ลูกเขยมังกร นิยาย บท 405

บทที่ 405 พี่สะใภ้

“วางใจเถอะ วันข้างหน้าฉันไม่กล้าไปทำอะไรหวั่นชีวแน่นอน”หลิวคุนรีบตบที่หน้าอกรับปาก รู้แล้วว่าเฉินเฟิงไม่ธรรมดา ถ้าเขายังกล้าไปทำอะไรหวั่นชีวอีก ก็เหมือนกับการถือโคมไฟไปหาขี้ในส้วมหลุม

“ดี”

เซียวรั่วพยักหน้า ตามด้วยโทรหาเฉินเฟิง อธิบายถึงเจตนารมณ์

หลิวคุนและอู่จื้อเคอต้องการเลี้ยงอาหารขอบคุณตัวเอง?

ได้ยินข่าวนี้ เฉินเฟิงไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด เพราะคืนนั้นเขากับหลิวคุนได้ประลองฝีมือกัน ตอนนั้นหลิวคุนทำให้เขารู้สึกว่าหลิวคุนเป็นคนฉลาด

คืนนี้คิดว่าหลิวคุนคงดูจากปฏิกิริยาจากฉู่ชีงฉือ หรือไม่ก็ตระกูลไป๋ ดูอะไรออกบางอย่าง ดังนั้นจึงตัดสินใจออกมาแบบนี้

“ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไป”เฉินเฟิงพยักหน้า ควรเคลียร์ความขัดแย้งนี้ไห้จบ ในเมื่อหลิวคุนและอู่จื้อเคออยากจะขอโทษด้วยความจริงใจ แน่นอนว่าเขาต้องให้โอกาสสองคนนี้สักครั้ง

แน่นอนว่า ยังมีเรื่องที่ต้องคำนึงถึงก็คือ ถ้าเขา หลิวคุนและอู่จื้อเคอไม่เคลียร์ปัญหาให้เสร็จ งั้นวันข้างหน้าหลินหวั่นชีวอยู่มหาวิทยาลัยถ้ามีปัญหาอะไร หลิวคุนและอู่จื้อเคอจะเห็นแก่หน้าเขา ช่วยหลินหวั่นชีวสักครั้ง

“พี่เฟิงรับปากจะไปแล้ว”เซียวรั่วมองไปที่หลินคุนและอู่จื้อเคอพร้อมกับพูด

“รับปากแล้วก็ดี รับปากแล้วก็ดี”

ได้ยินว่าเฉินเฟิงรับปาก หลิวคุนและอู่จื้อเคอในที่สุดก็โล่งใจ

เซียวรั่ว รบกวนคุณอีกได้ไหม ช่วยบอกหวั่นชีวหน่อย วันพรุ่งนี้ให้หวั่นชีวไปด้วย ถึงยังไง....”หลิวคุนยิ้ม ประโยคต่อไปไม่ได้พูดต่อ แม้ว่าจะมีแต่คนที่ฉลาดเท่านั้นที่มองออกว่า เขามารับผิดขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะเห็นแก่หน้าเฉินเฟิง แต่คืนนั้นที่ล่วงเกินจริงๆแล้ว ก็คือหลินหวั่นชีว ถ้าหากว่าไม่ได้รับการให้อภัยจากหลินหวั่นชีว แม้ว่าเฉินเฟิงจะให้อภัยเขา ก็ไม่มีประโยชน์

“ฉันจะบอกชีวหวั่น”เซียวรั่วพยักหน้า ในใจมีความสับสน หลิวคุนและอู่จื้อเคอมีชื่อเสียงเรื่องอันธพาล ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยจงไห่ คนที่ทำให้พวกเขากลัวได้ มีไม่มาก

เมื่อก่อนเซียวรั่วไม่เคยคิดเลย จะมีวัน ที่สองคนนี้จะขอร้องเธออย่างต่ำต้อย

ทั้งหมดนี้ แน่นอนว่าเป็นเพราะความดีความชอบของเฉินเฟิง

ไม่นาน เวลาก็ผ่านมาถึงวันต่อมา

เฉินเฟิงขับรถมาที่หน้าประตูมหาวิทยาลัยจงไห่

ถึงหน้าประตูมหาลัยถึงพบว่า หลินหวั่นชีวที่น่ารัก รออยู่ตรงนั้นนานแล้ว

หลินหลั่นชีวในวันนี้ สวมใส่อย่างมิดชิด

เท้าใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว ด้านล่างสวมกางเกงขายาวลายสก็อต ข้างบนสวมเสื้อเชิ้ตลายทางสีน้ำเงิน ใบหน้าเรียบๆ ไม่มีการแต่งหน้าใดๆ ให้ความรู้สึกสะอาดบริสุทธิ์

“พี่เฉินเฟิง มาแล้วเหรอ”มองเห็นเฉินเฟิง ใบหน้าสวยของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยอัตโนมัติ แม้ว่าจะรู้ ตัวเองกับเฉินเฟิงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เจอเฉินเฟิง หัวใจของเธอจะเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“อืม รีบขึ้นรถเถอะ”เฉินเฟิงพยักหน้าเบาๆ หลินหวั่นชีวชอบเขา เขาดูออกอย่างแน่นอน แต่ใจของเขา กลับถูกเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าไปอยู่เต็มหัวใจ

เมื่อมาถึงฮงเยคลับ พอดีเป็นเวลา12.00น.

หลิวคุนและอู่จื้อเคอรออยู่ที่หน้าประตูฮงเยคลับนานแล้ว พอเห็นเฉินเฟิง ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นเคารพอ้อนน้อมขึ้นมาทันที รีบไปที่เฉินเฟิง พูดว่า ： “คุณชายเฉิน.....”

“อย่าเรียกฉันว่าคุณชายเฉิน”เฉินเฟิงขมวดคิ้วและตัดบทสองคนนั้น เขาไม่ชอบชื่อเรียกนี้

ไม่ให้เรียกว่าคุณชายเฉิน? งั้นจะให้เรียกว่าอะไร?

หลิวคุนอึ้ง รีบสุ่มไปว่า： “งั้นผมกับจื้อเคอเรียกว่า....พี่เฟิง?”

“ตามใจ”เฉินเฟิงพูดออกมาเฉื่อยๆสองคำ อย่างไรก็ตามไม่เรียกว่าคุณชายเฉินก็พอ

“หึหึ พี่เฟิงเชิญด้านใน”หลิวคุนหัวเราะอิอิแล้ววาดมือไป ท่าทางของเฉินเฟิงที่มีต่อหลิวคุนและอู่จื้อเคอ ดีกว่าที่เขาคิดไว้หน่อยนึง

“พี่สะใภ้ ก็เชิญด้านใน”