ลูกเขยมังกร นิยาย บท 297

บทที่ 297 คนขับรถ

“พี่สาว?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น หลินหลันผุดพี่สาวจากไหนมาอีกเนี่ย ทำไมเขาไม่เคยจำได้เลยว่าเธอมี

“แกอย่ามายุ่งเลย แกรีบไปเช่ารถหรูแบบคราวที่แล้ว แล้วไปรับคนที่โรงแรมจุนเสิ้ง” หลินหลันเริ่มรำคาญ

“พี่สาวแม่เขามาทำอะไร? นั่งรถมาเองไม่ได้ ต้องให้รถหรูไปรับ?” เฉินเฟิงเซ็งจิต ท่าทางหลินหลันนี่ ถ้าใครไม่รู้คงคิดว่าเธอจะไปรับประธานบริษัทที่ไหนแน่

ท่าทีเฉินเฟิงทำให้หลินหลันไม่พอใจมาก แต่เธอข่มกลั้นความโกรธในใจไว้ และอธิบายอย่างใจเย็นว่า: “พี่สาวฉันเป็นประธานกรรมการของบริษัทจงเสิ้ง สามีเขาก็เป็นเจ้าของบริษัทมูลค่าเป็นร้อยล้าน ปกติเขาจะไปไหนมาไหนก็ต้องมีรถรับส่ง วันนี้พวกเขาพึ่งถึงชางโจว บอกจะมาหาฉัน ถ้าฉันให้พวกเขานั่งรถมาเอง แกว่าเขาจะว่าอะไรฉันล่ะ?”

“ได้ ผมจะไปรับพวกเขาให้ละกัน” เฉินเฟิงถอนหายใจยาว ถึงจะไม่เต็มใจ แต่หลินหลันพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังไม่ยอมไปอีกก็ดูจะเกินไป

“ต้องเช่ารถหรูไปนะ อย่าทำให้ฉันขายหน้า” หลินหลันกำชับ

เฉินเฟิงรับคำแกนๆ ก่อนออกจากโรงพยาบาล และขับรถออดี้ของตัวเอง

ส่วนรถหรู เฉินเฟิงไม่คิดสักนิด หลินหลันอยากได้หน้า แต่เขาไม่แคร์

ระหว่างทาง หลินหลันส่งเบอร์ของหลินเย่นมาให้

พอถึงหน้าโรงแรมจุนเสิ้ง เฉินเฟิงหยิบมือถือออกมาโทรตามเบอร์ที่หลินหลันให้มา พอโทรติด หลินเย่นก็แหวมาตามสายว่า: “คนขับรถของหลินหลันใช่ไหม?”

“ครับ”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ทำไมฟังเสียงแล้วมันคุ้นๆหว่า?

“รีบมารับพวกเราที่ประตูทางใต้ พวกเราอยู่ตรงนี้” หลินเย่นออกคำสั่ง

“ครับ” ถึงจะสงสัย แต่เฉินเฟิงไม่คิดอะไรมาก เขาขับรถไปที่ประตูใต้

เฉินเฟิงเห็นสองร่างคุ้นตาแต่ไกล

นั่นคือยัยป้าผมลอนและลูกสาวที่พึ่งมีเรื่องกันไปก่อนหน้านี้ไม่กี่ชม.

พอเห็นทั้งคู่ เฉินเฟิงทำหน้าเปลี่ยนขึ้นมาทันที

ถึงว่าทำไมครั้งแรกที่เขาเห็นยัยป้าผมลอนแล้ว รู้สึกว่าเธอดูคล้ายกับหลินหลัน ที่แท้เป็นพี่สาวหลินหลันนี่เอง

“หลินหลันทำบ้าอะไรเนี่ย กล้าเอารถออดี้สับปะรังเคมารับพวกเรา!”

หลินเย่นสบถอย่างไม่พอใจออกมา เธอกำชับหลินหลันในโทรศัพท์ซะดิบดีให้หารถหรูมารับ สุดท้ายหลินหลันดันส่งรถออดี้มาเนี่ยนะ

และเพราะห่างกันระยะหนึ่ง เธอเลยยังไม่ทันสังเกตว่า รถออดี้คันนี้คือคันที่เธอถ่ายรูปไป

แต่ถางรั่วเสวี่ยนกลับได้สติกลับมาก่อนว่า: “แม่คะ ทะเบียนรถออดี้คันนี้เมหืนคันที่ชนรถเราเลยนะคะ เหมือนเป๊ะเลย!”

“อะไรนะ?!” หลินเย่นตะลึง กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาดู เฉินเฟิงก็ขับรถมาจอดหน้าเธอแล้ว

กระจกรถเปิดออก เห็นเฉินเฟิงในสีหน้าไร้อารมณ์

“แกเป็นคนขับรถของหลินหลัน?!” หลินเย่นกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน ความโกรธพุ่งปรี๊ด รถBentley ของเธอเป็นรถหรูราคาสามล้านกว่า เดิมแค่มีรอยถลอกเท่านั้น จ่ายเงินค่าซ่อมแค่สามสี่หมื่นก็พอ แต่เฉินเฟิงกลับเหวี่ยงตู้เจียงกระแทกกระโปรงรถทำลายฝากระโปรง ตอนนี้เอาเข้าอู่ไปซ่อม ต้องจ่ายถึงสามแสน!

“ขึ้นรถเถอะ”

เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงเรียบ ท่าทางเหมือนไม่แยแสอะไรหลินเย่นนัก

“ขึ้นรถอะไร! แกลงมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“จ่ายแปดแสนที่ค้างฉันมาเลย!”

