ลูกเขยมังกร นิยาย บท 313
บทที่ 313 นางสุนัขจิ้งจอก
"โอเค คราวนี้แม่ต้องจัดการไอ้ขยะนั้นดีๆ!" หลินเย่นมีความขุ่นเคืองวาบผ่านสายตาของเธอ จงไห่เป็นที่ของเธอ ขอแค่เฉินเฟิงมาที่จงไห่ เธอจะมีหลายพันวิธีที่จะปฏิบัติต่อเฉินเฟิง ทำให้เขาตายทั้งเป็น!
เฉินเฟิงและหลินหวั่นชีวเดินออกจากหงส์ขาว
แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ฝีเท้าของหญิงสาวก็หยุดลงและเธอก็ก้มคำนับให้เฉินเฟิงอย่างสุดซึ้ง
“ พี่เฉินเฟิง ฉันขอโทษ หวั่นชีวทำให้คุณเดือดร้อนอีกแล้ว ... ”
ใบหน้าสวยงามของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตั้งแต่เมื่อวานที่พบกับเฉินเฟิง จนถึงตอนนี้ เธอทำให้เฉินเฟิงเดือดร้อนถึงสามครั้ง
ทุกครั้งที่เธอลำบากที่สุด เฉินเฟิงมักจะก้าวออกมาช่วยเหลือเธอ
เธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่าตอนนี้เธอและแม่ของเธอจะเป็นอย่างไรหากไม่มีเฉินเฟิง
เฉินเฟิงส่ายหัวและยิ้ม "ไม่เป็นไร ถ้าคุณพบปัญหาที่คุณไม่สามารถจัดการได้ในอนาคต อย่าลืมบอกผมนะ อย่าฝืนรับไว้คนเดียว"
"ค่ะ" หลินหวั่นชีวกัดฟันของเธอ ใบหน้าสวยของเธอแดงก่ำ
"ไปกันเถอะ ผมพาคุณไปโรงพยาบาล"
เฉินเฟิงกล่าว หลินเย่นลงมือไม่รู้จักเบามือเลย ไม่กี่ทีลงไปต้องเหลือแผลช้ำให้หลินหวั่นชีวแน่นอน
"ค่ะ" หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งหลินหวั่นชีวก็พยักหน้า
แต่เพียงไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็อ่อนตัวลงและล้มลงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
ใกล้พื้นดินขึ้นเรื่อย ๆ
ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นทั่วดวงตาที่สวยงามของหลินหวั่นชีว
กำลังจะล้มลงกับพื้น
ในขณะนี้ มือที่ทรงพลังขนาดใหญ่กอดเอวเรียวของหลินหวั่นชีวและรั้งตัวหลินหวั่นชีวขึ้น
ทั้งตัวของเธอทับลงไปบนตัวของเฉิงเฟิง
ศีรษะลึกเข้าไปในช่องอกของเฉินเฟิง
กลิ่นออร่าของผู้ชายที่ไม่เคยปรากฏที่ไหนมาก่อนล้อมรอบหลินหวั่นชีว
ใบหน้าสวยของเธอแดง
“ คุณเป็นอะไร?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว
"ไม่ ... ไม่เป็นอะไร" เสียงของหลินหวั่นชีวเบาเหมือนยุง
“ ไม่เป็นอะไรเหรอ?”
เฉินเฟิงขมวดคิ้วและเหลือบไปเห็นน่องขาที่ขาวเรียวของเด็กสาว ซึ่งมีรอยเขียวช้ำ แถมยังบวมที่ข้อเท้าอีกด้วย
สีหน้าของเฉินเฟิงมืดลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของหลินเย่น
"พี่เฉินเฟิง ฉัน ... ฉันไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ" สายตาของหลินหวั่นหลบเล็กน้อย เหมือนพยายามหลบหนีจากสายตาของเฉินเฟิง เธอกำลังเตรียมจะก้าวขาออกไป แต่ความรู้สึกปวดส่งมาจากน่องขาของเธอ
ทันใดนั้น เหงื่อที่มีกลิ่นหอมก็ไหลออกมาจากหน้าผากของเธอ
"คุณอาจกระทบถึงกระดูกแล้ว ให้ผมอุ้มคุณละกัน" เฉินเฟิงถอนหายใจ เขาคิดไม่ถึงว่าหลินเย่นจะลงมือรุนแรงขนาดนี้ ถ้าวันนี้เขาไม่มา หลินเย่นอาจตีจนเธอตายก็เป็นไปได้
"ไม่ ... ไม่ต้องพี่เฉินเฟิง ... " หลินหวั่นยังอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ในวินาทีถัดมา เฉินเฟิงก็อุ้มเธอขึ้น
ใบหน้าสวยของหลินหวั่นเย่นแดงก่ำทันที เหมือนสามารถหยดน้ำออกมาได้
"ขอบคุณค่ะ พี่เฉินเฟิง ... " หญิงสาวฝังศีรษะของเธอไว้ในอ้อมแขนของเฉินเฟิงและพึมพำด้วยเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน
โรงพยาบาลของเมืองอยู่ไม่ไกลจากหงส์ขาว เฉินเฟิงอุ้มหลินหวั่นชีวไว้แล้วเดินไปไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงห้องฉุกเฉิน
เมื่อเขามาถึงห้องฉุกเฉิน เฉินเฟิงพบว่าหลินหวั่นชีวหลับไปในอ้อมแขนของเขาในเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเธอเหนื่อยล้าเกินไป
เฉินเฟิงส่ายหัว มีความเห็นอกเห็นใจหลินหวั่นชิวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่มีเหตุผล
หลินหวั่นชีวไม่ต่างจากเด็กสาวคนอื่นๆ แต่เด็กสาวคนอื่นๆในวัยของเธอ ไม่จำเป็นต้องแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้
“ เฉินเฟิง!”
