ลูกเขยมังกร นิยาย บท 358
บทที่ 358 ศีลธรรมราคาเท่าไหร่
“เซียวรั่ว ฉันรู้ว่าเธอโกรธมาก แต่ฉันหวังดีกับหวั่นชีวนะ” หวังหย่าหนานถอนหายใจบอก ถึงจะโดนเซียวรั่วด่า แต่เธอกลับไม่รู้สึกโกรธเลย กลับทำท่าประมาณว่าหวังดีจริงๆออกมา
“หวังดีกับหวั่นชีว?! หวังหย่าหนาน เธอหน้าด้านหน้าทนขนาดไหนถึงพูดแบบนี้ออกมาได้หะ?!” เซียวรั่วโกรธแทบตับระเบิด เธอพึ่งได้ยินคนพูดอะไรน่าอายออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนี้เป็นครั้งแรก
หวังหย่าหนานยิ้มเศร้า: “เซียวรั่ว ฉันว่าแล้วเธอต้องพูดแบบนี้”
“ฉันยอมรับว่า วิธีการของฉันมันน่าอาย”
“แต่ฉันหวังดีกับหวั่นชีวจริงๆนะ”
“เธอเองก็รู้ดีนี่ หญิงสาวที่มาจากเมืองเล็กๆ ไม่มีฐานะอะไร แต่กลับสวยราวเทพธิดาอย่างหวั่นชีว จุดจบจะเป็นยังไง”
เซียวรั่วสายตาหม่นหมองลง หวังหย่าหนานพูดถูก สำหรับสาวน้อยที่หน้าตาสะสวยแต่ไม่มีฐานะอะไรแบบหลินหวั่นชีว ไม่ค่อยมีจุดจบที่ดีนัก
ถ้าไม่กลายเป็นของเล่นของพวกลูกคุณชาย ก็กลายเป็นคู่ขาของพวกมีอำนาจไป สรุปคือหนีไม่พ้นชีวิตที่ต้องถูกคนอื่นควบคุมอยู่ดี
พอเห็นเซียวรั่วทำท่าคล้อยตาม หวังหย่าหนานตื่นเต้นขึ้นมา:
“ถ้าให้คนพวกนั้น สู้หวั่นชีวมอบร่างให้พี่คุนกับพี่อู่ดีกว่านะ”
“ฐานะของพี่คุนกับพี่อู่น่ะ เธอก็รู้ดีนี่ ถ้าหวั่นชีวทำให้พวกเขาพอใจได้ สิ่งที่พวกเขาจะตอบแทนหวั่นชีว หวั่นชีวหาเองเป็นสิบชาติยังหาไม่ได้เลยนะ”
“พอได้แล้ว!” เซียวรั่วรู้สึกรำคาญ สายตาเย็นเฉียบของเธอสาดใส่ผู้หญิงชุดกี่เพ้าตรงหน้า: “หวังหย่าหนาน อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะแพศยาเหมือนตัวเองสิ!”
“ใช่ เธอพูดถูก หวั่นชีวแค่ยอมนอนเป็นเพื่อนหลิวคุนกับอู่จื้อเคอคืนเดียว ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ต้องดิ้นรนหาอะไรแล้ว สบายไปทั้งชาติเลย”
“แต่ว่า ก่อนที่เธอจะทำเรื่องพวกนี้ เคยถามความสมัครใจของหวั่นชีว?!”
“เธอเคยถามไหมว่าหวั่นชีวคิดยังไง?!”
“เธอเคยถามหวั่นชีวว่ายอมขายตัวเพื่อแลกความสุขสบายไหม!”
“เธอไม่เคย!”
“เธอไม่เคยถาม!”
“เธอแค่ยัดเยียดความคิดตัวเองให้หวั่นชีว แล้วยังหน้าด้านบอกว่าหวังดีกับหวั่นชีว?!”
“หน้าด้านหน้าทนไม่มีใครเทียมจริงๆ!”
