ลูกเขยมังกร นิยาย บท 256
บทที่256 ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา
หลังออกมาจากถนนหวงเห้า เย่ไห่ถังก็ขาดความสนใจไปบางอย่างชัดเจน
“ยังจะเดินช้อปปิ้งอยู่มั้ย?” เฉินเฟิงอดถามไม่ได้
“ไม่เดินแล้ว” เย้ไห่ถังตอบอย่างอารมณ์เสีย
“งั้นเมิ่งเหยา……”
“ไม่รู้”
เย่ไห่ถังบอกว่าไม่รู้ประโยคนี้ ทำเอาคำพูดทั้งหมดของเฉินเฟิงกลืนกลับไป
“ฉันอยากไปผับ นายไปไม่ไปเหรอ?” เย่ไห่ถังมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชาทีหนึ่ง
เฉินเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ผมยังมีตัวเลือกอีกเหรอ?”
เขารู้ วันนี้ถ้าไม่ทำให้เย่ไห่ถังพึงพอใจ นั้นก็อย่าคิดจะได้รู้ข่าวเกี่ยวกับเสี้ยเมิ่งเหยาเลย
ในฐานะถนนย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองชางโจว เป็นธรรมดาที่ถนนหวงเห้าจะไม่ขาดผับ
เดินมาไม่ทันนาน เฉินเฟิงก็มองเห็นผับแห่งหนึ่ง
เย่ไห่ถังเข้าไปอย่างไม่พูดไม่จา เฉินเฟิงรีบตามไปด้านหลัง
หัวเข้าประตูมา เสียงเสียดหูกระโจนเข้ามาต้อนรับ
แสงไฟที่สลัว ดนตรีเสียดแก้วหู
ที่สระน้ำไกลออกไป ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโอบกอดกันอยู่ สั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง
แต่ว่าทุกฉากนี้ล้วนไม่เกี่ยวกับเย่ไห่ถังเลย
เธอในเวลานี้ดูสงบแตกต่างไป
พวกเขาหาเคาน์เตอร์บาร์ที่แยกเดียว หลังจากสั่งคอกเทลมาสองแก้ว ก็เริ่มเหม่อลอย
เฉินเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง นั่งลงตรงข้ามกับเย่ไห่ถัง
“ดื่ม!”
เย่ไห่ถังมองเฉินเฟิงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก นำคอกเทลที่สั่งเสร็จเลื่อนไปตรงหน้าเฉินเฟิง
เฉินเฟิงยกเหล้าขึ้น ชิมแบบตื้นๆ แล้วหยุด
“ฉันสวยมั้ย?”
ร่างกายเย่ไห่ถังเอียงมาตรงหน้าทันใด ใช้ดวงตาที่มีท่าทีแบบรุกรานจ้องเฉินเฟิงไว้ ถามอย่างจริงจัง
“สวย”
กลิ่นหอมโชยมาแตะที่จมูก เฉินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่ไม่พูดไม่ได้ว่าที่จริงเย่ไห่ถังเป็นคนที่ยากจะได้เจอ ถึงแม้เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาจะยังต่างกันไม่เท่าไร
“เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาล่ะ?” ร่างกายเย่ไห่ถังยังเอียงมาด้านหน้าต่ออีก ขั้นที่เกือบจะมาแนบกับหน้าเฉินเฟิง
มองใบหน้างดงามมีเสน่ห์ที่อยู่ใกล้แค่คืบ เฉินเฟิงอดส่ายหน้าไม่ได้ ทอดถอนใจตอบ “คุณก็รู้คำตอบ”
“ฉันอยากให้คุณบอกฉันกับปาก” บนหน้าน้อยๆ ของเย่ไห่ถังมีความดื้อรั้นอย่างน่าประหลาด
“เสี้ยเมิ่งเหยา” เฉินเฟิงไม่ได้ลังเล พูดชื่อของเสี้ยเมิ่งเหยาตามตรง
บนหน้างดงามของเย่ไห่ถังเผยรอยยิ้มออกมาทันใด เธอเก็บท่วงท่าเอียงมาตรงหน้ากลับไป ไม่ได้ถามต่ออีก แต่ว่ายกคอกเทลตรงหน้าขึ้นดื่มจนหมด
“จื่อหลัน ผู้ชายทางนั้นไม่ใช่ลูกเขยสวะคนนั้นของตระกูลเสี้ยของพวกเธอเหรอ?”
เวลานี้ ในอีกมุมหนึ่งของผับ เสี้ยจื่อหลันมาดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนสนิทสองสามคนเช่นกัน
หลังได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนี้ เสี้ยจื่อหลันขมวดคิ้วขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก “จางหลิน เธอมองผิดแล้วมั้ง เจ้าสวะนั้นจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”
“เป็นไปไม่ได้ที่จะมองผิด ครั้งก่อนตอนงานฉลองวันเกิดคุณปู่เสี้ยของพวกเธอที่โรงแรมใหญ่เมืองชางโจว พวกเธอทั้งตระกูลนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน ตอนนั้นเธอยังเคยชี้ให้ฉันดูเขา ฉันจะมองผิดยังไงกัน” จางหลินพูดอย่างแน่วแน่
“เขาอยู่ตรงไหน?” เสี้ยจื่อหลันอดถามไม่ได้
“อยู่ตรงนั้น” จางหลินชี้ไปที่เฉินเฟิง
เสี้ยจื่อหลันมองไปตามทางที่จางหลินชี้มือ ตอนที่มองเห็นภาพด้านหลังของเฉินเฟิง หล่อนถลึงดวงตาโต
เป็นเจ้าสวะนี้จริงๆ
“ผู้หญิงตรงข้ามเขานั้นเหมือนไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา” จางหลินพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยาจริงๆ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...