ลูกเขยมังกร นิยาย บท 304
บทที่ 304 สาวน้อย
โรงแรมดี?
เฉินเฟิงส่ายหน้า โรงแรมดียังไง ก็อยู่สบายสู้บ้านไม่ได้
แต่สองแม่ลูกหลินเย่นกับถางรั่วเสวี่ยนทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เขาเองก็คาดไม่ถึง
แต่บ้านเป็นของหลินหลัน หลินหลันไม่ว่าอะไร เขาก็ไม่คิดเข้าไปยุ่ง
เสี้ยเว่ยกั๋วกับหลินหลันพากันไปหาโรงแรมอยู่ เฉินเฟิงอยู่ที่โรงพยาบาลดูแลเสี้ยเมิ่งเหยา
คืนหนึ่งผ่านไปอย่างเงียบสงบ
เช้าวันต่อมา เสี้ยเว่ยกั๋วกับหลินหลันมาผลัดเวรกับเฉินเฟิงที่โรงพยาบาล
เฉินเฟิงกะจะกลับไปพักผ่อน แล้วพลันนึกขึ้นมาได้ถึงหวางซูเจินกับหลินหวั่นชีวที่เมื่อวานเขาช่วยพามาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้ไม่รู้ทั้งสองคนเป็นยังไงบ้าง
เฉินเฟิงมาถึงห้องพักของหวางซูเจิน
พอเข้าห้องคนไข้ เฉินเฟิงก็เห็นหลินหวั่นชีวนั่งอยู่มุมห้องกินหมั่นโถวคนเดียว
บางทีเพราะหมั่นโถวค่อนข้างแห้งแข็ง ดังนั้นในการกลืนแต่ละคำ เธอเลยต้องดื่，น้ำตามด้วยถึงจะกลืนมันลงคอได้
เฉินเฟิงถอนหายใจยาว เมื่อวานตอนเจอเธอครั้งแรก เขานึกว่าเธอมีโรคประจำตัวอะไรถึงได้ผอมแห้งแรงน้อยขนาดนั้น แต่พอเห็นภาพเบื้องหน้านี้แล้ว เขาก็เข้าใจ
หลินหวั่นชีวไม่ได้เป็นโรคประจำตัวอะไร การที่เธอผอมขนาดนี้เพราะวันๆได้กินแต่หมั่นโถว ร่างกายเลยขาดสารอาหาร
พอเห็นเฉินเฟิงเข้ามา หลินหวั่นชีวตกใจสะดุ้งเหมือนกระต่ายตัวน้อยๆ รีบลุกขึ้น ซ่อนหมั่นโถวไว้ด้านหลัง และทักทายเฉินเฟิงอย่างงกๆเงิ่นๆว่า: “พี่เฉินเฟิง พี่มาแล้วหรอ?”
เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ ถามว่า: “กำลังกินอาหารเช้าหรอ?”
“อืม” เธอพยักหน้าอย่างเขินๆ และถามต่อว่า: “พี่เฉินเฟิง พี่...ทานอาหารเช้าหรือยัง?”
“ยังเลย ว่าจะไปกินเนี่ยแหละ” เฉินเฟิงส่ายหน้า เขามองหลินหวั่นชีวหนึ่งที: “ไปด้วยกันไหม?”
“หา?”
“ฉัน....ไม่ไปดีกว่าค่ะ พี่เฉินเฟิง ฉันทานอาหารเช้าแล้ว” เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ใบหน้าแดงเรื่อเล็กน้อย
“กินแล้วจะกินอีกไม่ได้หรอ?” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ
“ฉัน...”
“เอาล่ะ ไปกับพี่ละกัน” เธอยังอยากพูดอะไรอีก แต่เฉินเฟิงดึงเธอไปโดยไม่ให้โอกาสพูดต่อ
“อืม” หลินหวั่นชีวพยักหน้า ก่อนเดินตามเฉินเฟิงไปอย่างว่าง่าย
พอออกจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงหาร้านซาลาเปาร้านหนึ่ง เดินเข้าไปนั่ง
“เถ้าแก่ ขอซาลาเปาห้าเข่ง”
“พี่เฉินเฟิง สั่งมาเยอะขนาดนี้ กินหมดหรอ?” เธอถามเสียงเบา
“พี่กินไม่หมด ยังมีเธอไม่ใช่หรอ?” เฉินเฟิงหัวเราะ เหตุผลที่เขาพาเธอมาด้วยมีแค่อย่างเดียว คือช่วยบำรุงร่างกายให้เธอ ดูจากการกินอาหารของเธอแบบที่เห็นแล้ว ไม่เกินอีกหนึ่งเดียว เธอต้องเป็นโลหิตจางขั้นรุนแรงแน่
“ฉัน...แต่ฉันกินขนาดนี้ไม่หมดหรอก” เธอก้มหน้า เสียงเบาเหมือนยุงบิน
“กินไม่หมดก็ต้องกิน” เฉินเฟิงเข้มขึ้นมา
“ก็ได้”
ไม่นาน ซาลาเปาห้าเข่งก็ยกมาเสิร์ฟ เฉินเฟิงเทจิ๊กโฉ่วยื่นมาตรงหน้าเธอ “กินสิ”
“ค่ะ” เธอพยักหน้าเบาๆ หยิบซาลาเปาออกมาหนึ่งลูกและกัดเบาๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...