ลูกเขยมังกร นิยาย บท 318

บทที่ 318 จดหมายโอนหุ้น

ในไม่ช้า หลินหวั่นชิวก็วางสายโทรศัพท์

แต่ว่าสีหน้ามีท่าทีหมดหวัง

“ ว่าไง หลินหวั่นชีว?” หวางซูเจินถาม ไม่มีใครรู้ลูกสาวของตนเองเท่าแม่หรอกเมื่อเห็นหลินหวั่นชีวสภาพแบบนี้ หวางซูเจินก็รู้ว่าหลินหวั่นชีวต้องพบกับปัญหาที่ยากลำบากแน่นอน

"ไม่ ... ไม่มีอะไร" หลินหวั่นชีวส่ายหัว ใบหน้าแสดงรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ

"บอกแม่มาตรงๆ" ใบหน้าของหวางซูเจินมืดลง

หลินหวั่นชีวกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบาๆว่า"สำนักงานรับสมัครนักศึกษาของทางมหาลัยเพิ่งโทรหาฉันพวกเขาขอให้ฉันไปรายงานตัวที่มหาลัยทันที"

"คุณบอกว่าอะไร?" เสียงของหวางซูเจินทุ้มต่ำ

"ฉัน ... ฉันบอกว่าในตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้"หลินหวั่นชีวก้มหัวลงและพูด

"อะไรกัน! พูดแบบนั้นได้ยังไง?"

"ถ้าทางมหาลัยไม่เอาคุณเข้าเรียนแล้วจะทำยังไง"

"กว่าคุณจะสอบเข้าไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย... "หวางซุเจินรู้สึกโกรธเล็กน้อย หลินหวั่นชีวสอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยจงไห่ด้วยเกรดอันดับหนึ่งของเมือง ตามจริงเธอควรจะไปมหาลัยเพื่อลงทะเบียนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่เป็นเพราะเธอ หลินหวั่นชีวพลาดการไปลงทะเบียน แต่ทางมหาลัยก็ได้ผ่อนผันอีกสองสามวันให้เธอ

คิดไม่ถึงว่าวันนี้พวกเขาจะโทรมา

"คุณรีบโทรกลับไปให้ครู บอกครูว่าวันนี้คุณจะไป"

หลินหวั่นชีวส่ายหัว "แม่ รออีกสองสามวันฉันค่อยไป ตอนนี้คุณตกงานและยังดูแลตนเองไม่ได้ หากฉันไปโรงเรียน ก็ไม่มีใครดูแลคุณแล้ว รอให้แม่หายขาด สามารถหางานได้ ฉันค่อยไปดีกว่า "

"ไม่ได้ คุณไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้ อาการบาดเจ็บของแม่เกือบจะหายเป็นปกติแล้ว ส่วนเรื่องงาน แม่ขอให้ป้าหวางไปหาให้แล้ว รอให้อาการบาดเจ็บหาย แม่ก็สามารถไปทำงานได้ อย่าให้กระทบต่อการเรียนของคุณเลย" หวางซูเจินพูดอย่างแน่วแน่

"แต่……"

"เอาล่ะ หวั่นชีว คุณฟังป้าหวางไปโรงเรียนเพื่อลงทะเบียนก่อน ส่วนปัญหาในการทำงานของป้าหวาง ผมสามารถจัดการให้ได้" ในเวลานี้เฉินเฟิงยิ้มและกล่าว ดูออกว่าหลินหวั่นชีวต้องการดูแลหวางซูเจิน แต่ตอนนี้เป็นเดือนกันยายนและมหาวิทยาลัยต่างๆทั่วประเทศก็เปิดแล้ว ถ้าหลินหวั่นชีวไม่ไปลงทะเบียน กลัวการทุ่มเทในโรงเรียนตอนม 6ก็จะสูญเปล่า

“ พี่เฉินเฟิงคุณ ... สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงหรือ?” หลินหวั่นชีวถามด้วยความประหลาดใจ หากเฉินเฟิงสามารถแก้ปัญหาการทำงานของหวางซูเจินได้ เธอก็จะไม่มีความกังวลใดๆและสามารถไปมหาลัยเพื่อลงทะเบียนได้อย่างสบายใจ

