ลูกเขยมังกร นิยาย บท 291
บทที่291 ฉินเสวี่ยนหรัว
พอออกมาจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงก็ได้รับสายจากกู้ตงเชิน
กู้ตงเชินบอกเขาว่า วัตถุดิบที่ใช้ในการทำบัวหิมะซินเจียงซื้อมาครบแล้ว ตอนนี้ขอแค่เฉินเฟิงมา ก็สามารถทำได้เลย
พอถามที่อยู่แน่ชัด เฉินเฟิงก็รีบไปทันที
ฉับพลันที่เฉินเฟิงไป หน้าประตูโรงพยาบาลก็มีรถโรลส์-รอยซ์รุ่นยาวพิเศษเข้ามาจอด
ทั้งตัวรถและกระจกเห็นได้ชัดว่าทำจากวัสดุกันระเบิด ทะเบียนรถยิ่งเห็นชัดว่าหายากเพราะมันคือ เจียง 0000！
เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งในรถเป็นคนใหญ่คนโตมาจากยันเจียง
ต้องรวยมากแน่ๆ!
หลายๆคนพากันหยิบมือถือออกมาถ่ายรูป ทำเอาที่หน้าประตูโรงพยาบาลวุ่นวายไปตามๆกัน
แต่วินาทีต่อข้างกายคนพวกนี้ก็ปรากฏร่างการ์ดสีหน้าดุดัน ใส่ชุดสูทสีดำและแว่นดำขึ้นหลายคน
แค่สายตาเย็นเยียบทีเดียว ทำเอาคนมุงที่เตรียมถ่ายรูปหดคอไปตามๆกัน และรีบหนีไปพร้อมกับมือถือ
จากนั้นประตูรถโรลส์-รอยซ์ก็เปิดออก
ผู้หญิงวัยกลางคนใส่ชุดหรูลงจากรถ หน้าตางดงาม ผิวพรรณได้รับการบำรุงอย่างดีเยี่ยม และมองไม่เห็นร่องรอยของเวลาบนใบหน้าเธอเลย
“คุณผู้หญิงคะ ถึงแล้วค่ะ”
น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นด้านหลังผู้หญิงวัยกลางคน ตามมาด้วยเงาร่างทะมึนดุจผีสางปรากฏขึ้นด้านหลังเธอ เงาร่างนี้ประหนึ่งเงาร่างเธอก็ไม่ปาน คอยซ่อนตัวในเงามีดเป็นเงาตามตัวเธอ
“อืม” ผู้หญิงวัยกลางคนพยักหน้าเบาๆ สีหน้าขาวกระจ่างปรากฏรอยยิ้มชวนฝันขึ้นพลางว่า: “ท่านจ้ะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”
ตอนนี้ในห้องพักของเสี้ยเมิ่งเหยา หลินหลันกำลังพร่ำบ่นไม่หยุด
“เมิ่งเหยา เจ้าไร้ประโยชน์นั่นพูดอะไรกันแน่? เราบอกแม่มาซะดีๆนะ”
“แม่คะ เฉินเฟิงเขาไม่ได้พูดอะไรเลย...” เสี้ยเมิ่งเหยาเถียงหลินหลันอย่างเหนื่อยใจ เธอกำลังคิดจะหาข้ออ้างมากลบเกลื่อนแม่ตัวเอง ทันใดนั้นด้านหลังหลินหลันก็ปรากฏเงาร่างสีดำขึ้น
เสี้ยเมิ่งเหยาจมูกกระตุก กำลังจะร้องเตือนแม่ ก็เห็นเงาร่างนั่นจับที่คอหลินหลันเบาๆ
หลินหลันสลบเหมือดไปเลย ไม่ทันได้ตอบโต้ใดๆ
“คุณทำอะไรแม่ฉันน่ะ?!”
