ลูกเขยมังกร นิยาย บท 36

บทที่ 35 พี่น้องแค่เปลือกนอก

“พี่น้องคนนี้ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา.........” ส้งจุนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว อยากออกตัวแทนจ้าวโย่ว แต่ว่าคำพูดของเขายังพูดไม่จบ เท้าใหญ่ข้างหนึ่งกลับเตะอยู่ที่หน้าอกของเขา

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!

ส้งจุนถอยหลังต่อไปเรื่อยๆสามเก้าโดยควบคุมตนเองไม่ได้ ชนไปโดนโต๊ะในห้อง

สีหน้าส้งจุนซีดลงทันที เพียงแค่เท้าเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกถึง ตับไตไส้พุงล้วนจะเคลื่อนที่แล้ว เขาก็เข้าใจ คราวนี้ยุ่งกับนักเลงอย่างโหดร้ายแล้วจริงๆ คนที่เตะเขาเมื่อกี้คนนั้น ย่อมต้องมีฝีมืออย่างแท้จริงแน่นอน

เทควันโด้ระดับห้าของเขา อยู่ต่อหน้าคนอย่างนี้ ก็เพียงแค่หมัดเท้าปักบุปผาเท่านั้น

“ขอ.......ขอไว้ชีวิต.......เถอะ!” เห็นส้งจุนล้วนถูกหนึ่งวิชาตีก็ถอยแล้ว จ้าวโย่วฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้นโดยตรงแต่ชายสักลายคนนั้น กลับไร้สีหน้าเอามือยัดใส่เข้าไปในปากของจ้าวโย่ว

“เฉียก” หนึ่งเสียง

ชายสักลายฉีกอย่างโหดร้าย ฉีกจนปากของจ้าวโย่วเลอะโดยตรงเลย บาดแผลยาวหนึ่งเมตรจากมุมปากจนถึงใบหู

จ้าวโย่วร้องอย่างทรมานหนึ่งเสียง ทันทีนั้นก็ล้มกลิ้งอยู่บนพื้น

ฉากที่เลือดสาดเต็มพื้นนี้ ทันทีนั้นทำให้เสี้ยเมิ่งเหยากับสวีเฟยหรงตกใจจนใบหน้าเล็กๆซีดไปหมด

เฉินเฟิงส่ายหัว เขายังไงก็คิดไม่ถึง คนที่ออกหน้าแทนชายใส่สร้อยทองใหญ่นั้น กลับกลายเป็นกู้ตงเชิน ตัวเขาเองหลายวันก่อน เพิ่งตัดมือเขาไปข้างหนึ่ง หรือว่าวันนี้จะต้องซื้อหนึ่งแถมสอง ก็ต้องตัดอีกข้างหนึ่งหรือ?

แต่ว่าเวลานี้จุดสังเกตของกู้ตงเชินล้วนอยู่ที่บนกายของส้งจุนกับจ้าวโย่ว ล้วนไม่ได้สังเกตถึงเขาที่อยู่ในมุม

“พี่ใหญ่คนนี้ ผมชื่อส้งจุน พ่อผมคือประธานกรรมการของจุนเสิ้งกรุ๊ป” ส้งจุนไม่กล้าโอหังอีก ชายสักลายลงมือเด็ดขาดโหดเหี้ยมเช่นนี้ พูดได้ชัดว่าฐานะของชายที่สวมเสื้อลายๆสูงเหนือกว่าที่เขาคาดคิด

“จุนเสิ้งกรุ๊ป หรือ? พ่อมึงคือส้งเถ่ซานหรือ?” กู้ตงเชินตรวจเช็คส้งจุนทีหนึ่ง ถามออกมา

ได้ยินว่ากู้ตงเชินรู้จักพ่อของตนเอง บนใบหน้าของส้งจุนมีสีสันขึ้นมาอีกทันที “ใช่ใช่ใช่ พี่ใหญ่ พ่อผมคือส้งเถ่ซานท่านรู้จักเขาหรือ?”

“มึงเรียกกูเป็นพี่ใหญ่?”กู้ตงเชินกะพริบตา บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม

ส้งจุนอึ้งไป ไม่เรียกพี่ใหญ่จะให้เรียกอะไร หรือว่าเรียกลุงใหญ่?

“มึงรู้ว่าพ่อมึงเรียกกูว่าอะไรไหม?” กู้ตงเชินเอ่ยปากถามอีก

“เขาเรียกท่านว่าอะไรหรือ?” ในใจของส้งจุนจู่ๆก็นึกถึงเหมือนจะมีสิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้น

“เพี๊ยะ”

กู้ตงเชินหนึ่งฝ่ามือตบอยู่บนใบหน้าส้งจุนโดยตรง ยิ้มเย็นชากล่าวว่า “พ่อมึงเห็นเฮีย ก็ต้องเรียกเฮียว่า ท่านเชินเสียงหนึ่ง มึงถือว่าเป็นอะไร ยังกล้าเรียกเฮีย เป็นพี่ใหญ่!”

ปุ้ง!

ในสมองของส้งจุนเสียงดังลั่นระเบิด ปุ้ง ขึ้นมา เขารู้แล้วล่ะ! ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าฐานะของชายสวมเสื้อเชิ้ตลายๆคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว!