"ใช่" เฉินเฟิงยิ้มและพยักหน้า กล่าวว่า "บ้านผมขาดแม่บ้านทำความสะอาดพอดี ผมหาคนที่เหมาะสมไม่ได้สักที ป้าหวาง ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ไปที่บ้านผม เป็นแม่บ้านผมเถอะ "

"ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจ" หวางซูเจินรีบโบกมือ สีหน้าของเธอมีความสุข เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจที่เฉินเฟิงหางานให้เธอทำ เธอมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจ

"งั้นก็ดีแล้ว" เฉินเฟิงพยักหน้า"ป้าหวาง เมื่อคุณออกจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ไปทำงานที่บ้านของผมเถอะ"

"ผมให้คุณเดือนละ 10,000 หยวนกินฟรีอยู่ฟรี ... "

"หนึ่งหมื่น?!" ดวงตาของหวางซูเจินเบิกกว้างและหลินหวั่นชีวก็อ้าปากของเธอด้วย

ในเวลาต่อมา หวางซูเจินรีบพูดว่า"ผู้มีพระคุณ ไม่ได้ เงินเดือนที่คุณให้สูงเกินไปสำหรับแม่บ้านที่มีวุฒิการศึกษาระดับประถมศึกษาอย่างฉัน แม่บ้านที่ไม่มีความสามารถ เป็นแม่บ้านอย่างมากก็แค่เดือนละสองสามพัน ที่คุณให้มันมากเกินไปจริงๆ ... "

"ป้าหวาง ฟังผมก่อน" เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย"ที่ผมอาศัยอยู่มีพื้นที่ขนาดใหญ่ มากกว่า 500 ตารางเมตร ถ้าคุณทำความสะอาดคนเดียว จะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ดังนั้นเงินเดือน 10,000 หยวนจึงไม่ได้สูง."

ห้าร้อยตารางเมตร?

สองแม่ลูกมองหน้ากัน ทั้งสองเผยสายตาที่ช็อก บ้านใหญ่กว่า 500 ตารางเมตร มันใหญ่ขนาดไหน?

“ นอกจากนี้ สาเหตุที่ผมรับจ้างคุณ ก็เพราะว่าคุณเป็นคนที่น่าเชื่อถือและไว้วางใจได้ถ้าเป็นคนอื่น แม้ว่าต้องการแค่เดือนละหนึ่งพันหยวน ผมก็จะไม่หามาเป็นแม่บ้านของผมแน่นอน”

คำพูดของเฉินเฟิงนั้นดูจริงใจ นิสัยใจคอของหวางซูเจิน สองสามวันที่ผ่านมาที่ได้คลุกคลีกัน เขาได้สังเกตเห็น เธอเป็นคนซื่อสัตย์ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม รู้จักตอบแทนบุญคุณ มอบยู่ฉวนซานให้เธอดูแล เขาวางใจ

"แต่ ... " หวางซูเจินยังคงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย หนึ่งหมื่นนั้นสูงเกินไปจริงๆ

"ไม่ต้องแต่ว่าแล้ว เอาแบบนี้ละกัน หวั่นชีวกำลังศึกษาอยู่ที่จงไห่ ค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพยังคงเป็นค่าใช้จ่ายจำนวนมาก ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องตกเป็นภาระของคุณป้าหวาง ภาระของคุณยังคงหนักมาก" เฉินเฟิงยิ้ม

"โอเค ผู้มีพระคุณ คุณวางใจได้ ฉันจะทำความสะอาดบ้านของคุณให้สะอาดสะอ้านแน่นอน" หวางซูเจินกล่าว

“ ขอบคุณมากค่ะ พี่เฉินเฟิง” หลินหวั่นชีวโค้งคำนับให้เฉินเฟิงอย่างเคร่งขรึม ในขณะเดียวกันก็สาบานในใจตนเองว่าจะตอบแทนเฉินเฟิง เมื่อเธอเรียนจบและมีรายได้ในอนาคต