เสี้ยเมิ่งเหยาทั้งตกใจทั้งโกรธ
“วางใจได้ แม่คุณไม่เป็นอะไร ยายแค่ทำให้เธอสลบไปชั่วคราวเท่านั้นเอง”
ตอนนี้มีเสียงราบเรียบโผล่มาด้านหลังเงาร่างดำนั่น
ร่างดำจากไป ปรากฏร่างผู้หญิงวัยกลางคนในชุดหรูขึ้นมาแทนที่
“สวัสดี คุณหนูเสี้ย” ผู้หญิงวัยกลางคนในชุดหรูยิ้มมุมปาก
“คุณเป็นใคร?”
เสี้ยเมิ่งเหยาตากระตุก ผู้หญิงวัยกลางคนเบื้องหน้าถึงดูไม่มีอะไร แต่กลับมีออร่าความไฮโซที่มีมาแต่เกิดออกมา ออร่าแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“คุณเรียกฉันว่าฉินเสวี่ยนหรัว หรือไม่ก็....แม่” ผู้หญิงคนนั้นยิ้มมีเลศนัย
แม่?
หรือว่าเธอคือ...ฉินเสวี่ยนหรัว?!
เสี้ยเมิ่งเหยากระตุกวูบอีกครั้ง ถ้าผู้หญิงคนนี้คือฉินเสวี่ยนหรัว เท่ากับว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของเฉินเฟิง!
เป็นเจ้าหญิงน้อยตระกูลฉินที่เฉินห้าวเทียนแต่งด้วยตอนนั้น!
เธอมาทำอะไร?!
เห็นสีหน้าตกตะลึงของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ฉินเสวี่ยนหรัวยิ้มมุมปากว่า: “ดูท่า...เฉินเฟิงจะเคยพูดถึงฉันกับคุณ”
เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับว่า: “คุณมาทำอะไร? มาหาสามีฉันหรอ?”
“เปล่า ฉันไม่ได้มาหาเขา” ฉินเสวี่ยนหรัวส่ายหน้าพลางว่า: “ฉันมาหาคุณ”
“หาฉัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว
“ใช่ มาหาคุณ” ฉินเสวี่ยนหรัวก้าวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว
“มาหาฉันทำไม?” เสี้ยเมิ่งเหยามองฉินเสวี่ยนหรัวอย่างตกใจ ความสัมพันธ์ของฉินเสวี่ยนหรัวกับเฉินเฟิงอาจจะไม่ได้เรียกว่าไม่ดี เพราะฉินเสวี่ยนหรัวเคยออกมาพูดแทนแม่ของเฉินเฟิงและเขาต่อหน้าคนตระกูลเฉินที่รุมรังแกพวกเขาสองแม่ลูก
แต่เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่เชื่อใจฉินเสวี่ยนหรัวอยู่ดี
เหตุผลง่ายมาก ฉินเสวี่ยนหรัวเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่รักเฉินห้าวเทียน
ฐานะนี้เป็นตัวบ่งบอกว่าเธอกับซูจ้าวชิงไม่มีวันเข้ากันได้เหมือนน้ำกับไฟ
อย่าว่าแต่จะยื่นมือช่วยซูจ้าวชิงเลย เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกว่า แค่ฉินเสวี่ยนหรัวไม่ซ้ำเติมซูจ้าวชิงก็ถือว่าดีมากแล้ว
“คุณหนูเสี้ย คุณดูเหมือนไม่เชื่อใจฉันนะ?” ฉินเสวี่ยนหรัวมุมปากยิ้มซุกซน
เสี้ยเมิ่งเหยามองฉินเสวี่ยนหรัวเย็นชาหนึ่งที ไม่ได้ตอบอะไร
ฉินเสวี่ยนหรัวก็ไม่โกรธ เธอยิ้มบางว่า: “คุณหนูเสี้ย ฉันขอพูดอย่างไม่ปิดบังเลยนะ ฉันมาหาคุณครั้งนี้มีแค่เป้าหมายเดียว”
“เชิญ”
“ฉันอยากให้คุณหย่ากับเฉินเฟิง”
“เป็นไปไม่ได้!” เสี้ยเมิ่งเหยาปฏิเสธโดยไม่คิดซักนิด
“เป็นไปไม่ได้?” ฉินเสวี่ยนหรัวยิ้มมุมปากพลางว่า: “คุณหนูเสี้ยพอจะบอกเหตุผลกับฉันได้ไหม? ทำไมเป็นไปไม่ได้ล่ะ?”
“ไม่มีทำไม เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสียงเย็นชา เธอไม่รู้ว่าเป้าหมายของฉินเสวี่ยนหรัวคืออะไร แต่การจะให้เธอหย่ากับเฉินเฟิง เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลย
เธอกับเฉินเฟิงผ่านอุปสรรคมาด้วยกันสามปี กว่าจะมาถึงวันนี้ได้มันไม่ง่ายเลย ถ้าจะหย่ากันเพราะคำพูดคำเดียวของฉินเสวี่ยนหรัว งั้นสามปีที่ผ่านมามันคืออะไรล่ะ?
ฉินเสวี่ยนหรัวถอนหายใจ: “คุณหนูเสี้ยทำไมปฏิเสธไม่เหลือเยื่อใยแบบนี้ล่ะ?”
“ถ้าฉันจะบอกคุณว่า ถ้าคุณไม่หย่ากับเฉินเฟิง เฉินเฟิงจะตาย คุณจะทำยังไง?”
“คุณหมายความว่ายังไง?!” น้ำเสียงเสี้ยเมิ่งเหยาเข้มขึ้นมาทันที
“ไม่ได้หมายความว่ายังไง” ฉินเสวี่ยนหรัวส่ายหน้าพลางหัวเราะ: “เฉินเฟิงเขาน่าจะไม่ได้บอกคุณว่า เขาทำลายเฉินอิงโรล่ะสิ”
“อะไรนะ?! เฉินเฟิงเขาทำลายเฉินอิงโร?” เสี้ยเมิ่งเหยาตกใจมาก วันนั้นหลังจากเฉินเฟิงกลับบ้าน เธอก็สลบไปเลย เลยไม่รู้เรื่องราวต่อจากนั้น พอถามเขา เขาก็บอกแค่ไล่ให้เฉินอิงโรกลับยันเจียง
แต่ตอนนี้ดูแล้ว เฉินเฟิงคงปิดบังเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วงแน่
“อืม เพื่อแก้แค้นให้คุณ สามีคุณไม่เพียงทำเฉินอิงโรเสียโฉมไม่พอ ยังตัดแขนสองข้างของเธอบวกกับปราณอีกด้วย เฉินอิงโรในตอนนี้กลายเป็นคนพิการเต็มขั้นเลย” ฉินเสวี่ยนหรัวยิ้มมุมปากเหมือนพูดเรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตน
เสี้ยเมิ่งเหยาฟังจบอดซาบซึ้งไม่ได้ แต่นอกจากซาบซึ้งแล้ว เธอก็หนักใจมาก เฉินอิงโรเป็นลูกสาวของเฉินโป๋ยุง แถมที่ผ่านมายังได้รับความรักจากตระกูลเฉินอย่างท่วมท้น ครั้งนี้เธอโดนทำขนาดนี้ ต่อให้ใช้เท้าแทนหัวยังคิดได้เลยว่า คนตระกูลเฉินจะโกรธขนาดไหน
“คุณหนูเสี้ย ที่จริงฉันอิจฉาคุณอยู่นะ” ฉินเสวี่ยนหรัวพูดกลางปล้องขึ้นมา
“อิจฉาอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาถามไปทันควัน
“อิจฉาที่คุณมีสามีดีแบบเฉินเฟิง” ฉินเสวี่ยนหรัวพูดเรียบๆ พูดจบก็ถอนหายใจ: “ไม่เหมือนฉัน ดันเจอผู้ชายแบบเฉินห้าวเทียนเข้า”
“คุณอาเฉินเขา...” เสี้ยเมิ่งเหยาลังเลเล็กน้อย เดิมเธออยากถามว่าเฉินห้าวเทียนดีกับฉินเสวี่ยนหรัวไหม แต่ทำยังไงก็ถามไม่ออก”
“คุณอยากถามว่าเขาดีกับฉันไหม?” แต่ฉินเสวี่ยนหรัวเหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไร และถามแทนเธอออกมา
“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าน้อยๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...