ลูกเขยมังกร นิยาย บท 316

บทที่ 316 ทางใครทางมัน

เฉินเฟิงไม่ได้พูดอะไร การฆ่าเฉินโป๋ยุงไม่ใช่เรื่องเชื่อมั่นหรือไม่เชื่อมั่น นอกจากต้องมีกำลังระดับมหาปรมาจารย์แล้ว เขายังต้องพิจารณาความคิดเห็นของตระกูลเฉินอีกด้วย เพราะตระกูลเฉินจะไม่ปล่อยให้เฉินโป๋ยุงตายง่ายๆ

แตะแค่เส้นผมแต่กระทบทั้งร่างกาย

ทำลายล้างเฉินโป๋ยุง ก็เหมือนเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก!

ในเวลานี้ฉินเสวี่ยนหรัวก็หัวเราะเยาะอย่างกะทันหัน:"คุณควรเข้าใจว่าเฉินโป๋ยุงต้องการหาเรื่องคุณในไม่ช้าก็เร็ว"

"เมื่อเขาทำจะมาหาเรื่องคุณ คนแรกที่เขามองหาคือเสี้ยเมิ่งเหยา"

“ เพราะเธอคือจุดอ่อนเดียวของคุณ”

เฉินเฟิงยังคงเงียบ ฉินเสวี่ยนหรัวไม่ได้พูดผิด จริงอย่างที่เธอพูด เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นจุดอ่อนเดียวของเขา

เขาปราบกู้ตงเซินและหานหลง ตีสนิทกับเย่ไห่ถัง ทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้เสี้ยเมิ่งเหยามีความสามารถในการปกป้องตัวเอง

แต่ต่อหน้าตระกูลเฉิน ทุกสิ่งที่เขาทำเหมือนเป็นเรื่องตลก

ตระกูลเฉินมีอำนาจมากเกินไป ไม่ว่าครอบครัวไหนจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็สามารถ

กวาดล้างเมืองชางโจวทันที

"ฝากเสี้ยเมิ่งเหยาไว้กับฉัน ฉันจะไม่ทำให้คุณหมดห่วง" ฉินเสวี่ยนหรัวกล่าวอย่าเย็นชา

สำหรับเฉินเฟิง เสี้ยมิ่งเหยาเป็นทั้งตัวช่วย

และตัวถ่วง

เพราะเสี้ยเมิ่งเหยา ทำให้เฉินเฟิงถูกขังอยู่ในเมืองชางโจวเป็นเวลาสามปี

ตอนนี้ ฉินเสวี่ยนหรัวอย่างเธอ ต้องการปลดเครื่องพันธนาการนักโทษนี้

ปล่อยมังกรตัวจริงให้บินออกไป!

บินออกจากชางโจว!

"ได้" ในที่สุดเฉินเฟิงก็เอ่ยพูดขึ้น

ความเย็นชาบนใบหน้าของฉินเสวี่ยนหรัวละลายหายไปในทันที เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเหมือนดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่น

เธอยื่นมือออกไป "ขอให้ร่วมมือกันอย่างมีความสุข"

เฉินเฟิงไม่ได้ตั้งใจที่จะยื่นมือออกไป แต่กลับมองฉินเสวี่ยนหรัวด้วยความเย็นชา"ปกป้องเธอให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ผมจะทำลายล้างครอบครัวคุณ!"

เสียงของ ฉินเสวี่ยนหรัวนิ่งลง เห็นได้ชัดว่าเธอคิดไม่ถึงว่าน้ำเสียงของเฉินเฟิงจะคมชัดและโหดขนาดนี้ แต่ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงที่เคยเผชิญกับมรสุมชีวิตมามากมาย ในไม่ช้าเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมและใบหน้าสวยของเธอก็มีรอยยิ้มอีกครั้ง

"ไม่ต้องกังวล ในอีกสามวันฉันจะให้เธอไปที่จงไห่ จงไห่เป็นดินแดนของฉัน อยู่ที่นั่น แม้ว่าราชาแห่งสวรรค์จะมาก็อย่าได้คิดจะแตะต้องแม้แต่เส้นผมของเธอ"

“ ขอให้เป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”

เฉินเฟิงมองฉินเสวี่ยนหรัวด้วยความเย็นชาและหลังจากพูดจบเขาก็หันกลับไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

เขากับฉินเสวี่ยนหรัวร่วมมือกัน เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับภัยคุกคาม

ของเฉินโป๋ยุง

ฉินเสวี่ยนหรัวเห็นความสำคัญของศักยภาพของเขา

เขาเห็นความสำคัญของอำนาจของฉินเสวี่ยนหรัว

หากฉินเสวี่ยนหรัวพึ่งพาตัวเอง ทั้งชีวิตนี้เธอก็ไม่สามารถแก้แค้นได้เลย

ส่วนเขาถ้าพึ่งตนเอง ก็แทบจะไม่สามารถปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยาได้เลย

