ลูกเขยมังกร นิยาย บท 406

บทที่ 406 นัดบอด

สีหน้าของหลินหวั่นชีวเปลี่ยนไปทันที อู่จื้อเคอไม่รู้จักกับหลินหลันและเสี้ยเมิ่งเหยา แต่ว่าเธอรู้จัก ในโรงพยาบาลชางโจว เธอเคยเจอเสี้ยเมิ่งเหยาและหลินหลัน แถมในตอนนั้นเธอยังโดนเฉินเฟิงกอดไว้ด้วย เพราะอย่างนี้ เธอก็เลยโดนเสี้ยเมิ่งเหยาและหลินหลันเข้าใจผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง

ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอจะได้มาเจอเสี้ยเมิ่งเหยาและหลินหลันอีกครั้งที่นี่

และครั้งนี้ก็ไม่คาดคิด อู่จื้อเคอยังจะมาเรียกเธอว่าพี่สะใภ้ต่อหน้าพวกเขาสองคนอีก

ครั้งนี้แม้ว่าเธอจะกระโดดลงไปในแม่น้ำฮวงโหก็คงล้างไม่สะอาดแล้ว

เป็นไปอย่างที่หลินหวั่นชีวคาดไว้ เมื่อหลินหลันเห็นเฉินเฟิง และหลินหวั่นชีวที่อยู่ข้างกายของเฉินเฟิง ทันใดนั้นในแววตาก็ระเบิดความโกรธออกมาทันที เธอเดินก้าวเข้ามาตรงหน้าของอู่จื้อเคอ ชี้ไปที่จมูกของหลินหวั่นชีวพร้อมถามด้วยความโกรธ “เมื่อกี้นายเรียกเธอว่าอะไรนะ？！”

“พี่สะใภ้ไง”อู่จื้อเคอตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แม้ว่าเฉินเฟิงจะไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหลินหวั่นชีว แต่ว่าใครๆต่างก็มองออก ทั้งสองคนสนิทสนมกัน ดังนั้นเขาจึงเรียกหลินหวั่นชีวว่าพี่สะใภ้ ก็ไม่ได้มีอะไรผิด？

“เฮอเฮอ พี่สะใภ้？！นายยังกล้าเรียกนะ！” ไม่รอให้หลินหลันระเบิดออกมา กลับเป็นหลินเย่นที่พูดยิ้มเยาะออกมาก่อน รอยยิ้มของเธอนั้น นำมาซึ่งการกระแนะกระแหนอย่างมาก

การกระแนะกระแหนนี้ ก็เหมือนกับราดน้ำมันบนกองไฟยังไงอย่างนั้น ทันใดนั้นก็ยิ่งทำให้หลินหลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เธอก้าวเท้าเดินมายังตรงหน้าของหลินหวั่นชีว ยกมือขึ้นอยากจะสะบัดมือตบเข้าไปที่หน้าของหลินหวั่นชีว

แต่ฝ่ามือยังไม่ทันได้ประทับไปที่หน้า ก็ถูกเฉินเฟิงจับไว้กลางอากาศแล้ว

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” เฉินเฟิงเอ่ยปากพูดอย่างเย็นชา เรื่องนี้ ไม่มีความเกี่ยวข้องกับหลินหวั่นชีวแต่อย่างใด ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินหวั่นชีวไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย

ดังนั้น เขาไม่สามารถ ให้หลินหวั่นชีวโดนตบได้

“ไอ้เศษสวะ！ปล่อยกู！”

หลินหลันโกรธจนระเบิดออกมาแล้ว เธอคิดไม่ถึงว่า เฉินเฟิงยังกล้าจะมาขว้างเธอไว้！

แต่เฉินเฟิงกลับไม่ได้ปล่อยมือไป และยังขยับสายตาไปมองเสี้ยเมิ่งเหยา เขาอยากรู้ ทำไมเสี้ยเมิ่งเหยามาอยู่ที่นี่ได้ แล้วอีกอย่าง ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ เป็นใครกัน？

ตอนที่เฉินเฟิงกำลังมองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยา เสี้ยเมิ่งเหยาก็มองมาที่เฉินเฟิงเช่นกัน

