ลูกเขยมังกร นิยาย บท 272
บทที่ 272 ไม่รู้จักวางตัวให้เหมาะสม
ในหวาเซี่ย นอกจากตระกูลยักษ์ใหญ่หกตระกูลแล้ว ก็ไม่มีอำนาจใดสามารถต่อต้านกับสามสหพันธ์ได้
มีเพียงจอมยุทธ์ของตระกูลยักษ์ใหญ่หกตระกูล ที่ไม่ต้องมาลงทะเบียนที่สหพันธ์บูโด
นอกจากตระกูลยักษ์ใหญ่หกตระกูล จอมยุทธ์ทั้งหมด ก็ต้องมาลงทะเบียนที่สหพันธ์บูโด เพื่อที่จะทิ้งข้อมูลของตัวเองไว้ แล้วจะถูกสหพันธ์ควบคุมดูแล
แน่นอน การลงทะเบียน ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องเข้ามาเป็นหนึ่งในสหพันธ์บูโดแห่งหวาเซี่ย
ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นเพียงการตักเตือนเท่านั้น ตักเตือนคุณ อย่าสร้างเรื่องเสียๆ หายๆ ในหวาเซี่ย
สหพันธ์บูโด จะคอยจับตามองคุณอยู่ตลอดเวลา
ผู้เฒ่าชุดขาวไม่สื่อสีหน้าอะไรออกมา แล้วเดินไปตรงหน้าหวงเฟยห้าว
“เพี๊ยะ”
เป็นการตบที่รุนแรง ซึ่งตบลงบนหน้าหวงเฟยห้าวอย่างแรงๆ หน้าเขาเป็นรอยห้านิ้วขึ้นมาทนที
ผู้เถ้าเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้งขั้นกลาง ไม่แตกต่างอะไรจากหวงเฟยห้าว การตบครั้งนี้ หวงเฟยห้าวสามารถหลบได้
ทว่าหวงเฟยห้าว เวลานี้กลับไม่ได้หลบ แล้วยังต้องเชื่อฟัง
เพราะว่าการตบของผู้เฒ่าครั้งนี้ เป็นการตบแทนสหพันธ์บูโด!
“กฎระเบียบของสหพันธ์บูโด นายไม่รู้หรือไง?” ผู้เฒ่าถามด้วยเสียงเย็นชา
“รู้ครับ” หวงเฟยห้าวก้มหน้า เหมือนเด็กที่กระทำผิด
“เพี๊ยะ”
หน้าของหวงเฟยห้าวถูกตบอีกที ในปากของหวงเฟยห้าวมีฟันหลายซี่ที่มีเลือดซึม
“รู้แล้วยังทำผิด?”
“ผู้อาวุโสเซ่ ขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะไม่กล้าอีกต่อไป” หวงเฟยห้าวก้มหน้าสารภาพผิด นัยน์ตาของเตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่สามารถปิดบังไว้อยู่
ตอนอยู่มาเลเซีย อย่าว่าแต่เขาไปต่อยผู้ธรรมดาไม่กี่คนเลย เรียกว่าฆ่าพวกคนธรรมดาจะดีกว่า และยังไม่เคยมีใครกล้าหาเรื่องเขาแบบนี้
แต่พออยู่หวาเซี่ย เขาแค่ต่อยคนธรรมดาไม่กี่คน คนของสหพันธ์บูโดกลับตบหน้าเขาต่อหน้าพวกคนธรรมดาพวกนี้!
“ทางที่ดีที่สุดก็ให้มันได้แบบนี้” เซ่เชียนซานมองหวงเฟยห้าวอย่างเลือดเย็น กฎระเบียบของสหพันธ์บูโดคือไม่สามารถทำร้ายบุคคลธรรมดาโดยไม่มีเหตุผล ต่อให้จะเป็นความแค้นที่ยากที่จะแก่ งั้นก็ต้องยื่นคำขอต่อสหพันธ์บูโด หลังจากที่ได้รับอนุมัติ จึงจะสามารถลงมือได้
ระหว่างจอมยุทธ์กันเองก็เหมือนกัน
หากจอมยุทธ์ทุกคนทำตามใจต้องการ และปล่อยให้ตัวเองเอาแต่ใจ อยากจะตียังไงก็ตีแบบนี้ งั้นสถานการณ์ของหวาเซี่ยก็คงเปลี่ยนไปตั้งนานแล้ว
“ท่านผู้อาวุโสเซ่ หวงเฟยห้าวเขามาหวาเซี่ยครั้งแรก ยังไม่รู้จักกฎระเบียบของสหพันธ์บูโดแห่งหวาเซี่ยดีๆ ดังนั้นเขาเลยทำความผิดแบบนี้ ได้โปรดผู้อาวุโสเซ่อภัย” เวลานี้ ชายวัยกลางคนที่ใส่ชุดจอมยุทธ์สีดำพูดขึ้นอย่างกะทันหัน เขาทำสีหน้าที่นิ่งเฉย ดูไม่ออกว่าดีใจหรือโมโหอยู่
“กล่าวเกินจริงแล้ว ท่านโห้”
เซ่เชียนซานผายมือ แล้วยิ้มเบาๆ “ระหว่างคุณกับผม ยังจะพูดคำว่าให้อภัยได้ยังไงกัน”
“ท่าทีของท่านหวง ผมก็สามารถเข้าใจได้ ตอนผมก็เพิ่งเป็นจอมยุทธ์ ก็เหมือนอย่างท่านหวงที่ชอบทำตัวสูงส่ง รู้สึกว่าคนที่อยู่ภายใต้จอมยุทธ์ ต่างก็คือมดจนหมด”
