ลูกเขยมังกร นิยาย บท 313

บทที่ 313 นางสุนัขจิ้งจอก

"โอเค คราวนี้แม่ต้องจัดการไอ้ขยะนั้นดีๆ!" หลินเย่นมีความขุ่นเคืองวาบผ่านสายตาของเธอ จงไห่เป็นที่ของเธอ ขอแค่เฉินเฟิงมาที่จงไห่ เธอจะมีหลายพันวิธีที่จะปฏิบัติต่อเฉินเฟิง ทำให้เขาตายทั้งเป็น!

เฉินเฟิงและหลินหวั่นชีวเดินออกจากหงส์ขาว

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ฝีเท้าของหญิงสาวก็หยุดลงและเธอก็ก้มคำนับให้เฉินเฟิงอย่างสุดซึ้ง

“ พี่เฉินเฟิง ฉันขอโทษ หวั่นชีวทำให้คุณเดือดร้อนอีกแล้ว ... ”

ใบหน้าสวยงามของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตั้งแต่เมื่อวานที่พบกับเฉินเฟิง จนถึงตอนนี้ เธอทำให้เฉินเฟิงเดือดร้อนถึงสามครั้ง

ทุกครั้งที่เธอลำบากที่สุด เฉินเฟิงมักจะก้าวออกมาช่วยเหลือเธอ

เธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่าตอนนี้เธอและแม่ของเธอจะเป็นอย่างไรหากไม่มีเฉินเฟิง

เฉินเฟิงส่ายหัวและยิ้ม "ไม่เป็นไร ถ้าคุณพบปัญหาที่คุณไม่สามารถจัดการได้ในอนาคต อย่าลืมบอกผมนะ อย่าฝืนรับไว้คนเดียว"

"ค่ะ" หลินหวั่นชีวกัดฟันของเธอ ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ

"ไปกันเถอะ ผมพาคุณไปโรงพยาบาล"

เฉินเฟิงกล่าว หลินเย่นลงมือไม่รู้จักเบามือเลย ไม่กี่ทีลงไปต้องเหลือแผลช้ำให้หลินหวั่นชีวแน่นอน

"ค่ะ" หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งหลินหวั่นชีวก็พยักหน้า

แต่เพียงไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็อ่อนตัวลงและล้มลงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ใกล้พื้นดินขึ้นเรื่อย ๆ

ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นทั่วดวงตาที่สวยงามของหลินหวั่นชีว

กำลังจะล้มลงกับพื้น

ในขณะนี้ มือที่ทรงพลังขนาดใหญ่กอดเอวเรียวของหลินหวั่นชีวและรั้งตัวหลินหวั่นชีวขึ้น

ทั้งตัวของเธอทับลงไปบนตัวของเฉิงเฟิง

ศีรษะลึกเข้าไปในช่องอกของเฉินเฟิง

กลิ่นออร่าของผู้ชายที่ไม่เคยปรากฏที่ไหนมาก่อนล้อมรอบหลินหวั่นชีว

ใบหน้าสวยของเธอแดง

“ คุณเป็นอะไร?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

"ไม่ ... ไม่เป็นอะไร" เสียงของหลินหวั่นชีวเบาเหมือนยุง

“ ไม่เป็นอะไรเหรอ?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วและเหลือบไปเห็นน่องขาที่ขาวเรียวของเด็กสาว ซึ่งมีรอยเขียวช้ำ แถมยังบวมที่ข้อเท้าอีกด้วย

สีหน้าของเฉินเฟิงมืดลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของหลินเย่น

"พี่เฉินเฟิง ฉัน ... ฉันไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ" สายตาของหลินหวั่นหลบเล็กน้อย เหมือนพยายามหลบหนีจากสายตาของเฉินเฟิง เธอกำลังเตรียมจะก้าวขาออกไป แต่ความรู้สึกปวดส่งมาจากน่องขาของเธอ

ทันใดนั้น เหงื่อที่มีกลิ่นหอมก็ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ

"คุณอาจกระทบถึงกระดูกแล้ว ให้ผมอุ้มคุณละกัน" เฉินเฟิงถอนหายใจ เขาคิดไม่ถึงว่าหลินเย่นจะลงมือรุนแรงขนาดนี้ ถ้าวันนี้เขาไม่มา หลินเย่นอาจตีจนเธอตายก็เป็นไปได้

"ไม่ ... ไม่ต้องพี่เฉินเฟิง ... " หลินหวั่นยังอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ในวินาทีถัดมา เฉินเฟิงก็อุ้มเธอขึ้น

ใบหน้าสวยของหลินหวั่นเย่นแดงก่ำทันที เหมือนสามารถหยดน้ำออกมาได้

"ขอบคุณค่ะ พี่เฉินเฟิง ... " หญิงสาวฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของเฉินเฟิงและพึมพำด้วยเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน

โรงพยาบาลของเมืองอยู่ไม่ไกลจากหงส์ขาว เฉินเฟิงอุ้มหลินหวั่นชีวไว้แล้วเดินไปไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงห้องฉุกเฉิน

เมื่อเขามาถึงห้องฉุกเฉิน เฉินเฟิงพบว่าหลินหวั่นชีวหลับไปในอ้อมแขนของเขาในเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเธอเหนื่อยล้าเกินไป

เฉินเฟิงส่ายหัว มีความเห็นอกเห็นใจหลินหวั่นชิวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่มีเหตุผล

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร