ลูกเขยมังกร นิยาย บท 275

บทที่ 275 สัตว์ที่ถูกล่า

ต่อให้นับถอยหลังหนึ่งหมื่นก้าว ต่อให้เฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์แล้วทำไม อายุของเฉินเฟิงมีอายุแค่ยี่สิบห้าหก มากสุดเขาก็แค่หมิงจิ้งขั้นสูง เขาคงจะถูกคนใดคนหนึ่งในนี้บีบตายแน่นอน

"ได้ครับ คุณโห้" ถึงแม้เขาจะไม่พอใจ ทว่าหวงเฟยห้าวก็ได้แต่พยักหน้า

ทว่าเขายังอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย "ศิษย์น้อง เดี๋ยวตามพวกเราให้ติด อย่าได้หลงทางล่ะ"

"อีกอย่าง ปกป้องลูกพี่ที่ไร้ประโยชน์ของนายให้ดีๆ อย่าให้เขาถูกหมีตาบอดบนเขาทำให้ตกใจจนฉี่ราดล่ะ"

เฉินจื๋อเหลินทำสีหน้าที่หม่นหมอง กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วตามคนพวกนั้นเริ่มขึ้นภูเขาไป

ทว่าสำหรับคนทั่วไป การปีนขึ้นเขากลับเป็นแค่เรื่องที่ทำให้สูญเสียพลังงาน ถ้าอยากจะรักษาความว่องไวของจอมยุทธ์ ก็ต้องเสียแรงไปห้าหกเท่า

ตระกูลโห้มีทหารรับจ้างยี่สิบกว่าคน ถึงแม้จะมีแรงมากกว่าคนทั่วไป ทว่ายังคงไม่สามารถหลุดพ้นจากในเป็นคนธรรมดาอยู่แล้ว

ดังนั้นแค่วิ่งไปครึ่งชั่วโมง ใบหน้าของพวกเขาก็ทำสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อยออกมาแล้ว

หวงเฟยห้าวหันกลับมาแล้วคลายยิ้มเลือดเย็น แล้วมองไปที่เฉินเฟิง

แม้กระทั่งทหารที่ผ่านศึกไปสงครามเป็นร้อยยังทนไม่ไหว หวงเฟยห้าวขึงตาโตทันที

เฉินเฟิงตามอยู่ด้านหลังพวกเขาไม่ถึงสิบเมตร!

สีหน้าของเขาดูชิว แม้กระทั่งพอสบตากับหวงเฟยห้าว มุมปากของเฉินเฟิงกระตุกยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา

หวงเฟยห้าวทำสีหน้าที่โมโหและอับอายในขณะเดียวกัน ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่ นี่มันกำลังท้าทายตัวเองใช่ไหม?!

จากนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ หวงเฟยห้าวไม่เพียงแต่ไม่ได้ลดความเร็วลง กลับเร่งฝีเท้าของตัวเองอีกครั้ง แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีเดินไปข้างหน้า

"หวงเฟยห้าว นายวิ่งเร็วขนาดนั้น กำลังจะไปทำคลอดหรือไง! "

หลังจากหลายนาทีผ่านไป ก็มีเสียงอันเย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง หวงเฟยห้าวทำนัยน์ตาที่ดูเกร็งทันที

นั่นก็คือนายของเขา โห้หวงเย้น

เวลานี้ใบหน้าอันสะสวยของโห้หงเย้นดูแดงก่ำ ทำให้เห็นว่ามันกินแรงเธอมาก

"คุณหนู ผม......" หวงเฟยห้าวคลายยิ้มอ่อนๆ เขาแค่นึกถึงเรื่องที่จะทำให้เฉินเฟิงอับอายขายหน้าเท่านั้น กลับละเลยนายของเขาโห้หงเย้นที่เป็นแค่หมิงจิ้งขั้นสูงเท่านั้น ตอนนี้ความเร็วของเขา แน่นอนว่าโห้หงเย้นที่เป็นเพียงหมิงจิ้งขั้นสูงตามไม่ทันแน่นอน

เวลานี้เขามองเฉินเฟิงอีก เขากลับยังคงสีหน้าที่ดูชิว วิ่งมานานขนาดนี้ อย่าว่าแต่ออกเหงื่อเลย แม้แต่หายใจหอบหืดยังไม่มี

หวงเฟยหาวมองเฉินเฟิงอย่างอาฆาตร แล้วไม่ได้สงสัยอะไรอีก เขาถูกตบหน้าอีกแล้ว

เฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์คนหนึ่งจริงๆ มีเพียงคนที่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้จะมีความสามารถในการปิดบังและควบคุมการหายใจของตัวเอง ทำให้ตัวเองไม่เหมือนกันคนธรรมดา

หลังจากที่เจอสถานการณ์แบบนี้ หวงเฟยห้าวรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย เริ่มจากเขาตั้งใจปีนขึ้นเขา และไม่ได้ไปหาเรื่องเฉินเฟิงอีก

และเมื่อวานโห้ชิงซงจะสาบานเลยว่าจะให้เฉินเฟิงบดเป็นผงกระดูก วันนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน แม้กระทั่งมองก็ยังไม่มองเฉินเฟิงแม้แต่พริบตาเดียว เหมือนเฉินเฟิงเป็นคนตาย

และตอนที่ใกล้เที่ยง

ในที่สุดทุกคนที่ขึ้นถึงยอดเขาแล้ว ทว่ายู่ฉวนซานกลับยังอยู่ตรงเหวอีกฟากหนึ่ง

หวงเฟยห้าวกลับไม่ได้ยืนเดินทาง ทว่ากลับถูกรับสั่งให้พักผ่อน

กำลังของเขายังคงล้นเหลือ ทว่าทหารรับจ้างพวกนี้ของตระกูลโห้ และโห้หงเย้นที่เป็นแค่ลูกคุณหนู ตอนนี้แรงของเขา กลับตามไม่ทันแล้ว