ลูกเขยมังกร นิยาย บท 280
บทที่ 280 งูดำอันน่ากลัว
ต่อให้โห้ชิงซงที่เป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง ตอนนี้ก็ยังรู้สึกเหน็บชาตรงหนังหัว เขาเดินอยู่ในทั่วแผ่นดินนี้มาสี่สิบกว่าปี เคยฆ่าเสือดาว ล่าหมาป่า ต่อให้จะเป็นหมีในป่าลึกก็ตาม เขาก็เคยเห็นมาหลายตัว ทว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขากลับไม่เคยได้เห็นได้ยินมาก่อน
ลำตัวที่ยาวยี่สิบสามสิบเมตร นี่มันอะไรกันแน่ ต่อให้เป็นรถถังหนึ่งคัน ถ้าอยู่ตรงหน้ามัน ก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อย แค่ถูกหางมันฟาดหนึ่งทีก็ปลิวไปไกลๆ แล้ว!
"คุณชายเฉิน นี่......นี่มันตัวอะไรกันแน่? "
ทั้งสี่พี่น้องตระกูลเฉินถูกทำให้ตกใจจนเอ๋อ พวกเขาเดินจากใต้มาเหนือมาหลายปีขนาดนี้ ต่อให้เจอคนมามากมายขนาดนั้น ทว่างูดำที่ใหญ่ขนาดนี้ พวกเขากลับไม่เคยได้ยินมาก่อน
เฉินเฟิงส่ายหัวด้วยสีหน้าที่สงสัย สิ่งที่อยู่ตรงหน้า กลัวว่าคงไม่ใช่งู.......
"เจียหมิง นายกับฉันต้องสู้กับมัน! "
เวลานี้โห้ชิงซงออกคำสั่งด้วยเสียงเรียบเฉย เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปด้านหลัง
"คนอื่นๆ พาคุณหนูไปหลบก่อน! "
ความว่องไวของงูดำตัวนี้ มีเร็วกว่าลมพัดอีก อีกอย่างยังสามารถป้องกันกระสุนด้วย ถ้าให้ทหารรับจ้างพวกนี้จู่โจม นอกจากจะถูกกลืนกินเข้าไปในท้อง ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
มีเพียงเขากับคนที่เป็นอ้านจิ้งขั้นกลางของตระกูลโห้จู่โจมพร้อมกัน จึงอาจจะสามารถทำให้งูดำตัวนี้ได้รับบาดเจ็บได้
และโห้ชิงซงเพิ่งจะพูดจบ งูดำขนาดใหญ่แลบลิ้นออกมา เหมือนลูกธนูที่ออกจากสายธนู แล้วกำลังจะกัดโห้ชิงซง
โห้ชิงซงทำม่านตาหด แล้วหมุนตัวเพื่อหลบงูดำขนาดใหญ่ที่กำลังจะกัดเขา
ทว่าด้านหลังของเขาคือทหารรับจ้างก็คงจะซวย จึงถูกงูดำขนาดใหญ่กัดตรงเอวจนลำตัวกลายเป็นสองท่อน ลำตัวครึ่งหนึ่งเข้าไปในท้องของงูดำ และอีกครึ่งยังอยู่บนพื้น จนไส้ไหลทะลักออกมากองบนพื้น และเต็มไปด้วยเลือดแดงสด
"โอ๊ย!! "
โห้หงเย้นจึงตะโกนร้องทุกข์ออกมาอย่างตกใจมากๆ
พอคนพวกนี้โดนแบบนี้ สุดท้ายก็ทำให้เธอที่กำลังตะลึงตื่นสักที
ทว่าตอนนี้ เสียงตะโกนร้องทุกข์ของเธอทำให้ดึงดูดความสนใจของงูดำ นัยน์ตาที่สีนิลเขียวมรกตกำลังจับจ้องไปยังโห้หงเย้น
และงูดำตรงหน้ากำลังมุ่งหน้าไปกัดหงเย้น โห้ชิงซงจึงเห็นแล้วตะโกนด้วยความโมโห จากนั้นก็กระโดดฝ่าอากาศไป
"ไอ้สัตว์เดรัจฉาน เจอดีแน่!”
จากนั้นเขาก็เอาดาบยาวที่แหลมคมฝ่าอากาศไปทันที
งูดำเหมือนสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังถูกโจมตี เขาไม่ได้ปล่อยโห้หงเย้นไป ทว่ากลับเลื้อยไปหาโห้ชิงซง
ตอนนี้ใบมีดที่พุ่งไปถึง!
