บทที่ 347 ประธานหนุ่มหลิว
“ช่างเถอะ กลับกันเถอะ ต่อไปยังมีโอกาสได้เจออีก” หลี่เล่อตบบ่าเฉินเฟิงปลอบใจ
แต่ในใจเขากลับอดเห็นใจเฉินเฟิงไม่ได้ เห็นท่าทีเหม่อลอยของเฉินเฟิงแล้ว เห็นได้ชัดว่าถูกประธานหญิงคนใหม่ขโมยหัวใจไปแล้ว
แต่ระหว่างทั้งคู่ไม่มีทางเป็นไปได้เลย เพราะฐานะแตกต่างกันเกินไป
เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ ในใจหลี่เล่อคิดอะไร เขาพอเดาออกอยู่บ้าง แต่ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
ตอนนี้เองจู่ๆประตูห้องประชุมก็เปิดออก
ชายหนุ่มหญิงสาวในชุดสูทเดินพูดคุยยิ้มแย้มออกมาเป็นแถวๆ หลี่สื้อผิงกับหวางซือหยวนเดินออกมา
ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน หลี่สื้อผิงดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนหวางซือหยวนก็พูดเออออไปตามเรื่อง เทียบกับหลี่สื้อผิงแล้ว รอยยิ้มของหวางซือหยวนดูเจื่อนเล็กน้อย
ตอนนี้ทั้งคู่เห็นเฉินเฟิง รอยยิ้มบนใบหน้าหลี่สื้อผิงหายวับ สีหน้าหวางซือหยวนเย็นลงในพริบตา
ต๊อกต๊อกต๊อก
หวางซือหยวนเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงสีดำมาที่หน้าเฉินเฟิง ถามอย่างรังเกียจว่า: “แกมาที่นี่ทำไม?!”
“เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ?” เฉินเฟิงเลิกคิ้วถาม หวางซือหยวนผู้หญิงคนนี้นี่เกลียดขี้หน้าเขาขนาดไหนเนี่ย เจอเขาทีไรทำหน้าอย่างกับกินยาเบื่อทุกที?
คราวนี้หลี่สื้อผิงเดินเข้ามาด้วย พอเห็นหลี่เล่อที่ยืนหน้าแดงหอบหายใจข้างเฉินเฟิง หลี่สื้อผิงถึงบางอ้อทันที
สองคนนี้มาดูหน้าประธานเสี้ยนี่เอง
หลี่สื้อผิงยิ้มเยาะ มองเฉินเฟิงหยันๆว่า: “ขยะอย่างแก ริอาจเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์หรือไง?”
“ไม่ดูตัวเองเลยว่าเป็นอะไร” หลี่สื้อผิงหัวเราะพรืด แถมกระแทกเสียงหัวเราะให้อีกหลายที
ตอนนี้ประตูห้องประชุมเปิดออก พนักงานธรรมดาเหมือนเฉินเฟิงกับหลี่เล่อมีไม่น้อย พอได้ยินประโยคเยาะหยันของหลี่สื้อผิง แต่ละคนไม่เพียงไม่หัวเราะ กลับรู้สึกอายด้วยซ้ำ
คนฉลาดล้วนฟังออกว่าหลี่สื้อผิงไม่ได้เยาะหยันเฉินเฟิงคนเดียว ยังเยาะหยันพวกเขาด้วย
“ยังไม่รีบไสหัวกลับไปทำงานอีก? ขายขี้หน้าจริง!” หวางซือหยวนด่ากราด พอด่าตบ ก็เดินกระแทกรองเท้าส้นสูงต๊อกต๊อกไปขึ้นลิฟท์
ที่จริงที่เธอโมโหใส่เฉินเฟิง ไม่เกี่ยวอะไรกับเฉินเฟิงนัก เฉินเฟิงแค่ซวยรับไปเท่านั้น
คนที่ทำให้เธอโกรธจริงๆคือเสี้ยเมิ่งเหยาที่พึ่งมาต่างหาก
เดิมเธอคิดว่า ประธานคนใหม่ที่มาจะเป็นผู้ชายที่รวยและดูดี แต่กลับเป็นผู้หญิง
เป็นผู้หญิงยังพอไหว ดันสวย นวยนาด ชะล่ออ่ององค์...ราวกับนางฟ้า เหมือนกับเอาคำชมว่าสวยทั้งหมดบนโลกมารวมไว้ที่เธอก็ยังได้
เทียบกับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว หน้าตารูปโฉมรูปร่างที่เธอเคยภูมิใจนักหนากลายเป็นขยะทันที
พอเสี้ยเมิ่งเหยาปรากฏตัวก็กลายเป็นศูนย์กลางของทั้งบริษัท ดึงดูดสายตาผู้ชายทั้งบริษัทไปหมด ขนาดหลี่สื้อผิงที่คอยเอาใจเธอมาตลอด ตอนนี้ยังมีทีท่ายอมขึ้นเขาลงห้วยบุกน้ำลุยไฟให้เสี้ยเมิ่งเหยาเลย
แล้วจะไม่ให้หวางซือหยวนโมโหได้ยังไง?
เธอที่เคยยกยอเป็นเดือนในหมู่ดาว กลับร่วงตกสวรรค์ในพริบตา ความแตกต่างชัดเจนขนาดนี้จะให้เธอรับได้ไง?
ในระหว่างที่ถูกความริษยากัดกร่อนหัวใจ หวางซือหยวนเห็นเฉินเฟิงเข้าพอดี
พอเห็นเฉินเฟิง หวางซือหยวนหาถังขยะระบายความโกรธได้พอดี เลยเอาความโกรธและความริษยาทั้งหมดพุ่งไปที่เฉินเฟิง
พอหวางซือหยวนจากไป หลี่สื้อผิงก็ฮัมเพลงจากไปด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...