ลูกเขยมังกร นิยาย บท 292

บทที่ 292 จุดอ่อน

ฉินเสวี่ยนหรัวยิ้มหวานบอกว่า: “บอกคุณอย่างไม่ปิดบังเลยนะ เฉินห้าวเทียนดีกับฉันไม่น้อย”

“ดีไม่น้อย?” เสี้ยเมิ่งเหยาอึ้ง

“อืม ก็ดีนะ”

“เขาเข้าอกเข้าใจฉัน อ่อนโยนมาก แทบจะเป็นสามีที่เพอร์เฟคส์เลยทีเดียว”

มีข้อเสียแค่อย่างเดียวคือ...เขาไม่ได้รักฉัน” ฉินเสวี่ยนหรัวพูดตรงประเด็น และเผยรอยยิ้มขืนบนใบหน้าเธอ

เสี้ยเมิ่งเหยาเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เธอรู้สึกเห็นใจฉินเสวี่ยนหรัวขึ้นมา

ฉินเสวี่ยนหรัวในตอนนั้นเรียกได้ว่าเป็นคุณหนูตระกูลสูง ฐานะดีเยี่ยมไม่พอ ยังเป็นเจ้าหญิงน้อยตระกูลฉินที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตระกูล รับรองว่าคนตามจีบไม่น้อยแน่

แต่สุดท้ายเธอกลับแต่งงานกับเฉินห้าวเทียน

แต่งงานกับเฉินห้าวเทียนที่ทั้งหัวใจเต็มไปด้วยซูจ้าวชิง

เธอร่วมเรียงเคียงหมอนกับเฉินห้าวเทียนมาห้าหกปี มอบความสวยความสาวที่มีค่าที่สุดของผู้หญิงคนหนึ่งให้เขาไป แต่สุดท้ายกลับไม่ได้แม้แต่จะเข้าไปอยู่ในใจเฉินห้าวเทียนเลย

“ไม่ต้องเห็นใจฉัน คนอย่างฉันฉินเสวี่ยนหรัว ไม่ต้องการความเห็นใจจากใครทั้งสิ้น”

ฉินเสวี่ยนหรัวมองเสี้ยเมิ่งเหยาหนึ่งที พลางยิ้มบาง

“ฉันไม่ได้เห็นใจคุณ” เสี้ยเมิ่งเหยาปฏิเสธปากแข็ง

“งั้นหรอ?” ฉินเสวี่ยนหรัวไม่แยแส

แต่เธอไม่คิดจะจิกคำถามนี้ต่อไป และวกคำถามกลับมาที่เฉินเฟิง: “คุณรู้ไหมว่า ตระกูลเฉินว่ายังไงหลังเฉินอิงโรกลับไปที่ตระกูลแล้ว?”

“ว่ายังไง?”

“เดือดพล่านเป็นไก่โดนน้ำร้อนลวกน่ะสิ” ฉินเสวี่ยนหรัวพูดตรงเผง

“พี่ชายเฉินอิงโร เฉินอิงไฉรีบนำกลุ่มชิงหลงกลับมาจากกองทัพเป่ยเจียง”

“พี่สาวเฉินอิงโร เฉินอิงจี รวบรวมจอมยุทธ์แทบทั้งหมดในฮงเยคลับ”

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินโป๋ยุงห้ามไว้ พวกเขาคงบุกมาเมืองชางโจวตั้งแต่เมื่อวานซืนแล้ว”

“เฉินโป๋ยุง...ทำไมต้องห้ามไว้?” เสี้ยเมิ่งเหยาอดถามไม่ได้ เฉินโป๋ยุงเป็นเจ้าบ้านอันดับสองของตระกูลเฉิน เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีฐานอำนาจมากที่สุดในตระกูลเฉินรองจากเฉินเจิ้นหนาน

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?” ฉินเสวี่ยนหรัวเบ้ปาก: “เจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่นในสมองคิดอะไร ฉันไม่รู้หรอก แต่ว่าเรื่องนี้เขาคงไม่ยอมจบง่ายๆแบบนี้แน่”

“ไม่นานเขาต้องมาหาเรื่องเฉินเฟิงแน่”

ใบหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาฉายแววเป็นห่วงวาบขึ้นมา ไม่ต้องสงสัยเลย อำนาจล้นฟ้าของตระกูลเฉินไม่ใช่อะไรที่เฉินเฟิงจะต้านทานได้เลย

“คุณหนูเสี้ย รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงอยากให้คุณหย่ากับเฉินเฟิง?” ฉินเสวี่ยนหรัวถามยิ้มๆ

“เพราะอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาถามกลับเสียงเย็น ไม่ว่าเป้าหมายของฉินเสวี่ยนหรัวคืออะไร เวลานี้เธอจะเผยไต๋ไม่ได้

“เพราะคุณคือจุดอ่อนของเฉินเฟิง”

ฉินเสวี่ยนหรัวมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยแววตาจริงจัง “ครั้งนี้ที่เฉินโป๋ยุงไม่ลงมือกับเฉินเฟิง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเกรงเฉินเจิ้นหนาน แต่อีกส่วนเพราะคุณ”

“เพราะฉัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้วมุ่น ทำหน้าไม่เข้าใจ

“ใช่ เพราะคุณ”

“เหล่าผู้อาวุโสตระกูลเฉินจะไม่ยอมให้ฉันเข้าไปก้าวก่ายเรื่องระหว่างเฉินเฟิงกับเฉินโป๋ยุงอย่างเปิดเผยเด็ดขาด”

“มีแค่คุณหย่ากับเฉินเฟิงและกลายเป็นอิสระ ฉันถึงจะสามารถอาศัยคุณเป็นสื่อกลางเข้าไปแทรกสงครามระหว่างเฉินเฟิงกับเฉินโป๋ยุงอย่างลับๆได้”

“ถึงตอนนั้นต่อให้ฉันช่วยคุณ ทางผู้อาวุโสก็ไม่ว่าอะไร”

เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าน้อยๆ ความหมายของฉินเสวี่ยนหรัวชัดเจนมาก หากเธอกับเฉินเฟิงหย่ากัน พูดง่ายๆคือให้คำตอบกับเหล่าอาวุโส และให้ทางลงกับเฉินโป๋ยุงและฉินเสวี่ยนหรัว

เฉินโป๋ยุงไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนที่ยืนแบ็คหลังเธอคือฉินเสวี่ยนหรัว แต่ต่อให้รู้ เขาก็ทำอะไรฉินเสวี่ยนหรัวไม่ได้ เพราะวิธีการของฉินเสวี่ยนหรัวไม่ได้ทำผิดกฎตระกูลเฉิน

“ได้ ฉันหย่า” หลังจากสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างสงบ

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ ถึงฉินเสวี่ยนหรัวอาจจะไม่หวังดีกับเฉินเฟิงเหมือนกัน แต่อย่างน้อยตอนนี้ฉินเสวี่ยนหรัวก็ยืนข้างเฉินเฟิง

ฉินเสวี่ยนหรัวพยักหน้า เธอดูไม่แปลกใจกับการตัดสินใจของเสี้ยเมิ่งเหยาเลย

“อีกสามวันไปจงไห่ จงไห่เป็นถิ่นฉัน ในถิ่นฉันจะไม่มีใครกล้าทำร้ายคุณได้” มีแววอหังการอยู่ในคำพูดของฉินเสวี่ยนหรัว

พอพูดจบ ฉินเสวี่ยนหรัวก็พาคนรับใช้ร่างดำออกไปจากโรงพยาบาล

เหลือเสี้ยเมิ่งเหยานั่งเหม่อคนเดียวบนเตียงคนไข้...

ตอนนี้เฉินเฟิงมาถึงจินจือถัง

พอเห็นเฉินเฟิงมา กู้ตงเซินหยิบวัตถุดิบสูงค่าหลากหลายที่เตรียมไว้พร้อมแล้วออกมา เฉินจื๋อเหวินหยิบบัวหิมะซินเจียงสองเม็ดออกมา

“เจ้าสามหวงเป็นยังไงบ้าง?”

เฉินเฟิงถาม ถ้าพิษไฟในตัวเจ้าสามหวงต้องรีบถอนด่วน เขาคิดจะให้เฉินจื๋อเหวินเอาบัวหิมะซินเจียงไปก่อน ถ้าไม่รีบ เขาจะเป็นคนเอาไปเอง