“แต่หลังๆ มา คำพูดของท่านผู้อาวุโสฉาวที่ประจำการอยู่ตรงสหพันธ์หลัก กลับทำให้ผมเข้ามา จริงๆ แล้วในสายตาของมหาปรมาจารย์บูโด ผมที่เป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง ก็แค่เป็นมดตัวน้อยเท่านั้น”
“ดังนั้นแค่ท่านหวงรู้สึกการได้กลายเป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง ก็สามารถเหนือกว่าทั่วทุกสิ่งในพิภพนี้ จริงๆ ในพิภพนี้ยังกว้างใหญ่กว่าที่เราคิด”
คำพูดนี้ของเซ่เชียนซานเป็นการอุทานและเป็นการตักเตือน ถ้าอยู่ต่างประเทศ หวงเฟยห้าวสามารถวางอำนาจเป็นใหญ่ และสามารถตัดสินความเป็นความตายของคนทั่วไปได้ แต่ตอนอยู่หวาเซี่ย เขากลับไม่ต่างอะไรกับคนธรรมดาพวกนั้นเลย เขาก็แค่มีแรงที่แข็งแกร่งกว่าคนพวกนั้นเท่านั้น
หลังกระทำผิด ก็จะถูกลงโทษโดยกฎหมาย
“ผู้อาวุโสเซ่ได้โปรดชี้แนะ วันข้างหน้าเฟยห้าวจะประพฤติตัวดีๆ” หวงเฟยห้าวทำมือคารวะ แล้วทำท่าทางที่ดูเคารพ
“คุณลงโทษเขา นั่นมันเป็นหน้าที่ของคุณ แต่เขาทำร้ายคนของผม งั้นเขาก็ต้องชดใช้ให้ผม! เฉินเฟิงพูดด้วยความนิ่งเฉย
“คุณก็คือจอมยุทธ์?” เซ่เชียนซานขมวดคิ้วขึ้น ตอนแรกตอนมองเฉินเฟิง สังเกตเห็นว่าฐานะของเฉินเฟิงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เขายังนึกว่า เฉินเฟิงเป็นแค่บุคคลธรรมดาที่มีเบื้องหลังที่เก่งกาจ อาจจะเป็นทายาทของตระกูลใดตระกูลหนึ่งของจางโจว
แต่ตอนนี้เขาก็พูดแบบนี้แล้ว เฉินเฟิงกลับยังคงดื้อรั้นแบบนี้ นี่เขาไม่ใช่แค่มีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น
เฉินเฟิงเองเกรงว่าก็เป็นจอมยุทธ์เหมือนกัน และความสามารถนั้นไม่ได้ธรรมดาเลย
เฉินเฟิงคลายยิ้มกลับไม่ได้พูดอะไร
เวลานี้โห้ชิงซงมองเฉินเฟิงอย่างเลือดเย็น “น้องชาย เกิดเป็นคนก็ต้องรู้จักมีขอบเขต วันข้างหน้าเรายังต้องเจอกันอีก เฟยห้าวถึงแม้จะทำร้ายคนของคุณ ทว่าตระกูลโห้ของผม ก็บอกไปแล้วว่าจะชดเชยให้คุณ เราก็ได้แสดงการขอโทษจากใจแล้ว แต่คุณยังไม่รู้จักวางตัวอย่างเหมาะสม ไม่ใช่ว่าไม่สมเหตุสมผลไปหน่อยหรอ?”
ไม่ว่าเฉินเฟิงจะใช่หรือไม่ใช่จอมยุทธ์ สำหรับเรื่องนี้ เฉินเฟิงเองก็ทำเกินไป
ต่อให้คนที่อยู่เบื้องหลังของหวงเฟยห้าวคือตระกูลโห้
ตระกูลโห้ ณ เกาะก๊าง!
เฉินเฟิงไม่ใช่ว่าไม่ให้เกียรติหวงเฟยห้าว นี่ยังไม่ให้เกียรติตระกูลโห้อีกด้วย!
“ไม่รู้จักวางตัวให้เหมาะสม?”
เฉินเฟิงทำนัยน์ตาค่อนข้างเย็นชา “เขาทำร้ายคนของฉันไปสามสิบกว่าคน วันนี้ฉันก็อยากจะได้แค่แขนข้างเดียวของเขา คุณกลับบอกว่าผมไม่รู้จักวางตัวให้เหมาะสม?”
“ผมว่าคนที่ไม่รู้จักวางตัวให้เหมาะสมคือตระกูลโห้มากกว่า”
“เหลวไหล่!”
โห้ชิงซงตะคอกอย่างโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ความเกรี้ยวโกรธและความบ้าคลั่งภายในร่างกายกำลังเดือด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเซ่เชียวซานอยู่ข้างๆ เขาต้องตบเฉินเฟิงให้ตายแค่ฝ่ามือเดียวเท่านั้น!
ก็แค่ทายาทในตระกูลเล็กๆ กลับกล้าข่มเหงตระกูลโห้แบบนี้ เขากำลังรนหาที่ตาย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...