"ฉึ่ก! "
ดาบยาวของโห้ชิงซงแทงลงบนเกล็ดของงูดำ ทำให้สะท้อนให้เห็นแสงสว่างที่อาบด้วยเลือด
งูดำรู้สึกเจ็บปวด ดวงตาสีนิลเขียวมรกตเคล้าด้วยความโมโหเหมือนคน
จากนั้นก็ใช้หางสะบัดไปยังโห้ชิงซงอย่างเต็มแรง
โห้ชิงซงที่ลอยอยู่กลางอากาศจึงไม่สามารถพึ่งแรงอะไรได้ ทำได้เพียงเอาดาบยาวมาวางอยู่ตรงหน้าอก จากนั้นก็มองดูหางยักษ์เหมือนรถไฟที่สะบัดมาอย่างรวดเร็ว
หางยักษ์ตบบนดาบยาว
ติ้ง......
เสียงดังขึ้นอย่างชัดเจน
จากนั้นมีดยาวจึงหักตรงกลาง และกลายเป็นสองท่อนทันที!
แรงที่เหลืออยู่ของงูหูยังไม่จบ จากนั้นก็ตบลงบนหน้าอกของโห้ชิงซง
หลังจากที่ได้ยินเสียงแตกหัก ก็มีเสียงกระดูกตรงหน้าอกหัก!
เขาเหมือนว้าวที่ขาดจากสาย แล้วตัวก็ปลิวออกไปไกลๆ จนถึงเจ็ดแปดเมตร คนยังไม่ทันได้หล่นลงบนพื้น ปากของเขาก็มีเลือดสดพุ่งกระฉูดออกมา
แค่ท่าไม้ตายท่าเดียว ก็ทำให้อ้านจิ้งขั้นกลางอย่างโห้ชิงซงเสียแร้งต้านทาน!
"คุณ......คุณชายเฉิน เราถอยเถอะ" เฉินจื๋อหลี่ที่ไม่กลัวฟ้ากลัวดินยังต้องพูดด้วยเสียงสั่น
เขาไม่เคยเห็นอะไรที่โหดเหี้ยมแบบนี้มาก่อน แม้กระทั่งแรงของคนยังเล็กลงไปทันที
กระสุนไม่ยังไม่สามารถทิ้งบาดเจ็บอะไรใดๆ บนตัวมันเลย ดาบยาวของจอมยุทธ์อ้านจิ้งยังฟันได้รอยบางๆ เท่านั้น
มีเพียงแค่ การทำทำโดยพลการของเธอ
มีเพียงแค่ คนตายและได้รับบาดเจ็บมากมาย
หลังจากที่กินทหารรับจ้างของตระกูลโห้ไปประมาณหนึ่งแล้วนั้น ดวงตาเย็นยะเยือกของงูดำจ้องมองยังโห้ชิงซงซึ่งหมดแรงสู้ที่นอนอยู่บนพื้น
โห้ชิงซงเคยทำร้ายมัน！
ถึงแม้จะเป็นแผลเล็กน้อย แต่นั่นก็เป็นการทำร้าย！
ดังนั้นมันจะแก้แค้น มันจะกัดกินโห้ชิงซงให้เละ เพื่อระบายความโกรธ
งูดำแลบลิ้น มันเลื้อยไปทางโห้ชิงซงอย่างไม่รีบร้อน
"อาโห้!”
โห้หงเย้นที่เห็นภาพนี้ร้องเสียงหลง เธอพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มี เพื่อที่จะหลุดออกมาจากพันธนาการของโห้เจียหมิง
เธอจะไปช่วยโห้ชิงซง
พ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เธอยังเล็ก โห้ชิงซงเป็นคนเลี้ยงดูเธอ ความสัมพันธ์ของเธอกับโห้ชิงซง เหมือนพ่อกับลูกมานานแล้ว! เธอไม่สามารถยอมทนเห็นโห้ชิงซงถูกงูกินเข้าไปต่อหน้าต่อตาได้
"คุณหนู อย่าเข้ามา！”
ทั้งตัวของโห้ชิงซงเต็มไปด้วยเลือด ขาเบิกตากว้างและร้องอย่างสุดเสียง
โห้เจียหมิงเองก็สิ้นหวัง เขาจับตัวโห้หงเย้นเอาไว้แน่น "คุณหนู อย่าไป ถ้าคุณหนูไป ชิงซงก็ตายเปล่า！”
ความเป็นจริงนับตั้งแต่งูดำปรากฏตัวออกมา โห้ชิงซงก็รู้ดีกว่า วันนี้เขาคงต้องตายแน่ๆ
เขาที่เป็นคนรับผิดชอบภารกิจในครั้งนี้ของตระกูลโห้ เขาจำเป็นต้องเหลือทางหนีที่รอดเอาไว้ให้
"คุณหนู รีบไปเร็วเข้าครับ！”โห้ชิงซงร้องตะโกน จากนั้นยืนขึ้นอย่างสั่นเทา แล้ววิ่งไปทางงูดำ
"อาโห้！”
โห้หงเย้นกรีดร้อง น้ำตาของเธอไหลลงมาเหมือนน้ำพุ เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนหัวใจสลาย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...