อ่านสรุป บทที่ 316 ทางใครทางมัน จาก ลูกเขยมังกร โดย เมฆทอง
บทที่ บทที่ 316 ทางใครทางมัน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายใช้ชีวิต ลูกเขยมังกร ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย เมฆทอง อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
บทที่ 316 ทางใครทางมัน
เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร การฆ่าเฉินโป๋ยุงไม่ใช่เรื่องเชื่อมั่นหรือไม่เชื่อมั่น นอกจากต้องมีกำลังระดับมหาปรมาจารย์แล้ว เขายังต้องพิจารณาความคิดเห็นของตระกูลเฉินอีกด้วย เพราะตระกูลเฉินจะไม่ปล่อยให้เฉินโป๋ยุงตายง่ายๆ
แตะแค่เส้นผมแต่กระทบทั้งร่างกาย
ทำลายล้างเฉินโป๋ยุง ก็เหมือนเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก!
ในเวลานี้ฉินเสวี่ยนหรัวก็หัวเราะเยาะอย่างกะทันหัน:"คุณควรเข้าใจว่าเฉินโป๋ยุงต้องการหาเรื่องคุณในไม่ช้าก็เร็ว"
"เมื่อเขาทำจะมาหาเรื่องคุณ คนแรกที่เขามองหาคือเสี้ยเมิ่งเหยา"
“ เพราะเธอคือจุดอ่อนเดียวของคุณ”
เฉินเฟิงยังคงเงียบ ฉินเสวี่ยนหรัวไม่ได้พูดผิด จริงอย่างที่เธอพูด เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นจุดอ่อนเดียวของเขา
เขาปราบกู้ตงเซินและหานหลง ตีสนิทกับเย่ไห่ถัง ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เสี้ยเมิ่งเหยามีความสามารถในการปกป้องตัวเอง
แต่ต่อหน้าตระกูลเฉิน ทุกสิ่งที่เขาทำเหมือนเป็นเรื่องตลก
ตระกูลเฉินมีอำนาจมากเกินไป ไม่ว่าครอบครัวไหนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็สามารถ
กวาดล้างเมืองชางโจวทันที
"ฝากเสี้ยเมิ่งเหยาไว้กับฉัน ฉันจะไม่ทำให้คุณหมดห่วง" ฉินเสวี่ยนหรัวกล่าวอย่าเย็นชา
สำหรับเฉินเฟิง เสี้ยมิ่งเหยาเป็นทั้งตัวช่วย
และตัวถ่วง
เพราะเสี้ยเมิ่งเหยา ทำให้เฉินเฟิงถูกขังอยู่ในเมืองชางโจวเป็นเวลาสามปี
ตอนนี้ ฉินเสวี่ยนหรัวอย่างเธอ ต้องการปลดเครื่องพันธนาการนักโทษนี้
ปล่อยมังกรตัวจริงให้บินออกไป!
บินออกจากชางโจว!
"ได้" ในที่สุดเฉินเฟิงก็เอ่ยพูดขึ้น
ความเย็นชาบนใบหน้าของฉินเสวี่ยนหรัวละลายหายไปในทันที เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น
เธอยื่นมือออกไป "ขอให้ร่วมมือกันอย่างมีความสุข"
เฉินเฟิงไม่ได้ตั้งใจที่จะยื่นมือออกไป แต่กลับมองฉินเสวี่ยนหรัวด้วยความเย็นชา"ปกป้องเธอให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำลายล้างครอบครัวคุณ!"
เสียงของ ฉินเสวี่ยนหรัวนิ่งลง เห็นได้ชัดว่าเธอคิดไม่ถึงว่าน้ำเสียงของเฉินเฟิงจะคมชัดและโหดขนาดนี้ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่เคยเผชิญกับมรสุมชีวิตมามากมาย ในไม่ช้าเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมและใบหน้าสวยของเธอก็มีรอยยิ้มอีกครั้ง
"ไม่ต้องกังวล ในอีกสามวันฉันจะให้เธอไปที่จงไห่ จงไห่เป็นดินแดนของฉัน อยู่ที่นั่น แม้ว่าราชาแห่งสวรรค์จะมาก็อย่าได้คิดจะแตะต้องแม้แต่เส้นผมของเธอ"
“ ขอให้เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
เฉินเฟิงมองฉินเสวี่ยนหรัวด้วยความเย็นชาและหลังจากพูดจบเขาก็หันกลับไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
เขากับฉินเสวี่ยนหรัวร่วมมือกัน เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับภัยคุกคาม
ของเฉินโป๋ยุง
ฉินเสวี่ยนหรัวเห็นความสำคัญของศักยภาพของเขา
เขาเห็นความสำคัญของอำนาจของฉินเสวี่ยนหรัว
หากฉินเสวี่ยนหรัวพึ่งพาตัวเอง ทั้งชีวิตนี้เธอก็ไม่สามารถแก้แค้นได้เลย
ส่วนเขาถ้าพึ่งตนเอง ก็แทบจะไม่สามารถปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยาได้เลย
ดังนั้นพวกเขาต้องร่วมมือกัน
ฉินเสวี่ยนหรัวปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อให้เขาไม่ต้องกังวล เขาไปจัดการเฉินโป๋ยุง
และแก้แค้นแทนฉินเสวี่ยนหรัว
อย่างไรก็ตาม นิสัยใจคอของฉินเสวี่ยนหรัวนั้นไม่แน่ไม่นอน เธอเป็นคนที่ทำอะไรไม่มีกฎเกณฑ์ ในหัวชองเธอคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้
หลังจากกลับไปที่ยู่ฉวนซาน เฉินเฟิงได้รับสายจากหลินหลัน
ในโทรศัพท์ หลินหลันพูดเพียงคำเดียว เวลา 8 โมงเช้าของวันพรุ่งนี้ที่หน้าประตูอำเภอ พร้อมกับบัตรประชาชนแล้วมาทำเรื่องหย่า
เฉินเฟิงไม่ตอบ เขาวางสายโทรศัพท์และนอนลงบนเตียง ...
