ลูกเขยมังกร นิยาย บท 305
บทที่ 305 ตัวซวย
หลินเย่นพยักหน้า: “งั้นพวกเรารอหน่อยละกัน”
“คุณน้า ไม่ต้องรอหรอกครับ ประธานหลินของเราไม่ชอบให้คนอื่นรอ เขามักจะปรากฏตัวตอนที่คนอื่นสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว” เกิ่งห้าวพูด
“คุณน้า พวกเราสั่งอาหารกันเถอะ” เกิ่งห้าวหยิบเมนูออกมาสั่งอาหาร
“เกิ่งห้าว จะให้เราสั่งได้ไงล่ะ วันนี้น้ากับรั่วเสวี่ยนเลี้ยงนะ ให้พวกเราสั่งเถอะ” หลินเย่นพูดตามมารยาทกับเกิ่งห้าว
“งั้นได้ครับ คุณน้า คุณน้าสั่งละกัน” เกิ่งห้าวยื่นเมนูให้หลินเย่นด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มของหลินเย่นค้างแข็ง เธอเหมือนจะลืมไปเรื่องหนึ่งคือ สมองของเกิ่งห้าวไม่มีอะไรเท่าไหร่
ถ้าเป็นคนอื่น เธอพูดอย่างมีมารยาทขนาดนี้แล้ว อีกฝ่ายให้เกียรติ ก็จะไม่ให้เธอสั่งอาหารแน่นอน
แต่พอมาถึงเกิ่งห้าว กลับไม่คิดอะไรมากมาย
คุณว่ายังไงก็ตามนั้น
“ได้ น้าสั่ง น้าสั่งละกัน” หลินเย่นฝืนยิ้มรับเมนูมา เธออยากตบหน้าตัวเองนัก ทำไมต้องปากเบาด้วย อาหารมื้อหนึ่งของหงส์ขาวน่ะอย่างน้อยต้องสามสี่หมื่นแน่ะ
เธอปากเบาหน่อยเดียว เสียเงินสามสี่หมื่นในพริบตา
ไม่นาน หลินเย่นก็สั่งอาหารแนะนำของร้านอาหารหงส์ขาวมาสองสามอย่าง
พนักงานเริ่มเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะ
ตอนนี้หลินเย่นกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายท้อง เธอกะลุกไปเข้าห้องน้ำ
พอหมุนตัว กลับชนกับพนักงานเสิร์ฟคนหนึ่ง
“ปึ้ก”
พนักงานคนนั้นทรงตัวไม่อยู่ อาหารบนถาดกระฉอกใส่หลินเย่น
“อ๊า!”
หลินเย่นร้องเหมือนหมูโดนเชือด เห็นได้ชัดว่าโดนลวกไม่น้อย
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
พนักงานร่างเล็กรีบละล่ำละลักขอโทษ
แต่หลินเย่นไม่ฟังสักนิด เธอตบไปที่หน้าพนักงานเต็มๆหนึ่งฉาด จนปรากฏรอยนิ้วห้านิ้ว
“แกทำบ้าอะไรเนี่ย ตาบอดหรือไงหะ!”
หลินเย่นด่าเสียงแหลม วันนี้เธอใส่ชุดราตรีผ้าลูกไม้ ไม่มีซับใน แปลว่าน้ำแกงของพนักงานลวกเข้าไปในเนื้อเธอเต็มๆ
รสชาตินี้ คนเคยลวกเท่านั้นถึงจะรู้
“ขอโทษ ขอโทษ คุณน้า ฉันไม่เห็นจริงๆ” หลินหวั่นชีวก้มหน้าขอโทษขอโพย น้ำเสียงแหบเครือ เธอไม่คิดเลยว่า ออกมาหางานพาร์ททาร์มทำครั้งแรกก็เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น
“ขอโทษมีประโยชน์หรือไง?! ยัยโสโครก!”
หลินเย่นด่ากราด ตบไปที่หน้าหลินหวั่นชีวอีกที จนเธอลงไปกองที่พื้น
“ทำไมเป็นยัยตัวซวยนี่อีก?”
ตอนนี้ถางรั่วเสวี่ยนขมวดคิ้วลุกขึ้น ความจำเธอดีมาก ดังนั้นเลยจำได้ในแวบแรกว่า คนที่ใส่ชุดพนักงานตรงหน้าเป็นลูกสาวผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นที่ชนนถหลินเย่นถลอกเมื่อวาน
“แก?!”
หลินเย่นจำหลินหวั่นชีวเหมือนกัน ทันใดนั้นเธอเดือดเลือดพล่านในอกขึ้นมา
เธอหยิบเก้าอี้จากพื้นขึ้นมาฟาดใส่หลินหวั่นชีวเต็มแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...