ลูกเขยมังกร นิยาย บท 358
บทที่ 358 ศีลธรรมราคาเท่าไหร่
“เซียวรั่ว ฉันรู้ว่าเธอโกรธมาก แต่ฉันหวังดีกับหวั่นชีวนะ” หวังหย่าหนานถอนหายใจบอก ถึงจะโดนเซียวรั่วด่า แต่เธอกลับไม่รู้สึกโกรธเลย กลับทำท่าประมาณว่าหวังดีจริงๆออกมา
“หวังดีกับหวั่นชีว?! หวังหย่าหนาน เธอหน้าด้านหน้าทนขนาดไหนถึงพูดแบบนี้ออกมาได้หะ?!” เซียวรั่วโกรธแทบตับระเบิด เธอพึ่งได้ยินคนพูดอะไรน่าอายออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนี้เป็นครั้งแรก
หวังหย่าหนานยิ้มเศร้า: “เซียวรั่ว ฉันว่าแล้วเธอต้องพูดแบบนี้”
“ฉันยอมรับว่า วิธีการของฉันมันน่าอาย”
“แต่ฉันหวังดีกับหวั่นชีวจริงๆนะ”
“เธอเองก็รู้ดีนี่ หญิงสาวที่มาจากเมืองเล็กๆ ไม่มีฐานะอะไร แต่กลับสวยราวเทพธิดาอย่างหวั่นชีว จุดจบจะเป็นยังไง”
เซียวรั่วสายตาหม่นหมองลง หวังหย่าหนานพูดถูก สำหรับสาวน้อยที่หน้าตาสะสวยแต่ไม่มีฐานะอะไรแบบหลินหวั่นชีว ไม่ค่อยมีจุดจบที่ดีนัก
ถ้าไม่กลายเป็นของเล่นของพวกลูกคุณชาย ก็กลายเป็นคู่ขาของพวกมีอำนาจไป สรุปคือหนีไม่พ้นชีวิตที่ต้องถูกคนอื่นควบคุมอยู่ดี
พอเห็นเซียวรั่วทำท่าคล้อยตาม หวังหย่าหนานตื่นเต้นขึ้นมา:
“ถ้าให้คนพวกนั้น สู้หวั่นชีวมอบร่างให้พี่คุนกับพี่อู่ดีกว่านะ”
“ฐานะของพี่คุนกับพี่อู่น่ะ เธอก็รู้ดีนี่ ถ้าหวั่นชีวทำให้พวกเขาพอใจได้ สิ่งที่พวกเขาจะตอบแทนหวั่นชีว หวั่นชีวหาเองเป็นสิบชาติยังหาไม่ได้เลยนะ”
“พอได้แล้ว!” เซียวรั่วรู้สึกรำคาญ สายตาเย็นเฉียบของเธอสาดใส่ผู้หญิงชุดกี่เพ้าตรงหน้า: “หวังหย่าหนาน อย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะแพศยาเหมือนตัวเองสิ!”
“ใช่ เธอพูดถูก หวั่นชีวแค่ยอมนอนเป็นเพื่อนหลิวคุนกับอู่จื้อเคอคืนเดียว ชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่ต้องดิ้นรนหาอะไรแล้ว สบายไปทั้งชาติเลย”
“แต่ว่า ก่อนที่เธอจะทำเรื่องพวกนี้ เคยถามความสมัครใจของหวั่นชีว?!”
“เธอเคยถามไหมว่าหวั่นชีวคิดยังไง?!”
“เธอเคยถามหวั่นชีวว่ายอมขายตัวเพื่อแลกความสุขสบายไหม!”
“เธอไม่เคย!”
“เธอไม่เคยถาม!”
“เธอแค่ยัดเยียดความคิดตัวเองให้หวั่นชีว แล้วยังหน้าด้านบอกว่าหวังดีกับหวั่นชีว?!”
“หน้าด้านหน้าทนไม่มีใครเทียมจริงๆ!”
หวังหย่าหนานสะอึก สีหน้าแดงสลับเขียว คำพูดของเซียวรั่วเท่ากับตบหน้าเธอฉาดใหญ่ แถมดังดังเพี๊ยะเพี๊ยะอีกด้วย
หลังจากโกรธเสร็จ หวังหย่าหนานยิ้มเย็นบอกว่า:
“ใช่ ฉันไม่เคยถามหวั่นชีว แต่เธอจะรู้ได้ไงล่ะว่าหวั่นชีวคิดยังไง?”
