ลูกเขยมังกร นิยาย บท 302

บทที่ 302 แขกยึดบ้านเป็นเจ้าของซะเอง

ต่อให้โชคดีแค่ไหนก็ไม่น่าจะมีแบบนี้มั้ง

“น้าสาม หนูว่าน้าน่าจะขอบคุณคุณเสิ่นเขาหน่อยนะ ถ้าไม่ใช่เขาจิตใจดีแถมใจกว้าง น้าไม่ได้ทางได้อยู่บ้านดีแบบนี้แน่”

ถางรั่วเสวี่ยนโยนเรื่องทั้งหมดไปที่ตัวเสิ่นหงชัง เธอรู้สึกว่าถ้าไม่ใช่เขาใจกว้างมีเมตตา หลินหลันตอนนี้คงได้อยู่ในบ้านที่มีคนตายนั่นไม่ใช่ที่นี่แน่

“รั่วเสวี่ยน หนูพูดถูก น้าควรจะขอบคุณคุณเสิ่นเขาสักหน่อย” หลินหลันปากพูดแบบนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้น เธอมีหรือจะไม่เข้าใจว่า สองแม่ลูกริษยาเธอถึงได้พูดแบบนี้

เห็นท่าทีหน้าบานของหลินหลันแล้ว หลินเย่นในใจเดือดปุดๆ เธอรับไม่ได้ที่ญาติจนๆที่เธอไม่เคยแม้แต่จะแยแสกลับได้อยู่บ้านราคาสี่สิบกว่าล้าน

แต่ถึงในใจจะรู้สึกแย่ แต่หลินเย่นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงหลินหลันจะได้อยู่บ้านราคาสี่สิบกว่าล้าน แต่ก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าหลินหลันเป็นคนจนไม่ได้

คนรวยที่แท้จริงไม่เพียงมีบ้าน แต่ต้องมีเส้นสายด้วย

ถึงหลินหลันจะมีบ้าน แต่เส้นสายที่คนรวยขาดที่สุดก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินหลันอยู่ดี

เท่าที่ได้ยินจากหลินหลัน การที่เสิ่นหงชังคนรวยอันดับหนึ่งของชางโจวมอบบ้านให้หลินหลัน เป็นเพราะอยากปิดปากหลินหลันเท่านั้นแหละ

เขาไม่สนิทอะไรกับหลินหลันเลย

พอคิดแบบนี้ หลินเย่นก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย

“หลินหลัน บ้านเธอไม่เลวเลย ให้พี่อยู่ซักหลายวันเธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”

หลินเย่นพูด เดิมเธอคิดจะไปอยู่โรงแรมกับลูกสาวในช่วงมาคุยการค้าที่ชางโจวนี่ แต่ตอนนี้พอเห็นบ้านหรูอยู่ต่อหน้า แล้วยังจะไปอยู่โรงแรม สมองคงมีปัญหาแน่”

“ไม่ว่าอะไร พี่เย่นอยากอยู่นานแค่ไหนก็ได้”

หลินหลันไม่ได้คิดอะไร รับปากในทันที

“งั้นดี เอากุญแจมาให้พี่ละกัน” หลินเย่นยื่นมือออกมา

หลินหลันยื่นกุญแจให้

“อีกชุดหนึ่งให้พี่ด้วย” หลินเย่นชี้ไปที่อีกชุดในมือหลินหลัน

หลินหลันไม่เข้าใจพลางถาม: “พี่เย่น ฉันมีกุญแจแค่สองชุดเอง ให้พี่หมด ฉันก็เข้าบ้านไม่ได้สิ”

“เธอจะเข้าบ้านทำไมล่ะ? ก็บอกให้พี่อยู่หลายวันไม่ใช่หรอ?” หลินเย่นมองหลินหลันอย่างไม่พอใจ

“หา?” หลินหลันทำหน้างง

“ไม่ พี่เย่น พี่หมายความว่า หลายวันนี้ฉันจะอยู่บ้านไม่ได้ ต้องยกบ้านให้พี่กับรั่วเสวี่ยนอยู่งั้นหรอ?”

