ลูกเขยมังกร นิยาย บท 302
บทที่ 302 แขกยึดบ้านเป็นเจ้าของซะเอง
ต่อให้โชคดีแค่ไหนก็ไม่น่าจะมีแบบนี้มั้ง
“น้าสาม หนูว่าน้าน่าจะขอบคุณคุณเสิ่นเขาหน่อยนะ ถ้าไม่ใช่เขาจิตใจดีแถมใจกว้าง น้าไม่ได้ทางได้อยู่บ้านดีแบบนี้แน่”
ถางรั่วเสวี่ยนโยนเรื่องทั้งหมดไปที่ตัวเสิ่นหงชัง เธอรู้สึกว่าถ้าไม่ใช่เขาใจกว้างมีเมตตา หลินหลันตอนนี้คงได้อยู่ในบ้านที่มีคนตายนั่นไม่ใช่ที่นี่แน่
“รั่วเสวี่ยน หนูพูดถูก น้าควรจะขอบคุณคุณเสิ่นเขาสักหน่อย” หลินหลันปากพูดแบบนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดแบบนั้น เธอมีหรือจะไม่เข้าใจว่า สองแม่ลูกริษยาเธอถึงได้พูดแบบนี้
เห็นท่าทีหน้าบานของหลินหลันแล้ว หลินเย่นในใจเดือดปุดๆ เธอรับไม่ได้ที่ญาติจนๆที่เธอไม่เคยแม้แต่จะแยแสกลับได้อยู่บ้านราคาสี่สิบกว่าล้าน
แต่ถึงในใจจะรู้สึกแย่ แต่หลินเย่นก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงหลินหลันจะได้อยู่บ้านราคาสี่สิบกว่าล้าน แต่ก็เปลี่ยนความจริงที่ว่าหลินหลันเป็นคนจนไม่ได้
คนรวยที่แท้จริงไม่เพียงมีบ้าน แต่ต้องมีเส้นสายด้วย
ถึงหลินหลันจะมีบ้าน แต่เส้นสายที่คนรวยขาดที่สุดก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินหลันอยู่ดี
เท่าที่ได้ยินจากหลินหลัน การที่เสิ่นหงชังคนรวยอันดับหนึ่งของชางโจวมอบบ้านให้หลินหลัน เป็นเพราะอยากปิดปากหลินหลันเท่านั้นแหละ
เขาไม่สนิทอะไรกับหลินหลันเลย
พอคิดแบบนี้ หลินเย่นก็อารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย
“หลินหลัน บ้านเธอไม่เลวเลย ให้พี่อยู่ซักหลายวันเธอคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”
หลินเย่นพูด เดิมเธอคิดจะไปอยู่โรงแรมกับลูกสาวในช่วงมาคุยการค้าที่ชางโจวนี่ แต่ตอนนี้พอเห็นบ้านหรูอยู่ต่อหน้า แล้วยังจะไปอยู่โรงแรม สมองคงมีปัญหาแน่”
“ไม่ว่าอะไร พี่เย่นอยากอยู่นานแค่ไหนก็ได้”
หลินหลันไม่ได้คิดอะไร รับปากในทันที
“งั้นดี เอากุญแจมาให้พี่ละกัน” หลินเย่นยื่นมือออกมา
หลินหลันยื่นกุญแจให้
“อีกชุดหนึ่งให้พี่ด้วย” หลินเย่นชี้ไปที่อีกชุดในมือหลินหลัน
หลินหลันไม่เข้าใจพลางถาม: “พี่เย่น ฉันมีกุญแจแค่สองชุดเอง ให้พี่หมด ฉันก็เข้าบ้านไม่ได้สิ”
“เธอจะเข้าบ้านทำไมล่ะ? ก็บอกให้พี่อยู่หลายวันไม่ใช่หรอ?” หลินเย่นมองหลินหลันอย่างไม่พอใจ
“หา?” หลินหลันทำหน้างง
“ไม่ พี่เย่น พี่หมายความว่า หลายวันนี้ฉันจะอยู่บ้านไม่ได้ ต้องยกบ้านให้พี่กับรั่วเสวี่ยนอยู่งั้นหรอ?”
“งั้นสิ?” หลินเย่นมองหลินหลันด้วยสายตาเหมือนมองคนปัญญาอ่อน พลางว่า: “หลินหลัน เธอไม่ใช่ไม่รู้นี่ว่า พี่กับรั่วเสวี่ยนเป็นคนยังไง”
“พวกเราชอบความสงบ สงบน่ะรู้จักไหม?” อยู่กับคนนอกมันเป็นการทรมานเรา ดังนั้นหลายวันนี้ครอบครัวเธอไปนอนโรงแรมเอาก่อนละกัน”
“บ้านนี้เธอให้ฉันกับรั่วเสวี่ยนอยู่ก่อน รอพวกเรากลับจงไห่แล้วจะคืนกุญแจให้เธอ” พูดจบ ไม่แคร์ว่าหลินหลันเห็นด้วยไหม หลินเย่นคว้ากุญแจในมือหลินหลันมาเลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...