“ไม่แน่หวั่นชีวคิดเหมือนกับฉันเลยก็ได้!”
“เป็นไปไม่ได้! หวั่นชีวไม่ใช่คนแบบนี้!” เซียวรั่วปฏิเสธเสียงเย็น
“ไม่ใช่คนแบบนี้? เธอรู้ได้ไงว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้?” หวังหย่าหนานหลุดหัวเราะ
“แฟนหวั่นชีวที่เธอพูดถึงน่ะ เขาจะกล้ามาไหมยังเป็นปัญหาเลย”
“ลองถอยมาคิดอีกที ต่อให้เขากล้ามาจริง เธอคิดว่าพี่คุนพี่อู่จะปล่อยเขาไปหรือไง?”
“ถ้าเขายอมรับผิดโดยดีก็ว่าไปอย่าง”
“ถ้าเขายังกล้าหือ เหอะ พี่คุนกับพี่อู่จะทำให้เขาเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย” หวังหย่าหนานแค่นเสียงเย็น หลิวคุนกับอู่จื้อเคอมีฐานะแค่ไหนเธอรู้ดี อย่าพึ่งพูดถึงอู่จื้อเคอที่เคยผ่านการฝึกในทหารหน่วยพิเศษมาก่อน แค่หลิวคุน ก็พอให้แฟนหลินหวั่นชีวคางเหลืองแล้ว
เพราะฮงเยคลับที่พวกเขาอยู่กันตอนนี้เป็นของอาหลิวคุน ยามรักษาความปลอดภัย ก็เป็นการ์ดส่วนตัวของหลิวคุน ถ้าแฟนหวั่นชีวกล้ามาจริงๆ แค่การ์ดพวกนี้เขาก็ผ่านไม่ไหวแล้ว
เซียวรั่วเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก ที่เธอพูดก็แค่ขู่เท่านั้น ตัวเธอเองรู้ดี ความเป็นไปได้ที่วันนี้หลินหวั่นชีวจะรอดพ้นเงื้อมมือคนพวกนี้มันน้อยมาก น้อยจนแทบไม่มีหวัง
“ปึ้ง”ดังขึ้น
แทบจะทันทีที่เซียวรั่วคิดจบ ประตูห้องวีไอพีก็โดนคนถีบเปิดออก ประตูไม้กระเด็นล้มพื้น เสียงดังสนั่น
ความเปลี่ยนแปลงฉับพลันนี้ทำให้ทุกคนตกใจลุกขึ้น สายตาทุกคู่พุ่งไปที่ประตูทันที
จากนั้นถึงเห็นร่างสูงสองร่างที่ยืนหน้าประตู
คนนำหน้าคือชายหนุ่มหน้าตาไร้อารมณ์ ที่ตามหลังเข้ามาเป็นผู้ชายวัยกลางคนสีหน้าเย็นชา
ท่าทีทั้งคู่บอกชัดว่ามาหาเรื่อง คนทั่วห้องวีไอพีอดเบนสายตามองไปที่หลิวคุนกับอู่จื้อเคอไม่ได้ แต่กลับพบว่าหลิวคุนเอาแต่หมุนแก้วไวน์ในมือเล่น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง
ส่วนอู่จื้อเคอหรี่ตามองเฉินเฟิงกับสือโพ่จุน และเลิกสนใจเมื่อพบว่ามีแค่ทั้งคู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นเฉินเฟิงกับสือโพ่จุนเป็นคู่ต่อสู้เลย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
คือรำคาญพระเอกแนวนี้มากมีเงินรวยแต่ทำตัวติดดินให้คนดูถูกตัวเอง ดูถูกตัวเองก็ไม่เท่าไรเมียตัวเองต้องมาทนโดนดูถูกไปด้วยเพื่อ..ตระกระความคิดนี้มันยังไง ไม่ต้องอวดรวยก็ได้ แค่รู้จักปรับลุคตัวเอง ให้ไม่ดูติดดินเกินไปจนคนอื่นดูถูกแค่นี้ก็ยากเกินไปรึไง ไม่รำคาญพวกโง่วิ่งมาหาเรื่อง ก็ควรนึกถึกว่าพวกโง่จะหาเรื่องเมียตัวเองด้วยสิ...
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...