อยู่ในเมืองชางโจวอาจจะมีชื่อของหลายคนข้างในมีตัวหนังสือเชินตัวนี้ แต่ว่าสามารถทำให้พ่อเขาส้งเถ่ซานเรียก ท่านเชิน คำหนึ่ง ย่อมเป็นเพียงแค่กู้ตงเชินคนเดียวเท่านั้น!

ที่แท้คือกู้ตงเชิน!

สีหน้าส้งจุนซีดเซียว ในเวลานี้แม้แต่ใจที่คิดอยากจะตายเขาล้วนมีแล้ว หลังจากกลับประเทศแล้ว ส้งเถ่ซานบอกกับเขา เขตตะวันตกของเมืองทั้งหมด คนที่ไปยุ่งไม่ได้ที่สุดก็คือ กู้ตงเชิน เพราะว่ากู้ตงเชินคนนี้ทำเรื่องอะไรขึ้นมาล้วนไม่มีฟ้าไม่มีกฎหมาย อีกทั้งเบื้องหลังของเขา ยังมีมาเฟียใหญ่ของเมืองให้พึ่งพิงอยู่

แม้ว่าเป็นส้งเถ่ซาน ทุกครั้งที่ได้เจอกับกู้ตงเชินล้วนต้องเคารพอย่างยิ่ง

“ท่านเชิน ผมผิดไปแล้ว ขอร้องท่าน เห็นแก่หน้าตาของพ่อผม ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ” ส้งจุนก็ถือว่ายังรู้ตัว ฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าอยู่บนพื้น เริ่มขอร้องโดยตรง ในเวลานี้ไม่ว่าผู้ยิ่งใหญ่ช่วยเหลือสาวงามอะไรๆล้วนถูกเขาโยนทิ้งอยู่หลังศีรษะแล้ว ยังเป็นชีวิตที่สำคัญที่สุด

“ปล่อยมึงไปสักครั้งหรือ?” กู้ตงเชินยิ้มอย่างหยอกเล่น จ้องมองโจวจิ้งหลง หนึ่งทีกล่าวว่า “ก็ต้องถามดูว่าพี่น้องกูยินยอมหรือไม่!”

กู้ตงเชินหันหน้าไป ตอนที่เห็นคนที่ออกเสียงคือเสี้ยเมิ่งเหยาเขาตื่นตกใจในทันที สาวน้อยคนนี้ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ?จากนั้นเขาก็ย้ายสายตาไปทางข้างซ้ายของเสี้ยเมิ่งเหยาเขามองเห็นใบหน้าที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มใบหนึ่ง

ในทันทีนั้น วิญญาณของกู้ตงเชิน ตกตะลึงจนโผล่ออกมาโดยตรง!

“ฮ่าฮ่า ท่านเชิน โชควาสนาของท่านนี้ไม่น้อยนะ นึกไม่ถึงว่าในห้องน้อยๆนี้ ยังมีสาวงามโดดเด่นเช่นนี้ ท่านเชิน คืนนี้ท่านกลับไปสะใจให้จบล่ะ เอาสาวงามทั้งสองนี้ ให้น้องยืมไปเล่นบินคู่เป็นยังไงล่ะ?” โจวจิ้งหลงล้วนไม่ได้สังเกตถึง ใบหน้าของ กู้ตงเชินหวาดกลัวจนใกล้จะเปลี่ยนโฉมหน้าไปหมดแล้ว

เขาเดินไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิม รอยยิ้มเต็มไปด้วยตัณหาราคะมากเหลือเกิน

“บินแม่งสิ!”

ตาเห็นโจวจิ้งหลงกำลังจะเดินไปถึงข้างหน้าเฉินเฟิง กู้ตงเชินก็ห่วงใยอย่างอื่นไม่ได้แล้ว บินไปยกเท้าเตะอยู่บนเอวของโจวจิ้งหลง

เท้านี้ กู้ตงเชินเตะแรงด้วยความแรงสิบสองส่วนออกมาทั้งหมด ไม่กล้าเก็บไว้แม้แต่นิด เขากลัวเฉินเฟิงจะเข้าใจผิดเขาว่า โจวจิ้งหลงล่วงเกินเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเจตนาของเขา

หลังจากโจวจิ้งหลงถูกเตะจนล้มดั่งสุนัขหน้าทิ่มปักโคลนแล้ว ก็มึนงงในทันทีนั้น

“ท่านเชิน......”

“เพี้ยะ!”

“มึงขี้เข้าสมองแล้วหรือ? คุณเสี้ยมึงก็ยังกล้าเตะต้อง!” กู้ตงเชินไม่เหลือน้ำใจแม้แต่นิด ไม่ให้โอกาสโจวจิ้งหลงแก้ตัวโดยตรง การตบหน้าเหมือนไม่ต้องจ่ายตัง ตบไปที่บนใบหน้าของโจวจิ้งหลง

มองเห็นกู้ตงเชินสั่งสอนโจวจิ้งหลงเหมือนดั่งศัตรูฆ่าพ่อ ในห้องคนทั้งหลายล้วนมึนงงไปเลย

นี่คือเรื่องอะไรกันแน่?

ก่อนหน้านั้น กู้ตงเชินไม่ใช่ยังดูว่าโจวจิ้งหลงเป็นพี่น้องกันหรือ ทำไมแค่พริบตาเดียว ก็แทบอยากจะฆ่า โจวจิ้งหลงให้ตายเลยล่ะ?