ลูกเขยมังกร นิยาย บท 384
บทที่ 384 จิ้งจอกเฒ่า
“นิสัยยังไง?” เฉินเฟิงหรี่ตาครุ่นคิด เริ่มมีออร่าอันตรายแผ่ซ่านออกมา
“ไร้กฎเกณฑ์ ไม่กลัวฟ้าไม่เกรงดิน!” ฉินเสวี่ยนหรัวเน้น
“เขาสร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาได้ด้วยตัวคนเดียวจนถึงทุกวันนี้”
“สำหรับคนอย่างเขาแล้ว หลักฐานบางครั้งไม่สำคัญเลย! เขาสนใจแต่ผลลัพธ์!”
“ถ้าหลิวเส้าฝู้ตายจริง เขาพร้อมจะฆ่าทิ้งทุกคนที่เขาสงสัยเป็นเพื่อนหลิวเส้าฝู้!”
“ต่อให้เสี้ยเมิ่งเหยาดูไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ต้องตาย!”
“เพราะหลิวเส้าฝู้หายไปเพราะจะมาเจอเธอ”
เฉินเฟิงใจกระตุกวูบ คำพูดของฉินเสวี่ยนหรัวมีความเป็นไปได้เหมือนกัน ถ้าหลิวหยวนชี่งเป็นคนไม่มีเหตุผลแบบนั้นจริงๆ พอหลิวเส้าฝู้ตาย หลิวหยวนชี่งต้องโทษเสี้ยเมิ่งเหยาแน่
“เฉินเฟิง ฉันเตือนนายไว้ก่อนเลยนะ นายอย่าคิดหาทางฆ่าปิดปากหลิวเส้าฝู้นะ เบื้องหลังหลิวหยวนชี่งยังมีคนอื่นอีก คนๆนี้ไม่ใช่ใครที่นายจะหาเรื่องได้ ต่อให้เป็นตระกูลเฉินของนาย มาเจอคนเบื้องหลังหลิวหยวนชี่งก็ยังต้องคิดใคร่ครวญเลย” เหมือนกลัวเฉินเฟิงจะคิดอยากฆ่าหลิวหยวนชี่ง ฉินเสวี่ยนหรัวรีบออกปากเตือนไว้ก่อน ฆ่าหลิวเส้าฝู้ เรื่องยังพอมีหนทางแก้ไข ถ้าเฉินเฟิงฆ่าหลิวหยวนชี่งด้วย ถึงจะเรียกว่างานเข้าแน่แล้ว
“วางใจเถอะ ผมไม่ได้บ้าเลือดขนาดนั้น” เฉินเฟิงส่ายหัวบอก ฉินเสวี่ยนหรัวเห็นเขาเป็นอะไรเนี่ย ฆาตกรโรคจิตหรือไง?
ต่อให้เป็นหลิวเส้าฝู้ เขาก็ไม่ได้ฆ่า แล้วนี่หลิวหยวนชี่งด้วย เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเบื้องหลังของหลิวหยวนชี่งจริงๆ
แม้แต่ตระกูลเฉินยังต้องคิดใคร่ครวญ...
คำพูดนี้เพียงพอแล้วที่จะอธิบายทั้งหมด
ทั่วทั้งหวาเซี่ย ตระกูลที่สามารถทำให้ตระกูลเฉินประหวั่นได้มีไม่มาก พูดให้ชัดเจนคือ น่าจะมีแค่ห้าตระกูล ซึ่งพวกเขารวมกันเป็นหกตระกูลใหญ่!
“หลิวเส้าฝู้ยังไม่ตาย ผมละเว้นชีวิตเขาได้ แต่หลังจากผมละเว้นชีวิตเขาแล้ว คุณจะรับประกันกับผมยังไงว่า ต่อไปเขาจะไม่ไปเกาะแกะเสี้ยเมิ่งเหยาล่ะ?” เฉินเฟิงหรี่ตาถาม ทั้งหมดที่เขาทำเพื่อกำจัดขวากหนามให้เสี้ยเมิ่งเหยา ถ้าปล่อยหลิวเส้าฝู้ไป แล้วเขายังไปเกาะแกก่อกวนเสี้ยเมิ่งเหยาอีก เท่ากับว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยสิ
ดังนั้นเขาต้องได้รับการยืนยันจากฉินเสวี่ยนหรัวก่อน
“เฉินเฟิง... ฉันจะเตือนเขาเอง” ฉินเสวี่ยนหรัวชะงักกึก
“เรื่องนี้จะว่าไปแล้ว ฉันก็ต้องรับผิดชอบ ตอนแรกที่เสี้ยเมิ่งเหยามาจงไห่ ฉันรับประกันกับนายไว้แล้วว่า จะไม่มีใครสามารถทำอะไรเธอได้ แต่ทางด้านหลิวเส้าฝู้...ฉันพลาดเอง”
“ฉันขอโทษนายตรงนี้ด้วยเลยนะ”
“ไม่จำเป็นหรอก ขอโทษน่ะช่างเถอะ ขอแค่คุณรับประกันว่า ครั้งนี้ผมปล่อยหลิวเส้าฝู้ไปแล้ว เขาจะควบคุมตัวเองให้ดีขึ้นก็พอแล้ว” เฉินเฟิงบอก เขาไม่ได้โทษฉินเสวี่ยนหรัว เพราะเรื่องนี้ฉินเสวี่ยนหรัวก็ลำบาก
บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป หลิวหยวนชี่งต่างหากที่เป็นหุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุด ส่วนฉินเสวี่ยนหรัวก็แค่หนึ่งในบรรดาหุ้นส่วน สิ่งที่เธอสามารถควบคุมได้ก็มีแต่สาขาย่อยที่จงไห่ของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปเท่านั้นแหละ เธอควบคุมหลิวเส้าฝู้ไม่ได้หรอก
“ได้ ฉันรับประกันกับนายได้ นายมอบตัวหลิวเส้าฝู้ให้ฉันเถอะ” ฉินเสวี่ยนหรัวบอก
“จริงสิ หลิวเส้าฝู้รู้เรื่องความสัมพันธ์ของนายกับเสี้ยเมิ่งเหยาหรือเปล่า?” ฉินเสวี่ยนหรัวถามขึ้นอีก ถ้าหลิวเส้าฝู้ไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับเสี้ยเมิ่งเหยา เธอก็จะหาทางดึงเฉินเฟิงออกจากเรื่องนี้ได้ เพราะศัตรูของหลิวหยวนชี่งก็มีไม่น้อยเลย เรื่องหลิวเส้าฝู้หาแพะรับบาปเป็นศัตรูคนไหนสักคนก็ได้แล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...