ลูกเขยมังกร นิยาย บท 315

บทที่ 315 ฉินเสวี่ยนหรัว

เฉินเฟิงเดินไปบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ในหัวเหมือนหนังเรื่องหนึ่งกำลังเล่นอยู่ ย้อนดูความทรงจำในช่วงสามปีที่ผ่านมากับเสี้ยเมิ่งเหยา

มีความขมขื่นและหวาน แต่เยอะที่สุดคือความเรียบง่าย

สามปีก่อน ครั้งแรกที่เขาได้พบกับเสี้ยเมิ่งเหยา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือด หลินหลันไม่ต้องการสร้างปัญหา อยากให้เสี้ยเมิ่งเหยาโยนเขาออกไป

แต่เสี้ยเมิ่งเหยาพยายามกีดขวาง ยังได้ทะเลาะอย่างรุนแรงกับหลินหลันเพาะเรื่องนี้

นั่นเป็นการหวั่นไหวครั้งแรกของเฉินเฟิง

รู้สักหวั่นไหวกับความเมตตาของเสี้ยเมิ่งเหยา

ต่อมา ด้วยความช่วยเหลือของเสี้ยเว่ยกั๋ว เขาได้รับกลายเป็นสามีภรรยากับเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างสมใจ

เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลเฉินสังเกตเห็นเขา เขาเลือกที่จะอดกลั้นและทำให้ตัวเองกลายเป็นคนไร้ประโยชน์

ความอดกลั้นนี้เป็นเวลาสามปี

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการดูถูกเหยียดหยามและในสายตาของตระกูลเสี้ยที่มองเขาเป็นไอ้ขยะที่ไร้ค่า

ทุกคนต่างดูถูกเขา

มีเพียงเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นที่เชื่อมั่นในตัวเขา

แม้ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะไม่เคยพูด แต่เขาก็รู้สึกได้

เพื่อเสี้ยเม่งเหยา เขาทำงานอย่างหนักเพื่อฝึกฝนและเกือบจะสละชีวิต

ฟ้าย่อมเมตตาคนมีใจสู้

เขาเริ่มจากอ้านจิ้งขั้นกลาง ไปจนถึงหั้วจิ้งขั้นต้น

อุปสรรคทั้งสามนี้ จอมยุทธ์มากมาย ที่ตลอดชีวิตไม่สามารถข้ามไปได้

แต่เขาใช้เวลาเพียงสามปี

เมื่อคนอื่นเห็นเขาในช่วงหั้วจิ้งขั้นต้นพวกเขาคิดว่าเขาก็แค่มีพรสวรรค์เท่านั้น

แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่านั่นเป็นเพราะเสี้ยเมิ่งเหยา จึงทำให้เขาสามารถฝึกฝนจนถึงหั้วจิ้งขั้นต้นได้

เขารู้สึกขอบคุณเสี้ยเมิ่งเหยา

ถ้าไม่มี เสี้ยเมิ่งเหยา ก็จะไม่มีเขาในวันนี้

ถ้าเป็นไปได้ เขาต้องการที่จะละทิ้งความบาดหมางที่มีต่อตระกูลเฉิน

ใช้ชีวิตอย่างเรียบสงบกับเสี้ยเมิ่งเหยา

แต่ในโลกนี้ไม่มีถ้าหาก

ต้นไม้อยากอยู่เงียบๆแต่ลมไม่หยุด!

ตระกูลเฉินไม่ต้องการให้เขาอยู่อย่างเงียบๆ

เมื่อเขาเดินไปใต้ต้นเมเปิ้ล ฝีเท้าของเฉินเฟิงก็หยุดลง

เพราะข้างหน้าเขา มีรถโรลส์รอยซ์สีเงินจอดอยู่

หมายเลขป้ายทะเบียนของโรลส์รอยซ์คือเจียง 0000

ด้านหน้ารถ มีผู้หญิงสองคนยืนอยู่

คนหนึ่งแต่งตัวหรูหราและอีกคนใบหน้าเคร่งขรึม

ในขณะนี้ การแสดงออกที่เยาะเย้ยจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวที่แต่งตัว

หรูหรา

"ฉิน! เสวี่ยน! หรัว !"

ทันใดนั้น เฉินเฟิงก็กัดฟันแน่นขึ้นและเขาก็เข้าใจ!

เขาเข้าใจแล้ว!

เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเสี้ยเมิ่งเหยาถึงต้องการหย่ากับเขา!

“ฉินเสวี่ยนหรัว?”

หญิงสาวที่แต่งตัวสวยหรูยกมุมปากขึ้น จากนั้นเอามือกอดอกแล้วเดินเข้าไปหาเฉินเฟิงทีละก้าว

เมื่อเธอมาหาเฉินเฟิง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยท่าทีเย้ยหยัน "ไม่เรียกแม่บุญธรรมแล้วเหรอ เรียกฉันว่าฉินเสวี่ยนหรัวเลย?"

“ คือคุณใช่ไหม?!” ดวงตาของเฉินเฟิงพ่นไฟ ก่อนหน้านี้เขาพยายามคิดหาคำตอบว่าทำไมเสี้ยเมิ่งเหยาถึงต้องการที่จะหย่ากับเขา เขารู้ดีว่าไม่ใช่เพราะเย่ไห่ถังและหลินวั่นชีวอย่างแน่นอน ต้องมีเหตุผลอื่น