ลูกเขยมังกร นิยาย บท 256

บทที่256 ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา

หลังออกมาจากถนนหวงเห้า เย่ไห่ถังก็ขาดความสนใจไปบางอย่างชัดเจน

“ยังจะเดินช้อปปิ้งอยู่มั้ย?” เฉินเฟิงอดถามไม่ได้

“ไม่เดินแล้ว” เย้ไห่ถังตอบอย่างอารมณ์เสีย

“งั้นเมิ่งเหยา……”

“ไม่รู้”

เย่ไห่ถังบอกว่าไม่รู้ประโยคนี้ ทำเอาคำพูดทั้งหมดของเฉินเฟิงกลืนกลับไป

“ฉันอยากไปผับ นายไปไม่ไปเหรอ?” เย่ไห่ถังมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชาทีหนึ่ง

เฉินเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ผมยังมีตัวเลือกอีกเหรอ?”

เขารู้ วันนี้ถ้าไม่ทำให้เย่ไห่ถังพึงพอใจ นั้นก็อย่าคิดจะได้รู้ข่าวเกี่ยวกับเสี้ยเมิ่งเหยาเลย

ในฐานะถนนย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองชางโจว เป็นธรรมดาที่ถนนหวงเห้าจะไม่ขาดผับ

เดินมาไม่ทันนาน เฉินเฟิงก็มองเห็นผับแห่งหนึ่ง

เย่ไห่ถังเข้าไปอย่างไม่พูดไม่จา เฉินเฟิงรีบตามไปด้านหลัง

หัวเข้าประตูมา เสียงเสียดหูกระโจนเข้ามาต้อนรับ

แสงไฟที่สลัว ดนตรีเสียดแก้วหู

ที่สระน้ำไกลออกไป ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโอบกอดกันอยู่ สั่นไหวอย่างบ้าคลั่ง

แต่ว่าทุกฉากนี้ล้วนไม่เกี่ยวกับเย่ไห่ถังเลย

เธอในเวลานี้ดูสงบแตกต่างไป

พวกเขาหาเคาน์เตอร์บาร์ที่แยกเดียว หลังจากสั่งคอกเทลมาสองแก้ว ก็เริ่มเหม่อลอย

เฉินเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง นั่งลงตรงข้ามกับเย่ไห่ถัง

“ดื่ม!”

เย่ไห่ถังมองเฉินเฟิงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก นำคอกเทลที่สั่งเสร็จเลื่อนไปตรงหน้าเฉินเฟิง

เฉินเฟิงยกเหล้าขึ้น ชิมแบบตื้นๆ แล้วหยุด

“ฉันสวยมั้ย?”

ร่างกายเย่ไห่ถังเอียงมาตรงหน้าทันใด ใช้ดวงตาที่มีท่าทีแบบรุกรานจ้องเฉินเฟิงไว้ ถามอย่างจริงจัง

“สวย”

กลิ่นหอมโชยมาแตะที่จมูก เฉินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่ไม่พูดไม่ได้ว่าที่จริงเย่ไห่ถังเป็นคนที่ยากจะได้เจอ ถึงแม้เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาจะยังต่างกันไม่เท่าไร

“เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาล่ะ?” ร่างกายเย่ไห่ถังยังเอียงมาด้านหน้าต่ออีก ขั้นที่เกือบจะมาแนบกับหน้าเฉินเฟิง

มองใบหน้างดงามมีเสน่ห์ที่อยู่ใกล้แค่คืบ เฉินเฟิงอดส่ายหน้าไม่ได้ ทอดถอนใจตอบ “คุณก็รู้คำตอบ”

“ฉันอยากให้คุณบอกฉันกับปาก” บนหน้าน้อยๆ ของเย่ไห่ถังมีความดื้อรั้นอย่างน่าประหลาด

“เสี้ยเมิ่งเหยา” เฉินเฟิงไม่ได้ลังเล พูดชื่อของเสี้ยเมิ่งเหยาตามตรง

บนหน้างดงามของเย่ไห่ถังเผยรอยยิ้มออกมาทันใด เธอเก็บท่วงท่าเอียงมาตรงหน้ากลับไป ไม่ได้ถามต่ออีก แต่ว่ายกคอกเทลตรงหน้าขึ้นดื่มจนหมด

“จื่อหลัน ผู้ชายทางนั้นไม่ใช่ลูกเขยสวะคนนั้นของตระกูลเสี้ยของพวกเธอเหรอ?”

เวลานี้ ในอีกมุมหนึ่งของผับ เสี้ยจื่อหลันมาดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนสนิทสองสามคนเช่นกัน

หลังได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนี้ เสี้ยจื่อหลันขมวดคิ้วขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก “จางหลิน เธอมองผิดแล้วมั้ง เจ้าสวะนั้นจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”

“เป็นไปไม่ได้ที่จะมองผิด ครั้งก่อนตอนงานฉลองวันเกิดคุณปู่เสี้ยของพวกเธอที่โรงแรมใหญ่เมืองชางโจว พวกเธอทั้งตระกูลนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน ตอนนั้นเธอยังเคยชี้ให้ฉันดูเขา ฉันจะมองผิดยังไงกัน” จางหลินพูดอย่างแน่วแน่

“เขาอยู่ตรงไหน?” เสี้ยจื่อหลันอดถามไม่ได้

“อยู่ตรงนั้น” จางหลินชี้ไปที่เฉินเฟิง

เสี้ยจื่อหลันมองไปตามทางที่จางหลินชี้มือ ตอนที่มองเห็นภาพด้านหลังของเฉินเฟิง หล่อนถลึงดวงตาโต

เป็นเจ้าสวะนี้จริงๆ

“ผู้หญิงตรงข้ามเขานั้นเหมือนไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา” จางหลินพูดอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยาจริงๆ!”

เสี้ยจื่อหลันยิ้มเยาะ หล่อนนึกไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะปรากฏตัวที่คลับแบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังปรากฏตัวด้วยกันกับสาวสวยอีกคนด้วย

“พูดแบบนี้ เจ้าสวะนี้สวมเขาให้เสี้ยเมิ่งเหยาเหรอ?” จางหลินอ้าปากกว้าง รู้สึกว่าน่ามหัศจรรย์มาก ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงหลายปีนี้จะกล้ามากขนาดนี้เลยเหรอ?

“ตอนนี้ฉันสงสัยมาก ถ้าเสี้ยเมิ่งเหยายัยคนนั้นรู้เรื่องนี้เข้า จะทำท่าทางยังไง” เสี้ยจื่อหลันหัวเราะเยาะติดๆ กัน ช่วงสองสามวันนี้ ตระกูลเสี้ยจิตใจหวาดผวากัน ถึงแม้จะได้โครงการยู่ฉวนซานกลับมา แต่ฐานะที่เป็นอยู่ของตระกูลเสี้ยก็ไม่ได้ดีขึ้น

แต่กลับย่ำแย่ลงทุกวัน

ธนาคารทวงหนี้ บริษัทติ่งเฟิงถามถึงหนี้ ทุกอย่างนี้ล้วนทำให้ตระกูลเสี้ยจมสู่จุดที่ยากลำบากที่สุด

แม้แต่แผนกที่เสี้ยจื่อหลันรับผิดชอบต่างปรากฏสถานการณ์พนักงานจำนวนมากหนีออกไป

ดังนั้นเสี้ยจื่อหลันจึงออกมากับเพื่อนสนิทสองสามคน พึ่งเหล้าย้อมใจ

แต่คาดไม่ถึงจะเจอฉากนี้เข้า

เฉินเฟิงที่ซื่อสัตย์ในตระกูลเสี้ยมาสามปี มาดื่มเหล้าที่ผับกับผู้หญิงคนหนึ่ง

เสี้ยจื่อหลันหยิบมือถือออกมา บันทึกทุกอย่างตรงหน้าลงมาอย่างไม่ส่งเสียงใดๆ

เฉินเฟิงไม่ได้สังเกตเห็นถึงทุกอย่างนี้ เขายังคงพูดคุยทั่วไปกับเย่ไห่ถัง

“มีคนอยากลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา”

ในเวลานี้ เย่ไห่ถังพูดมาประโยคหนึ่งแบบกะทันหัน

เฉินเฟิงขมวดหัวคิ้วขึ้น ในใจลึกอึมครึม เขาไม่ได้สงสัยความจริงในข่าวนี้ของเย่ไห่ถังแต่อย่างใด

เขาไม่คิดว่าเย่ไห่ถังจะเอาเรื่องแบบนี้มาพูดล้อเล่น

“ใครกัน?” เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงทุ้ม เป้าหมายที่เขาสงสัยโดยสัญชาตญาณคือเสี้ยห้าว แต่นึกถึงจุดประสงค์ที่เสี้ยห้าวจะทำแบบนี้ไม่ออก

“โจรป่าเถื่อนนอกเขตกลุ่มหนึ่ง”

คำตอบของเย่ไห่ถังทำให้เฉินเฟิงยิ่งสับสนเพิ่มขึ้น โจรป่าเถื่อนนอกเขต ทำไมต้องลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย?

