ลูกเขยมังกร นิยาย บท 348
บทที่ 348 ไม่เลี้ยงคนว่างงาน
หัวหน้าแผนกขาย?
เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร อย่าว่าแต่หัวหน้าฝ่ายขายเลย ต่อให้เอาตำแหน่งประธานใหญ่ของบริษัทเภสัชกรรมคางเหม่ยมาให้เขา เขาก็ไม่ทำ
ที่เขาถามเรื่องผู้บริหารระดับสูงกับหลี่เล่อ เพราะอยากรู้ว่าคนพวกนั้นนิสัยยังไง มีความเป็นไปได้ว่าจะข่มขู่เสี้ยเมิ่งเหยาไหม ถ้ามี เขาจะใช้วิธีอะไรขจัดการข่มขู่พวกนั้น
หลี่เล่อไม่รู้ความคิดของเฉินเฟิง ถ้าเขารู้ล่ะก็ คงต้องตกใจจนพูดไม่ออกแน่ พนักงานฝ่ายขายตัวเล็กอย่างนาย พึ่งเข้าทำงานไม่คิดเรื่องสร้างผลงานเลื่อนตำแหน่ง ดันมาคิดว่าจะกำจัดผู้บริหารระดับสูงยังไงเนี่ยนะ?
บ้าหรือเปล่า?
“เฉินเฟิง หลี่เล่อ สื้อผิงให้พวกนายสองคนไปที่ห้องทำงานเขาหน่อย”
ตอนนี้เองมีเสียงแหลมแทรกขึ้นมาด้านหลังพวกเขา
หลี่เล่อตัวแข็งค้าง ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเจ้าของเสียงคือหวางซือหยวน
หลายวันนี้หวางซือหยวนคอยหาเรื่องเฉินเฟิงตลอด และเพราะเขาสนิทกับเฉินเฟิง หวางซือหยวนเลยพลอยเกลียดเขาไปด้วย
หลี่เล่อยิ้มแหยถาม: “เลขาหวาง ผู้จัดการหลี่หาพวกเราสองคน มีเรื่องอะไรหรอครับ?”
ตำแหน่งหวางซือหยวนในบริษัทคือผู้ชายฝ่ายขาย ถึงจะบอกอย่างนั้น ที่จริงก็คล้ายๆกับเลขาส่วนตัวของหลี่สื้อผิง เพราะเวลาในการทำงานทั้งหมด เธอเอาเวลาครึ่งหนึ่งไปอยู่ในห้องทำงานหลี่สื้อผิง
“ให้นายไปก็ไปสิ ถามอะไรวุ่นวาย?”
หวางซือหยวนมองหลี่เล่ออย่างรังเกียจ เมื่อก่อนเธอยังรู้สึกดีกับเขา แต่สองวันนี้ทุกครั้งที่เห็นหลี่เล่อล้อมหน้าล้อมหลังเฉินเฟิง เธอก็โกรธมาก
พอหวางซือหยวนพูดจบ ก็สะบัดก้นเดินจากไป
หลี่เล่อทำหน้าเศร้า: “พี่เฟิง ทำไงดีล่ะ ผู้จัดการหลี่ต้องหาเรื่องเราอีกแน่ๆ”
“มีเรื่องมาก็สู้”
เฉินเฟิงพูดสั้นๆและเดินไปทางห้องทำงานหลี่สื้อผิง
หลี่สื้อผิงเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย ดังนั้นในชั้นนี้ห้องทำงานเขาใหญ่ที่สุด มีพื้นที่ประมาณห้าสิบตารางเมตร
พอมาถึงหน้าประตู เฉินเฟิงผลักประตูเข้าไปเลย ไม่มีทีท่าเคาะประตูสักนิด
พอเข้าไปก็เห็นหวางซือหยวนนั่งอยู่บนตักหลี่สื้อผิง เธอโอบคอเขาไว้อย่างสนิทสนม กระซิบพลอดรักที่ข้างหูหลี่สื้อผิง
ส่วนสองมือของหลี่สื้อผิงก็กำลังล้วงเข้าไปในเสื้อหวางซือหยวนอย่างย่ามใจ สีหน้าดูมีความสุขสุดๆ
พอเห็นเฉินเฟิงทะเล่อทะล่าเข้ามา หลี่สื้อผิงหน้าตึงฉับพลัน รีบเอามือออกมาจากข้างในเสื้อหวางซือหยวน ลุกขึ้นตะคอกใส่เฉินเฟิงอย่างโกรธจัด: “ใครให้แกไม่เคาะประตูก็เข้ามาหา? รู้จักมารยาทไหม?”
“ไสหัวออกไป! หลี่สื้อผิงตะคอกพลางชี้มือไปที่ประตู
“ผู้จัดการหลี่ ใจเย็นครับ ใจเย็นๆ พี่เฟิงพึ่งมาทำงานยังไม่รู้กฎระเบียบบริษัท คุณเป็นผู้ใหญ่ใจกว้าง...” หลี่เล่อยิ้มประจบ พยายามช่วยเฉินเฟิงขอร้อง
แต่หลี่สื้อผิงที่ทั้งอายทั้งโกรธกลับไม่ไว้หน้าหลี่เล่อสักนิด หันไปด่ารัวๆ: “ไอ้ขยะ! ฉันให้แกพูดหรือไง?!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...