ลูกเขยมังกร นิยาย บท 293

บทที่ 293 พิธีปิดงาน

“อาจารย์อาครับ อาจารย์เขาตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่...” เฉินจื๋อเหวินบอก หลังจากลงมายู่ฉวนซาน เขาก็เปลี่ยนคำเรียกเฉินเฟิงทันที ไม่ได้ปิดบังอีกต่อไป

“งั้นรอฉันทำยาก่อนแล้วนายเอายาไปเลยละกัน”

“รออาจารย์อาว่างแล้วไปด้วยกันดีกว่าครับ อาจารย์บอกอยากเจออาจารย์อาด้วย” เฉินจื๋อเหวินชะงักไปหน่อย

“ก็ได้” เฉินเฟิงพยักหน้า อย่างมากสองวันเขาก็จะเสร็จงานทางนี้ละ วันสองวันเจ้าสามหวงน่าจะทนไหว

อุปกรณ์ในการทำยาของจินจือถังล้ำสมัยมาก บวกกับขั้นตอนการทำยาของบัวหิมะซินเจียงก็ง่ายมาก เลยใช้เวลาไม่ถึงชม. เฉินเฟิงก็จัดการทำบัวหิมะซินเจียงสองเม็ดให้กลายเป็นยาล้ำค่าได้

เม็ดหนึ่งดำเม็ดหนึ่งขาวและแผ่กำจายกลิ่นหอมอ่อนๆ

ยาเม็ดสีดำใช้สำหรับเอาชนะพิษไฟในตัวเจ้าสามหวง ส่วนยาเม็ดสีขาวเพื่อช่วยเสี้ยเมิ่งเหยาปรับสภาพร่างกายและลมปราณ ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาสามารถกลายเป็นจอมยุทธ์ในหนึ่งเดือน

พอเก็บยาเสร็จ เฉินเฟิงก็ไปจากจินจือถัง และขับรถเตรียมไปโรงพยาบาล

ระหว่างทางเขาได้รับสายจากเสิ่นหงชัง

“นายน้อยเฉิน งานก่อนสร้างของเขตรีสอร์ทใกล้เปิดงานแล้ว ผมคิดว่าวันที่15เดือนนี้จะจัดพิธีปิดงาน พิธีนี้ผมเชิญคนดังของธุรกิจเมืองชางโจวของเรามาไม่น้อย ถึงเวลาพวกเขาน่าจะมากันหมด นายน้อยเฉิน คุณจะให้เกียรติมาตัดริบบิ้นเปิดงานได้ไหมครับ?” เสิ่นหงชังถามในโทรศัพท์

“จะเปิดงานแล้ว?” เฉินเฟิงค่อนข้างแปลกใจ เขาไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ตั้งแต่ลงทุนเงินสามหมื่นกว่าล้านไปในยู่ฉวนซาน เขาก็สะบัดมือหนี แทบไม่ได้ไปดูงานเขตรีสอร์ทเลย

ไม่คิดว่า พริบตาเดียวงานก่อสร้างยู่ฉวนซานรีสอร์ทใกล้เปิดงานแล้ว

ถ้าเปิดงาน เท่ากับว่า เขตรีสอร์ทจะเริ่มประกาศเปิดอย่างเป็นทางการแล้ว คราวนี้จะเริ่มคุยเรื่องกำไรละ

สำหรับเรื่องกำไร พิธีปิดงานถือว่าสำคัญมาก

ถ้าพิธีปิดงานจัดดีอลังการ์แล้ว คงจะดึงดูดสายตาโลกภายนอกไม่น้อย เท่ากับเป็นการโฆษณาฟรีๆครั้งหนึ่งให้ยู่ฉวนซานรีสอร์ทไปในตัว

เรื่องสำคัญขนาดนี้ มิน่าเสิ่นหงชังต้องโทรมาถามความคิดเห็นตน

“ประธานเสิ่น ผมจะไปพิธีเปิดแน่นอน แต่คุณตัดริบบิ้นเถอะ คุณเป็นน็อตตัวสำคัญที่สุดของยู่ฉวนซานรีสอร์ทเรานะ” เฉินเฟิงหัวเราะ จริง เพราะเสิ่นหงชังเป็นคนจัดการโครงการยู่ฉวนซานตั้งแต่ต้นจนจบ ส่วนเขานอกจากลงทุนเงินสามหมื่นห้าพันล้านแล้ว ไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลย

แน่นอน ที่สำคัญ ถ้าคนตัดริบบิ้นเปลี่ยนเป็นเขา งั้นคนทั่วทั้งชางโจวจะรู้ฐานะผู้สืบทอดตระกูลเฉินของเขาล่ะสิ

“นายน้อยเฉินเกรงใจไปแล้วครับ คุณต่างหากที่เป็นน็อตตัวสำคัญของยู่ฉวนซานรีสอร์ท ผมแค่อาศัยพึ่งคุณเท่านั้นเอง...” เสิ่นหงชังเลียขาแบบพอดี

“จริงสิ นายน้อยเฉิน พิธีครั้งนี้ผมคิดจะเชิญดาราแถวหน้ามาซักหลายคน ให้พวกเธอมาช่วยร้องเพลงในงาน คุณมีใครแนะนำไหมครับ?” เสิ่นหงชังถามอีก พิธีปิดงานใหญ่ขนาดนี้เขาจะเชิญพวกนักธุรกิจมาแค่นั้นไม่พอ พวกดาราก็ไม่ควรน้อยด้วย

ไม่งั้นจะไม่ดึงดูดสายตาคนธรรมดา

“ไม่มี” เฉินเฟิงส่ายหัวพลางว่า: “ประธานเสิ่น เรื่องเล็กน้อยพวกนี้คุณจัดการตามสมควรเถอะ ไม่ต้องถามความคิดเห็นผมหรอก”

“ครับ งั้นไม่รบกวนนะครับ นายน้อยเฉิน...”

พอวางสาย เฉินเฟิงเตรียมขับรถเลี้ยวไปอีกถนนหนึ่ง

แต่หางตาเขาเหลือบไปเห็นบางอย่าง ทำให้ต้องแตะเบรกฉับพลัน

ทางด้านหน้ามีคนมุงดูอะไรบางอย่างหนวกหูโวยวาย

ท่ามกลางผู้คน มีรถBentley สีเงินจอดอยู่ แถมข้างรถยังมีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนอนอยู่

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังกุมหัว ขอร้องอย่างน่าสงสาร แต่ผู้ชายคนนั้นที่เตะเธออยู่กลับสีหน้าขึงขัง ราวกับไม่ยอมปล่อยเธอไปอย่างนั้น

“ห้ามด่าแม่ฉัน! แม่ฉันไม่ใช่ป้าหน้าด้าน” สาวน้อยถลึงตาใส่ชายหนุ่มอย่างโกรธขึ้ง

“ไม่ใช่ป้าหน้าด้าน?!”

“แม่แกชนรถฉัน แล้วยังไม่ยอมชดใช้เงิน ไม่ใช่ป้าหน้าด้านแล้วเป็นอะไรหะ?!” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ร้องด่าขึ้นมาอีก

“แม่ชนรถคุณ?” สาวน้อยสีหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย หันไปมองรถBentleyที่อยู่ข้างๆ และเห็นว่าข้างรถคันนี้มีรถยนต์ไฟฟ้าสีแดงที่โดนชนชิ้นส่วนแตกกระจายอยู่ และข้างรถBentleyก็มีรอยโดนชนปรากฏอยู่

เห็นได้ชัดว่า รถยนต์ไฟฟ้าชนรถBentleyเข้าให้

“ขอ...ขอโทษ” น้ำเสียงสาวน้อยอ่อนลง

“ขอโทษ? ขอโทษแล้วมันหายหรอ?!”

“ฉัน...ฉันจะชดใช้เงินให้” สาวน้อยพูดพลางหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า มีทั้งห้าหยวน สิบหยวนและยี่สิบหยวน เธอคิดจะจัดให้เรียบร้อยก่อนยื่นให้เขา

แต่โดนชายหนุ่มปัดกระเด็น

เขาตะโกนอย่างโมโหว่า: “นี่ยัยโง่ สมองแกมันมีแต่น้ำใช่ไหม?”

“แกรู้ไหมว่ารถฉันน่ะรถอะไร? Bentley!”

“รถราคาสามล้านกว่าน่ะ! รถโดนชนถลอกสีหลุดน่ะ แกกลับหยิบเงินหลายสิบออกมา แกจะชดใช้อะไรฉันหา!”

สามล้านกว่า?!

สาวน้อยหน้าซีดฉับพลัน ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่เชื่อว่า รถเขาจะราคาสามล้านกว่าจริง