ลูกเขยมังกร นิยาย บท 301

บทที่ 301 แบบนี้ก็ได้

“ไม่สะดวก? มีอะไรไม่สะดวก”

“เจ้าขยะนี่ก็อยู่นี่ไง? ให้เขาดูแลเมิ่งเหยาก็ได้นี่”

หลินเย่นเบ้ปากลอก คำว่าไม่สะดวกของหลินหลันยิ่งทำให้เธอมั่นใจ บ้านใหญ่ที่ว่าเป็นของปลอม หลินหลันโม้แน่ ไม่งั้นคงไม่หลบๆซ่อนๆแบบนี้

“นั่นสิ น้าสาม ให้เฉินเฟิงดูแลพี่เมิ่งเหยาละกัน น้าพาหนูกับแม่ไปดูบ้านเถอะ ได้ยินแม่บอกว่า บ้านน้าน่ะสี่สิบกว่าล้านแน่ะ หนูยังไม่เคยเห็นบ้านราคาสี่สิบกว่าล้านเลยนะ” ถางรั่วเสวี่ยนยิ้มละไม แต่ในรอยยิ้มนั่นกลับเสียดสีบางๆไว้ บ้านราคาสี่สิบกว่าล้าน เธอยังไม่มีปัญญาเลย แล้วกับญาติจนๆอย่างหลินหลันเนี่ยนะ

“ได้ งั้นเดี๋ยวน้าสามพาไปดูละกัน” หลินหลันรับปาก ที่จริงแล้วเธอก็อยากเชิดหน้าชูตาต่อหน้าหลินเย่นสักครั้งเหมือนกัน และบอกหลินเย่นว่า ถึงตอนนี้บ้านเธอยังไม่รวยเท่าหลินเย่น แต่อนาคตเธอไม่แน่ว่าจะด้อยกว่าหลินเย่น

เพราะบ้านที่เธออยู่ เป็นของขวัญที่เสิ่นหงชังคนรวยอันดับหนึ่งของชางโจวมอบให้

“ดูแลเมิ่งเหยาดีๆนะ ฉันพาป้าใหญ่ไปดูบ้าน” หลินหลันปรายตามองเฉินเฟิงเย็นชา พูดจบก็พาหลินเย่นกับถางรั่วเสวี่ยนออกจากห้องพักคนไข้

เฉินเฟิงส่ายหน้า เขาพบว่าญาติของหลินหลันนั้น คนหนึ่งแย่กว่าอีกคนหนึ่งเสมอ อย่างซุนกุ้ยฟางกับหลินต้ายงเมื่อครั้งก่อนไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว

หลินเย่นคราวนี้ยิ่งแล้วใหญ่

เสี้ยเมิ่งเหยาพึ่งได้รับบาดเจ็บมาแท้ๆ แต่ตั้งแต่หลินเย่นเข้ามาในห้องพักจนออกไป ตั้งแต่ต้นจนจบ เธอไม่ถามไถ่เมิ่งเหยาเลยสักครั้ง เหมือนความเป็นความตายของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย

เรียกได้ว่าเลือดเย็นถึงที่สุด

ในสายตาหลินเย่น คำว่าญาติคงเป็นแค่เครื่องมือให้ใช้ประโยชน์เท่านั้นเอง

ครึ่งชม.ต่อมา หลินหลันพาหลินเย่นกับถางรั่วเสวี่ยนมาถึงยู่ฉวนซาน

ตลอดทางหลินหลันดูสบายๆ เทียบกันแล้ว หลินเย่นสองแม่ลูกกลับดูไม่สบายเท่าไหร่

โดยเฉพาะหลินเย่น เริ่มมีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมา

“แม่คะ เสิ่นหงชังที่ว่ารวยอันดับหนึ่งของชางโจวนั่น คงไม่ให้บ้านกับน้าสามจริงๆหรอกนะ?” หลินเย่นสองแม่ลูกเดินตามหลัง ถางรั่วเสวี่ยนกระซิบถาม

ที่ชางโจว ชื่อเสียงเสิ่นหงชังดังอยู่มากโข ด้วยมีทรัพย์สินราวสามหมื่นล้านจนเรียกได้ว่ารวยอันดับหนึ่งของชางโจว

ทรัพย์สินของเสิ่นหงชัง ต่อไปอยู่เมืองอื่นอย่างจงไห่ ก็ต้องติดอันดับก่อนสามสิบ

คนรวยแบบนี้มาให้บ้าน บ้านน่ะยังเป็นเรื่องรอง เรื่องหลักคือความสัมพันธ์ของคนให้และคนรับ!

ก็คือเส้นสาย

ถ้าหลินหลันมีเส้นสายกับคนรวยเข้า งั้นหลินหลันจะไม่ใช่ญาติจนๆอีกต่อไป อย่างน้อยในเครือตระกูลหลิน ฐานะของหลินหลันจะไม่ต่ำกว่าหลินเย่นมากนัก

ทั้งสองคนเดินตามหลินหลันอย่างคาดเดา จนมาถึงหน้าประตูบ้านเสี้ย

พอเห็นหลินหลันหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู สองแม่ลูกยิ่งตื่นเต้นและไม่สบายใจหนักขึ้น

“พี่เย่น รั่วเสวี่ยน นี่รองเท้าแตะนะ” พอเข้ามา หลินหลันก็หยิบรองเท้าแตะสองคู่ออกมาบอกให้ทั้งคู่เปลี่ยน

แต่ทั้งคู่ไม่แยแสหลินหลันสักนิด ต่างพากันเข้าไปในบ้านและกวาดตามองไปรอบๆ

พื้นที่บ้านคือสองร้อยสี่สิบกว่าตารางเมตร แค่ห้องรับแขกก็ปาเข้าไปแปดสิบตารางเมตร มีสี่ห้องนอน สองห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว และมีสระว่ายน้ำขนาดเล็ก ถึงจะบอกว่าเป็นเขตที่พักอาศัยระดับสูง แต่การตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ไม่ด้อยกว่าเขตคฤหาสน์เท่าไหร่เลย

หลินเย่นสองแม่ลูกยิ่งดูยิ่งปวดใจ เต็มไปด้วยความริษยา