ลูกเขยมังกร นิยาย บท 403
บทที่ 403 สามีป้ารอง?
“ป้ารอง ประธานหวางของพวกคุณจะฐานะยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน！ฉันไม่เคยคิดจะไปนัดบอดกับเขา”เสี้ยเมิ่งเหยากดความโกรธไว้ในใจ
“อะไรนะ?！ ไม่เคยคิดที่จะไปนัดบอดกับประธานหวาง?！”
หลินเย่นขมวดคิ้วเข้า ทันใดนั้นความโกรธก็แพร่ไปทั่วร่างกาย： “เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าตัวเองสูงส่งอะไร ก็แค่ผู้หญิงที่เคยหย่า มีผู้ชายมาเอาก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“ประธานหวางชอบแก นั้นเป็นความโชคดีที่แกเกิดแปดชาติก็หาไม่ได้ แกไม่อยากนัดบอดกับประธานหวาง? ใครกันนะที่ทำให้แกมั่นใจกล้าพูดคำนี้ออกมา！”
“ใครให้ความมั่นใจกับฉัน ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับป้า สรุป พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่อยากนัดบอดกับประธานหวางอะไรของป้าหรอก！” เสี้ยเมิ่งเหยามองดูหลินเย่นด้วยความเย็นชา หลังจากพูดจบ ก็หันหลังแล้วเดินจากไป หลินเย่นที่อยู่ตรงนั้นกระทืบเท้าด้วยความโกรธ แล้วระบายความโกรธไปที่หลินหลัน： “หลินหลัน สั่งสอนลูกยังไง ฟังดูมันพูดซิ นี้เป็นคำที่คนควรพูดไหม?！”
“ฉันทำเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างเธอกับประธานหวาง ลงแรงไปไม่น้อย สุดท้าย ประธานหวางรับปากจะเจอเธอแล้ว เธอกลับไม่รักดี ไม่มีใครทำแบบนี้กันหรอก?!”
หลินหลันฉีกยิ้ม รีบพูดปลอบใจ： “พี่เย่น พี่ใจเย็นๆ คาดว่าในใจของเมิ่งเหยายังคิดถึงไอ้สวะนั้นอยู่ ดังนั้นจึงต่อต้านการนัดบอด รอให้ผ่านไปหลายวันก่อน ให้เธอลืมไอ้สวะนั้น เธอต้องรับปากนัดบอดกับประธานหวางแน่นอน”
“ยังคิดถึงไอ้สวะนั่น?”หลินเย่นโกรธขึ้นทันที
“ไอ้สวะนั้นมีอะไรให้คิดถึง！ ประธานหวางของพวกเราสู้ไอ้สวะนั่นไม่ได้ตรงไหน ต้องการตำแหน่งก็มีตำแหน่ง ต้องการเงินก็มีเงิน ลูกเขยเต่าทองแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฉันลงแรงขอร้องเขา ต่อให้แกถือโคมหาก็หาไม่ได้....”
“ใช่ใช่ใช่ พี่เย่น พี่พูดถูก ฉันขอบคุณแทนเมิงเหยา ถ้าหากว่าครั้งนี้ประธานหวางชอบเมิ่งเหยา ฉันจะให้เมิ่งเหยาจำบุญคุณนี้ของพี่เย่นอย่างแน่นอน”หลินหลันยิ้มพร้อมกับพูด
“หึ แบบนี้ค่อยยังชั่ว” หลินเย่นเบะปาก “หลินหลัน พูดกับเธอตรงๆ ทางด้านประธานหวังไม่ต้องพูดอะไรมาก เขาพอใจลูกสาวของคุณมาก ตอนนี้คุณแค่ทำให้ลูกสาวของคุณ ยอมพบกับประธานหวังก็พอแล้ว”
“ได้ซิ พี่เย่น ฉันจะกลับไปกล่อมเมิ่งเหยา ให้เธอพบกับประธานหวาง”หลินหลันพูด
“อืม งั้นก็ดี หลินหลัน คุณกลับไปบอกเสี้ยเมิ่งเหยา ผู้หญิงที่ต้องการแต่งงานกับประธานหวางมีมากมาย เข้าแถวจากแม่น้ำหวงผู่มาถึงหน้าประตูก็ไม่แน่ว่าจะหมด ถ้าเธอไม่รีบคว้าไว้ ถ้าผ่านหมู่บ้านนี้ไป อยากหาร้านค้าแบบนี้ก็คงยาก”หลินเย่นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ใช่ใช่ใช่ พี่เย่น คำพูดของพี่ฉันจะบอกกับเมิ่งเหยาแน่นอน” หลินลันรีบพยักหน้า งานหลักที่เธอมาที่จงไห่ครั้งนี้ก็คือทำให้เมิ่งเหยาไปนัดบอดให้ได้ ถ้าหากว่าทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาแต่งงานกับประธานหวางได้ งั้นตระกูลเสี้ยของพวกเธอ ก็ได้เข้าสู่แวดวงเศรษฐีมาครึ่งก้าวแล้ว
“บอกต่อ? บอกต่อก็พองั้นเหรอ? สิ่งที่ฉันต้องการคือวันพรุ่งนี้ให้คุณพาลูกสาวไปที่ฮงเยคลับ นัดบอดกับประธานหวาง”หลินเย่นไม่สบอารมณ์เล็กน้อย เธอได้ตกลงกับประธานหวางแล้ว พรุ่งนี้ให้ประธานหวางกับเสี้ยเมิ่งเหยาพบกันที่ฮงเยคลับ ถ้าหากว่าพรุ่งนี้ประธานหวางไม่ได้เจอกับเสี้ยเมิ่งเหยา งั้นตำแหน่งรองผู้จัดการของเธอก็คงไม่ต้องทำแล้ว
“พรุ่งนี้?”
พอได้ยินเวลานัดแล้ว หลินหลันรู้สึกลำบาก ： “พี่เย่น สามารถเลื่อนออกไปสักหลายวันหน่อยได้ไหม เมิ่งเหยาเด็กคนนี้มีนิสัยดื้อรั้น ฉันกลัวว่าเวลาแค่นี้จะกล่อมไม่ได้ อย่างน้อยต้องสองสามวันเลย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ลูกเขยมังกร
งง ตั้งแต่ตอน800มาเนี่ยเหมือนคนละเรื่องเลย แค่พระเอกชื่อเด่วกัน จู่ๆพระเอกก้อไปจีบหลินหวั่นชิวซะงั้น ตัวละครเก่าหายหมด มีแต่ตัวละครใหม่ผุดขึ้นมา ต่อสู้กันแบบไมม่มีสาเหตุ...
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าอ่านไปปวดหัวไป เล่าประวัติพระเอกมาว่าเป็นเด็กที่ถูกตระกูลทอดทิ้ง แม่ตายออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เล่ามาซะอย่างกับพระเอกเก่ง ฉลาด ทันคน มีความรู้ อ่านแล้วหงุดหงิดใจริงๆ...