ลูกเขยมังกร นิยาย บท 276

บทที่ 276 ย่างกระต่ายป่า

"พกดาบสั้นมาหรือยัง? " เฉินเฟิงยิ้มพลางถามขึ้น

"พกแล้วครับ" เฉินจื๋อเหวินหยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วรีบเอาชักดาบสั้นออกมา จากนั้นก็ยื่นไปให้ในมือของเฉินเฟิง

เวลาเดียวกัน ในใจของรู้สึกตะลึง หรือว่าเฉินเฟิงจะลงมือเอง?

และตอนที่เฉินจื๋อเหวินเพิ่งมีความคิดนี้โผล่ออกมา ก็เหมือนจะรู้สึกตกใจกับภาพตรงหน้า นี่เฉินเฟิงเคยทำแบบนี้เป็นพันครั้งแล้วหรอ

สี่พี่น้องตระกูลเฉินอ้าปากค้าง แล้วถลึงตาโต ตีให้ตายยังไงพวกเขาก็นึกไม่ถึง เฉินเฟิงกลับยังมีฝีมือแบบนี้

เท่าที่เขารู้ เฉินเฟิงเป็นถึงคุณชายใหญ่ ชีวิตที่ผ่านมาก็จะชีวิตที่มีแต่คนปรนนิบัติดูแล เรื่องทำอาหาร ไม่ใช่ว่าเป็นสิ่งที่คนใช้ควรทำหรือไง?

สี่พี่น้องตระกูลเฉินไม่รู้ ตอนที่เฉินเฟิงยังเด็ก เคยถูกแม่ของเขาโยนเข้ามาอยู่ในกลางป่าลึก แล้วให้เขาหาทางรอดของชีวิตด้วยตัวเอง

ตอนนั้นเขาต้องต่อสู้กับเสือและหมาป่า เพื่อทำตัวเหมือนสัตว์ป่าที่กินเลือดที่หิวโหย

พอเขาฝึกฝนและเก็บประสบการณ์มาเป็นปี เฉินเฟิงไม่เพียงแต่มีความสามารถทางด้านการฆ่าสัตว์ แม้กระทั่งวิธีการย่างสัตว์ป่าเขาก็เคยถูกฝึกฝนมาอย่างยอดเยี่ยม

เวลาช่วงนั้นตอนได้ใช้ชีวิตอยู่ในป่าลึก สัตว์ป่าที่ถูกเฉินเฟิงย่าง ไม่ถึงร้อยชนิด ก็คงจะมีเป็นจำนวนแปดสิบชนิดอยู่

แน่นอนว่านั่นจึงทำให้เฉินเฟิงชำนาญในการปิ้งย่าง

เวลานี้ เขาเริ่มย่างกระต่ายป่า จึงทำให้เขาดูคุ้นชินกับมันมาก

หลังจากสิบห้านาทีผ่านไป ก็มีกระต่ายป่าสองตัวที่ถูกย่างจนมีหนังเป็นสีทองอันหอมกรุ่นปรากฏขึ้นต่อหน้าสี่พี่น้องตระกูลเฉิน

จ๊อกๆ

สี่พี่น้องตระกูลเฉินจึงกลืนน้ำลายพร้อมๆ กัน

ค่ายที่ตระกูลโห้ตั้งไว้ไม่มีใครที่ไม่กลืนน้ำลายเลย ทหารรับจ้างไม่น้อยต่างก็กำลังกลืนน้ำลาย แล้วแต่ละคนก็กวาดสายตามาที่เฉินเฟิง

จากนั้นเขาก็แกะเนื้อกระต่ายย่างออกจากไม้ที่เสียบไว้ เฉินเฟิงค่อยๆ ฉีกมัน แล้วเอาเนื้อกระต่ายที่อ่อนๆ นุ่มๆ ยื่นไปให้สี่พี่น้องตระกูลเฉิน

"ขอบคุณคุณชายเฉินมากๆ นะครับ! "

เฉินจื๋อเหวินยังอยากจะทำตัวเกรงใจ ทว่าเฉินจื๋อโสงกลับยื่นรีบกัดเนื้อกระต่ายที่เฉินเฟิงยื่นให้

ตอนที่เนื้อกระต่ายเข้าปาก เฉินจื๋อโสงก็ขึงตาโตทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดคิดไม่ถึง

"เป็นยังไงบ้าง? " เฉินจื๋อหลี่ถามขึ้นอย่างจริงจัง กระต่ายตัวนี้ที่เฉินเฟิงย่าง แค่ดูก็รู้แล้วว่าต้องอร่อย

เฉินจื๋อโสงไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ทว่ากลับกัดแรงๆ อีกคำ สีหน้าเต็มไปด้วยการเศษสุข

เฉินจื๋อโสก็รีบรับเนื้อกระต่ายที่เฉินเฟิงยื่นมา หลังจากที่พูดคำว่าขอบคุณ เฉินจื๋อหลี่ก็กัดหนึ่งคำอย่างรีรอไม่ไหว หลังจากที่เนื้อกระต่ายเข้าปาก ดวงตาของเขาก็เปล่งประกายแสงขึ้นมาทันที

"อร่อย อร่อยมากๆ! ชาตินี้ผมยังไม่เคยได้กินของอร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย! "

เฉินจื๋อหลี่กินเนื้อกระต่ายในปากด้วย แล้วก็พูดประจบประแจงขึ้นอย่างไม่ลังเลใจ

"เนื้อกระต่ายของคุณชายเฉิน เป็นอาหารที่ดีมากจริงๆ! "

หนังหน้าของเฉินจื๋อเหวินไม่ได้หนาดเท่าเฉินจื๋อหลี ทว่านี่กลับออกจากส่วนลึกในใจของเขาจริงๆ

ฝีมือของเฉินเฟิง ไม่ได้แย่ไปกว่าเชฟที่อยู่ในร้านอาหารห้าดาวจริงๆ แม้กระทั่งยังสามารถชนะเชฟพวกนั้นได้

ไม่นาน เนื้อกระต่ายในมือของสี่พี่น้องพวกนั้นก็ถูกจัดการอย่างสะอาด หลังจากที่พวกเขากินจนหมด พวกเขาก็มองหน้ากัน แล้วต่างคนต่างก็พูดขึ้นด้วยความอึดอัดใจ

อร่อยมากๆ กินไม่อิ่มเลย

"ที่นี่ยังมีอีกตัว" เหมือนจะคาดหมายได้ตั้งแต่เนิ่นๆ ว่าต้องเป็นแบบนี้ เฉินเฟิงจึงยิ้ม แล้วก็เอากระต่ายป่าที่ย่างเสร็จออก จากนั้นก็ยื่นไปตรงหน้าพวกเขาสี่คน

ทั้งสี่คนผายมือขึ้นทันที "คุณชายเฉิน ตัวนี้เก็บไว้ให้คุณ......"

เฉินเฟิงส่ายหัวแล้วพูดแทรก จากนั้นก็เหลือบตามองสัตว์ป่าในป่าผืนเล็กแห่งนี้ แล้วยิ้มพลางพูด "ที่นี่ยังมีมากขนาดนี้ ฉันย่างเองได้"