“งั้นสิ?” หลินเย่นมองหลินหลันด้วยสายตาเหมือนมองคนปัญญาอ่อน พลางว่า: “หลินหลัน เธอไม่ใช่ไม่รู้นี่ว่า พี่กับรั่วเสวี่ยนเป็นคนยังไง”

“พวกเราชอบความสงบ สงบน่ะรู้จักไหม?” อยู่กับคนนอกมันเป็นการทรมานเรา ดังนั้นหลายวันนี้ครอบครัวเธอไปนอนโรงแรมเอาก่อนละกัน”

“บ้านนี้เธอให้ฉันกับรั่วเสวี่ยนอยู่ก่อน รอพวกเรากลับจงไห่แล้วจะคืนกุญแจให้เธอ” พูดจบ ไม่แคร์ว่าหลินหลันเห็นด้วยไหม หลินเย่นคว้ากุญแจในมือหลินหลันมาเลย

“รั่วเสวี่ยน ลูกรีบโทรหาเพื่อนคนนั้น ให้เขานัดหลินจงเหว่ยออกมา การร่วมงานกับบริษัทติ่งเฟิงเป็นเรื่องสำคัญมากนะ” หลินเย่นพูดอีก ขอแค่ครั้งนี้สำเร็จการร่วมงานกับบริษัทติ่งเฟิง งั้นพอกลับจงไห่ เธอก็จะได้ ตัดคำว่ารองจากตำแหน่งรองประธานกรรมการทิ้งซะที เลื่อนขั้นเงินเดือนขึ้นสบายๆเลย

“อืม โทรเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ถางรั่วเสวี่ยนพยักหน้า ถึงจะไม่อยากเท่าไรห่ แต่เธอเข้าใจดีว่า นี่เป็นโอกาสสำคัญของหลินเย่น

ไม่นาน ก็โทรติด

“รั่วเสวี่ยน นึกยังไงโทรหาผมเนี่ย?” ปลายสายเห็นได้ชัดว่าเซอร์ไพร์สมาก

แต่ถางรั่วเสวี่ยนกลับเย็นชาเล็กน้อย เธอไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่ถามอย่างอื่นแทน: “เกิ่งห้าว ตอนนี้นายยังทำงานที่ติ่งเฟิงใช่ไหม?”

“ใช่ รั่วเสวี่ยน ตอนนี้ผมเป็นผู้จัดการแผนกบุคคลของติ่งเฟิงแล้วนะ” น้ำเสียงเกิ่งห้าวออกแววโอ้อวดนิดๆ

“งั้นนายรู้จักหลินจงเหว่ยไหม?”

“ประธานหลิน?” เกิ่งห้าวตกใจ: “รั่วเสวี่ยน เธอจะหาประธานหลินของเราทำไม?”

“นายอย่าถามเลยว่าทำไม นายบอกแค่รู้จักไหมก็พอ” ถางรั่วเสวี่ยนเริ่มรำคาญ

“รู้จักสิ ประธานหลินเป็นหัวหน้ารับผิดชอบหลักของบริษัทเรา ผมได้เป็นผู้จัดการแผนกบุคคลนี่ก็เพราะได้ประธานหลินให้โอกาสดันขึ้นมา” เกิ่งห้าวรีบบอก ตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทมา ประธานกรรมการใหญ่ไม่เคยปรากฏตัวเลย ดังนั้นเรื่องทั้งหมดของบริษัทติ่งเฟิงเลยมีหลินจงเหว่ยดูแลรับผิดชอบทั้งหมด

ที่บริษัทติ่งเฟิง หลินจงเหว่ยมีอำนาจเด็ดขาดมาก

“ในเมื่อนายรู้จักหลินจงเหว่ย งั้นนายนัดเขาออกมาทานข้าวกับพวกฉันไม่ยากมั้ง?” ถางรั่วเสวี่ยนพูดตรงประเด็น

“ก็ไม่ยากเท่าไหร่ แต่ประธานหลินเขา...” เกิ่งห้าวอยากบอกว่า ช่วงนี้หลินจงเหว่ยยุ่งมาก แต่ยังไม่ทันได้พูด ก็โดนถางรั่วเสวี่ยนย้อนก่อน: “ไม่มีแต่ทั้งนั้น เอาแบบนี้ละกันนะ พรุ่งนี้ทุ่มหนึ่ง ฉันต้องได้เห็นนายกับหลินจงเหว่ยที่ร้านอาหารหงส์ขาว”