หลินเย่นสองตาเบิกกว้าง เดินมายืนหน้ารถเฉินเฟิงและทุบกระจกรถอย่างแรง

“ไม่มีเงิน” เฉินเฟิงตอบกลับอย่างไว ดูจากการกระทำของหลินเย่นแล้ว อย่าว่าแต่ชดใช้เงินแปดแสนเลย ต่อให้แค่แปดสิบเขาก็ไม่จ่าย

“ไม่มีเงิน?!”

หลินเย่นเบิกตากว้าง โกรธแทบกระอักเลือด

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร! แกเชื่อไหมว่าฉันให้หลินหลันไล่แกออกได้!”

เฉินเฟิงยิ้มไม่ยี่หระ หลินเย่นเห็นเขาเป็นคนขับรถหลินหลันไปแล้ว ไม่งั้นคงไม่พูดอะไรไร้สาระแบบนี้ออกมา

สีหน้ายิ้มละไมไม่ยี่หระของเฉินเฟิงทำให้หลินเย่นโกรธหนักขึ้น เธอหยิบมือถือออกมาโทรหาหลินหลันทันที

“หลินหลัน! เธอรู้ไหมว่าคนขับรถเธอทำอะไร!”

พอโทรติด หลินเย่นก็แหวใส่ก่อนเลย

“คนขับรถของฉัน?” หลินหลันทำหน้างง ก่อนจะนึกได้ว่า คนขับรถที่หลินเย่นพูดหมายถึงใคร

“พี่เย่น คนที่ไปรับพี่ไม่ใช่คนขับรถของฉัน เขาคือเฉินเฟิง ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องของฉันเอง” หลินหลันพูดอย่างระมัดระวัง ในใจก็ด่าเฉินเฟิงไปอีกยก เธอกำชับหนักหนาให้เขามีมารยาทกับหลินเย่นหน่อย สุดท้ายพึ่งไปก็ทำหลินเย่นโกรธแล้ว

“ลูกเขยเธอ?!”

หลินเย่นแทบหลุดหัวเราะ เสียเวลาตั้งนาน สุดท้ายเจ้าโสโครกนี่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเสี้ยคนนั้นเอง

สำหรับเฉินเฟิง หลินเย่นรู้จักดี สามปีมานี้ หลินหลันด่าให้กรุ๊ปเพื่อนฟังเยอะที่สุดก็คือลูกเขยคนนี้ ทั้งอ่อนแอ หงอ ไม่มีอะไรดีสักอย่าง เรียกได้ว่าเป็นขยะในหมู่ขยะด้วยกัน

ดังนั้นหลินเย่นเคยคิดแปลกใจว่า เฉินเฟิงเป็นอะไรกันแน่ ไม่คิดว่า วันนี้เธอจะได้เจอเข้าจริงๆ ไม่ทำให้เธอผิดหวังเลยจริงๆนะ

“ในเมื่อเป็นลูกเขยเธอ งั้นก็จัดการง่ายละ หลินหลัน รีบให้ลูกเขยเธอชดใช้เงินแปดแสนให้ฉัน” พอรู้ฐานะของเฉินเฟิง หลินเย่นก็ได้ใจ เฉินเฟิงไม่กลัวเธอได้ แต่เขาจะไม่กลัวแม่ยายตัวเองได้หรอ?

“หา?” หลินหลันตะลึง

“พี่เย่น เจ้าคนไร้ประโยชน์นี้ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอ?”

“ยังจำรถ Bentleyของฉันได้ไหม?” หลินเย่นยิ้มเย็น

“จำได้” หลินหลันพยักหน้า ในใจเริ่มมีลางสังหรณ์

“ลูกเขยขยะของเธอทำกระโปรงรถคนนั้นของฉันพังวันนี้ เธอว่าฉันควรจะให้เขาชดใช้เงินแปดแสนไหมล่ะ!”

“อะไรนะ? พี่เย่น พี่ว่าเจ้าขยะนี่ทำลายรถพี่?” หลินหลันลูกตาแทบถลนออกมา รถBentleyของหลินเย่นเธอรู้ดี เพราะก่อนนี้หลินเย่นอวดเพื่อนในกรุ๊ปอยู่หลายครั้ง มีช่วงหนึ่งเธอยังอิจฉาอยู่เลยว่าเมื่อไหร่เธอจะได้ออกรถแบบนี้บ้าง

ตอนนี้หลินเย่นกลับบอกว่า รถBentleyคันนี้โดนเฉินเฟิงทำลาย มันทำให้หลินหลันตกใจไม่น้อยเลย

“พี่เย่น มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า? เจ้าขยะนี่วันนี้อยู่โรงพยาบาลตลอดนะ” หลินหลันยังไม่อยากเชื่อว่า เฉินเฟิงจะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้

“เข้าใจผิด? หลินหลัน เธอหมายความว่าไง!” หลินเย่นเลือดขึ้นหน้า: “เธอคิดว่าฉันหลอกเธอ?”

“เปล่า...เปล่านะ พี่เย่น ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” หลินหลันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ: “เพียงแต่ว่า...”

“เพียงแต่อะไร? เมื่อชม.ก่อน เจ้าขยะนี่ทำลายรถฉันเพื่อช่วยยัยโสโครกซอมซ่อสองคน มีกล้องบนรถถ่ายไว้เรียบร้อยแล้วด้วย แถมฉันยังถ่ายรูปเก็บไว้อีก หลินหลัน ถ้าเธอคิดจะเบี้ยว อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจเธอนะ”