม่ได้ทำให้ความไม่เข้าใจนี้หายไป แต่ทว่ายังลึกเพิ่มขึ้นอีก

เฉินเฟิงจำใจอยู่บ้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องราวแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรจัดการเช่นไร

ในเวลานี้ หมายเลขโทรศัพท์แปลกหน้าโทรเข้ามา

“เฉินเฟิง”

เสียงในสายโทรศัพท์กังวานมาก เสนาะหูราวกับนกขมิ้น

เย่ไห่ถัง?

พอครุ่นคิดแวบหนึ่ง ในที่สุดเฉินเฟิงก็ย้อนนึกได้ว่านี่คือเสียงของเย่ไห่ถัง

“มีธุระอะไร?” เสียงของเฉินเฟิงเย็นชาพอสมควร ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากพัวพันกับเย่ไห่ถังลึกเกินไป

“ไม่มีธุระแล้วโทรหาคุณไม่ได้เหรอ?”

น้ำเสียงของเย่ไห่ถังฟังดูเหมือนมีความหมายตำหนิระดับหนึ่ง

ไม่รอให้เฉินเฟิงเอ่ยปาก เย่ไห่ถังก็พูดต่อไปอีก “พรุ่งนี้ฉันอยากเจอคุณ”

“ผมไม่ว่าง” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

“ฉันมีเรื่องอยากบอกคุณ”

“เรื่องอะไร?” เฉินเฟิงยักๆ คิ้ว เมื่อวานเขาพึ่งฆ่าเย่ไห่ตง หรือว่าเย่ไห่ถังมาหาเขาเพื่อพี่ชายของเธอ?

“เกี่ยวกับเสี้ยเมิ่งเหยา”

“เมิ่งเหยา?” คำตอบของเย่ไห่ถังทำให้เฉินเฟิงเกินคาดอยู่บ้าง เมิ่งเหยาเป็นอะไร?