ลูกเขยมังกร นิยาย บท 294
บทที่ 294 สามแสน
คนมุงต่างฮือฮาเป็นการใหญ่ สายตาที่มองไปทางสาวน้อยอดฉาบไปด้วยความเห็นใจไม่ได้ รถราคาสามล้านกว่าถือเป็นรถหรูคันหนึ่งในชางโจวเลยทีเดียว
ผู้หญิงวัยกลางคนนั่นชนรถแบบนี้เข้า ไม่จ่ายชดใช้ซักเจ็ดแปดหมื่นนี่ไม่มีทางจบเรื่องแน่
“ขอ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น...” สาวน้อยหน้าแดง เริ่มมีน้ำตาคลอ
แม่เธอเป็นคนงานโรงงานทอผ้าธรรมดาคนหนึ่ง เงินเดือนแค่สามพันกว่า นอกจากค่าเช่าบ้านและค่าใช้จ่ายแล้ว พวกเธอแม่ลูกแทบไม่มีเงินเก็บเลย ไหนเลยจะชดใช้เงินให้รถราคาสามล้านกว่านี่ไหว
“ไม่มีเงิน? ไม่มีเงิน แกไม่รู้จักขายตัวแลกเงินหรือไง!”
ตอนนี้เองบนรถมีเสียงแหลมปรี๊ดแผ่ออกมา เจ้าของเสียงดูจะรำคาญจัด เธอเปิดประตูรถ พลางกระแทกรองเท้าส้นสูงลงมาจากรถ
“นี่ตู้เจียง แกทำบ้าอะไรอยู่? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ใช้เวลาไปสิบนาทีแล้วนะ ยังจัดการไม่เสร็จอีก!” ผู้หญิงที่ลงมาจากรถชี้หน้าชายหนุ่มด่ารัวๆ เหมือนไม่พอใจวิธีการจัดการของเขา
เฉินเฟิงขมวดคิ้วมุ่น เขาพบว่า ผู้หญิงอายุราวห้าสิบปี ที่ผิวพรรณดูแลดี ทำผมลอนสีทอง แต่งเครื่องประดับเงินเครื่องประดับทองทั่วตัวที่ลงมาจากรถนี่กลับดูละม้ายคล้ายคลึงหลินหลันแม่ยายเขา
“คุณผู้หญิง ขอโทษครับ ขอโทษครับ” ตู้เจียงโค้งตัวขอโทษ มีเหงื่อผุดที่หน้าผากไม่หยุด
“ฉันไม่อยากได้ยินแกบอกขอโทษ ฉันให้เวลาแกห้านาที จัดการเรื่องให้เสร็จซะ ถ้าจัดการไม่เสร็จ แกเก็บข้าวของไสหัวไปได้เลย!” เธอยืนกอดอก สีหน้ารำคาญเต็มแก่
“ครับๆ คุณผู้หญิง ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ครับ” ตู้เจียงพยักหน้างกๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ
พอพูดจบ เขาเดินมายืนหน้าสาวน้อยอย่างโกรธขึ้ง พลางยกมือขึ้นเตรียมตบหน้าเธอซักฉาด
สาวน้อยหดตัว หลับตาโดยฉับพลัน
แต่รออยู่นาน ก็ยังไม่โดนตบ
เธอเลยลืมตาขึ้น และเห็นตู้เจียงหน้าแดงก่ำ มือของเขานั้นโดนอีกมือหนึ่งล็อคไว้กลางอากาศ ขยับไม่ได้เลย
เจ้าของมืออีกข้างนั้นคือเฉินเฟิง
“การตบตีผู้หญิงไม่ใช่นิสัยที่ดีเลยนะ” เฉินเฟิงมองตู้เจียงหนึ่งที เขาพอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว รอยถลอกของรถBentleyเป็นเพราะตอนตู้เจียงเลี้ยวรถชนเข้ากับรถยนต์ไฟฟ้าของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้น ตามหลักแล้วทั้งคู่ต่างผิดกันคนละครึ่ง
แต่พอตู้เจียงลงรถกลับโยนความผิดทั้งหมดไปให้ผู้หญิงคนนั้น
“ปล่อยกู!”
ตู้เจียงกัดฟันกรอด ทุ่มแรงสุดตัวพยายามหนีการจับกุมของเฉินเฟิง แต่มือใหญ่เฉินเฟิงกลับล็อคเขาไว้มั่น ทำให้เขาขยับตัวไม่ได้เลย
เฉินเฟิงไม่ได้ปล่อยมือ แต่หันไปมองผู้หญิงวัยกลางคนที่นอนที่พื้นพลางว่า: “คุณอยากให้เธอชดใช้เงินเท่าไหร่?”
“ทำไม แกจะจ่ายแทนมันหรือไง?” ตู้เจียงยิ้มเย็นมุมปากพลางว่า: “สามแสน แกให้ฉันสามแสน แล้วฉันจะปล่อยยัยป้าหน้าด้านนี่ไป”
“สามแสน?” เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชาฉับพลัน รถยนต์ไฟฟ้าของผู้หญิงวัยกลางคนชนรถเขาถลอกนิดเดียว ส่วนอื่นไม่โดนเลย
แต่ตู้เจียงกลับจะเอาสามแสน เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะแก้ปัญหาจริงจัง
“เยอะไป? หรือว่าไม่มีปัญญาจ่าย?” เห็นเฉินเฟิงไม่พูดอะไร ตู้เจียงอดขำไม่ได้ น้ำเสียงเยาะหยันขึ้นมาทันที พวกบ้าฮีโร่ทำเก่งต่อหน้าหญิงแบบเฉินเฟิงเขาเจอมาเยอะแล้ว แต่ไม่มีใครมีจุดจบที่ดีหรอก
“ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย คิดราคาดีๆ” เฉินเฟิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ห้าแสน!”
