ลูกเขยมังกร นิยาย บท 258
บทที่258 รอยร้าว
“ผมไม่ได้นอกใจ!” เฉินเฟิงวุ่นวายใจอยู่บ้าง ถ้าเขาทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อเสี้ยเมิ่งเหยาจริง เช่นนั้นเขาคงไม่พูดมากสักคำเดียว
ทำแล้ว เขาคงยอมรับ!
แต่ทั้งที่ชัดเจนแล้ว เขากลับโดนคนสาดโคลนอย่างไม่มีมูล การใส่ร้ายแบบนี้ เขาไม่มีทางยอมรับได้
“หลักฐานวางอยู่ตรงนั้นหมดแล้ว แกเห็นพวกฉันตาบอดรึไง?” หลินหลันลักษณะท่าทางดุดัน
“ผมบอกไปแล้วว่าผมกับหล่อนเป็นเพื่อนกัน ไปดื่มเหล้าเพราะมีธุระต้องคุย” เฉินเฟิงอดทนพอสมควร
“ไปผับเพื่อคุยธุระ?” หลินหลันเสียดสี “คุยเรื่องอะไร?”
“มีโจรป่าเถื่อนนอกเขตอยากลักพาตัวเมิ่งเหยา” เฉินเฟิงตอบเสียงทุ้ม
“เชอะ ไอ้ของเสีย แกอยากหาข้ออ้างก็หาข้ออ้างที่มันดีๆ หน่อยได้มั้ย? ยังมาบอกโจรป่าเถื่อนนอกเขต ทำไมแกไม่พูดหัวหน้าโจรพระโพธิสัตว์เลยล่ะ?” หลินหลันถากถางอย่างไม่ยอมรับ
“โจรป่าเถื่อนนอกเขต ทำไมต้องลักพาตัวฉันด้วยล่ะ?” เสี้ยเมิ่งเหยาเงยหน้าทันใด ถามอย่างสงบ
“เพราะ……”
ตอนแรกเฉินเฟิงอยากบอกว่าเพราะหลินหลันอวดรวยดึงดูดความสนใจของหวังเมิ่งหลง แต่พอคำพูดมาจ่อที่ปาก กลับโดนเขากลืนลงไปอีก
เขาไม่รู้ว่าควรอธิบายกับเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไร
เรื่องนี้อธิบายยากมากจริงๆ เพราะพัวพันถึงหวังเมิ่งหลง
ถ้าเขาพูดความจริงออกมาตอนนี้ เป็นไปได้มากว่าครอบครัวนี้จะแตกแยกเป็นเสี่ยงๆ ระหว่างเสี้ยเว่ยกั๋วกับหลินหลัน ถึงแม้ไม่แต่งงาน ก็คงปรากฏรอยร้าวที่ใหญ่มาก
ซึ่งคนที่ได้รับบาดเจ็บมากที่สุด ยังเป็นเสี้ยเมิ่งเหยา
“เพราะอะไร? แกก็พูดมาสิ” หลินหลันเพิ่มความได้ใจ
“พูดไม่ออกล่ะสิ ไอ้ของเสีย แกแต่งเรื่องก็ไม่แต่งให้เข้าท่าหน่อย” หลินหลันส่งเสียงหัวเราะ
ในดวงตางามของเสี้ยเมิ่งเหยายังมีความผิดหวังเข้มข้นเข้ามา
“หล่อนเป็นใคร?” เสี้ยเมิ่งเหยาเอ่ยปากเรียบนิ่ง
“เย่ไห่ถัง” เฉินเฟิงไม่ได้ปิดบัง
ร่างกายเสี้ยเมิ่งเหยาสั่นเทา เย่ไห่ถัง……
“เย่ไห่ถังเป็นใคร?” หลินหลันเหงื่อเต็มหน้าผาก หล่อนยังสัมผัสไม่ถึงเย่ไห่ถังชนชั้นนี้
“แม่คะ แม่ไม่ต้องถามแล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาสูดหายใจลึกๆ ท่าทางฟื้นคืนความสงบนิ่ง
“ทำไมถึงถามไม่ได้? เมิ่งเหยา ลูกบอกแม่มา เย่ไห่ถังคนนั้นเป็นนังจิ้งจอกที่ไหน ตอนนี้แม่จะไปฉีกหน้าหล่อน” หลินหลันทำท่าทางอยากออกหน้าเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา
เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้สนใจหลินหลัน
“เมิ่งเหยา……” เฉินเฟิงยังอยากอธิบายอีก แต่กลับโดนเสี้ยเมิ่งเหยาขัดจังหวะทันที “ขอโทษนะ เฉินเฟิง ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันอยากพักผ่อน”
“ปัง”
เสี้ยเมิ่งเหยาปิดประตูสนิททันที
เฉินเฟิงเดินมาที่หน้าประตู ถอนหายใจทีหนึ่ง “เมิ่งเหยา ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ ฉันสามารถบอกเธอได้ว่าฉันไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อเธอเลย”
