ลูกเขยมังกร นิยาย บท 349

บทที่ 349 หาเรื่อง

เขาแค่อยากหาเหตุผลสมควรไล่เฉินเฟิงออกเท่านั้น

ทำผลงานไม่ได้ เหตุผลนี้สมควรที่จะตอบหวางหงอี้ได้แล้ว

หลี่เล่อกำหมัดแน่น เขาเริ่มโกรธ หลี่สื้อผิงจงใจหาเรื่องไล่เขากับหลี่เล่อออกชัดๆ รังแกกันเกินไปแล้ว?

หลี่เล่อยังอยากอธิบายกับหลี่สื้อผิงหลายคำ ตอนนี้เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นขึ้นมา: “ถ้าผมดิลมาได้ล่ะ?”

“อะไรนะ? ดิลมาได้?” หลี่สื้อผิงอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนได้สติว่า คำว่าดิลมาได้ของเฉินเฟิงแปลว่าอะไร สีหน้าเขาเริ่มบิดเบี้ยวแปลกๆ: “นี่เฉินเฟิง สมองนกโดนกระแทกมาหรอ? หรือว่า...แกไม่ได้ยินที่หลี่เล่อพูด?”

“โรงพยาบาลตุงถิงเป็นโรงพยาบาลที่รับรักษาเฉพาะคนระดับสูงของจงไห่! ในเวลาเดียวกันยังเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ใหญ่ที่สุดของจงไห่ ไม่ใช่โรงพยาบาลเล็กๆตามท้องถนน!”

“ต่อให้ฉันออกโรงเองยังดิลมาไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับแก?” หลี่สื้อผิงหลุดหัวเราะพรืด สีหน้าหยามหยันเต็มขั้น เขาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้าพูดแบบนี้ แต่ในสายตาเขา การกระทำของเฉินเฟิงคือสมองกลับเท่านั้นเอง

“ผมบอกว่า ถ้าผมดิลมาได้ล่ะ?” เฉินเฟิงไม่สนใจคำประชดของหลี่สื้อผิง แต่กลับเอ่ยปากถามอย่างสงบนิ่ง

ความสงบนิ่งนี่เองจุดประกายไฟให้หลี่สื้อผิง เขามองเฉินเฟิงอย่างโกรธแค้นพลางว่า: “ถ้าแกดิลมาได้ ฉันจะยกตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขายของฉันนี่ให้แกเลย!”

“ได้ สองชม.” เฉินเฟิงยิ้มบางๆ

“สองชม.อะไร?” หลี่สื้อผิงอึ้ง

“คุณยังมีเวลาเป็นผู้จัดการฝ่ายขายได้สองชม. สองชม.ให้หลังตำแหน่งนี้จะเปลี่ยนคนแล้ว” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ

“แกโง่หรือเปล่า?” หลี่สื้อผิงโกรธจนหัวเราะ เจ้าขยะนี่ใครให้มันกล้าพูดแบบนี้ออกมา

“โง่หรือไม่โง่ อีกสองชม.คุณก็ได้รู้แล้ว” เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไรกับหลี่สื้อผิงอีก หมุนตัวเดินออกจากห้องไป

“พี่เฟิง...” หลี่เล่อทำหน้างง เฉินเฟิงพูดฝันกลางวันอะไรน่ะ? เขาคิดจะไปหาเรื่องโดนดูถูกที่บริษัทตุงสิงเองหรอ?