หวังหย่าหนานสะอึก สีหน้าแดงสลับเขียว คำพูดของเซียวรั่วเท่ากับตบหน้าเธอฉาดใหญ่ แถมดังดังเพี๊ยะเพี๊ยะอีกด้วย
หลังจากโกรธเสร็จ หวังหย่าหนานยิ้มเย็นบอกว่า:
“ใช่ ฉันไม่เคยถามหวั่นชีว แต่เธอจะรู้ได้ไงล่ะว่าหวั่นชีวคิดยังไง?”
“ไม่แน่หวั่นชีวคิดเหมือนกับฉันเลยก็ได้!”
“เป็นไปไม่ได้! หวั่นชีวไม่ใช่คนแบบนี้!” เซียวรั่วปฏิเสธเสียงเย็น
“ไม่ใช่คนแบบนี้? เธอรู้ได้ไงว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้?” หวังหย่าหนานหลุดหัวเราะ
“เซียวรั่ว ฉันจะบอกเธอให้นะ ผู้หญิงน่ะยังไงก็ต้องเป็นของผู้ชาย ผู้หญิงที่มีของดี สามารถนอนหาเงินได้ไม่น่าอายหรอก มีแต่พวกผู้หญิงที่ไม่มีของดี ต้องตากหน้าหางานทำพิสูจน์ตัวเองอยู่นั่นแหละ”
“ต่อให้วันนี้หลินหวั่นชีวไม่นอนกับพี่คุนพี่อู่ ต่อไปเมื่อเขาเผชิญความทุกข์ยากลำบากของชีวิตพอแล้ว ก็ต้องนอนกับผู้ชายคนอื่นอยู่ดี”
“หวังหย่าหนาน ศีลธรรมเธอโดนหมากินไปแล้วหรอไง?!” เซียวรั่วโกรธจนตัวสั่น เธอไม่เข้าใจจริงๆว่า เพื่อนร่วมหอเธอจะสามารถพูดคำน่าอายไร้ศีลธรรมแบบนี้ออกมาได้ยังไง
“ศีลธรรม?” หวังหย่าหนานหลุดหัวเราะพรืด: “ของพรรค์นั้นราคาเท่าไหร่กันล่ะ?”
“แสนหนึ่ง? หรือว่าล้านนึง?”
เซียวรั่วกับหวังหย่าหนานเถียงกันหน้าดำหน้าแดง ส่วนหลิวคุนกับอู่จื้อเคอกลับนั่งจิบไวน์ มองดูทั้งสองคนเถียงกันอย่างสนุกสนาน เหมือนดูละครลิงยังไงยังงั้น
อู่จื้อเคอวางแก้วไวน์ลง เขาหรี่ตามองหวังหย่าหนานพลางหัวเราะว่า: “พี่คุน ผมชอบที่แม่นี่พูดนะ พี่ให้ผมยืมเจ้าหล่อนซักสองวันได้ไหม?”
หลิวคุนพ่นควันบุหรี่ซักครู่ เหล่ตามองอู่จื้อเคอ: “จื้อเคอ นายพูดแบบนี้กับฉันนี่ห่างเหินไปนะ พวกเราพี่น้อง ไม่มีคำว่ายืมนะ ถ้านายชอบแม่นั่น เดี๋ยวฉันให้นายเลย อยากเอาไปนานแค่ไหนก็ได้”
“แหะๆ ขอบคุณครับพี่คุน” อู่จื้อเคอยิ้มแหะๆ สายตาลามกอย่างไม่ปิดบัง ถึงหวังหย่าหนานจะสวยสู้หลินหวั่นชีวกับเซียวรั่วไม่ได้ แต่รูปร่างกลับอวบอิ่มกว่าพวกเธอสองคนมากนัก จุดที่ควรนูนก็นูน จุดที่ควรเว้าก็เว้า ราวกับผลลูกท้อที่สุกได้ที่ ทั่วทั้งร่างเผยออร่ายั่วยวน
ผู้หญิงแบบนี้ เวลาอยู่บนเตียง ถือเป็นของชั้นดีเยี่ยม
หวังหย่าหนานที่ทำหน้าสะใจในตอนนี้ยังไม่รู้ว่า อู่จื้อเคอพูดแค่คำเดียว หลิวคุนก็ทำเหมือนเธอเป็นสิ่งของและยกให้เขาไปเลย
ไม่รู้ว่า ถ้าหวังหย่าหนานรู้เข้า จะรู้สึกยังไง
“หวังหย่าหนาน ฉันไม่อยากเสียเวลาพูดกับเธอแล้ว”
“แฟนหวั่นชีวไม่นานก็จะมาแล้ว พอเขามา ฉันจะบอกเรื่องที่เธอทำทั้งหมดนี้กับเขาเอง ทางที่ดีเธอภาวนาให้เขาปล่อยเธอละกัน” เซียวรั่วพูดเสียงเย็น
“ฮะฮะฮะ ปล่อยฉัน?” หวังหย่าหนานหัวเราะร่าอย่างไม่กลัว เธอหัวเราะจนน้ำตาเล็ด: “เซียวรั่ว ฉันว่าสมองเธอมีปัญหานะ?”
“แฟนหวั่นชีวที่เธอพูดถึงน่ะ เขาจะกล้ามาไหมยังเป็นปัญหาเลย”
“ลองถอยมาคิดอีกที ต่อให้เขากล้ามาจริง เธอคิดว่าพี่คุนพี่อู่จะปล่อยเขาไปหรือไง?”
“ถ้าเขายอมรับผิดโดยดีก็ว่าไปอย่าง”
“ถ้าเขายังกล้าหือ เหอะ พี่คุนกับพี่อู่จะทำให้เขาเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย” หวังหย่าหนานแค่นเสียงเย็น หลิวคุนกับอู่จื้อเคอมีฐานะแค่ไหนเธอรู้ดี อย่าพึ่งพูดถึงอู่จื้อเคอที่เคยผ่านการฝึกในทหารหน่วยพิเศษมาก่อน แค่หลิวคุน ก็พอให้แฟนหลินหวั่นชีวคางเหลืองแล้ว
เพราะฮงเยคลับที่พวกเขาอยู่กันตอนนี้เป็นของอาหลิวคุน ยามรักษาความปลอดภัย ก็เป็นการ์ดส่วนตัวของหลิวคุน ถ้าแฟนหวั่นชีวกล้ามาจริงๆ แค่การ์ดพวกนี้เขาก็ผ่านไม่ไหวแล้ว
เซียวรั่วเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก ที่เธอพูดก็แค่ขู่เท่านั้น ตัวเธอเองรู้ดี ความเป็นไปได้ที่วันนี้หลินหวั่นชีวจะรอดพ้นเงื้อมมือคนพวกนี้มันน้อยมาก น้อยจนแทบไม่มีหวัง
“ปึ้ง”ดังขึ้น
แทบจะทันทีที่เซียวรั่วคิดจบ ประตูห้องวีไอพีก็โดนคนถีบเปิดออก ประตูไม้กระเด็นล้มพื้น เสียงดังสนั่น
ความเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้ทุกคนตกใจลุกขึ้น สายตาทุกคู่พุ่งไปที่ประตูทันที
จากนั้นถึงเห็นร่างสูงสองร่างที่ยืนหน้าประตู
คนนำหน้าคือชายหนุ่มหน้าตาไร้อารมณ์ ที่ตามหลังเข้ามาเป็นผู้ชายวัยกลางคนสีหน้าเย็นชา
ท่าทีทั้งคู่บอกชัดว่ามาหาเรื่อง คนทั่วห้องวีไอพีอดเบนสายตามองไปที่หลิวคุนกับอู่จื้อเคอไม่ได้ แต่กลับพบว่าหลิวคุนเอาแต่หมุนแก้วไวน์ในมือเล่น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง
ส่วนอู่จื้อเคอหรี่ตามองเฉินเฟิงกับสือโพ่จุน และเลิกสนใจเมื่อพบว่ามีแค่ทั้งคู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นเฉินเฟิงกับสือโพ่จุนเป็นคู่ต่อสู้เลย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...