ดังนั้นพวกเขาต้องร่วมมือกัน

ฉินเสวี่ยนหรัวปกป้องเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อให้เขาไม่ต้องกังวล เขาไปจัดการเฉินโป๋ยุง

และแก้แค้นแทนฉินเสวี่ยนหรัว

อย่างไรก็ตาม นิสัยใจคอของฉินเสวี่ยนหรัวนั้นไม่แน่ไม่นอน เธอเป็นคนที่ทำอะไรไม่มีกฎเกณฑ์ ในหัวชองเธอคิดอะไรอยู่ ไม่มีใครรู้

หลังจากกลับไปที่ยู่ฉวนซาน เฉินเฟิงได้รับสายจากหลินหลัน

ในโทรศัพท์ หลินหลันพูดเพียงคำเดียว เวลา 8 โมงเช้าของวันพรุ่งนี้ที่หน้าประตูอำเภอ พร้อมกับบัตรประชาชนแล้วมาทำเรื่องหย่า

เฉินเฟิงไม่ตอบ เขาวางสายโทรศัพท์และนอนลงบนเตียง ...

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินเฟิงก็มาถึงที่อำเภออย่างตรงเวลา

เนื่องจากเป็นวันหยุด ประชาชนจำนวนมากเข้าแถวหน้าประตูอำเภอ

ทั้งสามคนในตระกูลเสี้ยไม่ได้เข้าแถว แต่รออยู่ที่ประตู

เสี้ยเมิ่งเหยาสวมชุดชุดเดรสที่มีคอปกสีฟ้าอ่อน เผยให้เห็นแขนขาวเรียว คอที่สวยงามและสวมสร้อยคอทองคำบางๆ อารมณ์ของเธอยังคงเย็นชา แต่เมื่อเทียบกับเมื่อวานแล้วใบหน้าสวยของเธอดูเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด เป็นเพราะเมื่อคืนนอนหลับพักผ่อนได้ไม่ดี

เสี้ยเว่ยกั๋วก็เหมือนกัน

ส่วนหลินหลัน ก็ยังคงสดใสเช่นเคย

เมื่อเห็นเฉินเฟิง เธอก็โบกมืออย่างรีบร้อนและทำท่าทีให้เฉินเฟิงมาทางนี้

หลังจากหายใจเข้าลึกๆ เฉินเฟิงก็ก้าวขาทั้งสองข้าง

“ คุณนำบัตรประจำตัวประชาชนมาไหม?” หลินหลันมองไปที่เฉินเฟิงอย่างดูถูก เฉินเฟิงยอมมาที่นี่ ถือว่าเกินคาดของเธอเล็กน้อย

"พกมาแล้ว" เฉินเฟิงพูดเบาๆ สายตาของเขาหันไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่รู้ตัวแต่บนใบหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆตั้งแต่ต้นจนจบ

"เห้อ เราเข้าไปกันเถอะ"เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจ เมื่อรู้ว่าทุกสิ่งมันหวนกลับมาไม่ได้อีกแล้ว เมื่อคืนเขาเกลี้ยกล่อมเสี้ยเมิ่งเหยาตลอดทั้งคืน แต่ท่าทีของเสี้ยเมิ่งเหยาก็ยังคงแน่วแน่อย่างน่าประหลาด

ขั้นตอนการหย่าง่ายมาก ไม่ถึงสิบนาที ขั้นตอนทั้งหมดก็เสร็จสิ้น

เฉินเฟิงคิดว่าเขาสามารถเผชิญหน้ากับทุกสิ่งได้อย่างสงบ แต่วินาทีที่เขาได้ใบหย่า หัวใจของเขาก็สั่นสะท้านอย่างไม่มีเหตุผล

ดูเหมือนว่าบางสิ่งที่สำคัญอย่างยิ่ง ได้สูญหายไปในชั่วพริบตา

ใบหน้าที่สวยของเสี้ยเมิ่งเหยาก็หน้าซีดลง แม้กระทั่งร่างกายของเธอก็สั่นสะท้าน

เมื่อเห็นฉากนี้ เสี้ยเว่ยกั๋วก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

หลินหลันก็ยังคงพูดจาเสียดสีเช่นเคย "เฉินเฟิง ฉันจะเตือนคุณไว้นะ นับจากนี้ไปคุณและเมิ่งเหยาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

"จากนี้ไปคุณก็ไปเดินทางของคุณ เธอก็เดินทางของเธอ"