กำลังจะพาหลินหวั่นชีวเข้ารับการตรวจ แต่ในขณะนี้เสียงแหลมคมก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง
หลินหลัน?
เฉินเฟิงขมวดคิ้วและหันกลับมา
ทั้งสามคนของตระกูลเสี้ยปรากฏตรงหน้า
ใบหน้าหลินหลันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เสี้ยเว่ยกั๋วขมวดคิ้ว ใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาเย็นชา
จู่ๆเฉินเฟิงก็มีความรู้สึกไม่ดีในใจ
แปะๆๆ
ในตอนนี้ หลินหลันสวมรองเท้าส้นสูงและเดินไปตรงหน้าเฉินเฟิงเพียงไม่กี่ก้าว
ชี้ไปที่หลินหวั่นชีวที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉินเฟิง เธอถามว่า"นางจิ้งจอกน้อยตัวนี้เป็นใคร?!"
"เธอชื่อหลินหวั่นชีว... "เฉินเฟิงขมวดคิ้วขมวดคิ้วและกำลังจะอธิบาย แต่หลินหลันไม่ฟังเลยและด่าโดยตรง"ดีเลยไอ้ขยะ!"
“เมื่อสองสามวันก่อนเรื่องของเย่ไห่ถังยังไม่ได้อธิบายให้ชัดเจน วันนี้ก็มีนางนี่โผล่ขึ้นมาอีกคนละ!”
"คุณเอาเมิ่งเหยาของเราไปไว้ไหน!"
“คุณมียางอายบ้างไหม!”
“ ความสัมพันธ์ของผมกับหลินหวั่นชีวไม่ใช่อย่างที่คุณคิด!” เฉินเฟิงมองหลินหลันอย่างเย็นชา
“ ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น?” หลินหลันยิ้มเยาะ
"คุณอุ้มนางจิ้งจอกตัวน้อยตัวนี้ไว้ในอ้อมแขน ยังไม่ใช่เหรอความสัมพันธ์แบบนั้นเหรอ?คิดว่าพวกเราตาบอดกันหมดหรือไง!"
ในเวลานี้ หลินหวั่นชีวลืมตาขึ้นและเห็นท่าทางดุร้ายของหลินหลัน เธอรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบลุกจากอ้อมแขนของเฉินเฟิงและอธิบายให้หลินหลัน"คุณป้า พี่เฉินเฟิงกับฉันเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้ พี่เฉินเฟิงช่วยชีวิตฉันไว้ ... "
"เผียะ" หลินหลันไม่ฟังคำอธิบายเลย ยกมือขึ้นแล้วตบลงบนใบหน้าที่สวยงามของ หลินหวั่นชีวอย่างรุนแรง
“ พี่เฉินเฟิง?! อีแรด พีๆๆอะไรกัน! คุณรู้สถานะของไอ้ขยะนี่ไหม! เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว!” หลินหลันดุว่าอย่างเสียงดัง ตอนแรกที่ยังโมโหที่จับข้อผิดพลาดของเฉินเฟิงไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้ เฉินเฟิงส่งมันมาด้วยตัวเอง
คราวนี้ เธออยากรู้ว่าเฉินเฟิงจะพูดยังไง!
หลินหวั่นชีวจับใบหน้าของเธอไว้ น้ำตาคลออยู่ในดวงตาที่สวยงามของเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคือแม่ยายของเฉินเฟิง ผู้หญิงที่สวยใบหน้าเย็นชาจนน่ากลัวที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก็คือภรรยาของเฉินเฟิง
“ คุณป้า ... ”
“ อย่าเรียกฉันว่าคุณน้า! นางจิ้งจอกอย่างคุณไม่คู่ควร!” หลินหลันด่าไปด้วย ขณะที่เธอดุเธอยกมือขึ้นอีกครั้งเตรียมที่จะตบหลินวั่นชีวอีกครั้ง
แต่คราวนี้มือของเธอถูกเฉินเฟิงจับกลางอากาศ
"พอแล้ว!" เฉินเฟิงระงับความโกรธและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหวั่นชีว"
"ไม่เกี่ยวเหรอ?" หลินหลันหัวเราะเย็นชา "คุณบอกว่าไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวเหรอ? มีสายตามากมายดูอยู่ คุณคิดว่าพวกเราเป็นคนตาบอดเหรอ?"
“ หลินหลัน คุณอย่าสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล!” สีหน้าของเฉินเฟิงเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้หลินหลันต้องการทำให้เรื่องมันบานปลาย
“ ฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลงั้นหรือ?” หลินหลันชี้ไปที่จมูกของเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“ ไอ้ขยะที่นอกใจ ยังกล้ามาว่าฉันว่าหาเรื่องโดยไร้เหตุผล!”
“ คุณเอาหน้ามาจากไหน!”
"เฉินเฟิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?ฉันต้องการคำอธิบาย"
ในเวลานี้ เสี้ยเว่ยกั๋วก็เดินขึ้นด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เขาไม่รู้เรื่องของเย่ไห่ถัง แต่หลินหวั่นชีวที่อยู่ตรงหน้า เขาเห็นเฉินเฟิงอุ้มเธอไว้กับตา
เขาอดสงสัยไม่ได้
"พ่อ, ผมกับหลินหวั่นชีวเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้ ... " เฉินเฟิงอธิบายอย่างอดทน เล่าเรื่องเมื่อวานที่หวางซูเจินปาดโดนรถบิลลี่ของหลินเย่นและเรื่องที่หลินเย่นทุบตีหลินหวั่นชีวอย่างรุนแรง
หลังจากฟังจบ เสี้ยเว่ยกั๋วก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...