“เรื่องของแม่ยายคุณกับหวังเมิ่งหลง คุณน่าจะรู้มั้ง?” เย่ไห่ถังถามขึ้น

หวังเมิ่งหลง?

หลังจากเงียบนิ่งตั้งนาน เฉินเฟิงก็พยักหน้า

หวังเมิ่งหลงกับหลินหลันเป็นคู่รักสมัยมหาวิทยาลัย ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก แต่หลังหลินหลันเรียบจบก็แต่งงานกับเสี้ยเว่ยกั๋วแล้ว

ต่อมาหวังเมิ่งหลงอาศัยการพนันย้อมใจ ไม่นานก็แพ้จนทำให้ครอบครัวล่มจม

เพื่อใช้หนี้พนัน เขาจึงมาหลินหลันใหม่อีกครั้ง หลินหลันที่อดใจไม่ไหวจึงให้ยืมเป็นธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังให้หวังเมิ่งหลงยืมเงินไม่น้อย

ทุกอย่างของทั้งสองดำเนินการอย่างลับๆ มาโดยตลอด ไม่ได้ถูกเสี้ยเว่ยกั๋วและเสี้ยเมิ่งเหยาพบเข้า

นอกจากซุนกุ้ยฟาง

หลังซุนกุ้ยฟางพบทุกอย่างเข้า ยังเผื่อใจเอาไว้ แล้วนำเรื่องนี้มาเป็นจุดอ่อนข่มขู่หลินหลัน

หล่อนนำเงินห้าล้านมาจากหลินหลันทางนั้นได้สำเร็จ สุดท้ายยังสร้างความวุ่นวายให้เฉินเฟิงได้ด้วย

แต่ว่าสุดท้ายสองคนแม่ลูกต่างถูกเฉินเฟิงจัดการแล้ว

สำหรับหวังเมิ่งหลง

เดิมทีเฉินเฟิงใกล้ลืมบุคคลผู้นี้ไปแล้ว คาดไม่ถึงวันนี้เขาจะกระโดดออกมาอีก

“หลายวันนี้เสิ่นหงชังส่งเรื่องบ้านหลังหนึ่งของแม่ยายคุณ ถูกแม่ยายคุณทำจนคนรู้ไปทั่ว”

“หวังเมิ่งหลงคิดว่าแม่ยายคุณร่ำรวย เลยไปหาแม่ยายคุณเพื่อขอยืมเงิน แต่โดนแม่ยายคุณปฏิเสธตั้งแต่หน้าบ้าน”

“ดังนั้นเขาเลยอยากใช้การลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยามาข่มขู่แม่ยายคุณ”

เย่ไห่ถังเล่าทุกอย่างนี้ออกมาอย่างสงบนิ่ง ถึงแม้หลายปีมานี้เธอจะอยู่เบื้องหลังมาตลอด แต่สำหรับพลังควบคุมของทั้งเมืองชางโจวกลับไม่สูญเสียไปเท่าไร

เทียบกันกับเธอ กู้ตงเชินและหานหลงไม่อยู่ระดับเดียวกันอย่างยิ่ง

“โจรแก๊งนั้นอยู่ที่ไหน?”

เฉินเฟิงสายตาเรียบสงบ แต่ในดวงตาแฝงไปด้วยแรงอาฆาตที่แสดงออกแบบไม่ต้องพูด

เย่ไห่ถังส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”

“คุณไม่รู้?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว สำหรับเย่ไห่ถังนั้น เห็นได้ชัดว่าพลังควบคุมของเมืองชางโจวถึงขั้นที่ยากจะจินตนาการ โจรป่าเถื่อนนอกเขตหลายคนนี้ บางทีหลอกทางตำรวจผ่านเข้ามาได้ แต่เดิมทีหลอกเย่ไห่ถังไม่ได้

เย่ไห่ถังหัวเราะทันใด “ทำไมฉันต้องรู้ด้วย?”

“พวกเขาไปลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่ลักพาตัวฉัน”