ลูกเขยมังกร นิยาย บท 357
บทที่ 357 แฟน
“เซียวรั่ว ฉันไว้หน้าเธอแล้วอย่ามาอวดดีโอเคไหม?” น้ำเสียงหลิวคุนยังดูสุภาพอยู่ แม้แต่ตอนพูด ใบหน้ายังอาบด้วยรอยยิ้ม แต่ความหมายที่สื่อออกมากลับ...
เซียวรั่วอดกระตุกวูบไม่ได้ เธอฝืนยิ้มบอก: “รุ่นพี่ แฟนหวั่นชีวใกล้จะมารับแล้วค่ะ...”
“ประสาท!” เซียวรั่วยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนอีกเสียงตวาดตัดบท
คนที่ตัดบทเซียวรั่วเป็นชายหนุ่มหน้าดำสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนต์ ชายหนุ่มคนนี้ผิวดำทะมึน กล้ามเนื้อที่โผล่ออกมาดูแข็งแกร่งสวยงาม เขาเดินไปมาดูเหมือนสัตว์ร้ายในตำนาน เหมือนพื้นยังสะเทือนตามเลย
เขาเดินมายืนหน้าเซียวรั่ว หัวเราะร่วนบอกว่า: “เซียวรั่ว เธอคิดว่าฉันไม่ได้สืบประวัติหลินหวั่นชีวหรือไง?”
“หวั่นชีวก็แค่สาวน้อยที่มาจากเมืองเล็กๆ แม่ทำงานเป็นคนงานโรงงานถักทอ เงินเดือนราวสองพันห้า พ่อก็ทิ้งแม่กับหวั่นชีวไปตั้งแต่เธอยังเด็ก จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา”
“ส่วนแฟนที่เธออ้างน่ะหรอ? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย! ฉันถามเพื่อนนักเรียนหวั่นชีวมาหมดแล้ว พวกเขาบอกว่าตั้งแต่ม.ต้นจนม.ปลาย แม้แต่มือผู้ชายยังไม่เคยได้จับเลย จะมีแฟนโผล่มาจากไหนได้?”
“ไม่มีแฟน?” เซียวรั่วสีหน้าซีดขาว หลินหวั่นชีวไม่มีแฟน งั้นเบอร์เดียวที่เธอเซฟไว้แต่ไม่มีชื่อกำกับนั่นใครล่ะ?
ตัวเองโทรหาเขาคนนั้น เขาจะมาไหม?
“เซียวรั่ว ถ้าเธอพอรู้จักว่าตัวเองทำอะไรได้แค่ไหน ก็รีบไสหัวไปเลยไป เหลือหวั่นชีวไว้ให้ฉันกับพี่คุน ให้คืนนี้พวกฉันสบายตัวหน่อย พรุ่งนี้จะส่งคืนให้เธอเอง” ชายหนุ่มหน้าดำพูดอย่างกักขฬะ ที่จริงเซียวรั่วเองก็ไม่เลว ไม่ด้อยไปกว่าหลินหวั่นชีวเลย แต่ข่าวลือว่า เซียวรั่วมีความสัมพันธ์กับผู้ถือหุ้นหลายคน ถ้าพวกเขาทำอะไรไป ต้องเกิดปัญหาแน่
เซียวรั่วมองหลินหวั่นชีวอย่างลำบากใจ ที่จริงเธอเองไม่ได้สนิทกับหวั่นชีวอะไรมากมาย แค่รู้จักกันไม่กี่วัน ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า เธอเห็นหลินหวั่นชีวแล้วนึกถึงตัวเองในอดีต เธอทิ้งหวั่นชีวไปนานแล้ว
เพราะหลินคุนและอู่จื้อเคอนี่ก็ใช่ย่อย ทั้งคู่มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา นอกจากหลิวคุนจะเป็นรองประธานนักศึกษาของมหาวิทยาลัยจงไห่แล้ว ฐานะทางบ้านก็ไม่ด้อยเลย พ่อเขาเป็นเจ้าของบริษัทอุปกรณ์การแพทย์ที่มีมูลค่ากว่าสามพันล้าน แม่เป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงศึกษาธิการของเมือง หลิวคุนเป็นลูกชายโทน ได้รับความรักท่วมท้น
ชายหนุ่มหน้าดำอู่จื้อเคอ พ่อเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียง อาเป็นประธานสมาคมการค้า ตัวอู่จื้อเคอเองก็เป็นนักเทควันโดสายดำ
ทั้งสองคนนี่มาสนใจหลินหวั่นชีว หลินหวั่นชีวไม่มีหนทางเอาตัวรอดได้เลย
ถ้าไม่ใช่เธอคอยช่วยดื่มไปหลายแก้วตั้งแต่แรก แถมยังคอยหลบเลี่ยงต่างๆนาๆให้ น่ากลัวตอนนี้หลินหวั่นชีวคงอยู่บนเตียงของสองคนนี้ไปนานแล้ว
สักพัก เซียวรั่วตัดสินใจออกมา เธอเงยหน้าขึ้นบอกว่า: “พี่คุน พี่อู่ ฉันอยากโทรศัพท์สักหน่อยค่ะ”
“โทรศัพท์?” อู่จื้อเคอยิ้มมุมปากถาม: “หาคนช่วย?”
“อือ” เซียวรั่วพยักหน้า ถ้าเป็นคนอื่น ได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย คงตบเธอซักฉาดสองฉาดแล้ว แต่อู่จื้อเคอกับหลิวคุนไม่ทำอย่างนั้น พวกเขาถือดีในตัวเองมากกว่าใคร พอได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่กลัว แต่เป็นตื่นเต้น!
เหมือนที่เซียวรั่วคิดไว้เลย พอได้ยินเซียวรั่วยอมรับ อู่จื้อเคอไม่เพียงไม่โกรธ กลับยิ้มแซวว่า: “โทรหาใครล่ะ?”
“แฟนหวั่นชีว” เซียวรั่วบอก เธอคิดจะโทรหาเฉินเฟิงจริงๆ เธอช่วยอะไรหวั่นชีวไม่ได้ ถ้าเธอคิดจะช่วยอีก เธอคงโดนไปด้วยแน่
ดังนั้นเธอเลยได้แต่ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ตัวเฉินเฟิง ถึงจะไม่รู้ว่าเฉินเฟิงกับหลินหวั่นชีวมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกเธอว่า คนที่สามารถทำให้หวั่นชีวเซฟเบอร์โทรศัพท์นี้ไว้เพียงเบอร์เดียวได้น่าจะไม่ธรรมดา
ถ้าเฉินเฟิงเองยังไม่สามารถช่วยหลินหวั่นชีวได้ งั้นเธอคงได้แต่ขอโทษหวั่นชีวแล้วล่ะ
“แฟน?” อู่จื้อเคอยิ้มเย็น: “เซียวรั่ว อย่ามาทำถ่วงเวลานะ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...