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเฟิงก็มาถึงที่อำเภออย่างตรงเวลา
“ ถึงตอนนั้น ทางที่ดีคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายกับเธออีก”
"หุบปาก!" ในขณะนี้เสี้ยเว่ยกั๋วตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว
ทุกคนต่างเงียบไปครู่หนึ่ง
หลินหลันก็เงียบลงเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมาได้ ทันใดนั้นก็รู้สึกโมโห "คุณตะคอกอะไรของคุณ?เสี้ยเว่ยกั๋ว?"
“วันรื่นเริงที่ลูกสาวได้หย่าเช่นนี้ มีอะไรน่าโมโห?”
"มีความสุข?!" เสี้ยเว่ยกั๋วกัดฟัน อยากตบหลินหลัน
"มีความสึกอยู่แล้ว ลูกสาวของฉันอยู่กับไอ้ขยะนี้มาสามปี ทนทุกข์ทรมานสามปีและถูกด่าว่าสามปี เธอไม่ได้ไช้ชีวิตดีๆสักวัน ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ได้หลุดพ้น มันไม่ใช่วันที่มีความสุขเหรอ" หลินหลันกล่าวอย่างมีเหตุผล สำหรับเธอ การหย่าร้างของเฉินเฟิงกับเมิ่งเหยาเป็นเรื่องน่ายินดี
ขอแค่สะบัดเฉินเฟิงทิ้ง คุณสมบัติอย่างเสี้ยเมิ่งเหยา ผู้ชายดีๆในโลกนี้แทบทุกคนที่เธออยากเลือกคนไหนก็เลือกคนไหน
แต่งงานเข้าไปในครอบครัวมหาเศรษฐีไม่ใช่ปัญหา
“ คุณ ... ” เสี้ยเว่ยกั๋วเริ่มโกรธจนไม่รู้จะพูดยังไง คำพูดไม่สมเหตุสมผลของหลินหลัน ทำให้เขาพูดไม่ออก
"พ่อ แม่พูดถูก ที่ผ่านมาผมต้องขอโทษเมิ่งเหยา ไม่ได้ให้ความสุขกับ เมิ่งเหยา" เฉินเฟิงพูดอย่างเรียบสงบและร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาก็สั่นอีกครั้ง
เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจ"เฉินเฟิง ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ทุกสิ่งที่คุณทำ พ่อเห็นทุกอย่าง คุณไม่เคยทำอะไรผิดต่อตระกูลเสี้ย และก็ไม่เคยทำผิดต่อเสี้ยเมิ่งเหยา"
“ พ่อรู้ คุณกับเมิ่งเหยาหย่ากันต้องมีเหตุผลของคุณเอง”
"พ่อไม่สามารถเกลี้ยกล่อมพวกเราได้ และจะไม่พูดอีกแล้ว"
“ แต่สิ่งที่พ่ออยากจะบอกพวกคุณก็คือ ถึงแม้ว่าคุณจะหย่าร้างกัน ตระกูลเสี้ย จะเป็นบ้านของคุณเสมอ”
"คุณกลับมาได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ"
“ คุณจะเป็นลูกชายของพ่อเสมอ นอกจากคุณ พ่อไม่รับใครเป็นลูกชายอีก!”
คำพูดของเสี้ยเว่ยกั๋ว มาจากก้นบึ้งของหัวใจ มันดูหนักแน่น ทำให้หัวใจของเฉินเฟิงรู้สึกอบอุ่น
เฉินเฟิงพยักหน้า"พ่อ ผมจะกลับมาพบพวกท่านเป็นครั้งคราว"
หลินหลันเบะปากของเธอ แต่ไม่ได้ขัดจังหวะเหมือนที่ผ่านมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...