พอออกจากห้องทำงานหลี่สื้อผิง หลี่เล่อรีบวิ่งตามมา

“พี่เฟิง เจ้าบ้าหลี่สื้อผิงน่ะอยากไล่เราสองคนออกจากบริษัท เขาไม่ได้คิดจะให้เราไปดิลสัญญาจากบริษัทตุงสิงมาได้อยู่แล้วนะ” หลี่เล่อพูดอย่างโมโห

“พี่รู้” เฉินเฟิงรับคำเนิบๆ

“รู้แล้วทำไมยังพูดแบบนั้นกับเขาล่ะ?” หลี่เล่ออึ้งเล็กน้อย

“ไม่งั้นจะยังไงล่ะ? เราไปดิลงานกับตุงสิงหรอ? เกิดดิลได้ขึ้นมา ให้เขาเอาหน้าไปคนเดียวงั้นสิ?” เฉินเฟิงยิ้มพลางย้อนถาม หลี่สื้อผิงจงใจแกล้งเขา ถ้าแค่โดนหลี่สื้อผิงทำให้ขยะแขยงเล่น สู้คิดหาทางให้หลี่สื้อผิงชดใช้ดีกว่า ต่อให้ดิลมาไม่ได้จริงๆ อย่างมากเขากับหลี่เล่อก็โดนไล่ออกจากบริษัทเท่านั้นเอง

“ไม่ใช่ พี่เฟิง พี่มั่นใจจริงหรอว่าจะดิลสัญญาจากโรงพยาบาลตุงสิงมาได้จริงๆ?”

“ไม่รู้ แต่ว่าลองดูได้นิ” เฉินเฟิงส่ายหัว เดิมเขาคิดจะพาหลี่เล่อไปด้วยเลย แต่พอได้ยินหลี่สื้อผิงบอกว่าเป็นโรงพยาบาลตุงสิง เขาก็เปลี่ยนความคิด

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลตุงสิง เขาพึ่งเจอมาเมื่อหลายวันก่อนเอง

เจียงจุงถิงไง

ใครจะนึกพอเขาก้าวเข้าตึกโรงพยาบาล เขาก็ชนเข้ากับร่างแน่งน้อยร่างหนึ่งเข้า

“ไอ๊โยะ” ร่างแน่งน้อยนั่นเจ็บจนร้องออกมาหนึ่งคำ

เฉินเฟิงชะงักกึก ไหงเป็นแม่นี่?

“นายเดินประสาอะไรหะ? ฉันโดนนายชนจนหัวแตกแล้วมั้งเนี่ย” เจียงหยู่ถิงบ่นพึมพำออกมาหนึ่งคำ น้ำเสียงกล่าวโทษเห็นๆ เธอสงสัยว่าหน้าอกเฉินเฟิงทำจากเหล็กแน่ๆ ตอนเธอชนเข้าถึงเหมือนชนแผ่นเหล็กเข้าให้

“ขอโทษ ผมเดินไม่ระวังเอง ผมขอโทษครับ” เฉินเฟิงยิ้มเศร้า เจียงหยู่ถิงถึงปากกรรไกรไปหน่อย แต่จิตใจดี

“ขอโทษน่ะช่างเถอะ นายมาทำอะไรที่โรงพยาบาลเราหะ? จะมาหาเรื่องอีกหรือไง?” เจียงหยู่ถิงมองเฉินเฟิงอย่างระแวง เธอยังไม่ลืมว่าหลายวันก่อนเฉินเฟิงทำอะไรที่โรงพยาบาลมั่ง ใช้ยาสีดำเม็ดเดียวตบหน้าหมอทั้งโรงพยาบาลดังเพี๊ยะๆๆ ขนาดหมอเทวดาซูนชีงเฟิงยังแพ้ให้กับเฉินเฟิงเลย

“คุณหมอเจียง คุณคิดมากไปแล้ว ผมมาครั้งนี้มาหาผู้อำนวยการเจียงครับ” เฉินเฟิงบอก

“หาพ่อฉัน? หาเชาทำไม?”

“ดิลสัญญาน่ะ ในฐานะตัวแทนบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ย” เฉินเฟิงยิ้มบอก

“นายเป็นคนของบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ย?!” เจียงหยู่ถิงเบิกตากว้าง

“เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่” เฉินเฟิงยิ้มน้อยๆ

“นายมาเพื่อยาต้านมะเร็งล็อตนั่นล่ะสิ?” เจียงหยู่ถิงกลอกตาไปมาพลางถามขึ้น