ลูกเขยมังกร นิยาย บท 319

บทที่ 319 การกลับมาพบกันใหม่

ห้าสิบล้าน?

เสี้ยเว่ยกั๋วหลับตาลง เพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ

เขาคิดไม่ถึงว่า บริษัทหยูนเสิ้งซึ่งก่อตั้งโดยความพยายามอย่างพากเพียรของเสี้ยหยุนเสิ้ง จะลงเอยเช่นนี้ในท้ายที่สุด

ราคา 50 ล้านมันไม่ต่างจากการมอบให้ฟรีๆเลย?

มูลค่าตลาดของบริษัทจุดที่สูงสุดคือ 800 ล้าน!

แต่ตอนนี้...

แน่นอนว่าเสี้ยเวิ่ยกั๋วไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเฉินเฟิง เขากลับรู้สึกขอบคุณเล็กน้อย เพราะถ้าไม่มีเฉินเฟิง บริษัทหยูนเสิ้งอาจตกอยู่ในมือของคนอื่นและกลายเป็นทรัพย์สินของคนอื่น

นั่นเป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้อย่างแน่นอน!

ความพยายามของเสี้ยหยุนเสิ้ง ตกอยู่ในมือของคนอื่น ซึ่งเป็นความอัปยศอดสูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับลูกหลานของตระกูลเสี้ย!

"เฉินเฟิง สิ่งนี้มันล้ำค่าเกินไปแล้ว รอให้เมิ่งเหยากลับมา แล้วคุณค่อยให้เธอด้วยตัวคุณเองจะดีกว่า" เสี้ยเว่ยกั๋วถอนหายใจ เขาเข้าใจว่าเฉินเฟิงหมายถึงอะไร การส่งมอบบริษัทหยูนเสิ้งให้เสี้ยเมิ่งเหยา เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

ในตระกูลเสี้ย มีเพียงเสี้ยเมิ่งเหยาเท่านั้นที่สามารถนำพาหยูนเสิ้งไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เสี้ยเว่ยกั๋วจะรับสิ่งนี้ที่เฉินเฟิงให้เมิ่งเหยาไว้โดยไม่ลังเล

แต่เพราะตอนนี้ทั้งสองได้หย่าร้างกันแล้ว

มันคงไม่เหมาะสมที่เขาจะเก็บของล้ำค่าแบบนี้

"ไม่ละ พ่อ เดี๋ยวผมจะไปจงไห่ละ ไม่มีเวลารอ ท่านเอามันให้เมิ่งเหยาเถอะ เมิ่งเหยาจะรับมันแน่นอน" เฉินเฟิงกล่าว หากจะบอกว่าบริษัทหยูนเสิ้ง เป็นของขวัญที่เฉินเฟิงมอบให้เสี้ยเมิ่งเหยา มันจะดีกว่าถ้าจะบอกว่าเป็นของขวัญที่เฉินเฟิงมอบให้กับเสี้ยเว่ยกั๋ว เสี้ยเว่ยกั๋วไม่รู้ เสี้ยเมิ่งเหยาก็จะไปจงไห่ด้วย

เมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาไปที่จงไห่ ในท้ายที่สุดหยูนเสิ้งก็จะกลายเป็นของเสี้ยเว่ยกั๋วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"งั้นก็ ... โอเค" ในที่สุดเสี้ยเว่ยกั๋วก็รับใบโอนหุ้นไว้

“ ใช่แล้ว คุณไปทำอะไรที่จงไห่”

"เพื่อนเก่าของผมไม่สบาย ผมจึงไปเยี่ยม" เฉินเฟิงกล่าว

เสี้ยเว่ยกั๋วพยักหน้า "ไปที่นั่นก็ระวังตัวด้วย จงไห่ไม่เหมือนชางโจว ที่นั่นเป็นเมืองใหญ่ระดับสากลที่มีคนร่ำรวยมากมาย มียอดนักฝีมือซุ่มอยู่มากมาย เมื่อสิบปีก่อน ขาของผมถูกหักที่จงไห่... ”

"ใครเป็นคนทำ" ดวงตาของเฉินเฟิงมืดลง เขารู้เรื่องขาหักของเสี้ยเว่ยกั๋วเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาคิดว่าขาของเสี้ยเว่ยกัวล้มจนหัก

แต่ตอนนี้ เสี้ยเว่ยกั๋วบอกว่าถูกตีจนหัก ...

“ เป็นชายหนุ่มที่ร่ำรวย อย่าถามว่าเป็นใครเลย พ่อจะไม่บอกคุณหรอก”

“ เหตุผลที่พ่อบอกคุณเรื่องนี้ก็เพื่อเตือนคุณเมื่อคุณไปที่นั่น คุณควรถ่อมตน อะไรที่ควรยอมก็ยอมๆไป อย่าทำอะไรวู่วาม ถ้าเกิดโชคร้ายไปผิดใจต่อคนที่ไม่ควรผิดใจด้วย คุณก็กลับมาที่ชางโจวซ่อนตัวสักพัก อย่าไปสู้กับคนอื่นเด็ดขาด ... "เสี้ยเว่ยกั๋วตักเตือนสั่งสอน คำพูดของเขาออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ในฐานะคนที่ผ่านมา เขารู้ดีว่าน้ำในจงไห่นั้นลึกแค่ไหน

นักเลงตัวเล็กๆบนถนน อาจได้รับการสนับสนุนจากมาเฟียที่เก่งกาจ

“ พ่อ คำพูดของท่านผมจำไว้แล้ว เมื่อไปถึงที่นั่น ผมจะระวังตัว” เฉินเฟิงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เขาไม่รู้ว่าเขาจะอยู่ที่จงไห่กี่วัน อาจจะไปวันนี้แล้วกลับพรุ่งนี้ แน่นอนว่าเขาต้องเคลียล์เรื่องของเจ้าสามหวงก่อนค่อยกลับ

“ ใช่แล้ว ผมมีหยกชิ้นหนึ่ง ซึ่งเพื่อนร่วมงานเก่าจำนองไว้กับผม ตอนนั้นเขาประสบปัญหาในการทำธุรกิจและหมุนเงินไม่ทัน ผมจึงยืมเขา 100,000 หยวนและเขาก็เอาหยกของเขาให้ผม”

“สองสามวันก่อนเขาโทรหาผม บอกว่าเขาต้องการแลกหยกชิ้นนั้นกลับไป คุณไปจงไห่คราวนี้นำมันไปให้เขาด้วย”

เสี้ยเว่ยกั๋วกล่าว เขาหยิบหยกโบราณสีดำชิ้นหนึ่งออกมาจากห้อง หยกโบราณแกะสลักด้วยมังกรและนกฟีนิกซ์ คุณภาพไม่ได้ดีมาก แต่ก็ไม่เลวร้ายอย่างแน่นอน

หลังจากมอบหยกให้เฉินเฟิง เสี้ยเว่ยกั๋วก็พูดอีกครั้ง "ผมกับสหายเก่ามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หากคุณมีปัญหาใด ๆ คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้”