ลูกเขยมังกร นิยาย บท 341
บทที่ 341 แผลจากการโดนลอบทำร้าย
ตอนสือโพ่จุนมองเขา สายตาเต็มไปด้วยการค้นหา ไม่ได้ละลาบละล้วงอะไร แต่รังสีการฆ่าของเขากลับแผ่กำจายออกมาตอนนี้เอง
เพราะว่าวรยุทธ์สูงทำให้เฉินเฟิงไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าเป็นคนธรรมดา โดนรังสีนี้สาดเข้าไปคงตกใจเข่าอ่อนแน่ บางทีอาจจะหลงเหลือเอฟเฟคส์อะไรไว้ก็ไม่แน่อีก
“เฉินเฟิง ดูออกด้วยหรอ?” สือโพ่จุนรู้สึกตะลึงมาก เฉินเฟิงนี่สุดยอดจริงๆ เขาเคยโดนนินจาลอบทำร้ายตอนไปแย่งของกับคนญี่ปุ่นชื่อเสิ่นอิ่นที่ประเทศญี่ปุ่น ตันเถียนเลยได้รับบาดเจ็บตอนนั้น
พอกลับประเทศ ลมปราณภายในร่างกายเขาก็แปรปรวนไม่มั่นคงมาโดยตลอด ทำให้รังสีการฆ่าก็โดนผลกระทบไปด้วย เก็บรังสีไม่อยู่บ่อยๆ
สภาพนี้ทำให้เขาทุกข์มาก ถึงเขาจะเป็นจอมยุทธ์ แต่ภรรยาและลูกๆล้วนเป็นคนธรรมดา ทุกครั้งที่รังสีการฆ่าของเขาหลุดการควบคุม ก็จะทำให้ภรรยาและลูกๆตกใจแทบตาย
เพื่อไม่ให้ภรรยาและลูกๆใช้ชีวิตอย่างหวาดหวั่น หลายปีมานี้เขาแทบไม่กลับบ้านเลย
ความรู้สึกที่มีบ้านแต่กลับไม่ได้ คนที่โดนเท่านั้นถึงจะรู้
เฉินเฟิงยิ้มพยักหน้า ปกติแล้ว เหตุผลที่ทำให้จอมยุทธ์ควบคุมรังสีการฆ่าในตัวไม่อยู่มีแค่อย่างเดียวคือ ตันเถียนโดนลอบทำร้ายมาก่อน สือโพ่จุนวรยุทธ์ด้อยเล็กน้อย ไม่รู้ก็ไม่แปลก
ส่วนเฉินเฟิงได้รับการอบรมถ่ายทอดจากเซียวกั่วจง เลยไม่มีปัญหาพวกนี้
“เฉินเฟิง อาการบาดเจ็บของพี่นี่มีทางรักษาไหม?” สือโพ่จุนน้ำเสียงสั่นไหว ถามอย่างวาดหวัง เฉินเฟิงเป็นคนแรกที่มองออกว่าตันเถียน ของเขาโดนลอบทำร้ายมาก่อน ดังนั้นตอนนี้เขาทุ่มความหวังทั้งหมดไว้ที่ตัวเฉินเฟิง
“มี” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ พยักหน้าอย่างมั่นใจ
“จริง...จริงหรอ?” สือโพ่จุนลอบกลืนน้ำลาย เหมือนไม่กล้าเชื่อ หลังจากตันเถียนได้รับบาดเจ็บ เขาไม่ใช่ไม่เคยเสาะหาหมอเก่งๆ แต่พอหมอพวกนั้นรู้ว่าเป็นตันเถียนของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ ก็พากันส่ายหน้า แสดงความหมดหนทางของตัวเอง
เพราะตันเถียนเป็นจุดที่น่าพิศวงมากรองจากสมองของมนุษย์ กระทั่งหมอตะวันตกจำนวนมากไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในร่างกายคนเรามีตันเถียนด้วย พวกเขาคิดว่า ตันเถียนเป็นสิ่งที่คนหวาเซี่ยคิดกันออกมาเอง
ไม่มีอยู่จริง เท่ากับว่าไม่มีทางรักษา
แต่สือโพ่จุนที่เป็นจอมยุทธ์รู้ดีว่า ตันเถียนมีอยู่จริงในร่างกายคนเรา
คนธรรมดาพอกลายเป็นจอมยุทธ์ จะรู้ถึงการมีอยู่ของตันเถียน
นั่นเป็นจุดที่เก็บสะสมลมปราณ!
ในตำราโบราณ กล่าวว่า ตันเถียนก็คือแหล่งลมปราณ!
“จริง รักษาได้ตอนนี้เลย” เฉินเฟิงยิ้ม การโดนลอบทำร้ายที่ตันเถียนของสือโพ่จุน หมอธรรมดาอยากรักษา ยากกว่าขึ้นสวรรค์อีก
แต่สำหรับจอมยุทธ์อย่างเขาแล้ว แค่ยกมือก็ทำได้แล้ว
เพราะจอมยุทธ์รู้จักโครงสร้างของตันเถียน ยิ่งเป็นจอมยุทธ์ที่วรยุทธ์สูง ยิ่งเข้าใจมากขึ้น
“พี่สือ ตอนนี้พี่รวบรวมลมปราณทั้งหมดไปไว้ในตันเถียน และชกมาที่ผมหนึ่งหมัด ผมจะดูตำแหน่งที่ได้รับบาดเจ็บของตันเถียนพี่ให้ชัดๆ” เฉินเฟิงบอก
“ได้” สือโพ่จุนพยักหน้า ไม่ลังเล เริ่มรวบลรวมลมปราณไปไว้ที่ตันเถียนทั้งหมดต่อหน้าเฉินเฟิง รังสีการฆ่ารุนแรงแผ่กำจายออกมาจากตันเถียนของสือโพ่จุน แผ่มาจากทั่วร่างกายมารวมกันที่หมัดของเขา
ปึ้ก!
สือโพ่จุนออกหมัด หมัดเร็วแทรกกลางอากาศจนเกิดเสียง
หมัดนี้มีพลังราวพันชั่ง ต่อให้เบื้องหน้าเป็นกำแพงเหล็ก สือโพ่จุนก็ชกกำแพงแตกได้!
แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขากลับไม่ใช่กำแพงเหล็ก แต่เป็นเฉินเฟิงที่น่ากลัวกว่ากำแพงเหล็กร้อยเท่า!
เฉินเฟิงใช้มือเพียงข้างเดียวก็หยุดหมัดสือโพ่จุนไว้ได้ แถมยังด้วยท่าทีสบายๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ออกเต็มแรง
“พี่สือ แรงยังไม่พอ” เฉินเฟิงส่ายหน้า แผลโดนลอบทำร้ายของตันเถียนสือโพ่จุนมีอายุนานแล้ว จะโผล่ออกมาก็ต่อเมื่อลมปราณถูกใช้ถึงขีดสุดเท่านั้น ตอนนี้ยังขาดอีกนิดหน่อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...