ลูกเขยมังกร นิยาย บท 402

บทที่ 402 จัดการนัดบอด

“แม่ นี่แม่พูดอะไร? เฉินเฟิงก็มาจงไห่เหมือนกันเหรอ?！”

พอได้ยินข่าวจากหลินหลัน เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะตกใจ เฉินเฟิงมาทำอะไรที่จงไห่? เขามาตอนไหน ทำไมตัวเองไม่รู้?

“ลูกไม่รู้?” หลินหลันมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอย่างสงสัย เสี้ยเมิ่งเหยาเวลานี้ดูประหลาดใจ ไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง เธอคงไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมาหาจงไห่ คิดมาถึงตรงนี้ หลินหลันรู้สึกโล่งใจทันที

ในเมื่อเสี้ยเมิ่งเหยาไม่รู้ว่าเฉินเฟิงมาจงไห่ นั่นหมายความว่าหลายวันนี้เฉินเฟิงไม่ได้มารบกวนเสี้ยเมิ่งเหยา

“ไม่รู้ก็ไม่รู้ อย่างไรก็ตามลูกก็ได้หย่ากับไอ้สวะนั่นแล้ว เขาจะไปไหน ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูก” หลินหลันกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้เธออยากจะให้เสี้ยเมิ่งเหยาและเฉินเฟิงตัดขาดกัน เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ในใจกระวนกระวาย เฉินเฟิงมาที่จงไห่ เขามาทำอะไรที่จงไห่?

หลิวเส้าฝู้ที่หายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อไม่กี่วันก่อน หรือว่าจะเกี่ยวกับเขา?

“เมิ่งเหยา แม่มาจงไห่ครั้งนี้ มีสองเรื่องที่ต้องทำ”หลินหลันไม่สังเกตเห็นความผิดปกติของเสี้ยเมิ่งเหยา ยังคงพูดพึมพำกับตัวเอง： “เรื่องแรกคือมาดูว่าลูกหางานที่จงไห่เป็นยังไง”

“เรื่องที่สองก็คือ หลายวันก่อนแม่ให้ป้ารองจัดการนัดบอดให้ลูก”

“นัดบอด?”

ได้ยินสองคำนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าซีด จากนั้นความโกรธก็พรั่งพรูออกมาจากอก： “แม่ ตอนนี้ฉันยังไม่อยากนัดบอด.....”

“ทำไมไม่อยาก?！”ไม่รอให้เสี้ยเมิ่งเหยาพูดจบ หลินหลันก็รีบตัดบทเสี้ยเมิ่งเหยา

“ลูกหย่ากับไอ้สวะนั้นแล้ว ตอนนี้ลูก เป็นอิสระแล้ว”

“ลูกไม่ไปนัดบอด หรือว่าจะเป็นม่ายทั้งชีวิตงั้นเหรอ?”

“แม่ ฉันกับเฉินเฟิงเพิ่งจะหย่ากันได้ไม่กี่วัน?！ตอนนี้แม่ยังจัดการนัดบอดอีก เคยคิดถึงความรู้สึกฉันบ้างไหม！” เสี้ยเมิ่งเหยาโมโห เธอคิดไม่ถึง ไม่คิดว่าหลินหลันจะไร้ยางอายขนาดนี้ เธอกับเฉินเฟิงเพิ่งจะหย่ากันไม่ถึงสัปดาห์ ก็จัดการเรื่องนัดบอดให้กับเธอแล้ว นี่ถ้าหากว่าคนอื่นรู้เข้า คนอื่นจะมองเธอยังไง?

เห็นเสี้ยเมิ่งเหยาโมโห น้ำเสียงของหลินหลันก็อ่อนลง： “เมิ่งเหยา แม่ไม่อยากนัดบอดให้ลูกเร็วขนาดนี้ แต่ป้ารองบอกว่า รองประธานบริษัทของพวกเธอเดือนที่แล้วเพิ่งหย่าพอดี หลายวันมานี้กำลังหาคู่นัดบอด หลังจากที่ป้ารองเอารูปถ่ายของลูกให้รองประธานคนนั้นดู รองประธานคนนั้นพอใจมาก แสดงท่าทางอยากเจอลูก.....”

