ลูกเขยมังกร นิยาย บท 32
บทที่ 31 นางพญามารสวีเฟยหรง
ในเมืองชางโจวที่ใหญ่อย่างนี้ จะพูดว่าสิ่งที่ทำให้เฉินเฟิงกลัวที่สุด ย่อมไม่ใช่แม่ย่าหลินหลันที่เหน็บแนมเสียดสีอย่างแน่นอน
แต่ว่าเป็นเพื่อนสนิทของเสี้ยเมิ่งเหยาสวีเฟยหรง
นี่เป็นนางพญามารที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง เช่นดั่งกับหลินหลัน ปีนั้นสวีเฟยหรงก็ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของเสี้ยเมิ่งเหยากับเขา
เพื่อทำให้เขารู้ว่ายากเลยยอมแพ้สวีเฟยหรงนับได้ว่าบีบคั้นจนสุดสมอง
หาสาวๆมายั่วยวนเขา ให้คนข่มขู่เขา…….
ออกสุดวิธีเคล็ดลับร้ายกาจ
แม้กระทั่งถึงสุดท้าย ตอนที่เขากับเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าห้องหอสวีเฟยหรงหยิบกรรไกรด้วยมือตนเอง บุกเข้าไปในห้องหอ ตะโกนว่าจะตัดจู๋เฉินเฟิงให้เฉินเฟิงกลายเป็นขันทีคนสุดท้ายของประเทศ
เฉินเฟิงในปีนั้น ได้รับความทุกข์ทรมานจากฝีมือของสวีเฟยหรง
แต่ว่าก็ยังโชคดี หลังจากเขาแต่งงานกับเสี้ยเมิ่งเหยาไม่นานสวีเฟยหรงก็ไปเรียนดอกเตอร์สังคมศาสตร์ที่ประเทศอังกฤษแล้ว
เฉินเฟิงก็เพราะด้วยเหตุนี้ยังทำให้ดีใจอยู่นาน คิดว่าสวีเฟยหรงหญิงบ้าคนนี้ ดีที่สุดก็ไม่ต้องกลับมาตลอดกาลยิ่งดี
แต่คิดไม่ถึงว่าสวีเฟยหรงก็ยังคงกลับมาอีกแล้ว อีกทั้งล้วนไม่ให้รู้ล่วงหน้าแม้แต่นิด
เฉินเฟิงได้เพียงแค่ลุกจากเตียง เรียกรถไปสนามบินกับเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากรออยู่ประตูทางออกผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผู้หญิงที่ผิวขาว หุ่นสูง สวมแว่นกันแดดเบอร์ใหญ่คนหนึ่ง ลากกระเป๋าเดินเข้ามาตรงหน้า
ผู้หญิงคนนั้นก็คือสวีเฟยหรงนั่นเอง
ความงดงามของสวีเฟยหรงย่อมไม่ต้องพูดอะไรมาก สามารถเป็นเพื่อนสนิทกับเสี้ยเมิ่งเหยาย่อมไม่แตกต่างกันไปไกลอย่างแน่นอน
สิ่งที่สวีเฟยหรงโดดเด่นที่สุด คือขาที่ยาวใหญ่ถึงหนึ่งจุดหนึ่งเมตรของเธอ เรียวยาว ขาวจั้ว ตรงเปะ แม้แต่ไม่สวมรองเท้าส้นสูง เธออยู่ท่ามกลางฝูงชนก็เป็นที่โดดเด่นสะดุดตาคนนั้น
ย่อมมีรัศมีที่แข็งแกร่งติดตัวโดยปริยาย
สวีเฟยหรงเดินไปข้างหน้า เสี้ยเมิ่งเหยายื่นมือทั้งสองข้างออกมา เพื่อนสนิททั้งสองกอดกันไว้อย่างแนบแน่น
“เพื่อนรัก ฉันคิดถึงแกจนจะตายแล้ว”สวีเฟยหรงจูบใบหน้างดงามของ เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างรุนแรงหนึ่งที
ต่อเหตุการณ์นี้ เฉินเฟิงชินไปนานแล้วสวีเฟยหรงก็คือนิสัยอันธพาลหญิงเช่นนี้คนหนึ่ง
แต่กลับเป็นเสี้ยเมิ่งเหยาใบหน้าเล็กๆยังแดงอยู่ กล่าวว่า “ฉันก็คิดถึงแกล่ะ ”
“ใช่หรือ?”สวีเฟยหรงยิ้มเจ้าเล่ห์ กล่าวว่า “ถ้าเช่นนี้คืนนี้นอนเป็นเพื่อนฉันสักคืนเป็นยังไงล่ะ”
“แกจริงจังหน่อยได้ไหม เป็นคนที่อายุมากเท่าไหร่แล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยาพลิกตาขาว
“ฉันจะไม่จริงจังที่ไหนล่ะ แกนอนเป็นเพื่อนสามีแกไปแล้วสามปี นอนเป็นเพื่อนฉันคืนเดียวจะเป็นยังไงหรือ?”สวีเฟยหรงทำปากเบ้พูด
“เฟยหรงหากแกพูดเหลวไหลอีก ฉันก็จะไม่สนใจแกแล้ว”
เสี้ยเมิ่งเหยาทำท่าโมโหพูด หลังจากพูดเสร็จแล้ว เธอจ้องมองเฉินเฟิงทีหนึ่ง ใบหน้างดงามยิ่งแดงขึ้นแล้วสวีเฟยหรงอันธพาลหญิงคนนี้ พูดไม่เคยแคร์อะไรเลย ล้วนไม่เคยผ่านสมองออกมา
“ค่ะค่ะค่ะ ไม่พูดแล้ว ดูสิลักษณะสะใภ้เล็กของแกแบบนั้น”สวีเฟยหรงยิ้ม ฮิฮิ อีก แล้วกลับไปเป็นปกติ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...