ลูกเขยมังกร นิยาย บท 387
บทที่ 387 คนกระจอกที่ขับซานตาน่า
เซียวรั่วมุมปากกระตุก อยากอธิบายอีกสักหน่อย แต่มือถือเธอดังขึ้นมาซะก่อน พอรับสาย ก็ได้ยินเสียงเฉินเฟิงพูดอย่างเหนื่อยใจว่า: “เซียวรั่ว ออกมารับพี่หน่อย ยามหน้าประตูไม่ยอมให้เข้า”
“ไม่ยอมให้เข้า?” เซียวรั่วอึ้งก่อน และได้สติกลับมา วันนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของมหาลัยจงไห่ ทางมหาลัยไม่ยอมให้คนภายนอกเข้ามาได้ กลัวว่าจะเกิดเหตุวุ่นวายโดยไม่จำเป็น เลยมีแต่นักศึกษาที่นี่และศิษย์เก่าเท่านั้นที่เข้ามาได้
“พี่เฟิง รอก่อนนะ ฉันจะออกไปรับเดี๋ยวนี้ค่ะ” เซียวรั่วรีบบอก ยามของมหาลัยนิสัยยังไงเธอรู้ดี ถ้าเธอไม่รีบออกไป พวกเขามีสิทธ์ปะทะกับเฉินเฟิงได้แน่
“พี่เซียวรั่ว พี่โทรเรียกพี่เฉินเฟิงมาหรอ?” พอได้ยินคำเรียกจากปากเซียวรั่ว หลินหวั่นชีวปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ แต่สีหน้าแสดงความตื่นเต้นออกมา เดิมเธอคิดว่าเซียวรั่วแค่ล้อเธอเล่น แต่ไม่คิดเลยว่า เซียวรั่วจะโทรเรียกเฉินเฟิงมาจริงๆ และตอนนี้เฉินเฟิงก็มาถึงหน้ามหาลัยแล้วด้วย
“ตอนแรกกะจะเซอร์ไพร์สเธอ แต่ตอนนี้...” เซียวรั่วมองหลินหวั่นชีวพลางถอนหายใจ: “เธอก็เห็นแล้วนี่ ออกไปรับพี่เฉินเฟิงของเธอกับฉันด้วยกันไหม?”
หลินหวั่นชีวหน้าแดงเรื่อ เธอลังเลชั่วครู่ ก่อนพยักหน้าเบาๆ: “อืม ไปด้วยกันเถอะค่ะ”
พูดจบ ทั้งคู่ก็เดินคู่กันออกไป
พวกที่เหลืออยู่หลังเวทีสบตากันไปมา ก่อนรีบตามออกไป
นี่เป็นโอกาสเดียวที่จะได้เห็นใบหน้าของคนรวยปริศนาที่ซื้อของขวัญให้เซียวรั่วไปหนึ่งล้านสี่แสนกว่าๆ พวกเขาไม่ยอมพลาดหรอก
นอกจากหวังหย่าหนานแล้ว ในที่นี้ไม่มีใครเคยเจอเฉินเฟิง ดังนั้นระหว่างทาง ทุกคนเลยเริ่มคิดวาดภาพเฉินเฟิงในหัว
ผู้ชายวัยกลางคนพุงพลุ้ย? หรือว่าคุณชายตระกูลสูงที่หล่อเหลา? หรืออาจจะเป็นบิ๊กบอสในตำนาน?
แค่ไม่กี่นาที ทุกคนต่างพากันคิดวาดภาพเฉินเฟิงไปเป็นพันเป็นหมื่นแบบ
แต่พอเจอตัวจริง ทุกคนก็ตะลึงมอง
บางคนยังขยี้ตาตัวเอง พวกเขาคิดว่าตัวเองตาฝาดไป ชายหนุ่มคนนั้นที่หน้าตาธรรมดาและยืนพูดคุยยิ้มแย้มกับยามหลายคน จะเป็นแฟนคลับอภิมหารวยที่ซื้อของขวัญให้เซียวรั่วจริงหรอ?
ล้อเล่นกันหนักเกินไปแล้ว!
คนแบบนี้จะมีปัญญาซื้อของขวัญราคาหนึ่งล้านกว่าหรอ งั้นคนอื่นบนถนนก็เป็นคนรวยกันหมดแล้วสิ?
สาวๆหลายคนทำหน้าผิดหวังสุดขีด ภาพจินตนาการทั้งหมดสลายกลายเป็นฟองสบู่เมื่อเจอเฉินเฟิง
พอเห็นเฉินเฟิง เซียวรั่วเองยังตะลึงชั่วครู่ ทำไมเฉินเฟิงที่เธอเจอครั้งนี้กับที่เจอครั้งก่อนถึงไม่เหมือนกันเลยล่ะ
เฉินเฟิงที่เธอเจอคราวที่แล้ว ทั้งดุดันเย่อหยิ่ง คำว่าไสหัวไปสองครั้งติด ทำหลิวคุนคุณชายตระกูลสูงอันดับต้นๆของมหาลัยจงไห่ตกใจหนีหางจุกตูดเลยทีเดียว
แต่เฉินเฟิงที่เธอเจอครั้งนี้ ให้ความรู้สึกว่าเป็นชายหนุ่มธรรมดา แถมท่าทีสนิทสนมกับคุยหัวเราะสูบบุหรี่กับยามนั่นอีก ดูกระจอกมากเลย
เหมือนเป็นคนละคนเลย
ถึงในใจจะตกใจแค่ไหน แต่เซียวรั่วก็ไม่เผยมันออกมาทางสีหน้าเลย กลับยิ้มดึงหลินหวั่นชีวที่หน้าแดงไปยืนหน้าเฉินเฟิง
“ขอโทษนะคะ พี่เฟิง ลืมบอกพี่ตอนโทรไปเรื่องมาตรการรักษาความปลอดภัยของมหาลัยจงไห่ในวันนี้ จะไม่ยอมให้คนนอกเข้ามหาลัย” เซียวรั่วยิ้มร่าเริงบอก
“ไม่เป็นไร พี่ก็พึ่งมาได้ไม่นาน” เฉินเฟิงยิ้ม ตอนเจอเขาที่หน้ามหาลัย ยามหลายคนเสียมารยาทกับเขามากอยู่ แต่พอบุหรี่ไม่กี่มวนสูบไป พวกเขาก็มีทีท่าดีขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...