"ถนนมุ่งหน้าสู่ท้องฟ้าทางใครทางมัน"

“ จากนี้ไป คุณคือคุณ เธอคือเธอ”

“ ฉันหวังว่าคุณกับเมิ่งเหยาจะไม่ติดต่อกันอีก”

เฉินเฟิงไม่สนใจหลินหลัน แต่จ้องไปที่หน้าด้านข้างของเมิ่งเหยางเหม่อลอย

ราวกับว่าเธอรู้สึกได้ถึงการจ้องมองของเฉินเฟิง ร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาก็สั่นมากขึ้น หลินหลันยังคงพูดไม่หยุด "ฉันจะจัดงานแต่งงานใหม่ให้เมิ่งเหยา อย่างมากหนึ่งเดือน ครั้งนี้ เมิ่งเหยาจะแต่งงานกับผู้ชายที่ดีกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า"

“ ถึงตอนนั้น ทางที่ดีคุณอย่ามายุ่งวุ่นวายกับเธออีก”

"หุบปาก!" ในขณะนี้เสี้ยเว่ยกั๋วตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ทุกคนต่างเงียบไปครู่หนึ่ง

หลินหลันก็เงียบลงเช่นกัน หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ดึงสติกลับมาได้ ทันใดนั้นก็รู้สึกโมโห "คุณตะคอกอะไรของคุณ?เสี้ยเว่ยกั๋ว?"

“วันรื่นเริงที่ลูกสาวได้หย่าเช่นนี้ มีอะไรน่าโมโห?”

"มีความสุข?!" เสี้ยเว่ยกั๋วกัดฟัน อยากตบหลินหลัน

"มีความสึกอยู่แล้ว ลูกสาวของฉันอยู่กับไอ้ขยะนี้มาสามปี ทนทุกข์ทรมานสามปีและถูกด่าว่าสามปี เธอไม่ได้ไช้ชีวิตดีๆสักวัน ตอนนี้ในที่สุดเธอก็ได้หลุดพ้น มันไม่ใช่วันที่มีความสุขเหรอ" หลินหลันกล่าวอย่างมีเหตุผล สำหรับเธอ การหย่าร้างของเฉินเฟิงกับเมิ่งเหยาเป็นเรื่องน่ายินดี

ขอแค่สะบัดเฉินเฟิงทิ้ง คุณสมบัติอย่างเสี้ยเมิ่งเหยา ผู้ชายดีๆในโลกนี้แทบทุกคนที่เธออยากเลือกคนไหนก็เลือกคนไหน

แต่งงานเข้าไปในครอบครัวมหาเศรษฐีไม่ใช่ปัญหา

“ คุณ ... ” เสี้ยเว่ยกั๋วเริ่มโกรธจนไม่รู้จะพูดยังไง คำพูดไม่สมเหตุสมผลของหลินหลัน ทำให้เขาพูดไม่ออก

"พ่อ แม่พูดถูก ที่ผ่านมาผมต้องขอโทษเมิ่งเหยา ไม่ได้ให้ความสุขกับ เมิ่งเหยา" เฉินเฟิงพูดอย่างเรียบสงบและร่างกายของเสี้ยเมิ่งเหยาก็สั่นอีกครั้ง

เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจ"เฉินเฟิง ความยุติธรรมอยู่ในใจคน ทุกสิ่งที่คุณทำ พ่อเห็นทุกอย่าง คุณไม่เคยทำอะไรผิดต่อตระกูลเสี้ย และก็ไม่เคยทำผิดต่อเสี้ยเมิ่งเหยา"

“ พ่อรู้ คุณกับเมิ่งเหยาหย่ากันต้องมีเหตุผลของคุณเอง”

"พ่อไม่สามารถเกลี้ยกล่อมพวกเราได้ และจะไม่พูดอีกแล้ว"

“ แต่สิ่งที่พ่ออยากจะบอกพวกคุณก็คือ ถึงแม้ว่าคุณจะหย่าร้างกัน ตระกูลเสี้ย จะเป็นบ้านของคุณเสมอ”

"คุณกลับมาได้ทุกเมื่อที่คุณต้องการ"

“ คุณจะเป็นลูกชายของพ่อเสมอ นอกจากคุณ พ่อไม่รับใครเป็นลูกชายอีก!”

คำพูดของเสี้ยเว่ยกั๋ว มาจากก้นบึ้งของหัวใจ มันดูหนักแน่น ทำให้หัวใจของเฉินเฟิงรู้สึกอบอุ่น

เฉินเฟิงพยักหน้า"พ่อ ผมจะกลับมาพบพวกท่านเป็นครั้งคราว"

หลินหลันเบะปากของเธอ แต่ไม่ได้ขัดจังหวะเหมือนที่ผ่านมา