ลูกเขยมังกร นิยาย บท 37

บทที่ 36 ผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังของเธอ

แต่ว่าในเวลานี้คนที่ ตื่นตะลึงที่สุดย่อมเป็นเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างแน่นอน ตั้งแต่มองเห็น กู้ตงเชินในเวลานั้นเป็นต้นมา ในใจของเธอก็มีความหวาดกลัวที่ไม่รู้สาเหตุ ครั้งก่อนกู้ตงเชินก็ยังเหลือเงามืดไม่มากก็น้อยไว้ในใจเธอบ้าง เดิมทีเธอคิดว่า ครั้งนี้ได้เจอกับกู้ตงเชินเกรงว่าก็ยากที่จะหนี้การลบหลู่อีกครั้ง

แต่นึกไม่ถึง ครั้งนี้กู้ตงเชินเจอเธอแล้ว ก็เช่นดั่งหนูเจอกับแมว ไม่มีสภาพที่โอหังผ่าเผยเหมือนครั้งก่อนแม้แต่นิด

ตกลงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

สีหน้าเฉินเฟิงแปลกประหลาด ในนี้มีเพียงแค่เขาที่อาจจะเข้าใจ กู้ตงเชินหน้าหลังทำไมต่างกันมากขนาดนี้

ไม่ต้องพูดเลยครั้งก่อนเขาตัดมือข้างหนึ่งของกู้ตงเชิน ก่อนที่จะจากไปยังโชว์ฝีมือ ทำให้กู้ตงเชินไม่กล้าเปิดเผยเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแม้แต่นิด

ดังนั้นในเวลานี้กู้ตงเชินพบเจอเขา ไม่ใช่แค่ต้องแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้จักเขา อีกทั้งยังต้องเห็นว่าไว้หน้าเขาเต็มที่

กู้ตงเชินใช้พัดไปเวลานาน พัดจนมือตนเองล้วนยกไม่ขึ้นแล้ว จึงค่อยๆลุกขึ้นมา ยิ้มเยาะเย้ยต่อกับเสี้ยเมิ่งเหยากล่าวว่า “คุณเสี้ยขออภัยครับ ถ้าหากผมรู้ว่าท่านกินข้าวอยู่ที่นี้ล่ะก็ ตีจนผมตายผมก็ไม่กล้าที่จะมารบกวนท่าน ”

สวีเฟยหรงอ้าปากเล็กๆ ของเขา นี่ยังเป็นกู้ตงเชินที่ยโสโอหังอย่างยิ่งเมื่อกี้คนนั้นหรือ? ทำไมอยู่ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเช่นดั่งคนที่ขี้ประจบล่ะ?

ส้งจุนกับจ้าวโย่วที่ตายแหล่ไม่ตายแหล่นอนอยู่บนพื้น ในเวลานี้ยิ่งเสียใจภายหลังจนลำไส้ล้วนเขียวหมดแล้ว หากว่าพวกเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเสี้ยเมิ่งเหยายอดเยี่ยมเช่นนี้ ตีพวกเขาจนตายพวกเขาก็ไม่ทำเช่นดั่งตัวตลก กระโดดขึ้นและลงอยู่ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ยิ่งจะไม่ไปก่อความเดือดร้อนให้กับตัวพวกเขาเอง

เสี้ยเมิ่งเหยาเอ่อ เอ่อ จ้องมองกู้ตงเชิน จนถึงเวลานี้ เธอก็ยังไม่เข้าใจทำไมกู้ตงเชินอยู่ต่อหน้าเธอแม้แต่ตดก็ไม่กล้า

“คุณเสี้ย ตีจนเพื่อนของท่านหลายคนนี้บาดเจ็บแล้ว ผมขออภัยอย่างมาก แต่ว่าท่านโปรดวางใจ ตอนนี้ผมก็ให้คนส่งพวกเขาไปโรงพยาบาล พวกเขาจะไม่มีปัญหาใดๆ อีกอย่างหนึ่ง พี่น้องผมไม่รู้กาลเทศะ ทำให้ท่านกับสาวคนนี้ตื่นตระหนกแล้ว ผมจะให้เขาส่งเงินห้าสิบล้านมาเป็นค่าปลอบขวัญ คุณเสี้ย ท่านอย่าตำหนิว่าน้อยเกินไปนะ”

ท่าทีของกู้ตงเชินวางตัวต่ำมาก เขาคือคนฉลาดคนหนึ่ง ตั้งแต่พบเจอเฉินเฟิงในเวลานั้นเป็นต้นมา เขาก็เข้าใจว่า ความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับส้งจุน จ้าวโย่วหลายคนนั้นย่อมนับไม่ได้ว่าดีอย่างแน่นอน ถ้าไม่อย่างนั้นก็จะไม่จ้องมองส้งจุนกับจ้าวโย่วถูกเขาสั่งสอนแล้ว ดังนั้นสำหรับจ้าวโย่วกับส้งจุน กู้ตงเชินเพียงแค่ชดใช้ค่าโรงพยาบาลก็สิ้นเรื่อง แต่ต่อเสี้ยเมิ่งเหยากับสวีเฟยหรงแม้ว่าทั้งสองคนนี้ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ห้าสิบล้านก็ประหยัดไม่ได้แล้ว เพราะว่านี่คือผู้หญิงของเฉินเฟิง!

“คุณคุณ ..........” เสี้ยเมิ่งเหยาอยากถามว่าทำไมกู้ตงเชินถึงกลัวตัวเธอมากอย่างนี้ แต่เพราะว่าตื่นเต้น เธออึกอักจนพูดไม่ออก

กู้ตงเชินย่อมมองออกความหมายของเสี้ยเมิ่งเหยาโดยปริยาย แต่ว่าเฉินเฟิงไม่พูด ต่อให้ยืมความกล้าหนึ่งแสน เขาก็ยังไม่กล้าพูด ดังนั้นเขารีบหลบคำพูด กล่าวว่า“คุณเสี้ย ตอนนี้ผมก็ให้คนส่งพวกเขาไปโรงพยาบาล ท่านอย่ากังวลมากเลย”

หลังจากพูดจบ กู้ตงเชินรีบออกจากห้องทันควัน เขากลัวว่าพูดต่อไปอีก จะหลุดปาก ถูกหนึ่งฝ่ามือจากเฉินเฟิงตบจนถึงกลายเป็นแผ่นเต้าหู้

จนกว่ากู้ตงเชินออกจากห้อง เสี้ยเมิ่งเหยาจึงรู้สึกตัวกลับมา เรื่องก็จัดการไปแล้วเช่นนี้หรือ?

“เมิ่งเหยา กู้ตงเชินทำไม.......กลัวแกขนาดนี้หรือ?”สวีเฟยหรงรีบถาม

เสี้ยเมิ่งเหยาหัวเราะขมๆเสียงหนึ่ง กล่าวว่า “ฉันพูดว่าฉันก็ไม่รู้ แกเชื่อไหม? ”

“แกก็ไม่รู้หรือ?!” ปากน้อยๆของสวีเฟยหรงอ้ากว้าง สามารถยัดไข่สองฟองเข้าไปได้

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เล่าเรื่องครั้งก่อนที่เกิดขึ้นอยู่ในคลับเจวายอีกครั้ง

หลังจากฟังจบแล้ว สีหน้าของสวีเฟยหรงเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พอดีเจอกับตำรวจตรวจห้องเสี้ยเมิ่งเหยาจึงถูกช่วยได้ล่ะ?

เวลานั้นดูแล้ว คำพูดนี้ไม่ได้มีปัญหาใดๆ แต่ว่าตอนนี้กลับมีพิรุธหลายที่ ตำรวจยังสามารถทำให้กู้ตงเชินพบเห็น เสี้ยเมิ่งเหยาเหมือนเช่นดั่งหนูพบเจอแมวได้เหรอ?

“เฉินเฟิงคุณรู้จักกู้ตงเชินใช่หรือไม่?” สายตาไหวพริบของสวีเฟยหรงจ้องมองไปทางเฉินเฟิงสัญชาตญาณของผู้หญิงบอกกับเธอว่า เรื่องนี้หนี้ไม่พ้นต้องเกี่ยวข้องกับเฉินเฟิงอย่างแน่นอน