ลูกเขยมังกร นิยาย บท 295

บทที่ 295 หลินหวั่นชีว

ทุกคนต่างพากันบริภาษหนักมาก ผู้หญิงผมลอนคนนั้นโกรธจัด ชี้หน้าคนมุงด่ากราดว่า: “พวกคนโสโครกอย่างพวกแก ใครให้สิทธิ์พวกแกมาด่าฉันหะ พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”

“เชื่อไหมฉันโทรกริ๊งเดียว จะจับพวกแกเข้าคุกทั้งหมดเลย!”

พอคำนี้ออกมาปุ๊บ คนมุงทั้งหลายเงียบเสียงในบัดดล ทุกคนต่างโกรธแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

คนตาดีดูออกทั้งนั้น ว่าป้าผมลอนคนนี้แบ็คไม่ธรรมดาเลย คำพูดของเธอที่ว่าจะจับทุกคนเข้าคุกดูท่าจะไม่ได้พูดลอยๆ

พอเห็นคนมุงอึ้งกับคำพูดตน ยัยป้าผมลอนก็ได้ใจ เธอปรายตามองไปที่เฉินเฟิง: “วันนี้ฉันไม่ว่าง ไม่มีเวลามาง้องแง้งกับแก”

“ค่ารักษายัยโสโครกนี่ ฉันจ่ายแล้ว”

“คราวนี้ตาแกจ่ายค่าซ่อมรถแทนมันได้แล้ว สามแสน ขาดไม่ได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว!”

“อีกอย่าง แกทำลายกระโปรงหน้ารถฉัน แกต้องชดใช้เงินด้วย เห็นแก่ที่แกขับรถออดี้ แกจ่ายแค่แสนเดียวพอ!”

“สามแสนบวกกับห้าแสน ทั้งหมดแปดแสน! จ่ายมา!”

ยัยป้าผมลอนตีหน้าเชิด พูดอย่างเย่อหยิ่ง

“ไสหัวไป!”

เฉินเฟิงมองยัยป้าผมลอนอย่างเย็นชา ไม่ใช่ไม่เคยเจอคนเย่อหยิ่ง แต่หยิ่งเบอร์นี้เหมือนยัยป้านี่เขาพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรกนี่แหละ ทำคนอื่นจนบาดเจ็บสาหัส กลับจ่ายแค่สามร้อย คนอื่นชนรถเธอถลอกหน่อยเดียวเอาตั้งสามแสน

“ไสหัวไป?!”

“แกกล้าไล่ให้ฉันไสหัวไป!” ยัยป้าผมลอนปรี๊ดเสียงขึ้นมาอีก

“เจ้าคนโสโครก แกนึกว่าฉันทำอะไรแกไม่ได้...”

“แม่คะ ประธานหลินโทรมาเร่งอีกแล้วค่ะ”

ป้าผมลอนยังอยากพูดอะไรต่อ แต่ตอนนี้ในรถมีร่างผอมบางใส่ชุดสวยงามทันสมัยก้าวเท้าลงมา เธอคนนี้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับป้าผมลอนอยู่มาก สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนกันคือเธอดูสวยกว่า

สีหน้าเธอส่อประกายเย่อหยิ่งไม่ปิดบัง

ขนาดตู้เจียงโดนโยนกระแทกหน้ารถ เธอยังไม่ก้าวเท้าออกจากรถ บ่งบอกว่าใจเย็นมาก

แต่ตอนนี้แค่ประธานหลินโทรมาเร่ง กลับทำให้เธอร้อนใจขึ้นมา

“ประธานหลิน?” ป้าผมลอนจะลึง รีบวิ่งไปหาผู้หญิงคนนี้และคว้ามือถือมาคุยกับอีกคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ประธานหลินบอกว่าช่วงบ่ายเขายังมีประชุม ให้แม่รีบไปภายในสิบนาที” ป้าผมลอนสีหน้าลำบากใจ

“งั้นรีบไปสิคะ จะรออะไรล่ะ” น้ำเสียงเธอพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ

“แต่ว่า...” ป้าผมลอนแอบมองเฉินเฟิงหนึ่งที อยากบอกว่าเฉินเฟิงยังไม่ชดใช้เงิน แต่โดนลูกสาวขัดคออย่างใม่ไว้หน้าว่า: “แปดแสนสำคัญ หรือว่าการร่วมงานเขตรีสอร์ทสำคัญกว่าคะ?”

