ลูกเขยมังกร นิยาย บท 350

บทที่ 350 อาจารย์คะ

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้า: “คุณหมอเจียง ผู้อำนวยการเจียงอยู่ที่ไหน?”

“ไม่ต้องเรียกผู้อำนวยการเจียงแล้ว เรียกคุณอาเจียง นายไม่ใช่ไม่รู้ความสัมพันธ์เขากับฉันนี่นา” เจียงหยู่ถิงพูด

เฉินเฟิงยิ้มเหนื่อย: “ก็ได้ คุณอาเจียงอยู่ที่ไหนล่ะ?”

เจียงหยู่ถิงยิ้มฮี่ๆ: “อยากรู้?”

“อืม” เฉินเฟิงพยักหน้า

“เรียกฉันว่าพี่สาว ฉันจะบอกนาย” ใบหน้าเรียวเล็กของเจียงหยู่ถิงเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

เฉินเฟิงหน้ามืดลงทันที แม่นี่จะมาไม้ไหนอีก?

“ช่างเถอะ ผมไปหาเองดีกว่า” พี่สาวสองคำนี้ เฉินเฟิงเรียกไม่ออกจริงๆ

“เฮ้เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ?” เห็นเฉินเฟิงจะเดินไปจริง เจียงหยู่ถิงร้อนใจขึ้นมาทันที

“วันนี้พ่อฉันไม่อยู่โรงพยาบาล เขาไปประชุมเฉพาะทางที่ยันเจียงน่ะ”

เฉินเฟิงชะงักเท้าฉับพลัน ขมวดคิ้วขึ้นมา? เจียงจุงถิงไม่อยู่? แล้วเขาควรจะหาใครล่ะเนี่ย?

“ฉันเป็นตัวแทนพ่อดิลกับนายได้นะ” เหมือนรู้ว่าเฉินเฟิงคิดอะไร เจียงหยู่ถิงยิ้มร่าบอก

เฉินเฟิงหัวเราะ ไม่รีบเข้าไปหาทันที แต่ถามว่า: “เงื่อนไขล่ะ? ให้เรียกเธอว่าพี่สาว?”

“จะเป็นไปได้ไง?!”

“เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เรียกพี่สาวคำเดียวจะพอได้ไง?”

“นายฝันหวานไปหน่อยไหม?” เจียงหยู่ถิงร่ำๆบอก ท่าทางเท้าเอวแหวใส่ดูน่ารักพิกล

“งั้นคุณจะเอาไง?” เฉินเฟิงถามอย่างหน่ายใจ

เจียงหยู่ถิงกลอกตาไปมา ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ว่า: “ฉันอยากให้นายสอนกังฟูกำลังภายในให้ฉัน”

“กังฟูกำลังภายใน?” เฉินเฟิงตะลึงก่อนได้สติกลับมา กังฟูกำลังภายในที่เจียงหยู่ถิงพูดคือวิถีจอมยุทธ์

“คุณอาเจียงบอกคุณหรอ?” เฉินเฟิงอดถามไม่ได้ เขาอยากรู้มากว่า เจียงหยู่ถิงรู้ได้ไงว่าเขาเป็นจอมยุทธ์

เจียงหยู่ถิงมองบน: “นี่ ฉันดูโง่มากหรือไง? เรื่องแบบนี้ต้องให้คนอื่นบอกด้วย? ฉันดูออกเองได้ไหมล่ะ?”

“คุณดูออกได้ยังไงล่ะ?” เฉินเฟิงเริ่มสนใจ วันนั้นที่เขาอยู่โรงพยาบาล เขาไม่ได้แสดงวิถีอะไรของจอมยุทธ์เลยนี่นา

“ใช้ตาดูน่ะสิ คุณปู่หวงกินยาบัวหิมะของนายเข้าไป มีน้ำแข็งหนาปกคลุมไปทั่วร่าง แต่ฝ่ามือนายแตะเบาๆก็ทำน้ำแข็งทลายได้ แถมยังไม่ทำอันตรายคุณปู่หวงเลยสักนิด ฝีมือแบบนี้มันไม่ปกติเลยรู้ไหม?”