“แม่ มากเกินไปแล้วนะ！ ป้ารองคิดอะไรอยู่แม่ไม่รู้เหรอ！” เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนตัวสั่น แม้ว่าไม่เคยเห็นรองประธานที่หลินหลันพูดคนนั้น แค่ให้แม่หัวนิ้วเท้าคิดก็รู้แล้วว่า อายุของรองประธานคนนั้น ไม่น้อยแน่นอน เกรงว่าเป็นพ่อก็ยังได้เลย

บอกให้เธอไปนัดบอดกับรองประธานคนนั้น ที่จริงก็แค่อยากขายเธอให้กับรองประธานคนนั้น จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นให้หลินเย่นเลื่อนตำแหน่งในบริษัทจงเสิ้ง

หลินหลันฉีกยิ้ม ความคิดของหลินเย่นเธอต้องรู้แน่นอน แต่ว่าเวลานี้อยู่ต่อหน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถพูดความจริงได้

“เมิ่งเหยา ความคิดของป้ารองแม่รู้ดี เธอก็แค่ทำเพื่อลูก”

“ข้อเสียของรองประธานคนนั้นก็แค่อายุเยอะไปหน่อย นอกจากอายุเยอะแล้ว ด้านอื่นๆของเขาดีหมดเลย คฤหาสน์ในชื่อของเขา ก็มีอยู่สองหลัง คฤหาสน์สองหลังนี้ ทั้งสองอยู่ในเขตพื้นที่เจริญของจงไห่ แต่ละแห่งมูลค่าถึงสองสามพันล้านได้ นอกจากคฤหาสน์สองหลังนี้แล้ว คนนั้นเขายังมีรถหรูสี่คัน อีกทั้งยังมีหุ้นในบริษัทจงเสิ้ง15%”

“ป้ารองชมเกินไปแล้ว”เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว สำหรับหลินเย่นป้ารองคนนี้ ในใจเธอลึกๆแล้วไม่ชอบเลย แต่ไม่ว่าจะไม่ชอบแค่ไหน หลินเย่นก็เป็นป้ารอง

ได้ยินเสียงที่หลินเย่นชมเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ถางรั่วเสวี่ยนอดไม่ได้ที่จะอิจฉาเล็กน้อย หลังจากที่พบกับเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว เป็นครั้งแรกที่เธอสงสัยเกี่ยวกับสถานะหญิงงามอันดับหนึ่งในตระกูลหลินของเธอเอง

“พี่สาวก็สวยจริงๆ น่าเสียดายที่แต่งกับพี่เขยที่เป็นเศษสวะแบบนั้น” ถางรั่วเสวี่ยนมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาแสร้งทำสงสาร คำพูดนี้ของเธอ ดูเผินๆก็จะรู้สึกว่ากำลังเยินยอเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ความเป็นจริงกลับคือกำลังประชดว่าเสี้ยเมิ่งเหยาว่าตาบอด ที่ได้ผู้ชายอย่างเฉินเฟิง

การประชดในคำพูดของถางรั่วเสวี่ยน เสี้ยเมิ่งเหยาฟังออก แต่ว่าเสี้ยเมิ่งเหยาขี้เกียจจะทะเลาะกับถางรั่วเสวี่ยน “เมิ่งเหยา ฉันได้จัดการเรื่องนัดบอดให้กับหลานแล้ว แม่หลานคงจะพูดกับหลานแล้วใช่ไหม”หลินเย่นมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา ดังนั้นเธอกับถางรั่วเสวี่ยนจึงรีบมาที่สนามบิน กลัวว่าจะเกิดอะไรผิดพลาด

สีหน้าของเสี้ยเมิ่งเหยาขรึมขึ้น： “พูดแล้ว”

หลินเย่นพยักหน้า： “พูดแล้วก็ดี”

“ในเมื่อพูดแล้ว งั้นพรุ่งนี้หลานแต่งตัวให้สวยๆนะ ไปพบกับประธานหวางสักครั้ง ถ้าหากว่าสามารถทำให้ประธานหวางชอบได้ ในสัปดาห์หน้าก็สามารถจัดงานแต่งที่ต่างประเทศได้เลย” สีหน้าของหลินเย่นเป็นไปอย่างที่คิด เหมือนกับว่าเสี้ยเมิ่งเหยากับประธานหวางที่เธอเอ่ยถึงนั้น ราวกับเป็นของขวัญที่มอบให้เสี้ยเมิ่งเหยายังไงอย่างนั้น ใบหน้าสวยของเสี้ยเมิ่งเหยาเริ่มเย็นลง： “ป้ารอง ดูเหมือนว่าฉันยังไม่ได้รับปากว่าจะไปนัดบอดกับประธานหวางคนนั้นเลยนะ”

“ไม่รับปาก?！” หลินเย่นขึ้นเสียงสูง

“เสี้ยเมิ่งเหยา หมายความว่ายังไง?！”

“แกรู้ไหมว่าประธานหวังของพวกเราเป็นใคร?”