"หวั่นชีว คุณกลับไปเก็บของใช้ส่วนตัวต่างๆของคุณมา ตอนบ่ายผมจะไปจงไห่ คุณไปกับผมละกัน ระหว่างทางจะได้มีคนดูแลด้วย" เฉินเฟิงกล่าวอีกว่า หวั่นชีวออกจากบ้านเป็นครั้งแรก อีกอย่างเธอหน้าตาดีแบบนี้ ให้เธอออกไปคนเดียว ยังไม่รู้ว่าระหว่างทางจะเจออะไรบ้าง

"งั้นรบกวนคุณละนะ ผู้มีพระคุณ" หวางซูเจินกล่าว

“ ไม่รบกวน” เฉินเฟิงยิ้ม

หลังจากจัดการธุระของหวางซูเจินและหลินหวั่นชีวเสร็จ เฉินเฟิงก็ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่ยู่ฉวนซาน

เขาเตรียมเสื้อผ้าสองสามชุดไว้สำหรับเปลี่ยน หยิบเม็ดยาบัวหิมะซินเจียงที่เตรียมไว้ให้เจ้าสามหวงจากนั้นเขาก็มาที่บ้านเสี้ย

หลังจากเคาะประตู เขาก็พบว่ามีเพียงเสี้ยเว่ยเท่านั้นที่อยู่บ้าน

"พ่อ เมิ่งเหยาละ?"

“ หลันหลันพาเมิ่งเหยาไปซื้อเสื้อผ้าแล้ว เข้ามาก่อนสิ” เสี้ยเว่ยกั๋วกล่าว

“ ไม่แล้วครับพ่อ ผมไม่เข้าไป”

เฉินเฟิงส่ายหัว จากนั้นก็หยิบใบหุ้นออกจากกระเป๋า

"พ่อ เมื่อเมิ่งเหยากลับมา คุณเอาใบโอนหุ้นนี้ให้เธอ"

“ ใบโอนหุ้น?” เสี้ยเว่ยกั๋วขมวดคิ้ว หยิบใบโอนหุ้นในมือของเฉินเฟิงมาและชำเลืองดูหลังจากเห็นลายเซ็นในใบโอนหุ้น นัยส์ตาของเสี้ยเว่ยกั๋วก็แน่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ:“ นี่ ...... คุณซื้อบริษัทหยูนเสิ้งเหรอ?”

"ครับ."

เฉินเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า "ตั้งแต่เสี้ยห้าวเข้ามาดูแลหยูนเสิ้ง รายได้ของ บริษัทก็แย่ลงเรื่อย ๆ และใกล้จะล้มละลายแล้ว ดังนั้น ผมจึงขอให้เพื่อนซื้อบริษัทจากเสี้ยห้าวผ่านธนาคาร "

กู้ตงเซินทำสิ่งเหล่านี้อย่างลับๆและเฉินเฟิงไม่ได้จัดการเริ่งนี้ ดังนั้นตอนนี้เสี้ยห้าวจึงยังไม่รู้ว่าบริษัทของเขาอยู่ในมือของเฉินเฟิงแล้ว

“ นี่ ... มันราคาเท่าไหร่?” เสี้ยเว่ยกั๋วยังคงรับไม่ได้ อุตสาหกรรมหลักของตระกูลเสี้ยถูกวางไว้ตรงหน้าเขาเช่นนี้

"ห้าสิบล้าน" เฉินเฟิงเอ่ยพูด มูลค่าที่แท้จริงของบริษัทหยูนเสิ้งนั้นมากกว่า 50 ล้าน แต่ตอนนี้ บริษัทหยูนเสิ้งที่เสี้ยห้าวเป็นคนดูแลยุ่งเหยิงไปหมด มีหนี้สินจำนวนมากและการบริหารระดับสูงต่างก็พากันลาออก เปลือกที่ว่างเปล่าเช่นนี้ มีเพียงไม่กี่คนที่กล้ารับช่วงต่อ

แต่เฉินเฟิงได้รับการรับรองจากยู่ฉวนซาน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้

ดังนั้น หลังจากได้ยินว่าเสี้ยห้าวได้จดทะเบียนขายหยูนเสิ้งเมื่อสองสามวันก่อน เขาจึงให้กู้ตงเซินไปซื้อมา