“สำหรับเย่ไห่ถัง……ต่อไปฉันจะอธิบายกับเธอให้กระจ่าง”
หลังพูดจบ เสี้ยเมิ่งเหยาก็น้ำตานองหน้าตั้งนานแล้ว
เธออยากเชื่อใจเฉินเฟิง แต่เนื้อหาในคลิปวิดีโอราวกับภาพยนตร์ที่ฉายในสมองเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงคนนั้นเป็นเย่ไห่ถัง
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือรูปร่าง เย่ไห่ถังล้วนไม่ด้อยไปกว่าเธอสักนิด
ขณะเดียวกันทั้งเมืองชางโจวเย่ไห่ถังยังเป็นผู้หญิงที่มีอิทธิพลมากที่สุด
ยากมากที่เสี้ยเมิ่งเหยาจะเชื่อว่าตอนที่เฉินเฟิงเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ดีเยี่ยมกว่าเธอสักคนหนึ่ง แล้วจะไม่หวั่นไหว
“ไม่ใช่ไม่เห็นแล้ว” เฉินเฟิงส่ายๆ หน้า “พวกเขาน่าจะโดนคนฆ่าแล้ว”
“ฆ่าแล้ว?” หานหลงตกอกตกใจ “คุณชายเฉินครับ เป็นไปไม่ได้ ที่นี่คือเมืองชางโจว มีสักกี่คนกันที่กล้าฆ่าคนของผม? ถึงแม้ว่าอยากฆ่า ก่อนจะฆ่า พวกเขาน่าจะบอกกล่าวกันชนก่อน”
กฎเกณฑ์บนหลัก ถ้าลูกน้องของอีกฝ่ายทำเรื่องผิดโดนจับไว้ ไม่ว่าจะฆ่าหรือขูดรีด ล้วนต้องบอกกล่าวลูกพี่อีกฝ่ายก่อน
“คนที่ฆ่าพวกเขาไม่ใช่คนของชางโจว” เฉินเฟิงพูดนิ่งๆ จากนั้นเขานำข่าวของเย่ไห่ถังมาเล่าครั้งหนึ่ง
หลังเล่าจนจบ หานหลงตวาดออกมาอย่างโมโห “แม่งเอ๊ย พวกพันธุ์ผสมนอกเขตวิ่งมาอาละวาดถึงชางโจวเลยเหรอ”
“คุณชายเฉิน เดี๋ยวผมจะส่งพวกลูกน้องไปตามหาทั้งเมือง”
“ปัง”
ทันทีที่เสียงหานหลงพูดจบ ก็มีลูกน้องเข้ามาในห้องอาหารอย่างลนลาน “ท่านหานครับ ไม่ดีแล้ว คลังสมบัติทางตอนตะวันตกของเมืองของพวกเราโดนคนยกเค้า!”
“อะไรนะ?”
แวบเดียวหานหลงลุกขึ้นจากบนโซฟา ถลึงดวงตากลม “คลังสมบัติโดนคนยกเค้า?”
“ใครทำกัน?” กู้ตงเชินลูกตาแข็งนิดหน่อย คลังสมบัติของหานหลงเป็นที่เก็บของมีค่าไม่น้อยของหานหลง เงินสด ทองคำที่มากมายมหาศาล ยังมีผลงานการเขียนและภาพวาดด้วยพู่กันที่มีอายุจำนวนหนึ่ง หานหลงเก็บรักษาไว้ด้านใน รวมราคาสักสองสามร้อยล้านได้
“ไม่รู้ครับ อีกฝ่ายมีเพียงสามคน” ลูกน้องนั้นส่ายหน้า
“สามคน?”
หานหลงกลับตกใจแบบเกินคาด ไม่อยากเชื่อเท่าไร
กู้ตงเชินตื่นตะลึงไปทั้งหน้าเช่นกัน เพราะสาเหตุที่ขัดแย้งกับหานหลงเมื่อหลายปีก่อน ดังนั้นเขาจึงชัดเจนในกำลังคุ้มครองคลังสมบัติของหานหลงมาก สามารถพูดได้ว่ากำลังชั้นเยี่ยมที่สุดของลูกน้องหานหลงล้วนอยู่ที่คลังสมบัติตรงนั้น
ตอนนี้คลังสมบัติโดนสามคนแย่งไป
“เหล่าคนโชคดีที่เหลืออยู่บอกว่าอีกฝ่ายมีแค่สามคนครับ แต่ละคนล้วนเป็นคนฝีมือดีชั้นหนึ่ง ในนั้นยังมีผู้หญิงด้วยคนหนึ่ง ที่โรคจิตสุดของผู้หญิงคนนั้น แม้แต่ลูกกระสุนปืนไรเฟิลยังหลบผ่านไปได้ครับ”
หานหลงกับกู้ตงเชินมองหน้ากัน รู้สึกแค่หนังศีรษะชาอยู่บ้าง แม้แต่ลูกกระสุนปืนไรเฟิลยังหลบผ่านได้ นี่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...