ตู้เจียงมองเฉินเฟิงอย่างท้าทาย: “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว สามแสนน้อยไป ฉันจะเอาห้าแสน!”
“ถ้าแกจ่ายมาห้าแสนไม่ได้ ฉันจะเอายัยป้านี่กับลูกสาวขายไปที่...”
พูดได้ครึ่งคำ เสียงตู้เจียงขาดหายไปดื้อๆ
เขามีสีหน้าหวาดกลัว สองขาลอยขึ้นจากพื้น ทั้งตัวลอยขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ซี๊ด”
คนมุงรอบข้างแทบกลั้นหายใจไปตามๆกัน
ใครก็ไม่คิดว่า เฉินเฟิงที่ดูรูปร่างผอมบาง กลับมีพลังมากขนาดนี้ แค่มือเดียวก็กำคอตู้เจียงยกขึ้นเหมือนยกไก่เลย
“แค่ก...แค่ก...ปล่อย...ปล่อยกู!”
ตู้เจียงหน้าแดงก่ำ สองขาดิ้นไปมากลางอากาศ ลำคอเปล่งเสียงค่อกแค่กออกมาไม่ขาด
ตอนนี้เขาทั้งตกใจและโกรธ ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่คิดว่า เฉินเฟิงจะทำแบบนี้ เขายังไม่ทันตั้งตัวก็โดนยกขึ้นกลางอากาศแบบนี้
“ปล่อยตู้เจียง!”
ตอนนี้ผู้หญิงวัยกลางคนผมลอนสีทองนั่นร้อนใจมาก ถลึงตาใส่เฉินเฟิงอย่างโกรธจัด
“ปล่อย?”
“ได้ ตามใจคุณ”
เฉินเฟิงยิ้มเย็น ก่อนใส่แรงที่มือเล็กน้อย ตู้เจียงก็โดนโยนออกไปชนกับกระโปรงรถBentley เข้าอย่างจัง
“ปึ้ง” ดังขึ้น
น้ำหนักเก้าสิบกว่ากิโลของตู้เจียงบวกกับแรงโยนทำรถBentleyยุบเสียรูปทรง ขนาดกระจกหน้ายังแตก
“แกทำอะไรน่ะ! อยากตายหรือไงหะ!” พอเห็นรถสุดที่รักสภาพเป็นแบบนี้ ผู้หญิงผมลอนตาแดงก่ำ เธอวิ่งโร่มายืนหน้าเฉินเฟิงอย่างโกรธจัด
เฉินเฟิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา: “คนขับรถคุณทำอะไรคุณไม่รู้หรอ?”
“ก็แค่ชนรอยถลอกนิดเดียว เขาก็จะให้สองแม่ลูกนี่ชดใช้เงินสามแสน มันต่างอะไรกับเอาชีวิตพวกเขาล่ะ?”
“ชีวิตโสโครกของพวกมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?! ชนรถฉัน ไม่ควรชดใช้เงินหรือไง!” น้ำเสียงเธอปรี๊ดแตก
“ชดใช้เงิน?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น : “คนขับรถคุณทำร้ายคุณน้าคนนี้ ทำไมไม่เห็นคุณชดใช้เงินให้คุณน้าล่ะ?”
“ตาแกบอดหรือไงถึงไม่เห็นว่าฉันจ่ายเงินแล้วน่ะ?” เธอตะคอกกลับ ก่อนหยิบแบงค์สีแดงสามใบออกมาโยนไปให้ผู้หญิงวัยกลางคนที่นอนจมกองเลือดที่พื้น
“เห็นไหม สามร้อย พอให้มันไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว!”
“หน้าคุณนี่จะหนาไปไหนหะ?! เจ็บหนักขนาดนี้ สามร้อยมันพอที่ไหน!” สีหน้าเฉินเฟิงถมึงฉับพลัน อาการของคุณน้าคนนี้ถ้าไปโรงพยาบาล ไม่มีสามสี่หมื่นไม่มีทางได้รักษาแน่ แต่ยัยนี่กลับจ่ายแค่สามร้อย แถมยังทำหน้าเหมือนจ่ายเยอะซะมากมาย
“มันยังไม่ตายนี่ สามร้อยทำไมจะไม่พอล่ะ?”
“ให้สามร้อย นี่ยังถือว่ามากไปด้วยนะ”
ผู้หญิงวัยกลางคนพูดอย่างถือดี
คราวนี้ขนาดคนมุงยังทนดูไม่ได้ มีคนตะโกนด่าขึ้นว่า: “จะหน้าด้านไปไหนหะ! บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ สามร้อยจะพออะไร!”
“นั่นสิ เดี๋ยวนี้แค่เป็นหวัดนิดเดียว ไปโรงพยาบาลทียังต้องเสียเป็นพันเลย”
“พวกคนรวยใจแคบ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...