“แถมตรงกลาง คุณปู่ซูนยังถามคุณปู่หวงเลยว่า คุณปู่หวงเคยฝึกกังฟูกำลังภายในมาหรือเปล่า คุณปู่หวงก็พยักหน้ายอมรับแล้วนี่...”

“ดังนั้นคุณเลยได้ผลสรุปว่า ผมกับเหล่าหวงเคยฝึกกังฟูกำลังภายในมาก่อนงั้นสิ?” สีหน้าเฉินเฟิงดูแปลกๆ เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่า เจียงหยู่ถิงที่ดูร่าเริงโผงผ่าง แต่จิตใจละเอียดขนาดนี้

ตอนเขาแตะน้ำแข็งที่ตัวเจ้าสามหวง เขาใส่พลังปราณเข้าไปจริงๆ แต่พลังแบบนั้นคนธรรมดารับรู้ไม่ได้ แต่เจียงหยู่ถิงกลับอาศัยเส้นเรื่องแค่นี้ปะติดปะต่อออกมาได้

“ใช่ไง” เจียงหยู่ถิงพยักหน้าอย่างได้ใจ “ยังไง ฉันฉลาดมากใช่ไหม?” เธอยิ้มแหะๆ ออกแนวได้ใจ

“ไม่คิดละ ฉันฝึก!” เจียงหยู่ถิงกลับดูหนักแน่นขึ้นมา เหมือนตัดสินใจอะไรที่สำคัญมากลงไป

“ไม่คิดอีกหน่อยจริงหรอ?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว

“ไม่คิด!” เจียงหยู่ถิงส่ายหัวอย่างหนักแน่น: “ฉันชอบรู้สึกว่า ชีวิตคนเราน่ะควรจะทำอะไรที่มันมีความหมาย ฉันชอบจอมยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก โลกที่ตัดสินความแค้นบุญคุณกันนั่น”

“ถ้าไม่ได้เจอนาย ชาตินี้ฉันคงไม่มีโอกาสสัมผัสโลกนั้น”

“แต่ในเมื่อได้เจอแล้ว ฉันจะไม่ยอมพลาดไปเด็ดขาด”

ท่าทีของเจียงหยู่ถิงดูหนักแน่นอย่างน่าประหลาด ที่จริงมีประโยคหนึ่งที่เธอไม่ได้พูดออกมา เธอกลัวจะเสียใจภายหลัง

เธอกลัวพลาดครั้งนี้ไป เธอจะเสียใจไปตลอดชีวิต

“ตกลง”

เขาลังเลชั่วครู่ เฉินเฟิงพยักหน้า เขามองออกว่า เจียงหยู่ถิงไม่ได้คิดสนุกชั่วครู่ในการอยากเป็นจอมยุทธ์ แต่ได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่

สำหรับคนแบบนี้ หมอเทวดาซูนเคยกล่าวไว้ ควรค่าแก่การสั่งสอน

ไม่ว่าสุดท้ายเธอจะได้เป็นจอมยุทธ์หรือเปล่า เฉินเฟิงก็ควรจะให้โอกาสเธอได้ลองดู

อาจารย์น่ะเป็นคนพาเราเข้าสำนัก แต่มันแล้วแต่การฝึกฝนของแต่ละคนด้วย

“แหะๆ อาจารย์คะ กรุณารับการคารวะจากศิษย์ด้วย” เจียงหยู่ถิงหัวเราะฮี่ๆ เตรียมคารวะอาจารย์ แต่โดนเฉินเฟิงยิ้มเบรกไว้ก่อน

“คุณหนูเจียง คารวะอาจารย์นี่ไม่ต้องหรอก ระหว่างผมกับคุณยังไม่ถึงขั้นนั้น อีกอย่าง สำนักของผมไม่อนุญาตให้ผมรับศิษย์”