แต่ว่าสายตาของเสี้ยเมิ่งเหยา ในขณะนั้นกลับว่าสงบจนน่าประหลาดใจ

ไม่พูดออกมาแต่อย่างใด ทั้งสองคนต่างก็จ้องมองหน้ากันแบบนี้ จนกระทั่งหลินหลันเอ่ยปากพูดเสียงแหลมออกมา ความเงียบสงบนี้ถึงได้ถูกทำลาย

“ไอ้เศษสวะ มึงหูหนวกแล้วหรือไง？！กูให้มึงปล่อยกู มึงไม่ได้ยินเหรอ？！”

“มึงมันคนหน้าไม่อาย เพิ่งจะหย่าร้างกับเสี้ยเมิ่งเหยาได้ไม่กี่วัน มึงก็เจ้าชู้ไก่แจ้ไปทั่วแล้ว？！”

“มึงไม่ละอายใจต่อเสี้ยเมิ่งเหยาบ้างเหรอ？！”หลินหลันพูดด่าอย่างรุนแรง แต่ข่าวสารที่พูดออกมาจากคำพูดนั้น กลับทำให้หลิวคุนและอู่จื้อเคออดไม่ได้ที่จะตกใจ

คิดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงหย่าร้างแล้ว？！

เมื่อพูดแบบนี้ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ก็เป็นอดีตแม่ยายของเฉินเฟิง？！

“จุ๊ๆ หลินหลัน ลูกเขยเศษสวะคนนี้ของคุณทำเรื่องคบสองคบซ้อนได้ไม่เลวเลยนะ ทางนี้ยังไม่ทันได้ตัดขาดความสัมพันธ์กับเมิ่งเหยาให้เรียบร้อย ก็ไปคบกับผู้หญิงสารเลวคนนี้แล้ว”หลินเย่นหัวเราะเยาะพร้อมเอ่ยปากพูดออกมา ราวกับกลัวว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดความวุ่นวายมากพอยังไงอย่างนั้น เธอเริ่มราดน้ำมันบนกองไฟ

เฉินเฟิงก็เกิดสีหน้าที่เย็นชาขึ้นทันที : “หลินเย่น คุณพูดจาให้มันดีดีหน่อยนะ！”

“ทำไม？ได้ยินฉันว่าผู้หญิงสารเลวคนนี้ ปวดใจงั้นเหรอ？”หลินเย่นพูดเย้ยหยันออกมา ต้องพูดว่า เฉินเฟิงมีความกล้ามากเลยทีเดียว ถูกพวกเธอจับชู้ได้คาหนังคาเขาแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังกล้าจะปกป้องหญิงแพศยาอีก

“คุณป้า พวกคุณเข้าใจพี่เฉินเฟิงผิดแล้ว ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้นกับพี่เฉินเฟิง……” ในเวลานี้ หลินหวั่นชีวเอ่ยปากพูดออกมาอย่างร้อนใจ เธอไม่รู้ว่า ที่เฉินเฟิงหย่าร้างกับเสี้ยเมิ่งเหยา เกี่ยวกับเธอหรือเปล่า แต่ว่าเธอไม่ได้อยากให้ เป็นเพราะเธอ จึงทำให้เฉินเฟิงถูกเข้าใจผิดอีกครั้ง

หลินหวั่นชีวไม่อธิบายยังดีซะกว่า พออธิบาย ก็ยิ่งเหมือนเอาน้ำมันไปราดบนกองไฟ ทำให้หลินหลันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “นังจิ้งจอกแพศยา หุบปากไปซะ！ที่นี่ไม่มีส่วนที่แกต้องพูด！”

ไม่ได้ให้โอกาสให้หลินหวั่นชีวได้อธิบายเพิ่มอีก หลินหลันก็ขยับสายตามองไปที่เสี้ยเมิ่งเหยาอีก : “ลูกสาว ก่อนหน้านี้ที่แม่เคยบอกว่าไอ้เศษสวะนี้ชอบไปทำเจ้าชู้ไก่แจ้อยู่ข้างนอก ลูกไม่เชื่อแม่ แต่มาวันนี้ ลูกก็ได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว”

“นังจิ้งจอกแพศยาที่อยู่ตรงหน้านี้ ก็คือคนนั้นที่ลูกเจอที่โรงพยาบาลครั้งที่แล้ว”