ลูกเขยมังกร นิยาย บท 31
บทที่ 30 เสือดุร้ายที่หลับสนิท
คนที่อยู่ข้างหน้าตรงนี้ ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านและน่าสมเพชในสายตาสมาชิกทุกคนในตระกูลเสี้ย ถึงจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังอย่างแท้จริงของเรื่องราวที่ทำให้เขาต้องมาขอโทษถึงที่วันนี้ !
ที่เขาพูดไว้เมื่อวาน ว่าจะต้องให้ตระกูลเสี้ยตอบแทนอย่าสาสมนั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องพูดพล่อย ๆ !
เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น หน้าผากของเสี้ยหยุนเสิ้งก็มีเหงื่อเย็น ๆ ซึมออกมา
ครั้งนี้ถ้าใครยังจะพูดว่าเฉินเฟิงเป็นคนไร้ค่า เขาก็จะตบหน้าใครคนนั้นสักสองทีแน่ ๆ
คนที่สามารถบีบจนตัวเขาไร้หนทางเดิน ไม่มาขอโทษหลานสาวถึงที่ก็ไม่ได้ นี่หรือจะเป็นคนที่ไร้ค่า?
คนแบบนี้ ถ้าจะเป็นคนไร้ค่าจริง ๆ งั้นก็พูดได้ว่า คนทั้งหมดของตระกูลเสี้ยก็เป็นคนไร้ค่าทั้งนั้นแล้ว !
นี่มันต้องเป็นเสือดุร้ายแน่นอน!
แต่ไม่รู้ว่าทำไม เสือดุร้ายตัวนี้ ก่อนหน้านี้ถึงได้นอนหลับสนิทอยู่ตลอดเวลา และเขาก็ยังปล่อยให้แมลงตัวน้อยของบ้านตัวเองกระโดดโลดเต้นอยู่ตรงหน้าเขาอีก
ที่เขาไม่โกรธ ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้า แต่เป็นเพราะว่าเขาดูถูก !
เสือดุร้ายจะมาสนใจแมลงทั่วไปเหรอ? เป็นไปไม่ได้ !
ก็เหมือนกับมนุษย์กับมดตัวน้อย ถึงแม้มดจะกระโดดโลดเต้นยังไง มันก็ยังเป็นแค่มด !
แต่เสือดุร้าย ก็ยังคงเป็นเสือดุร้าย!
อยู่ ๆ เสี้ยหยุนเสิ้งก็ระทึกขวัญขึ้นมา เขาไม่เข้าใจอะไรเลย ทำไมเสือดุร้ายอย่างเฉินเฟิงจะต้องยอมแต่งเข้าบ้านตระกูลเสี้ยด้วย? แล้วพอมาอยู่ตระกูลเสี้ย อยู่ทีหนึ่งก็อยู่ถึงสามปีเลย!
หรือว่าเฉินเฟิงอยากจะได้ตระกูลเสี้ย อยากจะเอาความยิ่งใหญ่ของตระกูลเสี้ยมาเป็นของตัวเองเหรอ?
ถ้าหากเป็นอย่างนี้จริง ๆ งั้นเฉินเฟิงก็น่ากลัวมากจริง ๆ มีอำนาจที่น่ากลัวแล้วไม่ว่า ยังมีความอดทนสูงอีกด้วย แผนการก็ลึกซึ้งมากกว่าตาแก่อย่างเขาที่อยู่มาค่อนชีวิตแล้ว
เสี้ยหยุนเสิ้งไม่กล้าคิดเลย ถ้าตัวเองจากโลกนี้ไปแล้ว ตระกูลเสี้ยจะกลายเป็นตระกูลเสี้ยของใคร
ลูกหลานหลายคนของตัวเองนั้น ต่อสู้กันภายในพอไหว แต่ถ้าจะให้มาต่อสู้กับปีศาจอย่างเฉินเฟิงแล้วละก็ คงจะโดนเล่นจนตายแน่!
ชั่วขณะเสี้ยหยุนเสิ้งก็หนักใจขึ้นมา มองยังไม่กล้ามองเฉินเฟิงแม้แต่ครั้งเดียว
แน่นอนว่าเฉินเฟิงไม่รู้อยู่แล้ว ว่าเสี้ยหยุนเสิ้งแค่ดูปฏิกิริยาของเขาครั้งเดียว ก็คิดไปได้มากมายขนาดนี้
ถ้าหากเขารู้ละก็ คงจะหัวเราะอย่างดูถูกแล้ว ตระกูลเล็ก ๆ แบบตระกูลเสี้ย ยกให้เขา เขายังไม่ถูกใจเลย
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเสี้ยเมิ่งเหยา เขาคงไปจากตระกูลเสี้ยตั้งนานแล้ว ไม่อยู่ที่นี่เพิ่มสักนาทีหรอก
“คุณพ่อ คุณพ่อมาได้ยังไงคะ” หลินหลันพูดออกไป พอพูดจบแล้ว เธอถึงรู้ตัวว่า ตัวเองตื่นเต้นจนพูดผิดไปแล้ว ที่เสี้ยหยุนเสิ้งมาในเวลาแบบนี้ ก็ต้องมาเพื่อขอโทษอยู่แล้ว พอตัวเองพูดไปแบบนี้ ก็เห็นได้ชัดว่ายิ่งทำให้เสี้ยหยุนเสิ้งทำตัวไม่ถูกมากขึ้น
ตอนแรกหลินหลันคิดว่าเสี้ยหยุนเสิ้งจะโกรธ แต่ที่เกินความคาดหมายของเธอก็คือ เสี้ยหยุนเสิ้งแค่ยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า “ฉันมาเยี่ยมเยียนเมิ่งเหยา ได้ข่าวว่าเธอไม่สบาย”
“คุณปู่ เชิญเข้ามาก่อนค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มแล้วพูดขึ้น ไม่สบายเหรอ? ตัวเธอหรือจะไม่รู้ว่าตัวเองป่วยหรือไม่ป่วย? ที่เสี้ยหยุนเสิ้งพูดแบบนี้ ก็คงเพื่อที่จะหาข้ออ้างให้กับตัวเองมากกว่า
พอเสี้ยหยุนเสิ้งเข้าประตูมา เสี้ยฉี่ชาวและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างหลังก็ตามกันเข้ามาเป็นพรวน
ชั่วขณะหนึ่ง ห้องที่เล็กอยู่แล้ว ก็ยิ่งแคบเข้าไปอีก
แต่ว่าที่โชคดีคือ เสี้ยหยุนเสิ้งเหมือนจะรู้ตัว พูดชัดขึ้นต่อหน้าคนทั้งหมดว่า เขาไม่ควรเชื่อฟังข่าวลือที่ได้ยินมาจากเสี้ยห้าว แล้วไล่เสี้ยเมิ่งเหยาออกจากบริษัท หวังว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะไม่ถือโทษโกรธเรื่องราวก่อนหน้านี้ และให้กลับมาทำงานที่บริษัทอีกครั้ง พร้อมทั้งกลับมารับผิดชอบดูแลโครงการยู่ฉวนซานด้วย
จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่า ความเด็ดขาดครั้งนี้ของเสี้ยหยุนเสิ้ง มีบางส่วนความเกินความคาดหมายของเฉินเฟิง เขาไม่ได้โอ้เอ้แม้แต่นิดเดียว ตัดสินใจจัดการเรื่องราวทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว
เวลาแบบนี้ ขอโทษหรือไม่ขอโทษก็ไม่สำคัญแล้ว ในเมื่อท่าทีของเสี้ยหยุนเสิ้งให้คำตอบออกมาหมดแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...