ป้าผมลอนชะงักค้าง: “ก็ต้องการร่วมงานเรื่องเขตรีสอร์ทสิ”

“งั้นยังไม่รีบไปอีกหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นแอบมองบน

“ได้ๆๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ป้าผมลอนรีบพยักหน้า และกระแทกรองเท้าส้นสูงเดินไปทางตู้เจียงที่นอนหายใจรวบริน ด่าว่า: “ตู้เจียง อย่ามาแกล้งตาย รีบลุกขึ้นมาขับรถให้ฉันได้แล้ว”

ด่าตู้เจียงเสร็จ ป้าผมลอนหยิบมือถือออกมาอีก และถ่ายรูปเฉินเฟิงกับทะเบียนรถของเขาไว้

พอถ่ายเสร็จ ก็ยังไม่วายข่มขู่ว่า:

เธอชื่อหวางซูเจิน ส่วนลูกสาวชื่อหลินหวั่นชีว

หลินหวั่นชีวไม่เคยเจอหน้าพ่อตัวเองตั้งแต่เกิด สองแม่ลูกใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคนจนอายุได้สิบแปดปี

ฐานะทางบ้านก็ไม่ดีนัก แต่หลินหวั่นชีวเป็นเด็กดี สอบได้ที่หนึ่งสามปีติด ปีนี้สอบเอนท์ หลินหวั่นชีวก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยจงไห่ได้ด้วยคะแนนดีอันดับหนึ่งของเมือง

พอส่งสองแม่ลูกไปโรงพยาบาล ให้หมอตรวจร่างกาย สุดท้ายพบว่ากระดูกหน้าอกได้รับบาดเจ็บ ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล

พอได้ยินว่าต้องค้างโรงพยาบาล หวางซูเจินรีบส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ ทั้งตัวเธอมีแค่สองพันเอง ถ้าเอาเงินสองพันนี่มาใช้ในการจ่ายค่าพักโรงพยาบาล งั้นเธอกับลูกสาวได้อดตายแน่

“คุณน้าหวาง ค่ารักษาพยาบาลน้าไม่ต้องกังวลนะ ผมจ่ายไปให้แล้ว” เฉินเฟิงยิ้ม สำหรับเขาแล้วเงินหมื่นสองหมื่นนี่จิ๊บจ๊อย

“ผู้มีพระคุณ จะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะคะ? น้ากับหวั่นชีวติดค้างคุณมากเหลือเกิน...” หวางซูเจินเริ่มทำตัวไม่ถูก

เฉินเฟิงยิ้มบางว่า: “ในเมื่อติดค้างเยอะแล้ว ติดเพิ่มค่ารักษาพยาบาลอีกนิดหน่อยเอง”

“ผู้มีพระคุณ ขอบคุณมาก ขอบคุณมากนะคะ” หวางซูเจินตื้นตันใจมาก ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“คุณน้าหวาง ไม่ต้องขอบคุณหรอก น้าพักรักษาตัวให้ดีเถอะ นี่เบอร์มือถือผม หลายวันนี้ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะ” เฉินเฟิงพูดพลางเขียนเบอร์มือถือตัวเองลงบนกระดาษยื่นให้หลินหวั่นชีว

“เอาล่ะ คุณน้าหวาง น้าพักไปก่อนนะ ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อน”

“ผู้มีพระคุณ ขอบคุณมากนะคะ”

เฉินเฟิงเดินออกมาที่ประตูหน้าโรงพยาบาล ตอนนี้เองหลินหวั่นชีวรีบวิ่งตามออกมา

“พี่ชาย ขอบคุณมากนะคะ” เธอโค้งคำนับเฉินเฟิงอย่างซาบซึ้งสุดๆ ใบหน้าอ่อนวัยแดงระเรื่อ

“ไม่เป็นไร กลับไปดูแลแม่เถอะ” เฉินเฟิงลูบหัวเธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน